Berenika97

@sam_i_swoi Matematyka to jedna rzecz, A bieganie to zupełnie inna. Paradoks brzmi bardzo mądrze, Ale w praktyce - totalna ściema! Więc niech sobie Zenon filozofuje, A my biegajmy jak nam się podoba. Czasem teoria z praktyką się kłóci - I wtedy praktyka zawsze zwycięża!

@StarzecSzkoda czasu na gonitwę za czasem. :)

@Marek.zak1 -Mistrzu, mówią, że dawniej to żyło się lepiej. -Żyj teraz wesoło, pij herbatę w spokoju, bo przeszłość smakuje, ale tylko w… opakowaniu. A spierać się, czy lepsza wiosna od jesieni, to jak pytać wino, czy woli rosnąć, czy dojrzewać. :) Pozdrawiam

@Maciek.J Twój wiersz to melancholijny obraz przejścia z lata w jesień, pełen nostalgii i refleksji nad przemijaniem. Malujesz scenę ogrodu, w którym bez już nie pachnie wrześniem, a szara chmura płacze deszczem - to piękne personifikacje przyrody, która jakby współczuła ludzkiemu smutkowi. Wiersz przypomina o cykliczności natury i z optymistycznym przesłaniem. Myśli naturalnie płyną. Piękny!

@andrew W wierszu ukazujesz człowieka jako jedyną istotę świadomą swojej niepewności - "znak zapytania" wśród stworzenia. A wolna wola, którą porównujesz do latawca na sznurku - może się urwać i wtedy człowiek gubi się w świecie. To piękna metafora pokazująca, że nasza autonomia może być jednocześnie darem i ciężarem. Poruszający jest kontrast między światem "prawdy uczciwości Bożym" a ludzkim światem "wojny zdrady samotności". Wiersz bardzo refleksyjny.

@lena2_ Ciekawy wiersz o dwóch różnych drogach poszukiwania siebie - jedna prowadzi w górę, ku fizycznym wyzwaniom i przestrzeni, druga w głąb, ku kontemplacji i introspekcji. Lubię ten kontrast między zewnętrznym a wewnętrznym światem, a jednocześnie wspólny cel obydwu podróży. Super!

@BrevkbevtBardzo dziękuję! :)

@BrevkbevtPięknie dziękuję! :)

@Waldemar_Talar_Talar jesień ci mówi (choć trochę się zgrywa) że bywa wszystkim – zależy, kto wzywa

@iwonaromaTwój wiersz przypomina, że naiwność i wrażliwość to nie słabości, które należy ukrywać, ale część naszej natury, która pozwala nam doświadczać pełni życia. Czasami trzeba się zranić, żeby naprawdę żyć.

@Nata_Kruk Dla mnie Twój wiersz jest wierszem filozoficznym, który pod pretekstem medycznego terminu, wyzwala refleksje nad życiem, czasem i świadomością naszej śmiertelności. Tytuł jest bardzo ważny, bo można go odczytać różnie. Jako określenie medyczne, które w każdej chwili może przynieść śmierć, a więc symbolizuje kruchość życia. A zapis z rozbiciem to tętno czyli życie i jego przepływ. Czyli życie (tętno) jest ciągle zagrożone (tętniak). Dlatego jest ono loterią, ale Ty jesteś spokojna i świadoma. Piękna jest metafora rzeki - symbolu życia, upływającego czasu i krwiobiegu. I kosmiczna, niezwykle filozoficzna refleksja nad miarą czasu. To suma przeżytych lat nadaje ostateczny sens. Trochę się rozpisałam, bo kilka lat temu ktoś z rodziny odszedł w ten sposób. Bardzo poruszył mnie Twój wiersz. Pozdrawiam.

@Toyer Twoje słowa dotykają sedna ludzkiej kondycji - tej wiecznej niepewności między życiem a śmiercią, winą a niewinnością. Wiersz jest uniwersalny - to są te pytania, które zadaje sobie chyba każdy człowiek w momentach refleksji nad przemijaniem.

@huzarc Napisałeś bardzo trafną diagnozę współczesnej kultury popularnej. Wiersz ma w sobie gorzką ironię i celne obserwacje o tym, jak zombie - jako metafora - opanowały różne sfery życia: od rozrywki po politykę. Podoba mi się wers o "botoksowych Madonnach z ikon" - świetnie oddaje sztuczność współczesnych idoli medialnych. A końcówka z pytaniem o sztuczną inteligencję. To pytanie o przyszłość kultury.

@RomaBardzo dziękuję! Oby takich sytuacji było jak najmniej. Pozdrawiam.

@RomaBardzo dziękuję! Czasem mamy w głowie różne myśli a potem "język niezbyt giętki nie chce wyrazić tego, co pomyśli głowa" i cisza gotowa. :) Pozdrawiam.

@Nata_KrukZdjęcie zrobił mój mąż, ale mi je dał w prezencie. :))) Bardzo dziękuję!

@Roma@Nata_KrukBardzo dziękuję! :)

klucze żurawi otwierają przestworza podniebny klangor inspiracja: Ajar41

@wierszyki Twój wiersz to poetycka refleksja o naturze twórczości i wzorców w poezji. Do zastanowienia się. :)

@E.T. Ta metafora zawieszonego zdania pięknie oddaje stan między bliskością a dystansem - coś, co jednocześnie istnieje i nie istnieje, co trwa w zawieszeniu. Szczególnie zapadają w pamięć te "niewypowiedziane słowa, które z zasady nigdy nie zaistnieją" - to paradoks, który doskonale opisuje pewien rodzaj więzi.

@Moondog Ukrywasz prawdziwą tożsamość i lawirujesz między różnymi oczekiwaniami społecznymi. Balansujesz między skrajnościami i plotkami. I piszesz: "Pojąłem, że nie można przejrzeć się w świetle"

@Andrzej P. ZajączkowskiBardzo ładnie, lirycznie.

@Wakss To trudny wiersz - przejmujące świadectwo okrucieństwa wojny i ludzkiego cierpienia. Stworzyłeś mocny, wizualny obraz traumy, używając surowych, ale poetyckich metafor - od "strużek potu" po "chłodny szept lufy". I chociaż dotyczy krwawych wydarzeń w Republice Konga, to niesie ze sobą uniwersalizm - wojna zabija godność i niewinność. Ostatni wers "chłodny szept lufy, ostatni głos wieczoru" to szczególnie mocne zakończenie, łączące intymność z grozą.

@andrew To bardzo wymowny wiersz o złudności pierwszych wrażeń i powierzchownych uczuć. Uchwyciłeś ten moment, gdy słodka iluzja zderza się z rzeczywistością. Końcówka jest bardzo mądra - rozróżnienie między zauroczeniem a prawdziwą miłością. To rozpoznanie, które przychodzi z doświadczeniem.

@Łukasz Jasiński - Bardzo panu dziękuję! :)