"wymazanie win"

[Tomasz Pyziak]

To już koniec
wyświetlił grudniowy nieboskłon
ponury kontrast czarnych liter
zasnuty niechceniem, pośpiechem

wotywne świece gasną
wiatr przestaje szeptać
milknie woda
nawet w klepsydrach jakoś cicho nagle
głupia kura wstydzi się gdakać
nie wliczam w to motyli
one zwykle milczą, nieme, niemowy

Koniec wszelkich początków
koniec końców
środków i wstępów koniec
koniec litości, produkcji broni
fantomowego bólu odciętych kończyn

koniec radości
kiedy koniec przybywa
rydwanami płonącymi
ludzie zaczną wrzeszczeć
swoje słodkie tajemnice
prozaiczne kłamstwa
utajonych kochanków imiona
zapachy wonne sumienia

stają się wolni i czyści
wierzą w drugą szansę
wszyscy krzyczą to samo
zakurzone tajemnice
samozabliźniające się rany

nagle zamiast błysków
roztopionych żarem ciał
na niebie ukazał się napis
to nie koniec świata
to zwyczajne zmazanie grzechów

wymazanie win
doskonalsza forma dla XXI wieku
na czasie
szybko
ze znieczuleniem