lena2_

przygniotło gorzkie słowo i zranił bezmyślny gest zgarbioną prozę życia podnosi niejeden wiersz

życie jest cudem i łaską choć czasem owiane mrokiem ma jednak wartość bezwzględną nie nam ferować wyroki

wpatrujemy się w niebo bez gwiazd kiedy znowu cierpienie zmogło by odnaleźć jaśniejszy punkt który leży poza biologią

potrzeba miłości nie przechodzi z wiekiem i czułość po latach nie szkodzi dlatego serce wciąż do niej się śmieje choć jeszcze nie wierzą w to młodzi Pozdrawiam Jacku:)

z wiekiem skóra staje się cieńsza wrażliwa na nieczułość podatna na zranienia w miejscach wyczulonych na słowa prześwitują łzy

gdy się nie trwożę nie biegnę naprzeciw pomimo wzajemnie czas się przygląda jak trwonię dobro złożone we mnie

a jednak dzisiaj jest inaczej i nie tak samo lecą liście inaczej serce w piersi płonie i żal dojrzewa jakby szybciej Pozdrawiam :)

"Maluczki człowiek zdoła unieść Ogromne serce i przysięgę" ...wspaniała puenta:)

Kiedyś odejdą wszystkie trudy, spoczną spokojnie, niewzruszone. Pomilczą przy nich chryzantemy, znicze ogrzeją chłodne dłonie. To co bolało, straci ważność, a życie zyska inny wymiar. Milknącym echem powrócimy, w pamięci matki, córki, syna.

Jesień nosi spojrzenie, z którym czuje się godniej, kiedy lepiej rozumie, że jest tylko przechodniem. I jak liść przebarwiony, jeszcze tańczy i frunie, ale wie już dokładnie, jaki jego kierunek.

Moje klimaty:) urzekłeś mnie tym wierszem:)

@Nata_Kruk @Dag Bardzo Wam dziękuje dziewczyny:):)

kto długo chodził na krawędzi ten wie najpierw trzeba przesunąć stopy bliżej siebie aby uwolnić pięści

@Nata_Kruk Dziękuję za podpowiedz " móc" brzmi lepiej:) nie wiem z czym Ci się skojarzył mój wiersz, ale jest świeżo napisany:):)

nosimy w sobie granice by móc oddychać w pełni niektóre trzeba domykać inne warto rozszczelnić

ze wszystkich rodzajów miłości ta jedna góruje nad nami gdy żyje się jakby prawdziwiej bo kocha się mocno za nic

za moje wiersze chleba nie kupię nie taką mam dla nich rolę lecz by umiały trafnym słowem oswajać dole i niedole

W spojrzeniu nosimy zadumę, nad światem, w pór drugiej połowie, a kiedy zanadto pochmurnie, miękniemy, jak kartka pod słowem... Pozdrawiam Lena

Jesteśmy do siebie podobni, lubimy przeglądać się w brązach i w łanach lirycznych wrzosowisk, za myślą ulotną podążać. Pragniemy wyzłocić wspomnienia, po wiośnie i lecie zdyszanym. Ja w wierszu skrojonym ze wzruszeń, Ty w liściu co spadł rozszeptany. Pozdrawiam Lena

przeważnie zdobywa brązy czasem na złoto się skusi lecz częściej jest poza podium z ulgą że teraz nie musi

pytasz co daje wiara jaki ślad w duszy znaczy może ten gdy potrafisz coraz więcej wybaczyć

@iwonaroma Dziękuje serdecznie:):)

jesień uczy umiaru czegoś mniej czegoś więcej by zimą ważąc nadzieję było czym ogrzać serce

@TylkoJestemOna @Rafael Marius @Leszczym Bardzo dziękuje:)

W cichej zadumie jesieni, znajduję własne odbicie, jakby po letniej zadyszce, po trochu zwalniało życie. Wtapiam się w rdzawe pejzaże, jak liść swe barwy odmieniam. Gdy mgły podchodzą do okien, szukam już w sobie schronienia.