lena2_

Wspaniały wiersz:):)

mówisz- zawsze jest nadzieja która w nocy gwiazdą jasną wiem, to ona mnie przytula i pomaga jakoś zasnąć... Pozdrawiam Jacku i dziękuję:)

** Wiem, że wszystkie chwile w życiu, zasługują na uznanie. Ale czasem smutnym wzrokiem, proszą tylko o przetrwanie. ** Bywają dni trudne i chmurne i często nie widać ich końca. Lecz warto pamiętać, że wyżej, jaśnieje wciąż niebo od słońca.

wciąż by się chciało więcej lepiej w kolejnej chwili płomień wzniecać aż przyjdzie kiedyś taki moment że szczęście widzisz w małych rzeczach

możemy dla siebie być lustrem bez masek i makijażu jeśli potrafimy przytulić obnażone spojrzenie

@Kwiatuszek @violetta @Waldemar_Talar_Talar @Wędrowiec.1984 @Dag @Jacek_Suchowicz Bardzo dziękuje za zyczliwe komentarze:):)

* Mówisz, to tylko jesień i liście grają marsza. Cóż z tego, że złotawa, gdy znowu o rok starsza. * Zdarza się dzień ponury, i łzawym okiem patrzy. Jak widać także jesień, ma swoje dno rozpaczy. * Jesień już traci barwy i w mglistych tkwi welonach. Lecz nosi w sobie zgodę, gdy życiem jest spełniona.

przygniotło gorzkie słowo i zranił bezmyślny gest zgarbioną prozę życia podnosi niejeden wiersz

życie jest cudem i łaską choć czasem owiane mrokiem ma jednak wartość bezwzględną nie nam ferować wyroki

wpatrujemy się w niebo bez gwiazd kiedy znowu cierpienie zmogło by odnaleźć jaśniejszy punkt który leży poza biologią

potrzeba miłości nie przechodzi z wiekiem i czułość po latach nie szkodzi dlatego serce wciąż do niej się śmieje choć jeszcze nie wierzą w to młodzi Pozdrawiam Jacku:)

z wiekiem skóra staje się cieńsza wrażliwa na nieczułość podatna na zranienia w miejscach wyczulonych na słowa prześwitują łzy

gdy się nie trwożę nie biegnę naprzeciw pomimo wzajemnie czas się przygląda jak trwonię dobro złożone we mnie

a jednak dzisiaj jest inaczej i nie tak samo lecą liście inaczej serce w piersi płonie i żal dojrzewa jakby szybciej Pozdrawiam :)

"Maluczki człowiek zdoła unieść Ogromne serce i przysięgę" ...wspaniała puenta:)

Kiedyś odejdą wszystkie trudy, spoczną spokojnie, niewzruszone. Pomilczą przy nich chryzantemy, znicze ogrzeją chłodne dłonie. To co bolało, straci ważność, a życie zyska inny wymiar. Milknącym echem powrócimy, w pamięci matki, córki, syna.

Jesień nosi spojrzenie, z którym czuje się godniej, kiedy lepiej rozumie, że jest tylko przechodniem. I jak liść przebarwiony, jeszcze tańczy i frunie, ale wie już dokładnie, jaki jego kierunek.

Moje klimaty:) urzekłeś mnie tym wierszem:)

@Nata_Kruk @Dag Bardzo Wam dziękuje dziewczyny:):)

kto długo chodził na krawędzi ten wie najpierw trzeba przesunąć stopy bliżej siebie aby uwolnić pięści

@Nata_Kruk Dziękuję za podpowiedz " móc" brzmi lepiej:) nie wiem z czym Ci się skojarzył mój wiersz, ale jest świeżo napisany:):)

nosimy w sobie granice by móc oddychać w pełni niektóre trzeba domykać inne warto rozszczelnić

ze wszystkich rodzajów miłości ta jedna góruje nad nami gdy żyje się jakby prawdziwiej bo kocha się mocno za nic

za moje wiersze chleba nie kupię nie taką mam dla nich rolę lecz by umiały trafnym słowem oswajać dole i niedole

W spojrzeniu nosimy zadumę, nad światem, w pór drugiej połowie, a kiedy zanadto pochmurnie, miękniemy, jak kartka pod słowem... Pozdrawiam Lena