Sylwester_Lasota

Może nie całe, ale jedynie mała jego cząstka. Bardzo dziękuję za przeczytanie i dobre słowo. Pozdrawiam. Tak, to prawda. Dzięki za czytanie i komentarz. Również pozdrawiam. Niezmiernie cieszy mnie taki odbiór i komentarz. Również pozdrawiam. Od pasikoników po galaktyki... hmmm... to niesamowite, co może pomieścić się w ludzkich umysłach. Nieprawdaż? Za resztę dzięki :) Pozdrawiam. No cóż, pozostaje mi się jedynie cieszyć, że ten skromny wierszyk sprowokował Cię do napisania takiego komentarza. Podoba mi się. :) Pozdrawiam.

Byłem, czytałem. Pozdrawiam :)

Polak mały. Równ.

Ona malutka i on niewielki, mieszkali sobie w domku maleńkim. Domek miał ściany białe na zewnątrz, a w środku było przeważnie ciemno. Mieli podwórko i psa i kota, na sznurkach pranie, garnki na płotach. Szalały czasem nad nimi burze, zawsze przez chwilę, nigdy nie dłużej. Kręciły w górze się galaktyki, skakały w łące pasikoniki, mijały lata, biegły miesiące i coraz szybciej wschodziło słońce. Ona wychudła, on się przygarbił, i dnia pewnego, jak żyli, zmarli. Więcej już o nich nikt nie pamiętał... On był malutki, ona maleńka.

To spod Tamar dyni Samson nos ma siny dramat do psot

A to akurat w ogóle nie przyszłoby mi do głowy 😂. Ale czy z tekstami piosenek nie jest podobnie jak z wierszami? Równie istotne co autor chciał powiedzieć może być, to jak odbiorca je interpretuje. Mi w tamtym czasie łatwiej było sobie wyobrazić, że "przyjaciel" zostawił w pokoju gitarę niż własną dziewczynę. Co wcale też nie jest takie oczywiste. Kto to wie, to wie. Chociaż zapewne masz rację, wtedy nie były to moje klimaty. Tym bardziej teraz. Pozdrawiam

Do tej pory nie wiem czy to jest o dziewczynie, czy o... gitarze. 😅 Pozdrawiam.

I co? Kogut tu go koci. k

On araku kara, ara kuka rano.

Ciekawy fikołek pojęciowy z tą mleczną drogą. I to mi się najbardziej podoba w tym utworze. Pozdrawiam

Podziwiam Twoją konsekwencję utrzymywania się w tej konwencji, ale udziwnianie treści tylko po to żeby wbić się w formę, moim zdaniem, tym utworom nie służy. Pozdrawiam.

Dziękuję. Również pozdrawiam.

:))) Rozbawiłaś mnie. Również pozdrawiam :)

Piękny. Pozdrawiam

Napisałem na nowo ostatnią zwrotkę. Nadal nie jest doskonała, ale mam nadzieję, że chociaż czyta się nieco lepiej. Piszę o tym, ponieważ część komentarzy właśnie straciła odniesienie :))). Tę poprzednią oczywiście można będzie odnaleźć przez pewien czas w historii edycji, jeśli byłby ktoś zainteresowany. :) Dziękuję za czytanie I wszystkie komentarze, a szczególnie za zawarte w nich uwagi. Pozdrawiam

Dziękuję. Również pozdrawiam.

Bardzo trafne podsumowanie, które mogłoby zaistnieć jako samodzielny utwór. Dziękuję i pozdrawiam.

Właściwie, to niczego nie miałem intencji piętnować. Chciałem tylko zwrócić uwagę na coś, co zdaje się moim zdaniem, zdecydowanej większości umykać. Jednocześnie nie było moją intencją, wybielania, którejkolwiek, ze stron. Reszta komentarza trafia w sedno. Dziękuję jeszcze raz za pochylenie się nad wierszem i jego analizę. Dobrego dnia. No cóż, napisałem to powyżej, też uważam, że ostatnią zwrotkę skopałem. Też mi się nie podoba. Jeśli znajdę trochę wolnego czasu, to zobaczę co się da jeszcze z tym zrobić. Nie chce jej wyrzucać, bo miała być jak uderzenie młotkiem po gładkim heblowaniu, ale osiągnięty efekt daleko odbiega od zamierzonego. Dziękuję za czytanie i pozdrawiam. Też się zgadzam. Pisałem już o tym powyżej. Dziękuję za obecność. Również pozdrawiam. Dziękuję Pozdrawiam.

Dokładnie: Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Zrozumiałeś nadspodziewanie dobrze, i oczywiście masz rację, tutaj znaku równości nie można postawić, chociaż rozpusta pozostaje rozpustą, zarówno w wykonaniu heteroseksualnym jak i w innych wydaniach, co, jak wydaje mi się, osobom o orientacji hetero, zdaje się dosyć często umykać. Powstaje wówczas tendencja do piętnowania zachowań sodomicznych i pobłażania wybrykom w formie hetero, czyli np. zdrady, prostytucja, itp. Chociaż osobiście dostrzegam w tych z pozoru zupełnie odmiennych zachowaniach pewne podobieństwa, to tak, jak napisałem powyżej, masz rację, nie można stawiać znaku równości między nimi, tak jak nie można naprzykład zrównać roweru z samochodem, chociaż obydwa są pojazdami kołowymi. Przeedytowałem trochę tę ostatnią zwrotkę. Może teraz jest nieco bardziej akceptowalna, nie wiem. Dzięki za czytanie i uwagę. Pozdrawiam P.S.: Ta ostatnia strofa jakoś mi w ogóle nie wyszła :)))

Twoje oczy są takie błękitne, niczym wody najczystsze pod niebem. Twoje usta czerwienią wciąż kwitną, przyciągają spojrzenie do siebie. Jego oczy są czarne jak noce, rozgwieżdżone i pełne tajemnic, lecz gdy wasze spojrzenia los plącze, to marzeniom już blisko do pełni. Zapragnęłaś tych ramion i dłoni, ich szorstkiego dotyku na ciele, twoje piersi oddechem już gonią, za uściskiem, spełnionym marzeniem. On ma żonę i dzieci dorosłe, ale nie jest do końca szczęśliwy. Tobie ufa, to przecież jest proste, choć jest tutaj, to ciągle jest z nimi. Modre oczy z rozkoszy już mrużysz, twoje ciało dreszczami zadrżało, w przyjemności nieczystej kałuży właśnie rodzi się zamęt i chaos.

Wiersze dla dzieci nie jest łatwo pisać. Cytując klasyka, powinny być napisane lepiej niż dla dorosłych. O ile rymy częstochowskie w tego rodzaju poezji można wybaczyć, a nawet mogą być pożądane, to takie ich nagromadzenie i w takim układzie jak powyżej, powoduje uczucie przesytu. Trudno jednak w takim wierszyku wybaczyć "pływającą" średniowkę, co właściwie równa się z jej brakiem. Podoba mi się natomiast bezpretensjonalna historia, w prosty sposób opowiadająca o powstaniu domowego jabłecznika. Pozdrawiam

Świetny tekst, nie chcę się zapędzać, ale kusiło mnie żeby napisać, że genialny, ale z tego prawdopodobnie musiałbym się tłumaczyć, więc piszę tylko, że świetny... bez spowiadania się dlaczego tak uważam :). Pozdrawiam serdecznie.

Ława, Donkowi zdziw okno dawał.

Ja też :)

Mat ma tu kurkę, kruk u tam tam.