Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

poeci mają gorzej, bo nie kochają ich kobiety
jeżeli nawet - udają, to przez to, że jest się w modzie
albo, że komponuje się to w stolik i powiew mitu
i jest o czym opowiadać znajomym

poeci mają gorzej, bo piszą nie wiedząc co piszą
a jeżeli nawet wiedzą, to inni tego nie wiedzą
czasem jedynie trafia im się gratis w postaci
poprawnie napisanego zdania

poeci mają gorzej, bo często muszą wykrzywiać twarze
do śpiących ludzi, świadków ich udręki
kiedy w skurczonej dłoni trzymają podłużny gadżet
nadający mocy ich głosowi

poeci mają gorzej, bo ich nazwiska są obok ceny
od pięciu złotych do piętnastu można ich brać
oczywiście udając, że to wszystko takie poetyczne
często promocją jest uścisk dłoni i ukłon

poeci wreszcie mają gorzej przez to, że muszą jak inni
kupować chleb i smarować go masłem
wpierdalać parówki kiedy nie ma się czasu na nic więcej
pomiędzy jednym a drugim dniem żywota swego

poety

Opublikowano

Michał co tu dużo pisać jeśli wszystko jest na miejscu

Twój skojarzył mi się z wierszem Bukowskiego

znaczy chcesz być pisarzem?

jeżeli samo nie wyrywa się z ciebie
na przekór wszystkiemu,
nie rób tego.

póki nie wyłania się nieproszone z twojego
serca, umysłu, ust
i bebechów,
nie rób tego.

jeżeli musisz godzinami
wgapiać się w monitor
albo garbić nad
maszyna do pisania,
szukając słów,
nie rób tego.

jeżeli robisz to dla forsy albo
sławy,
nie rób tego.

jeżeli robisz to, bo chce ci się
kobiet w łóżku,
nie rób tego.

jeżeli musisz wysiadywać,
przepisując wciąż od nowa,
nie rób tego.

jeżeli sama myśl, że masz to robić,
jest mordęga,
nie rób tego.

jeżeli usiłujesz pisać jak ktoś
inny,
odpuść sobie.

jeżeli musisz czekać, aż z ciebie
wybuchnie,
czekaj cierpliwie.

jeżeli w końcu jednak nie wybucha,
rób co innego.

jeżeli najpierw musisz przeczytać to żonie,
swojej dziewczynie albo chłopakowi,
rodzicom czy komukolwiek,
nie jesteś gotów.

nie bądź jak tylu innych pisarzy,
nie bądź jak tyle tysięcy
pisarzy- samozwańców,
nie bądź drętwy, nudny i
zżerany samo-
uwielbieniem.

biblioteki całego świata ziewały,
ziewały, aż
usnęły
nad takimi jak ty

nie dokładaj się do tego
chyba że samo wyrywa ci się
z duszy rakietą,
chyba że dalszy bezruch
kazałby ci oszaleć,
zabić siebie lub kogoś,
nie rób tego.

chyba że słonce w tobie
pali ci bebechy,
nie rób tego.

kiedy naprawdę przyjdzie pora
i jeśli zostałeś wybrany,
zrobi się
samo i odtąd już będzie się robiło
póki nie skonasz ty albo ono w
tobie

innej drogi nie ma

i nigdy nie było.


pozdrawiam
r

Opublikowano

Sylwester Lasota - a niech już zostanie, jakoś nie mam serce tego wycinać.

Pan Biały - 06 to opijemy (herbatą, rzecz jasna ;)

Somewhat Damaged - dziękuje bardzo, jakoś wciąż mimo wszystko nie mogę strawić takiej celebracji (niezdrowej wg mnie) poezji, gdzie każda krytyka jest "nu nu nu"...

Opublikowano

Ile prawdy w twym wierszu Michale - tylko to jedno słowo
mi osobiście jakoś nie leży - i nie dlatego że boje się wulgaryzmu
tylko po prostu podczas czytania zbyt mocno eksploduje ...
Ale to tylko moje zdanie - prawda -
Wiersz bardzo mi przypadł - ponieważ wyraźnie w nim widzę
coś co każdego z nas to dotyczy ... piszących .
pozd.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mądry, powiedziałbym, że dający piszącym po łapkach przekaz :)
Nawet naszła mnie po lekturze Twojego wiersza skrucha, że tak daleko
odszedłem po kilku latach od tego, co sam na ten temat kiedyś myślałem...
Jednym z pierwszych moich tekstów był przecież podobny w wyrazie do tej
zacytowanej na górze Twojej strofki protest-song:


Dobranoc poeci
kalekie dzieci
i niech zła gwiazda
mrokiem wam smęci


Prawdziwe miłości chcą być nieznane
uczucia gorące na zawsze skryte
najlepsze wiersze wciąż nie napisane
ostatnie lądy nigdy nie odkryte


Dobranoc poeci
starzy i młodzi
póki mdła gwiazda
cieniem was zwodzi


Po żywych ciałach nogą stąpając
o ludzkich losach bujdy pleciecie
a wewnątrz siebie uczuć szukając
wciąż tylko pustkę słów znajdujecie


Dobranoc poeci
odkrywcy dusz -
jeszcze w was gwiazda
zalśni jak nóż!



A potem sam zacząłem pisać wiersz po wierszu, sam już dziś nie wiem o czym...
Pozdrawiam ;)
Opublikowano

Podoba się. Te 'wpierdalanie' może pasować. Zależy jak się to przeczyta.

Wiersz do bólu oddający rzeczywistość. Powiem, że bezpośredniość wprowadza nas w inny wymiar realności, która niby się nie zmienia, ale jest rzucane na nią zupełnie inne światło. Nic nie owijasz w bawełnę, walisz prosto z mostu. A jednocześnie poruszasz setki innych spraw, więc mówisz też metaforycznie.

Hmmm... podoba się.

Opublikowano

Jacek Suchowicz - po czystej to zawsze... inaczej :)

Waldemar Talar - ja o parówkach to mogę historię napisać :)

Boskie Kalosze - no tak to z nami czasem jest... Ale są i dobre strony ;)

Piotr Strzałecki - mam świadomość tego realizmu, ale ja już po prostu mam taką szufladkę, nie potrafię jakoś iść na tzw. język poetycki. Czasem próbuje, ale nawet tego nie wydaję :)

Dziękuje za wizyty i pozdrawiam.

Opublikowano

"przywędrowałam" tu za wierszem (z wartsztatu) ... nic ująć, nic dodać...wywalileś prawdę z głębi siebie, ale jakże ona bliska nam wszystkim poetom ...w lepszym czy gorszym tworzeniu; naważniejsze w tym wszystkim, by te swoje i tylko swoje "parówki" po swojemu (w...) pomimo, że komuś nie w smaki, pozostać sobą i pisać jak serce dyktuje pokornie korzystając z rad warsztatowych mądrzejszych od siebie...nie zapominać, że nigdy nie jest tak dobrze, by nie mogło być lepiej;

ot tak misie dzisiaj... nad tym wierszem pełnym emocji:)
aha, i jeszcze "ze spokojem przechodzić przez hałas"

Michale, serdecznie pozdrawiam -
Krystyna

Opublikowano

Szanowny autorze
Ja nie krytykuję :)
Chwalę (choć pewnie nie powinienem, byś nie osiadł na laurach ;) ) nowy sposób spojrzenia i ujęcia rzeczywistości.
Piszesz jak piszesz i w ten sposób tworzysz swój własny styl. Jednym się spodobasz, innym nie, lecz pamiętaj, że zawsze warto pisać po swojemu :) Co oczywiście nie wyklucza doskonalenia się w rzemiośle.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @lena2_ przepiękny wiersz !!!!
    • Spotkali się po latach - tak długich, że ich imiona zdążyły się zetrzeć z ust świata. A jednak wystarczył jeden oddech, jedno spojrzenie - i wszystko wróciło, jak uderzenie krwi w skroniach. Nie było słów. Było głodne  ciało - stare i pamiętające. Ona pachniała tak jak kiedyś: nocą, grzechem i wolnoscią. On - jak deszcz po burzy i dym po miłości. Zderzyli się jak dwie płonące komety. Usta rozrywały czas, ręce błądziły po sobie jak po mapie, której nikt nie miał prawa znać. Palce liczyły nowe linie na jej twarzy - każda zmarszczka była datą, którą musiała przeżyć bez niego. Pod ich stopami chrzęściły pierścionki, które zdjęli, i kłamstwa, które spalili w pośpiechu. Ona drżała jak struna napięta latami ciszy. On rozplątywał jej włosy jak więzy, jakby chciał rozwiązać cały świat. Oddychali sobą, aż zabrakło powietrza. Pod palcami  blizny i pamięć. Pod językiem - ogień, którego nikt nie zdołał zgasić. Nie wypowiedzieli swoich imion - wiedzieli, że słowa są zbyt słabe dla tej chemii, która nie potrzebuje dowodu tożsamości. Miłość wróciła bez ostrzeżenia - dzika, brudna, piękna, jak huragan, który nie pyta, czy dom stoi, tylko burzy go do fundamentów. Ich ciała mówiły: pamiętam cię. Ich oddechy: nie skończyliśmy. Czas leżał martwy pod ich stopami - a oni jechali po wspomnieniach jak po rozgrzanym asfalcie, na ślepo, z zamkniętymi oczami, w stronę jedynego miejsca, gdzie można żyć - tam, gdzie kończy się rozsądek, a zaczyna płomień. Kiedy zasnęli, noc trzęsła się jeszcze długo - nie wierząc, że z tej ciszy nic nie ma prawa się odrodzić, nic oprócz nich samych.      
    • @Migrena Twoje słowa są dla mnie ogromnym prezentem.To, co piszesz o wilkach, o tym duchowym nasyceniu i inspiracji - czuję dokładnie to samo. Wilki uczą nas tego, czego świat próbuje nam odebrać: niezależności, lojalności, siły w byciu sobą. Dziękuję, że tak głęboko to odczułeś. Bardzo dziękuję!  To zdjęcie, które zostało zrobione na spacerze, (niedaleko mojego domu.) Wadera i trzy młode, niesforne wilczki. :)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Gerber Dziękuję za te słowa. Ja też mam ogromną nadzieję, że ta ustawa w końcu wejdzie w życie - to kwestia podstawowej przyzwoitości.  Ich lojalność wobec słabszych członków rodziny to lekcja, którą my, ludzie, powinniśmy wziąć sobie do serca. :) @Simon TracyBardzo dziękuję! Czasem siła jest właśnie w tej samotności, w niezależności, w tym że idziesz swoją ścieżką.  @Marek.zak1 Dziki po pasach! Pokazują klasę! A ten nieszczęsny wiersz... ile szkody może zrobić rymowanka. Dla wilków bajki! Co do duszy - zwierzęta mają coś lepszego: autentyczność i lojalność bez udawania. Pozdrawiam ciepło! @lena2_ Dziękuję! Tak, idziemy w złą stronę, ale może jeszcze zdążymy zawrócić. Pozdrawiam ciepło! 
    • @Robert Witold Gorzkowski Więc wiesz gdzie bomby nie spadają. O tym nie ma w oficjalnch info.  Pozdrawiam 
    • @Berenika97 @Berenika97 Nie oddawajcie wolności, nawet jak bieda gości. Nie wszyscy patrzą z wrogością, są tacy co myślą z radością. Porządek lubicie w lesie echo o tym niesie . ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...