lena2_

Moje klimaty:) urzekłeś mnie tym wierszem:)

@Nata_Kruk @Dag Bardzo Wam dziękuje dziewczyny:):)

kto długo chodził na krawędzi ten wie najpierw trzeba przesunąć stopy bliżej siebie aby uwolnić pięści

@Nata_Kruk Dziękuję za podpowiedz " móc" brzmi lepiej:) nie wiem z czym Ci się skojarzył mój wiersz, ale jest świeżo napisany:):)

nosimy w sobie granice by móc oddychać w pełni niektóre trzeba domykać inne warto rozszczelnić

ze wszystkich rodzajów miłości ta jedna góruje nad nami gdy żyje się jakby prawdziwiej bo kocha się mocno za nic

za moje wiersze chleba nie kupię nie taką mam dla nich rolę lecz by umiały trafnym słowem oswajać dole i niedole

W spojrzeniu nosimy zadumę, nad światem, w pór drugiej połowie, a kiedy zanadto pochmurnie, miękniemy, jak kartka pod słowem... Pozdrawiam Lena

Jesteśmy do siebie podobni, lubimy przeglądać się w brązach i w łanach lirycznych wrzosowisk, za myślą ulotną podążać. Pragniemy wyzłocić wspomnienia, po wiośnie i lecie zdyszanym. Ja w wierszu skrojonym ze wzruszeń, Ty w liściu co spadł rozszeptany. Pozdrawiam Lena

przeważnie zdobywa brązy czasem na złoto się skusi lecz częściej jest poza podium z ulgą że teraz nie musi

pytasz co daje wiara jaki ślad w duszy znaczy może ten gdy potrafisz coraz więcej wybaczyć

@iwonaroma Dziękuje serdecznie:):)

jesień uczy umiaru czegoś mniej czegoś więcej by zimą ważąc nadzieję było czym ogrzać serce

@TylkoJestemOna @Rafael Marius @Leszczym Bardzo dziękuje:)

W cichej zadumie jesieni, znajduję własne odbicie, jakby po letniej zadyszce, po trochu zwalniało życie. Wtapiam się w rdzawe pejzaże, jak liść swe barwy odmieniam. Gdy mgły podchodzą do okien, szukam już w sobie schronienia.

pytasz gdzie leży wygrana gdy nic nie jest proste jak stół czasem najlepszy początek to winę podzielić na pół

@beta_b @joanna53 @Waldemar_Talar_Talar @anima_corpus Dziękuje za komentarze i Wasze refleksje pod wierszem:)

jesień wyciąga po nas ramiona być może kościste i chłodne lecz mimo cierpkiego uścisku należy przyjmować ją godnie

żaden wiersz nas nie obroni choćby wokół zauroczył gdy ma ciągle puste dłonie i unika spojrzeń w oczy

@Waldemar_Talar_Talar @Jacek_Suchowicz @GrumpyElf Dziękuje serdecznie za ciepłe komentarze:)

z wiekiem ilość zmarszczek tym mniej porusza im bardziej z ulgą prostuje się dusza

Pragnę ocalić w sobie przestrzeń, gdzieś na granicy światłocienia, tam się potrafi prosta radość, w dostatek serca pozamieniać. Dopóki jednak nieustannie, światło mocuje się z ciemnością, czasem niejeden okruch chwili, staje znienacka w gardle ością.

płynęłam z nurtem w pośpiechu czasu nie było mi szkoda przysiądę teraz zobaczę jak w słońcu srebrzy się woda

inni używki sobie chwalą niby przed dolą i niedolą a mnie poezja koi duszę lecz czuję się jak dziwoląg

No Grzesiu...dałeś czadu:)