lena2_

@beta_b Dziękuje:)

Konik polny skacze dostosowując się do sytuacji, czy to jest dobra metoda? nie wiem...raczej próbuję patrzeć Jego oczami..dobry, refleksyjny wiersz:)

gdy zaglądamy za kulisy życia i po kolei zdejmujemy wszystkie role aż do kolekcji myśli odbitych w krzywych zwierciadłach ludzkich spojrzeń drążymy głębiej aby dotrzeć do nagiej niewiedzy niektórzy znajdują w niej siłę

kiedy gaśnie kolejna jasna myśl i milkną fajerwerki życie odzyskuje naturalne barwy w szarocieniach

@Michał_78 I obudzić się na wiosnę:):)

@huzarc można i tak na to spojrzeć:):) @Sylwester_Lasota bywa i tak:):) @Moondog taka rola puenty:):

to jest najlepszy czas na pesymizm listopad kładzie się mrokiem na piersi gasząc resztki światła tylko nadzieja jeszcze skamle jak pies

No właśnie...czyja to wina? ..lubimy szukać winnych ..a życie bywa takie skomplikowane...dobry wiersz:)

@Dag Dziękuje Ci bardzo:) Twój piękny wiersz mówi o innej bezdomności, równie okrutnej...

@Gosława dziękuję:)@Michał_78 Zgadłeś, to straszna choroba:)

zawieszona między przebłyskami pamięci zapomina jak się tęskni znajome twarze tracą tożsamość na ustach błąka się bezdomny uśmiech

@Leszczym Dzięki za uznanie:):)

@lena2_ Widać, widać:):) i bardzo dobrze, kobieta powinna takie rzeczy wiedzieć:):)

Pięknie:) chyba chciałeś tym wierszem jej przekazać , jak bardzo Ci jest potrzebna:):)

@Jacek_Suchowicz Dziękuje Jacku za wierszowany komentarz:):) @Dag Dziękuje:) Twoje komentarze dodają motywacji do pisania:):) @Nata_Kruk no właśnie..wiersz nie zawsze jest lekiem..:):)

super napisane:) tez mam w ogrodzie takie kwiatki- nieugięte:):)

poetę trapił dziwny sen że myśli miał prostsze niż słowa i wierszem chciał oszukać głód lecz dusza nie była gotowa

przytul już swoją samotność i zaparz jej dobrą kawę kolejny zachód słońca przywitasz nieco łaskawiej wyjdź dalej niż tylko za próg poranną otrzeźw się bryzą kiedy na życie azymut można przesunąć horyzont

@JWF dziękuję:)@Antoine W dzięki za podpowiedź...trochę zmieniłam:)

rozszeptał się ogród tysiącem liści w złotej poświacie korona drzewa ludzie wzdychają że to już jesień a we mnie znowu dusza śpiewa

gdy dorastamy do słowa dziękuję za wszystko co w nim się mieści powoli rośnie jasna przestrzeń zgody na siebie

Wiersz może wzruszać bawić zmieniać (lecz pilnuj mnie Panie Boże) by nie miał pewności kamienia

Żadna się wartość nie ostoi, kiedy się cierpi na egoizm. *** Nie poznasz do końca co w drugim siedzi, choćbyś na pytania, zdobył odpowiedzi. *** Rychły koniec, takiego związku, gdzie rosną prawa, kosztem obowiązków. *** Człowiek to wielka tajemnica, czasem mnie to przeraża, a czasem zachwyca.

@Maciej Wiśniewski @error_erros @Koziorowska Bardzo Wam dziękuję za uznanie dla wiersza:)

@izabela799 @izabela799 Dziękuje dziewczyny:):)