lena2_

@Nata_Kruk Dziękuję Natko za spostrzegawczość:):)

Zauroczyłaś:):) moje klimaty:):) pozdrawiam serdecznie:)

z nowym rokiem otwieram dłonie prostując myśli wzdłuż linii papilarnych wpuszczam światło w krwioobieg

Kołyszę pytania do snu, niech zasną troski serdeczne, a czas je zapewni, że nic na świecie tym, nie trwa wiecznie. I cicho zanucę im pieśń, niech miękko utulą głowę, wierząc, że często odpowiedź, jest prawdą, tylko w połowie.

@Nata_Kruk Dziękuję Natko za podpowiedź:) pozdrawiam serdecznie:) @jazzkółka Dziękuję jaskółeczko:)

powyżej poziomu myśli i uczuć jesteśmy kompletni jak kamień szlachetny który nie musi udowadniać że świeci własnym blaskiem

odbijam się w tobie jak w lustrze gładzę pęknięcia i rysy próbując dostrzec coś więcej za chłodną taflą

w dojrzewaniu nie chodzi o czas bo ten jest miarą umowną lecz tak odsiewać myśli by zyskać własną klarowność

@Wędrowiec.1984 Dziękuje za podpowiedź:):) zmieniam:)serdecznie pozdrawiam:)

mój dom to nie tylko ściany i przestrzeń wpisana w obecność lecz miejsce na rozgwar ze zgodą na ciszę remedium na prozy konieczność

życzliwy dystans nie tworzy murów lecz chroni wspólną przestrzeń wolną od uraz i zależności pomiędzy twoim a moim jestem

wcale nie chodzi o to by więcej się nie złoscić ale by w stronę światła przesuwać punkt ciężkości

mój ojciec nie potrafił mówić o miłości przez każde z nas płynęła naturalnym rytmem i pachniała zbożową kawą w niedzielny poranek a jej esencja osiadała łagodnie na dnie serca wyścielając wszelkie niedostatki nie musiał nas zapewniać

pytamy dlaczego i po co gdy ból dosięga i trwoga tak trudno o prostą ufność gdy chcemy zrozumieć Boga

Poprzez dolinę lęku, samotna wiedzie droga, dopóki nie spróbujesz, poszukać dłoni Boga. Prowadzi przez rozstaje i kiedy kurz się wznieca, a gdy się piętrzą kłody, przenosić chce na plecach.

czy dlatego przetrwała pokonując rozstaje że choć wiernie tuż obok niczego nie udaje

@Rafael Marius @poezja.tanczy Dziękuje serdecznie za komentarze:)

mówią to nie do wiary i wrzawa się podnosi a on choć w słońce patrzył to przepaść w sobie nosił

lubię kiedy pęcznieje dusza od spojrzeń co światłem się dzielą od słów utkanych czułością gdy chwil codziennych niezwykłość karmi mnie nową nadzieją

czasem mierzy znienacka przechytrzyć go nie sposób tylko pokorna dusza łagodzi siłę ciosu

@duszka dziękuje duszko:) @Jacek_Suchowicz Dziękuje Jacku za wyjątkowy komentarz:)

pójdę lecz jeszcze nie teraz gdy słońce świeci mi jaśniej i kwiaty pachną najsłodziej a serce rośnie mi właśnie pójdę bo dotrzeć tam muszę dozbieram tylko zachwyty później spełniona poczekam na czas przede mną ukryty

@Waldemar_Talar_Talar @opal @Rafael Marius Dziękuje serdecznie za komentarze:)

wydobądź ze mnie drobiny światła i delikatnie złóż na powiekach może rozpoznam drogę do serca bo przecież każde na kogoś czeka wysłucham wszystkie słowa wyparte stworzę im przestrzeń do przytulenia niech się zagoi pierwotna rana by w jasne blizny sny pozamieniać

Świetny wiersz:)