Berenika97

@Robert Witold Gorzkowski Rozumiem, też nie lubię wulgaryzmów.

@Leszczym Wiersz ma w sobie bezsilność, ale też trzeźwość spojrzenia na mechanizmy władzy i wykluczenia. Owszem, owszem, jestem owsem i nie będę żadnym ryżem owies rośnie dziko tam gdzie ryż by już nie przeżył

@Robert Witold Gorzkowski To zabawny i pełen autoironii wiersz! A jaki dynamiczny! Świetnie ukazałeś absurd współczesnych randek online i magię filtrów! Ten kontrast między rozpaloną wyobraźnią a twardą rzeczywistością jest genialnie zbudowany - od romantycznego podniecenia ("stroszę pióra", "jak bóstwo") aż po rozczarowanie w puentę. :)) Świetny! ps. a dlaczego taki tytuł?

@huzarc To mocny, ironiczny wiersz o niemożności mówienia o wielkich sprawach bez fałszu. Atakujesz patetyczny język "wielkich słów" - pokazujesz, jak w ustach pewnych ludzi (o "wąskich ustach i ciasnych głowach") nawet najważniejsze pojęcia stają się puste, pretensjonalne. Podoba mi się. :)

@Simon Tracy Znowu oryginalny wiersz, tym razem o zbawieniu, które odwraca tradycyjne wyobrażenia o niebie i duchowej doskonałości. Podoba mi się nawiązanie do historii łotra ukrzyżowanego obok Chrystusa. Ta ostatnia prośba przed samobójstwem - "wspomnij na mnie Jezu" i odpowiedź "jeszcze dziś będziesz ze mną w raju" nadają całości głęboki sens teologiczny. Miłosierdzie silniejsze niż grzech. Wiersz stawia trudne pytanie - czy zbawienie jest możliwe dla samobójcy? I odpowiada – tak, jeśli w ostatnim momencie pada najszczersze wołanie o łaskę.

@antonia Urzeka mnie delikatność Twojego wiersza – sposób, w jaki opisujesz przejście od mgły do światła, od zwątpienia do nadziei. Ta samotna maszyna na wąskim torze to mocny, niemal metafizyczny obraz. Jest w nim coś z podróży przez niepewność, gdzie granica między rzeczywistością a iluzją się zaciera.

@Łukasz Jurczyk Tekst jest przemyślany. To bardzo dobra poetyka historyczna – łączy konkret z refleksją. Narrator jest w pewnym stopniu cynikiem, ale dostrzega odwagę wroga (Tebanie), ironizuje wobec Ateńczyków. Ostatni wers ("Może to hańba, że wrogom należy się szacunek") zawiera w sobie moralny niepokój, który wybija wiersz ponad kronikę. Trochę nie pasuje mi słowo "kupa" - może za kolokwialne. Ale jeżeli to celowy zbieg - to o.k. Świetnie przedstawiłeś bitwę pod Cheroneą - bardzo mi się podoba! :)))

@Jacek_Suchowicz Niech kramik stoi jeszcze chwilę, bo tu zostało tyle wspomnień, a komentarze, choć już rzadsze, jak stare przyjaźnie – wciąż się trzymają.

@Gerber Bardzo dziękuję! :) @sisy89 Bardzo dziękuję! :))

@Marek.zak1 Mądrą odpowiedź otrzymał uczeń. Prawdę należy mówić z rozwagą i szacunkiem. Ten, kto prawdę posiada, ma obowiązek ją głosić, lecz także rozum, by wiedzieć kiedy i w jaki sposób. Cel określa wybór środków, "gdzie szuka się poznania - tam prawda jest kompasem, a gdzie chroni się bezbronnych - tam milczenie bywa cnotą".

@sisy89 To piękny wiersz. Ma w sobie świadomość, że niektórych momentów nie da się zatrzymać ani odtworzyć. Melancholijny z przejmującą intymnością.

@iwonaroma Bardzo dziękuję! :)))

@Christine Bardzo dziękuję! :)) @Amber Bardzo dziękuję! Masz rację, takie drobne gesty - a jak dużo robią! @Jacek_Suchowicz Bardzo dziękuję! Mam nadzieję, że nie masz na myśli moich. :))) Pozdrawiam.

@w kropki bordo Bardzo dziękuję! :))))

@Amber To bardzo intrygujący wiersz. Bohater to kłusownik, człowiek funkcjonujący poza prawem, ale jednocześnie w specyficznej relacji z sacrum – grzesznik prowadzony przez Boga – tworzy napięcie moralne. Zimowy krajobraz jest tu niemal metafizyczny. "Porzucone małe śmierci" to kluczowe sformułowanie – można je odczytać jako zabitą zwierzynę, a To, że "nikogo nie dziwią" i "wykarmią kłusownika" sugeruje pragmatyczny, może nawet fatalistyczny stosunek do życia i śmierci. Piękne obrazy i metafory, bardzo podoba mi się "kościelna wieża ......"

@UtratabezStraty To bardzo dobry fragment, który pokazuje niezwykle oryginalną dynamikę małżeńską w nietypowych okolicznościach. Tekst ma lekki, humorystyczny ton mimo poważnej sytuacji. Ukazujesz realizm więzienny. Są wątki poboczne - historia Agaty i Marcina - nadaje funkcjonariuszowi cech innych nie stereotypowym strażnikom. Całość czyta się bardzo dobrze. Można poprawić trochę styl - tekst się momentami powtarza np. wielokrotne podkreślanie, że pani Krysia "zawsze dobrze życzyła małżeństwu", że Marek jest "chuliganem" i "łobuzem". W liście Agnieszki do Marka te same myśli wracają po kilka razy. Można by to skondensować. Czasem za dużo tłumaczysz czytelnikowi. Pełen akapit o tym, dlaczego Marcin zachowuje się wobec Agaty w określony sposób, mógłby być subtelniejszy – lepiej pokazać przez szczegóły niż opisywać wprost. Ale to drobne uwagi i bardzo subiektywne.

@infelia Bardzo dziękuję! :))))

@Jacek_Suchowicz Niewinny dymek – tytuł zapowiada coś błahego, ale systematycznie demaskujesz szkodliwość i absurdalność palenia. Świetnie napisałeś! Dobrze, że jesteś, brakowało tu Twoich wierszy i komentarzy. :))

@Łukasz Jurczyk Bardzo mi się podoba ! Każdy wers ma wagę uderzenia. Szczególnie mocne są te detale, które mówią więcej niż całe akapity- "włócznie krzywe jak dym", "chwycił za ziemię – jakby go mogła uleczyć", "zostawiła chleb" (ten milczący gest matki to mistrzostwo). Pozdrawiam i czekam na dalszy ciąg. :)))

@Simon Tracy To piękny, surowy wiersz pełen buntu i rozczarowania. Czuć w nim prawdziwą ranę. Ta gorzka ironia w "Szukaj głupcze miłości. Czas... start" to świetne otwarcie – jakbyś ogłaszał absurdalny konkurs, w którym z góry wiesz, że nagrody nie ma. To zerwanie z Cnotą – personifikowaną, pisaną wielką literą – to jest ciekawe. Jakbyś nie oskarżał konkretnej osoby, ale sam ideał, który okazał się oszustwem. "Obłudnico!" brzmi jak ostateczne rozliczenie z własnym romantyzmem.

@Leszczym A ja bez wzniosłych, filozoficznych wywodów o tym haśle. Ponieważ zaczytuję się w kryminałach, to ta myśl nabiera podwójnego znaczenia. Z jednej strony, fałszywe tropy i błędne interpretacje dowodów to właśnie to, co prowadzi detektywów (i czytelników) na manowce. Gdy inspektor „wie" coś na pewno – ale niewłaściwie – może przeoczyć prawdziwego mordercę. Niewinni ludzie lądują za kratkami, bo ktoś „wiedział", kto jest winny, zamiast przyznać, że nie wie. Z drugiej strony, kryminały uczą nas, że prawda zawsze gdzieś czai się w szczegółach. Dobry detektyw wie, że lepiej powiedzieć „jeszcze nie wiem" niż skonstruować fałszywą teorię tylko po to, by mieć jakiekolwiek wytłumaczenie. Sherlock Holmes mówił, że „to kapitalne błąd teoretyzować, zanim się ma dane" – bo wtedy zaczyna się dopasowywać fakty do teorii, zamiast odwrotnie. To może być także metafora dla życia: czasem lepiej przyjąć, że czegoś nie rozumiemy lub nie znamy pełnego obrazu, niż żyć w iluzji pewności opartej na fragmentarycznej czy zniekształconej wiedzy. Pokora intelektualna chroni nas przed pochopnymi osądami. Pozdrawiam. :))

@MIROSŁAW C. Pięknie pokazałeś, że nadzwyczajne dzieje się właśnie wtedy, kiedy "nie dzieje się nic nadzwyczajnego". To paradoks, który poezja rozumie lepiej niż filozofia. Bóg w słomkowym kapeluszu zbierający szadź - to przepiękny obraz – swojski i metafizyczny zarazem. Napisałeś - "nie działo się nic nadzwyczajnego" - a ja powtórzę za Anną, a jednak działo się!

@andrew Ten wiersz dotyka bolesnego paradoksu wiary – że szukamy zbawienia w niebie, podczas gdy ono czeka na nas w najbliższym sąsiedztwie, w nas samych, w tym, co robimy tu i teraz.

@huzarc Dużo w Twoim wierszu surrealistycznych obrazów zniszczenia. Dlatego ma niezwykłą siłę wyrazu - to metafizyczna wizja rozpadu i zniszczenia.

@Annna2 Jak dla mnie to poezja eksperymentalna, balansująca między głębią a hermetyzmem. Pojawiają się piekne motywy natury, ale przemieszane z abstrakcjami filozoficznymi. Kontrast między pejzażem a refleksją metafizyczną. Wiersz jest wymagający, jeżeli chodzi o interpretację. Jest tu też ironia – szczególnie w puencie o zniczu i kiczu, jakbyś sugerowała, że coś wzniosłego z daleka -może z bliska okazać się tandetą. Bardzo ciekawy z pięknymi obrazami. :)