Berenika97

@Nata_Kruk Śliczny wiersz – bardzo obrazowy i zmysłowy. Podoba mi się, jak płynnie przechodzisz od zauroczenia dziewczęciem do zachwytu naturą, jakby te dwa światy rywalizowały. Świetnie się czyta. Fotograf - artysta ma niezły dylemat. Ale zadecydował, że woli trudniejszą ale prawdziwą ścieżkę. Obraz młodych saren przy bagnie, gdzie "but już pije wodę" jest piękny, naturalny. Nie zabrakło w Twoim wierszu również ironii na komercjalizację sztuki. No i dynamiki. Super!

@Waldemar_Talar_TalarPewnych słów nie używam, ale nie z bojaźni. :)) Odpowiem wierszykiem: Pewien Artur z Bornego bał się ciągle wszystkiego - patrzenia, mówienia a nawet myślenia. Żona wiedziała, że boi się własnego cienia. Radziła mu: bój się tylko bać, a nie ucierpi twe ego. Pozdrawiam. :)

@JWFBardzo dziękuję! W drugim chyba rzeczywiście przesadziłam z metaforą, takie miałam skojarzenie, gdy zobaczyłam wygięte krzewy. :))) @Nata_KrukPróbuję pisać haiku i uczę się ciągle czegoś nowego. Bardzo dziękuję Ci za tę uwagę. Pozdrawiam. :)

@Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Dziękuję za tak piękne odczytanie. To, co napisałaś o miłości do echa i cienia, trafia w samo serce tego wiersza. Cieszę się, że poczułeś tę metafizykę. 💚 @Nata_KrukBardzo dziękuję! Bardzo doceniam Twoją opinię. 💙 @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję za czytanie. Tak, rzeczywiście mogą dotyczyć miłości Największej. Jeszcze raz dziękuję. 💚 @[email protected]@infelia@JWF@Leszczym Bardzo dziękuję! 💛

@MigrenaNieobecna obecność - intrygujące! 💚 @andrewBardzo dziękuję! Twoje słowa wzięłam w dłonie, jak cenny bursztyn po morskim sztormie. :) 💛

@Annna2Bardzo dziękuję! 💛 @Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję! 💙

@lena2_Bardzo dziękuję, dokładnie tak! Niezbędną! :)

@Kwiatuszek No i miło się zrobiło, tak cieplutko i mięciutko. Uroczo zestawiłaś kołderkę z tak intymnym, emocjonalnym językiem. Wiersz balansuje między humorem a prawdziwą czułością - bo kto z nas nie zna tej desperacji bezsennej nocy, gdy jedyne, czego pragniemy, to ciepło i spokój snu? Świetny wiersz, niesie uśmiech i miłe uczucia. :))

@Annna2 Twój wiersz to prawdziwa podróż przez labirynt uczuć i refleksji. Z poetycką siłą! Stworzyłaś niezwykle sugestywną atmosferę, łącząc obrazy codzienności z metafizyką - od pustych korytarzy po kosmiczne konstelacje. Ten fragment "Hallelujah pięć lat w rozpaczy pisałeś / Zyski i straty, one rosą na trawie" pokazuje, jak cierpienie może przerodzić się w twórczą siłę. A użycie mitologicznych odniesień - Hyperion i Orion nadają tekstowi wymiar uniwersalny. Świetny test! A Leonard Cohen jest ... niesamowity! Piękne połączenie z Twoim wierszem.

@lena2_ Piękny wiersz matkach, które są fundamentem dla dzieci, rodzin a jakże często są niedoceniane. Szczególnie porusza mnie końcowe "czasem zazdroszczą motylom" - smutna refleksja o cenie, jaką za to płacą.

@andrew Piękny wiersz o odnowie i nadziei. Szczególnie porusza mnie kontrast między lustrem a "dziennym świetle" - to metafora autentyczności. Lubię delikatność obrazów przyrody - jaśminy, maki, dzika plaża. Bardzo klimatyczny tekst o odwadze bycia sobą.

@Roma Niezły tekst! Mocny i dobitny wiersz - to uczucie "udupienia" i bezsilnej szamotaniny zostało tu uchwycone w punkt. Całość od zwierzęcego skomlenia i gryzienia po ten końcowy, wstrząsający obraz samoprzywiązania do drzewa – jest genialna. Daje mocno do myślenia o tym, jak często sami jesteśmy źródłem swojego unieruchomienia. :)) Super! ps. mam nadzieję, że napisałaś o zwierzętach dwunożnych. :)

@Marek.zak1Bardzo zabawna fraszka! Gdy Ziemia w tańcu nie ustaje, to i nam czasem w głowie hula. Więc zamiast szukać winy w czubie, zrzucajmy to zawsze na kosmos i cuda!

szukasz? nie nie szukam masz w moich oczach niedomknięte sny i rozmyte światło dnia a w dłoniach kruchość szkła i siłę, która góry porusza, to, czego nazwać nie umiem masz w spojrzeniu wszystko czego nie uniosę sama na brzegi pamięci wśród miękkich piasków dawnych rozmów i pytasz czy śnię? a ja wiem, że sny mnie już opuściły i czekasz jakby milczenie znało odpowiedź a ja rzucam się w przestrzeń która nie ma końca w fale bez morza w deszcz, co nie dotyka ziemi idę przez drogi których nikt nie narysował idę przez ciebie przez twoje źrenice które stały się krajobrazem kocham cię tak jak kocha się echo - za to, że wraca chociaż nigdy nie było głosu kocham cię tak jak kocha się cień - za to, że trwa, chociaż nie istnieje światło i wiem, że nie trzeba już pytać nie trzeba nawet czekać bo jesteś jak oddech.

@LeszczymRatuj! Z całego serca Ci tego życzę!!!💚💙

@LeszczymTeraz rozumiem. Muszę się nad tym zastanowić w kontekście mojego małżeństwa. :) Jak na razie to wyobrażałam sobie termin "gra" w relacjach damsko-męskich trochę inaczej. Bardziej jako różne czynności, mające na celu zwrócić wybraną osobę na mnie, tzw. zabieganie o nią, przygotowanie randek, unikanie gaf no i przede wszystkim pokazywanie siebie jako kogoś bez wad. :) Obecnie gram z mężem w scrabble, czasami w szachy. :))) A jeżeli "gramy " - to na razie jesteśmy niezłymi aktorami. :)))) Że się tak pochwalę. :)

@Leszczym Ha! Panna A i kawaler B to chyba dowód na to, że miłość to jednak nie tylko chemia, ale też... alchemia. A co do "agresywno-defensywnego kompromisu bezkompromisowości" – muszę to zapisać! To idealne określenie na kłótnię o to, kto ma rację, kiedy żadna strona nie ma zamiaru ustąpić. A potem nauczę się to szybko wymawiać - może mi się przyda. :))))

@Migrena Stworzyłeś tekst bardzo mocny, zimny, bezlitosny i mechaniczny, tak jak świat, który opisuje. Już na początku jest ogromna siła rażenia (połączenie sacrum, techniki i cielesności), odczłowieczający system. Wiersz "uderza" , nie daje przejść obojętnie

@LeszczymA to ciekawe! Czy oni wiedzą, że grają i robią to świadomie?

@Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję! Pozdrawiam. :)

@JWFCiekawe spostrzeżenie. Może tak właśnie rodzą się nowe galaktyki. :)) Jak kiedyś jechałam pociągiem, to pasażerka z naprzeciwka ciągle ocierała lejące się z jej oczu łzy.

@RomaZnowu ciekawe wyzwanie intelektualne. :) Jesteś niesamowita! Ten wiersz odczytuję jako intymny dialog, w którym jest wiara w miłość i bliskość mimo niedoskonałości. Prowadzony miedzy snem a jawą. "Uwierzysz" to prośba o akceptację nie idealnej, ale prawdziwej wersji siebie. Jakbyś pytała: Czy uwierzyłbyś w mój niezwykły wewnętrzny świat, gdy widzisz mnie w takim zwykłym stanie. Czy uwierzysz w moje wewnętrzne ciepło, żar, gdy otaczający świat jest zimny, trudny? Świetny ten wiersz!

@infeliaBardzo dziękuję! 💚

@viola arvensis Bardzo dziękuję! Doprawdy, jesteś zbyt miła, bo ja, tak jak pisałaś w "Przystanku pod wierszem" "Pogubiłam swe wiersze, po pierwsze: w kwiatach polnych po drugie: w chwilach nieudolnych po trzecie: w liściach spadających po czwarte: niechcący" I jeszcze, w przeciwieństwie do Ciebie, ich nie odnalazłam. :) Przynajmniej tak się czuję. Pozdrawiam 💙

@LeszczymBardzo dziękuję! Chyba wszystko zależy od dojrzałości relacji. Na początku jest jakiś rodzaj "gry". :) @Robert Witold GorzkowskiBardzo dziękuję! :)