Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
z siwej gorącej mąki leśnego popiołu*

kawałek sosnowego drewna przy kominku ociekał jeszcze żywicą
w tym pokoju było zawsze słonecznie
nawet w pochmurne dni
choć ściany już dawno wybarwiły się ze świeżych żonkili
do jasnych pierwiosnków

najpierw pomyślała o cyklamenie
o jasnej czerwieni doniczkowej pelargonii
jednak wróciła do sztalugi by dokończyć poprzedni obraz
nie użyła żadnych kolorów prócz odrobiny szarości i czerni na zarysy konarów
ostatnimi pociągnięciami samotne ślady stóp na śniegu

przytuliła czoło do szyby
do jezior tysiąca
młodzieńcze przywidzenie

to była jej ulubiona pora dnia
nadchodząca ciemność
asceza skończonego przed chwilą obrazu obudziła w niej głód
za którym tak bardzo tęskniła
maki chabry i trawa będą między sobą ostro kontrastowały
jeszcze bardziej ożywią płótno
stare mury oplecione bluszczem
bursztynowe okna i dachówka porośnięta mchem
z boku kroplisty bez w gęstym tłumie liści

roztarła w dłoniach macierzankę
by wejść jeszcze mocniej w swoją nową wizję



* Julian Tuwim - "Kartofle"
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


absolutnie nie dla mnie, w takiej formie prawie "przezroczyste"
ale pażijom uwidim, bo coś mi się zdaje że akt twórczy potrwa jeszcze chwilę ;)

"z siwej gorącej mąki leśnego popiołu" - czemu kursywnięte ?

"choć ściany już dawno wypłowiały od koloru świeżych żonkili
do barwy jasnych pierwiosnków"
- tu nie podoba mi się przejście koloru w barwę,
po mojemu wyglądałoby jakoś tak:

choć ściany dawno wybarwiły się ze świeżych żonkili
do jasnych pierwiosnków

będę zaglądać,
no chyba, że wylądujesz z tym tekstem na "kozetce" ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


absolutnie nie dla mnie, w takiej formie prawie "przezroczyste"
ale pażijom uwidim, bo coś mi się zdaje że akt twórczy potrwa jeszcze chwilę ;)

"z siwej gorącej mąki leśnego popiołu" - czemu kursywnięte ?

"choć ściany już dawno wypłowiały od koloru świeżych żonkili
do barwy jasnych pierwiosnków"
- tu nie podoba mi się przejście koloru w barwę,
po mojemu wyglądałoby jakoś tak:

choć ściany dawno wybarwiły się ze świeżych żonkili
do jasnych pierwiosnków

będę zaglądać,
no chyba, że wylądujesz z tym tekstem na "kozetce" ;)
Wiedziałam, ale i tak byłam ciekawa Twojego zdania.
Kursywka z wiersza J.Tuwima pt."Kartofle" - to jeden z moich ulubionych poetów.
"Kozetka" ciekawa rzecz, bo nowa ;)
Jeśli chodzi o przeźroczystość - lubię, powiem więcej czasem nawet muszę, bo inaczej się uduszę :))
Miłej nocki Ankhu ;)
Dziękuję.
P.S. Z Twoją ścianą czuję się pewniej ;)
Opublikowano

przepraszam, ze sie tutaj wtracam, ale wiersz wydaje mi sie przegadany, choc autorka wydaje sie zdawac z tego sprawe, klasyfikujac go miedzy proza, poezja i kamuflazem; nie da sie zaprzeczyc pewnego rodzaju wrazliwosci i ciekawego operowania kolorami; pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Takie wtrącanie to ja lubię ;)
"Przegadanie" to rzeczywiście celowy zabieg tym razem ;) Zdaję sobie sprawę, że nie każdemu musi się podobać taka forma.
Dziękuję za odwiedziny i opinię.
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dobrze poprawiłaś według rady f.isi (co tam było - barwy i kolory chyba). Też lubię rozcierać macierzankę w dłoniach. Naprawdę ładny wiersz, może być z przegadaniem. Czuję tu takie myślowe przegadanie, rządek myśli, które napływają, kiedy ciemnieje dzień. To jest wyjątkowa pora, dobrze skupia.

Pozdrawiam :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dobrze poprawiłaś według rady f.isi (co tam było - barwy i kolory chyba). Też lubię rozcierać macierzankę w dłoniach. Naprawdę ładny wiersz, może być z przegadaniem. Czuję tu takie myślowe przegadanie, rządek myśli, które napływają, kiedy ciemnieje dzień. To jest wyjątkowa pora, dobrze skupia.

Pozdrawiam :)

Tak , tak właśnie było. Chciałam użyć jak najwiecej kolorów (i nie tylko) nie powtarzając zbyt często rzeczownika barwa i kolor. Fisia mi dopomogła :-)
Poprawia mi się koncentracja przy takim pisaniu ;) więc pozwolę sobie wrzucić od czasu do czasu taki prozak.
Dzięki Olu, że zajrzałaś. Zaraz jakby jaśniej :)
Dziękuję. Pozdrawiam.
Opublikowano

To specyficzny " teatr " koloru, z przemieszaniem aktorów i widowni. Peelka opowiada kolory, kolory opowiadają siebie i peelkę - niosą przez emocje same będąc emocjami. Kamuflaż, to sposób na przeprowadzenie przez prywatność peelki ( od sosnowego drewna do macierzanki ), z jednoczesnym tej prywatności poszanowaniem. W każdej chwili może powiedzieć, przecież to tylko pokój, obraz, widok z okna, gra..
Wiersz prozatorski w sposobie prowadzenia narracji, poetycki w szczególe, z bardzo kobiecym " kamuflażem "... ; )
Podoba mi się.
: )

P.S.
" stare mury oplecione bluszczem
bursztynowe okna i dachówka porośnięta mchem
z boku kroplisty bez w gęstym tłumie liści "

Jakiś znajomy ten widok...
: )

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kwiatuszek Szczerze mówiąc jeszcze nie wiem . To pierwsze próby. Gitary też muszę odkurzyć. Ale taki jest plan. Co jakiś czas rozciągam palce, zaczynam nucić i śpiewać.    Kocham te swojej gitary i muzykę którą z nich wydobywamy. :)
    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...