Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie dochodzą wędrowcy
wędrowcy wiecznie głodni
wieczni. niezmierni. niezgodni

nie dopływa tęsknota
tęsknota ślepo głodna
ślepa. nierdzewna. samotna

nie nakarmią cię szczęściem
głodne jest twoje szczęście
chwiejne. niebieskie. nieszczęsne

Opublikowano

tytuł skojarzył mi się z małymi, okrągłymi tabletkami na cośtam (np. na sen)...a wiersz nie jest lekki.
szczerze mówiąc, ja się w nim zgubiłam
nie rozumiem celowości powtórzeń
bo jakby tak zostawić tylko:
"nie dochodzą wędrowcy
nie dopływa tęsknota
nie nakarmią cię szczęściem"
to ja pytam: ale o co chodzi?
widzę, że wiersz się zamyka np.: wędrowcy jak szczęście głodni...i ten pomysł nawet przypada mi do gustu...gorzej z wykonaniem :(
niestety...

serdecznie pozdrawiam

Opublikowano

Głód może być dwojakiego rodzaju. Jeden fizyczny, drugi niemal metafizyczny - głód postaci, która siedzi na gołej ziemi spalata ramiona wokół kolan, opasując swój świat jak kołem ratunkowym własnym ciepłem. Podmiot wyalienował się. Zwątpił w drogę (nie dochodzą wędrowcy), zaprzecza odruchom (nie dopływa tęsknota) i nie siega po okruchy (nie nakarmią cię szczęściem).

Jak to napisano?
W sposób przedziwny. Coś jak tantryczne uparte kołysanie.

A.

Opublikowano

Panie moje kochane! Jest tak jak chyba podejrzewacie, tylko z jakichś względów nie chciałyście tego wyraźnie napisać :) I lekko, i łatwo, i okrągło - formalnie, ale też tutaj innych celów niż formalizm, niż przerysowanie konwencji nie ma raczej. Każdy wers treściowo to najwyżej zadatek na wiersz "egzystencjalny"; śpiewa się dobrze (co do detalu) - i to ma wystarczyć.

Czy nie mogę mieć tu jednego lekkiego wiersza i się do tego przyznać?
Pozdrawiam, wdzięczny za te komentarze jak jeszcze nigdy ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Przy zaczepce i ironii w zorientowanym na to tworze lirycznym - tak, oczywiście, to jest jak spalenie dowcipu. Ale tutaj konwencja jest na tyle archaiczna i infantylna, że milczenie po takich komentarzach byłoby dla mnie nie tyle utrzymaniem zabiegu w ryzach, ile złośliwością wobec czytelników. A ta postawa akurat zupełnie mi nie leży (choć stosowana, owszem, tu i tam).

Ale rada tak ogólnie cenna i do przypomnienia w różnych kontekstach. Pozdrawiam.
[sub]Tekst był edytowany przez Witold Marek dnia 26-08-2004 12:58.[/sub]
Opublikowano

Krótko: historia lubi się powtarzać, jak mantra; także tutaj, w tym miejscu są schematy, w które wpaść można dość łatwo.
A koło może być zamachowe: najpierw przykłada się siłę (słowo), potem każdy wie jak to idzie :)

A.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Niedochodzenie do celów i niezborność sensów wierszu - zebrane i przenicowane - dadzą chcącemu więcej niż obiecuje tytuł; a ja po prostu uszyłem podszewkę z materiału, który pierwotnie miał cieszyć oko :)

(Jest przesada w takim siedem.)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hm, to było metaforycznie o historii, którą można czytać bez przypisów.
Nie ma przypadkowych zdarzeń, nie ma też przypadkowych wierszy i nie ma przypadkowych komentarzy.

A.
Opublikowano

Kiedyś był taki program "muzyka lekke, łatwa i przyjemna" - dla tzw. mas.
Robisz taka zasłonę? Żeby ukryć gorycz refleksji? Nic z tego! Pomimo przegadania na okrągło (głodni, głodna, głodne) wieje smutkiem.

I lepszy jest zapis Ewy - te kropki w środku lini są wkurzające :)
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Więc przypadkowo Siła wysłuchała i zesłała "z nieba" , ale to już nie przypadek :)

I jeszcze: "głodne jest twoje szczęście", to jest dopiero przypadek!

A.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Potem to PRZYPADEK kliniczny i "nie dopływa tęsknota".

Więc to do wyśpiewania, wymamrotania żarliwie lub sennie z twarzą ku słońcu _ c.n.d. (co należało dowieść)

A.
[sub]Tekst był edytowany przez Joanna_W. dnia 26-08-2004 13:57.[/sub]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Świetnie napisany. Uśmieszek w tekście - sympatyczny signum temporum. Puenta wieloznaczna, ułożona wielowymiarowo (a to niełatwa sztuka, biorąc pod uwagę, że chodzi raptem o trzy słowa), może być nawet zinterpretowana w duchu chrześcijańskim (jestem tego prawie pewien). Pustka lub chaos moralny to diagnoza oczywista w aktualnej rzeczywistości. Kiedy widzę popisy antyreligijnych szyderców, to zawsze przypomina mi się wiersz Szymborskiej Ostrzeżenie:   Nie bierzcie w kosmos kpiarzy, dobrze radzę. (...)   To tak a'propos twojego do góry nogami.      
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Nie miało być czasem bez tego drugiego to?   Pozdrowienia od Telimeny.
    • Bardzo chaotycznie i niekonsekwentnie zbudowany - raz są rymy (a jak są, to kiepskie, gramatyczne), raz ich nie ma, rytm się potyka jak pijany. Czasem bywa, że umiejętności nie nadążają za ambitnym projektem. Oczywiście warsztat warto zawsze doskonalić, choćby zaczynając np. od krótszych form, gdzie nie trzeba utrzymać regularnej metryki przez kilkadziesiąt wersów lub kilkanaście strof. A przekazywać myśli w poetycki sposób można z powodzeniem w wierszach wolnych. Ten utwór akurat ma potencjał, z motywem rzeki - drogi życiowej, gdyby nie był taki rozchwiany i przegadany (bo rymowanie w niedojrzałych literacko tekstach oznacza również nadmiar słów, którymi wypycha się wiersz 'żeby pasowało'). Czasem też słaby, banalny rym deformuje i okalecza treść, bo nie piszesz tego, co chcesz naprawdę wyrazić w wierszu, tylko to, co ci narzucają przypadkowe, ale rymujące się słowa. Idziesz więc niekoniecznie tam, gdzie zamierzałeś dotrzeć, tylko w przysłowiowe maliny. Tekst wtedy staje się karykaturą samego siebie.
    • ludzie zawsze w wędrówce zamieniają się w ptaki ja zagubiona dzika kaczka ciągle czuję zapach z pobliskich kartoflisk czerstwy popiół porwał wiatr unosząc ponad dachami stodół ciepłem światła wsączając się w dzień za lasem dziewczyny w pomiętych sukienkach kręcą się wokół własnej osi smutne jak wyodrębnione cienie na twarzy dodają im lat zielone liście paproci drżą jeszcze w złocie ostrość spojrzenia jak w soczewce skupia natręctwo komarów nie podnoś mnie z kolan tu bliżej do dna  
    • Myślicie, że kiedyś więcej poezji się czytało? Również sięgała po nią wąska grupa odbiorców, przede wszystkim musieli to być ludzie umiejący czytać (czyli odpadały najliczniejsze warstwy społeczne - chłopstwo, służba dworska, mieszczaństwo pewnie też, ewentualnie wyjątkiem mogli być ci najbogatsi i w jakimś stopniu wykształceni), po literaturę piękną sięgała głównie zainteresowana życiem kulturalnym arystokracja. Duchowni pewnie rzadziej, najwyżej jakieś religijne dzieła. Chyba zawsze była to dziedzina niszowa, dla elit, intelektualistów, środowisk akademickich - i pasjonatów.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...