lena2_

szukam Cię w słowach i znakach pomiędzy ziemią a niebem może się wreszcie spotkamy kiedy się przyznam do siebie

Ciągle biegniesz serce strudzone, i rozdajesz mimo ostrzeżeń, choć myśl woła za tobą roztropna, przekonując, że blizny są świeże. Rytm wyrównaj, ucisz rozterki, wybierając prawe i słuszne . Lecz pozostań troszkę naiwne, by się nie stać, mięśniem bezdusznym.

dzień stworzony z miłości i światła kołysze moją duszę wprawiając w ruch drobinki nadziei lśni

po równej drodze lżej wędrować niż wspinać się czy pędzić ale dech w piersi nie zapiera i serce na uwięzi

dzisiaj nie trzeba mi wiele słońce rower i zieleń uśmiech spotkany przypadkiem i radość choć serce mam w kratkę

@Jacek_Suchowicz Zdaje się , że Cię zainspirowałam i napisałeś mi piękną odpowiedź w formie wiersza:):)dzięki:)

Dokąd prowadzisz mnie drogo, zanim spod nóg się usuniesz? czy z wiekiem będziesz mi bliższą, abym cię mogła zrozumieć? Ile masz w sobie zakrętów, za którym już cisza głucha? Czy mogę z jasnym spojrzeniem, bardziej niż sobie zaufać?

Pewien małżonek ze wsi Kręte, z żoną stosunki miał napięte. Lecz gdy go gromiła i była niemiła, to bywał najczęściej al dente.

potrzebujemy siebie nawzajem w nieutulonym wnętrzu gdy wymieniamy się uśmiechem spojrzeniem i słowem nad aromatem pachnącej kawy rośnie nam w piersi wspólnota

który Jesteś niepodobny do obrazów który kochasz nie czyhając na potknięcie który płaczesz razem ze mną w środku ciszy który będziesz na ostatnim mym zakręcie

@Jacek_Suchowicz Dziękuję Jacku za Twoje starania:):)@violetta Dziękuję Wiolu:):)@Wędrowiec.1984 cieszę się:)pozdrawiam serdecznie:)@andreas @viola arvensis Dziękuję serdecznie za życzliwe słowa:)

Czy twoja dusza umie nucić melodię, dając ukojenie myślom od żalu poranionym, które uparcie walczą z cieniem? Czy twoja dusza umie tańczyć i rytm połączyć z biciem serca, aby nie mylić dłużej kroków, i mieć dla siebie więcej miejsca?

nie nakarmię się cudzym słowem owiniętym w barwny papierek głód powróci żądając więcej muszę wejrzeć w siebie odkrywając źródło które nasyci

@Jacek_Suchowicz Dziękuje za "dopełnienie" mojego wiersza:):)

Świat nas wzywa nieustannie, by się dzielić swoim pięknem, więc biegnijmy mu naprzeciw, ofiarując życia przestrzeń. W tej podróży chłońmy miejsca, z ciekawością wagabundy, odkrywając po kolei, własnej duszy nowe lądy.

@Leszczym Bardzo dziękuję za polubienie:):)@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję Talarku:)@Sylwester_Lasota Dziękuję ze jesteś:):)

wzywają mnie drogi pachnące wiosną obiecują nasycić słońcem wiatrem pędem aż po krańce zachwytu

gasiłam zbyt wiele pożarów wierząc że więcej niż mogę aż osmoliłam serce więc teraz bije na trwogę

wdzięczność liczy sumiennie dostrzegając nawet ziarnko maku na pachnącej bułce zapewnia o bogactwie

@duszka Podoba mi się Twoja interpretacja, ale nie taki był mój zamysł:):) dziękuję za wizytę:):)

lubię umawiać się ze sobą na słowa przemyślane z nutą akceptacji na spojrzenie pełne zrozumienia i spokojną kawę ze smakiem melancholii ale jeszcze często się spóźniam

Eee...źle zrozumiany wiersz, nie miałam na myśli poezji, tylko prozaiczne życie:)

@Radosław Dziękuję za wizytę i myślę, że twój sposób jest do przemyślenia, podoba mi się:)miłego:)

jeżeli słowo nie przełoży się na czyn wprost proporcjonalnie do ciężkości dźwięczy pusto jak dzwon któremu wyjęto serce

jeszcze chcę oczy nakarmić zachwytem wzgórz malowanych słońcem dróg kołysanych wiatrem gdy piękno świata już drży czy zdążę się nim nasycić