Sylwester_Lasota

Przyznam szczerze, zawsze miałem z tym problem. To znaczy z pisaniem listów... Był taki czas, że było bardzo miło dostać list. Niestety przeważnie na list wypadało odpowiedzieć i tu, chociaż może trudno w to uwierzyć, często pojawiał się u mnie problem z kreatywnością. Dzisiaj, jak czytam niektóre własne listy, to nie wiem czy śmiać się, czy płakać. A wiersz fajny. Pozdrawiam

W sumie tak. Z reguły nie lubię pisać "co autor chciał powiedzieć" odnośnie własnych tekstów, ponieważ każda interpretacja jest cenna i bardzo często, nawet jeśli sprzeczna z zamierzeniami, wnosi jakiś świeży, czasami zaskakujący, punkt widzenia. W powyższej interpretacji takiej sprzeczności nie ma, ponieważ jednak pokrywa się ona z tym jak odebrali wiersz poprzedni czytelnicy, którzy pozostawili tutaj komentarze, pozwolę sobie zapytać: Czy wiersz można odebrać jako opis osobowości, która przechodzi ze stanów depresyjnych do euforii, by za chwilę znów popaść w depresję? To też może być prawdziwe niebo i piekło. W takim przypadku przydałoby się pewne wyrównanie tej huśtawki, o czym nie ma w wierszu. Jest jedynie zamknięcie tych skrajności w jednym podmiocie i, może niesłuszne, spostrzeżenie, że bez nich, chociaż stanowią pewne zagrożenie, ten podmiot przestałby istnieć, nie byłby sobą. Pozostałe interpretacje są oczywiście jak najbardziej prawidłowe i zgodne z przewidywanym odbiorem, ale tak naprawdę, to co tutaj napisałem, było prawdziwym impulsem do powstania tego tekstu. Już po jego napisaniu nasunęła mi się jeszcze jedna możliwa jego interpretacja, na którą do tej pory nikt nie wpadł, ale pozwolę sobie już jej tutaj nie rozwijać.

Bardzo dziękuję. Również pozdrawiam.

Dziękuję :) Zgadza się. Dorzucę jeszcze tylko (do czego, zdaje mi się, @Jacek_Suchowicz zaczął zmierzać w swojej wierszowanej odpowiedzi), że odnoszę jakieś niejasne wrażenie, że Niebo bez Piekła nie mogłoby istnieć. W każdym razie w naszych wyobrażeniach. Również pozdrawiam.

Prawda... czasu brak permanentnie.

W dole jest ciemno, w dole jest źle, w mroku się kłebią robaki. W cuchnącym błocie ścina się krew, strupieją trupy i wraki. A w górze słońce i śpiewa ptak, brzemiennią deszczem się chmury, kwitną jaśminy, płowieje mak, i nie ma myśli ponurych. W dole coś mrowi, wije się wąż, wzdymają gazy rozkładu. Krąg samobójców rozważa wciąż dziesięć skutecznych przykładów. A w górze dobrze, nie płacze nikt, chociaż znów padać zaczyna, tam się spełniają najskrytsze sny, modre ma oczy dziewczyna. Nawet gdy leje rzęsisty deszcz, obmywa szczyty i góry, kurze i brudy zabiera gdzieś, do czarnej zmywa je dziury. I tak od wielu bywa już lat, góra bez dołu nie może zawisnąć w pustce i w próżni trwać, choć bywa lepiej lub gorzej.

Karata tumani pani i napina mu tatarak. Sara, to taras. Trans nart. AI zabobony z celi leczy no bo bazia Oni one, no i on.

Ara, paw, oni i nowa para.

Im organ i naga Nina gromi

Rubik na rympał, łapmy ranki bur. Asa nana, kostka akt, sok ananasa

Tu bak jak Kajka but. A tam, to panna Anna pot mata.

Mieli rady nowi. Domino o nim. Od Iwony dar. Ile im?

My to pic i lipa. Na kurki i kruka napili ci po tym.

Iwok tu leż, a kura dar ukaże Lutkowi.

Działa :) Pozdrawiam

I los Eli plecie i cel pile soli I los Eli plecie i cel pile soli

Kuli i mota na opak kapo anatomii luk.

My w okna i mur, wisi kamertonu ruda, stokrotka i aktor kot - sadu runo, trema kisi w rumiankowym. Rumaka maka mur. Ada ino melisa, Asi lemoniada .

My w okna i mur, wisi kamertonu ruda, stokrotka i aktor kot - sadu runo, trema kisi w rumiankowym.

Ada, sama sobie i bosa masa da. To komu pumo kot? Tu ono poleci i cel opon out. Ona im udaje jadu miano

Topa za pot albo Topaz za pot Po to zioło - izotop

Da sad Bór rób Łap uda, sad, upał Indowe, miła, daj uda. Sad ujadał im, Ewo, dni.

Oławo! Lamo! Emu me omalowało. Asi mamuta tu ma misa. Tu ma misa, a Asi mamut.

Super :)

Rada duje judasza, a z sadu jej uda dar. Raduje judasza, a z sadu jej udar. Rada daje Judaszów wóz, sad. Uje - jada dar.