Zgłoś

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Osobiście bym połączyła, ale to może być licentia poetica, więc się nie narzucam...  A co do tekstu, ogólnie to... bardzo wyrazisty, mocny, klimatyczny i mi się naprawdę podoba takie pisanie,  chociaż - tematyka na wskroś nieprzyjemna.  Ten fragment przysunął mi na myśl pewien mój niepublikowany i niedorobiony dotąd utwór:   Śmierć-Tabu-Śmierci   Najpierw Halloween, potem grobing duszki dynie cukierki elektryczne znicze Będzie msza, więc trzeba odstać   a przecież śmierć zawsze jest zderzeniem z ziemią supermaterią ciszy tak bardzo nie high-tech wciska do głębi w szaro-czarną masę w mały prywatny zamknięty koniec świata   którego nie rozświetlą lekkomyślne uśmiechy i kolorowe ubrania   tylko łzy rzęsiste i czas potrafią kreować nowe piękne i żywe z pozostałości zniszczenia     Pozdrawiam   Deo  

@Berenika97 Ten wiersz to świadectwo gwałtu wojny na duszy - prywatna apokalipsa. W tym świecie wszystko jest ożywione bólem i współodczuwaniem; nawet cegła pamięta cierpienie. A kobieta uczy się „łkać tak, by nie poruszyć powietrza” - jakby ono też mogło ją zdradzić. Strach z tych wersów przenika czytelnika - staje się jego oddechem. Bereniko, to wiersz, który nie pozwala odwrócić wzroku. Zostaje w człowieku jak blizna - nie z krwi, lecz z pamięci.

niejeden raz  łączyłem kropki  w nieskończoność    aż w końcu   wpadłem na pomysł  by pójść po rozum  do serca           

@viola arvensis Bez poukładanej głowy drogi do szczęścia nie widać.

@Migrena To jest wiersz, który został napisany pędzlem słońca, aby oświetlić blask. Blask najbardziej pożądanego uczucia. Czyniąc to nie z bólu, nie z głodu, nie z rozpaczy, ale z pamięci dotyku, z tego bardzo delikatnego stanu, kiedy człowiek widzi świat nieco wyraźniej, bo kocha lub kochał.