lena2_

Właśnie teraz, kiedy młodość spakowała, swoje wdzięki i atuty do walizek, zostawiając na pamiątkę echo wspomnień, właśnie teraz, do nadziei chcę mieć bliżej. By uwierzyć, że nie wszystkie gwiazdy zgasły, zwłaszcza w noce poranione niepokojem. Gdy zasypiasz, zanim zdążysz mnie zapewnić, że się całkiem niepotrzebnie znowu boję.

@sowa dziękuje za czytanie, a rym zamierzony:) @Dag No właśnie...dzięki Dag:)

rozgadana przeszłość wciąż snuje wspomnienia jedne ciągle bolą inne znowu nużą a milcząca przyszłość pachnie tajemnicą czasami złowrogo jak cisza przed burzą

Wspaniały wiersz:):)

mówisz- zawsze jest nadzieja która w nocy gwiazdą jasną wiem, to ona mnie przytula i pomaga jakoś zasnąć... Pozdrawiam Jacku i dziękuję:)

** Wiem, że wszystkie chwile w życiu, zasługują na uznanie. Ale czasem smutnym wzrokiem, proszą tylko o przetrwanie. ** Bywają dni trudne i chmurne i często nie widać ich końca. Lecz warto pamiętać, że wyżej, jaśnieje wciąż niebo od słońca.

wciąż by się chciało więcej lepiej w kolejnej chwili płomień wzniecać aż przyjdzie kiedyś taki moment że szczęście widzisz w małych rzeczach

możemy dla siebie być lustrem bez masek i makijażu jeśli potrafimy przytulić obnażone spojrzenie

@Kwiatuszek @violetta @Waldemar_Talar_Talar @Wędrowiec.1984 @Dag @Jacek_Suchowicz Bardzo dziękuje za zyczliwe komentarze:):)

* Mówisz, to tylko jesień i liście grają marsza. Cóż z tego, że złotawa, gdy znowu o rok starsza. * Zdarza się dzień ponury, i łzawym okiem patrzy. Jak widać także jesień, ma swoje dno rozpaczy. * Jesień już traci barwy i w mglistych tkwi welonach. Lecz nosi w sobie zgodę, gdy życiem jest spełniona.

przygniotło gorzkie słowo i zranił bezmyślny gest zgarbioną prozę życia podnosi niejeden wiersz

życie jest cudem i łaską choć czasem owiane mrokiem ma jednak wartość bezwzględną nie nam ferować wyroki

wpatrujemy się w niebo bez gwiazd kiedy znowu cierpienie zmogło by odnaleźć jaśniejszy punkt który leży poza biologią

potrzeba miłości nie przechodzi z wiekiem i czułość po latach nie szkodzi dlatego serce wciąż do niej się śmieje choć jeszcze nie wierzą w to młodzi Pozdrawiam Jacku:)

z wiekiem skóra staje się cieńsza wrażliwa na nieczułość podatna na zranienia w miejscach wyczulonych na słowa prześwitują łzy

gdy się nie trwożę nie biegnę naprzeciw pomimo wzajemnie czas się przygląda jak trwonię dobro złożone we mnie

a jednak dzisiaj jest inaczej i nie tak samo lecą liście inaczej serce w piersi płonie i żal dojrzewa jakby szybciej Pozdrawiam :)

"Maluczki człowiek zdoła unieść Ogromne serce i przysięgę" ...wspaniała puenta:)

Kiedyś odejdą wszystkie trudy, spoczną spokojnie, niewzruszone. Pomilczą przy nich chryzantemy, znicze ogrzeją chłodne dłonie. To co bolało, straci ważność, a życie zyska inny wymiar. Milknącym echem powrócimy, w pamięci matki, córki, syna.

Jesień nosi spojrzenie, z którym czuje się godniej, kiedy lepiej rozumie, że jest tylko przechodniem. I jak liść przebarwiony, jeszcze tańczy i frunie, ale wie już dokładnie, jaki jego kierunek.

Moje klimaty:) urzekłeś mnie tym wierszem:)

@Nata_Kruk @Dag Bardzo Wam dziękuje dziewczyny:):)

kto długo chodził na krawędzi ten wie najpierw trzeba przesunąć stopy bliżej siebie aby uwolnić pięści

@Nata_Kruk Dziękuję za podpowiedz " móc" brzmi lepiej:) nie wiem z czym Ci się skojarzył mój wiersz, ale jest świeżo napisany:):)

nosimy w sobie granice by móc oddychać w pełni niektóre trzeba domykać inne warto rozszczelnić