Berenika97

@Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Ja nie muszę robić paznokci, one mi rosną w sposób całkiem naturalny. :))) @Nata_KrukBardzo dziękuję! :)

Myślisz, że jestem słowem w księdze, zakurzonym problemem filozofów? Nie. Jestem tkanką świata, spojrzeniem, które sięga głębiej. Zrzuć zasłony ze źrenic — nie mieszkam za oknem, lecz w pulsie światła, w rytmie nocy, w ciszy między słowami. Niebo pęka jak skóra i płynie z niego blask, drzewa to tylko odbicie myśli, ich korzenie - nici którymi są zszyte światy. Jesień nie jest czasem — to przejście bez progu, gdzie liść staje się pyłem, pył gwiazdą, która dawno zgasła, a wciąż płonie w twoim oku. Błękit to twoja krew, cisza wokół ciebie nie jest pustką — to wezwanie. Twoje imię wpisano w rdzeń wszechświata. Gdy spojrzysz w lustro i spytasz: "kim jestem?" — zapytasz wtedy o mnie.

@Robert Witold GorzkowskiCzytałam tę satyrę - fajna, bo dowartościowuje kobiety! :) @MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! :)

@MIROSŁAW C. Twój wiersz to wyciszenie przed snem. Szczególnie porusza mnie obraz "błyskawicy" zakończonej delikatnym dotykiem - to silny kontrast między gwałtownością a czułością. W końcowej części - poczucie ukojenia, sugerujące, że nawet w trudnym, "stroskanym" sercu można odnaleźć chwilę spokoju. Piękny!

@Wiesław J.K.Bardzo dziękuję! @Annna2Bardzo dziękuję! Ja również lubię robić takie "babskie" wypady! :) @Marek.zak1Bardzo dziękuję! To byłoby naprawdę komiczne, gdyby kumple otworzyli Ci szafę i wyrzucili stare spodnie! :))) @iwonaromaTe moje przyjaciółki nie są złe, ale czasami przesadzają - "dla mojego dobra". :))) Bardzo dziękuję! @JWFBardzo dziękuję! :)

@Toyer Twój tekst to świetna satyra na nasze uzależnienie od mierzenia czasu! Sposób, w jaki opisujesz eskalację paniki i absurdalne sytuacje, w które wpadasz, jest naprawdę zabawny. Szczególnie podobają mi się te momenty, gdy próbuje "kupić czas" kartą czy liczy dzwony kościelne - to genialnie oddaje naszą obsesję na punkcie kontroli nad czasem. Ta ironia w finale, gdy bohater potrzebuje "czasu na leczenie ran", a nie ma zegarka, to strzał w dziesiątkę. Dobry kawałek prozy, który daje do myślenia i bawi jednocześnie! Więcej nie napiszę, bo ... nie mam czasu. :)

@Alicja_Wysocka Twój wiersz delikatnie zestawia dwa różne sposoby istnienia - naturalną siłę kwiatów, które potrafią kwitnąć "bez oczekiwań", z ludzką skłonnością do "zastygania w żalu w oczekiwaniach". Kwiaty stają się tu metaforą bezinteresownej piękności - kwitną mimo chłodu, nie czekając na idealne warunki. Poruszająca jest końcowa strofa - paradoks "wstążki bezwzajemności", którą chce się opleść dar. Czy to obraz frustracji? Czy natura ludzka jest tak skomplikowana, że nawet w darze szuka odpowiedzi? Piękna poezja!

@JWFPlatany to rzadkie, piękne drzewa. W parkach są pod ochrona. Ale wiem, jak ścinają piękne, stare dęby - to było niedaleko mojego domu.

@Naram-sin Komentarz z przymrużeniem oka: Ciekawy tekst (użyłam wytrycha!), może nawet godny polemiki. Ale najpierw, usunąwszy wszystko co mnie w szkole nauczono, chcę być pewna, czy dobrze zrozumiałam. Zrobiłam nawet krótką notatkę: Dziesięć przykazań nowoczesnej krytyki: 1. Zapomnij wszystko o literaturze – tu i tak liczy się serduszko, nie średniówka. 2. Chwal zawsze – krytyka to zdrada wspólnoty i atak na wrażliwą duszę twórcy. 3. Czytaj sercem – mózg zostaw gdzieś przed logowaniem na portal literacki. 4. Empatia ponad wszystko – nie poprawiaj żadnych błędów, nawet ortograficznych, bo możesz zranić autora. 5. Im więcej emotek, tym bardziej jesteś poetą – serce i płaczące emoji są argumentami nie do odparcia. 6. Podmiot liryczny = autor – zawsze. Dlatego pociesz go, składaj gratulacje lub kondolencje w zależności od treści wiersza. 7. Ogólniki ratują życie – „piękne i mądre" pasuje do wszystkiego, od sonetu po listę zakupów. 8. W komentarzu napisz o swoim piesku, albo cieście, albo ostatnim urlopie - i tak nikt nie zauważy różnicy. 9. Wytrychy semantyczne – słowa typu „subtelne", „poruszające" czy „głębokie" załatwią sprawę lepiej niż jakakolwiek analiza. 10. Z banału rób arcydzieło – tylko wtedy zasłużysz na miano komentatora-wizjonera i guru internetowej literatury. No i co w tym złego? Dla kogo jest ten portal? Dla fachowców, mędrców, zawodowych literatów, amatorów, grafomanów, członków Mensy, czy innych .... ? Można się już pogubić. Pozdrawiam autora świetnego tekstu! 💚🤭

@Robert Witold Gorzkowski Już wiem skąd się wziął Twój szacunek do kobiet. Mama cię wychowała, siostra cię ratowała, żona cię znosi dzielnie — zwątpić nie chciała. Córka powtórzyła błędy, psiapsiółka uwielbiała Przepraszam za te rymy! To raczej docenienie kobiet w Twoim życiu, które Cię rozpieszczały! Niezła satyra. :)))

@JWFJeżeli już platany ścinają, to jest to okropne.

@Jacek_Suchowicz Szukamy często w poezji zarówno piękna, jak i praktycznej mądrości. To już samo w sobie jest dużą wartością. Wiersze i myśli w nich zamknięte - to kwiaty piękne.

@MigrenaMam wrażenie, że ciągle się w moich komentarzach powtarzam. Ale rzeczywiście znowu wiersz mocny z niesamowicie gęstą, elektryzującą atmosferą. Język jest brutalny, fizyczny, precyzyjny jak ostrze. Ten tekst się nie czyta – jego się czuje całą skórą. „Oni się nie kochają. (...) Oni się wydarzają”. To zdanie to serce całego tekstu i mistrzowskie ujęcie relacji, która jest siłą natury – niszczycielską, nieuniknioną i prawdziwą do bólu. No i podoba mi się , i to bardzo. :)

@Annna2Rozumiem teraz, nie wiedziałam o tych zmianach. Ale wiersz niesie w sobie niezależne przesłanie, bo teatry odchodzą często od "klasycznej klasyki" do eksperymentowania, unowocześniania przekazu, a nawet wulgaryzowania. Dzięki!

@slavu Piękny obraz! Uderza mnie sposób, w jaki łączysz fizjologię drzew z duchowością - te "brązowe żyły" przepływające sokiem to niemal anatomia krajobrazu. "Paplanina korzeni" to wspaniałe określenie - jakby ziemia sama ze sobą rozmawiała pod powierzchnią.

@Marek.zak1 A gdzie jest zwykła gąbka?

@Wiesław J.K. Pyszny! :)

@violetta W świetle poranka wędrujesz, niosąc kosz z ciszy i wiatru, dotykasz palcami obłoków, bukiety tworzysz z kwiatów.

@JWF To bardzo sugestywny obraz jesiennej melancholii w miejskim krajobrazie. Ciekawa jest ta kompozycja - od detalu (rdzawy liść na oknie) do szerszej perspektywy miasta, a potem znów do intymności listu. Końcówka z listem i "paroma żołnierskimi słowami" wprowadza nagle dramatyczny wymiar. Te "żołnierskie słowa" to może wiadomość z frontu, pożegnanie? Bardzo mi się podoba!

@Leszczym Jasne, życie to poker, w którym ktoś inny ma wszystkie asy, a ja z parą dwójek i drżącą ręką próbuję zachować twarz i wmawiam wszystkim, że to przemyślana strategia. :)))

@Annna2 Świetnie rozliczasz się z polską kulturą - odczytałam to, (może nieprawidłowo) po odniesieniach do Konrada (pewnie Mickiewicza), Teatru Narodowego i "miazmatów zbiorowych". Płaszcz zjadany przez mole, trybuny, sanktuaria - wszystko to może odnosić się do teatru jako instytucji (chociaż też do społecznych ról). Czuję w nim napięcie między wielką kulturą a "czymś potocznym" -(„Hej! Do widzenia, pa, nara”) To tekst osobisty, mądry i wzbudzający zastanowienie w pięknej, poetyckiej oprawie. Pozdrawiam.

Przyjaciółki wpadły na kawę, całe w skórach i makijażach. Spojrzały na mnie litościwie - "Musisz być na topie!" - stwierdziły. Moje włosy wzbudziły spory: Za gęste! Odsłoń czoło! Podkręć! Wyprostuj! Zrób loki! Otworzyły następnie szafę: Co za kolory! Niemodne! Za ciemne! Jak z zeszłej dekady! Teraz muszą być pastelowe! A fasony?! Niekobiece! Za szerokie! Już nie trendy! Tu są same modowe błędy! Szafa do wymiany! Jakie masz paznokcie? Też niezrobione! Tipsy to nasze walory! Że co, niewygodne?! Twoje są dobre dla kury domowej! Trendy? Paznokcie? Moda? Ja mam dziecko – i to jest moja uroda.

@Robert Witold Gorzkowski Ale jesteś surowy dla swojej płci! Jako mężczyzna pewnie masz rację. Na razie dogłębnie poznaję jednego, jak będzie trzeba "wstrząsnę nim". Dobrze, że nie mamy telewizji, a on nie lubi piwa. :))) Może wymysli coś innego? :) Bardzo dziękuję!

@Jacek_Suchowicz Dając serce – nie liczmy, bo dobro się mnoży w darze. Pomagać to znaczy wierzyć, że świat wciąż może być lepszy.

@Leszczym Rzekomy sens w rzekomej ripoście, szept, co stał się głośnym echem. Wyszło jak wyszło. Reszta jest szumem. :))))