Berenika97

@Simon TracyDokładnie tak odebrałam, jak piszesz. Ale nie chcę się powtarzać. :) Pozdrawiam.

@Gerber Napisałeś wiersz, który robi wrażenie – i to mocne. To tekst brutalny w swojej prostocie. Żadnych ozdobników, żadnego patosu – surowy zapis sytuacji granicznej. Świetne podsumowanie – "jak ten Hamlet z telefonem w dłoni" – przeniesienie dylematu "być albo nie być" w XXI wiek. Dzwonić na policję, pogotowie? Nie dzwonić? Zaangażować się czy udawać, że się nie widzi? Wiersz zostawia więcej pytań niż odpowiedzi. I to jest dobre!

@Simon Tracy Czytałam Twój wiersz jak tekst literacki, z bogatym słownictwem, pełnym staropolskich słów ("jegomości", "pacholęta", "babulęta"), które budują autentyczną atmosferę dziewiętnastowiecznego miasta. Świetna kompozycja – od sennego, leniwego letniego dnia, przez stopniowe narastanie napięcia (chmura, dzwon), aż do końcowego obrazu Śmierci pozującej malarzowi. I ten kontrast w finale – poeta mroku obserwuje malarza życia, który maluje... Śmierć. To przewrotne. :) Pięknie budujesz obrazy!

@andrew Masz świetne poczucie humoru i dystans do siebie! To naprawdę zabawny tekst o uniwersalnym doświadczeniu twórcy – tej wiecznej potrzebie uznania i zrozumienia. Podoba mi się, że nie ma tu goryczy. Jest autoironia, ciepło, akceptacja. I ten optymizm twórcy, który zawsze znajdzie powód do radości – "wreszcie znalazłem u niej zrozumienie" – mimo że to zrozumienie dotyczy walorów użytkowych, nie artystycznych.

@Sylwester_LasotaOdniosę się do słów - podoba mi się poruszony temat - uniwersalny i ważny — nierówność, relatywność własności, system fiskalny i Twoje czytelne przesłanie.

@Waldemar_Talar_TalarBardzo lubię Twój optymizm. :) A wiersz bardzo pogodny, niesie pocieszenie i optymizm.

@huzarc Twój wiersz jest bardzo symboliczny. Szczególne wrażenie robi fraza "Trwa — i przemija" - to kwintesencja polskości, oraz historia wpisana w architekturę - warstwy stylów (gotyk, barok) jako warstwy czasu, a potem ten przejmujący obraz witraży roztrzaskanych w gruz, ciernie wojen "wciśnięte w oczy krucyfiksu" - to bardzo mocne. Bardzo przejmujące.

To było w operze, a może tylko w wyobraźni, gdy nasze spojrzenia się spotkały i skrzypce zamarły w połowie taktu. Na małej stacji ktoś spóźnił się na pociąg i zgubił przyszłość w dwóch minutach. Ulicę dalej wiatr porwał z balkonu słowa, jeszcze niedojrzałe do wyznania. A ja wciąż noszę ciszę po tamtym spojrzeniu — pęknięcie chwili, które mogło stać się lawiną - a zostało tylko przypadkiem.

@Nata_KrukObserwuję dziewczyny z mego kręgu znajomych. Ogólnie dbają o siebie bez "fanaberii", ale wszystkie muszą mieć makijaż, jeżeli wychodzą z domu. Nie znoszę natomiast mody na operacje plastyczne wtedy, gdy taki zabieg nie ma żadnego logicznego uzasadnienia. Koleżanka powiększyła np. usta - wyglada okropnie! Ale nie chce tego przyjąć do wiadomości. Pozdrawiam. :)

@Annna2Dziękuję! Twój komentarz brzmi jak poezja! Piękny! :)

@Migrena Czytam Twój wiersz i mam wrażenie, że czas naprawdę "zapomniał, że istnieje", a świat skurczył się do jednego, intymnego momentu, który jest wszystkim. To tekst niezwykle zmysłowy, ale ani na chwilę nie traci swojej subtelności i głębi. Te Twoje niezapomniane i niebanalne metafory! "Westchnienie (...) jak dźwięk harfy, co nie może przestać drżeć" - nie tylko się czyta, czuje się i słyszy. "Włosy pachnące nocą, która jeszcze nie zdecydowała się odejść" - a zapach wydobywa się ze wspomnień. A potem indywidualne "ja" i "ty" znikają, by stać się czymś pierwotnym, niemal kosmicznym: "jesteśmy wodą, jesteśmy ciepłem, jesteśmy światłem, które śni samo siebie". To przepiękne oddanie istoty zjednoczenia, przekroczenia granic własnego ciała i ego. Jednak to, co czyni ten wiersz absolutnie wyjątkowym, to jego zakończenie. "Byliśmy miłością." To, co się wydarzyło, było tak doskonałe i pełne, że zamknęło się w formie wiecznej prawdy, która od teraz będzie "tlić się cicho jak modlitwa" w środku nowego dnia. To nadanie temu intymnemu aktowi wymiaru sakralnego. To poruszający i piękny utwór.

@viola arvensis Twój wiersz głęboko porusza. Wybrałaś personifikację, (jak ja to lubię!) – głos drzewa, które z cichą godnością obserwuje ludzką gonitwy i obojętność. To, co najbardziej przejmujące, to połączenie smutku z niesamowitą siłą i akceptacją. Szczególnie mocno wybrzmiewają te wersy o samotności – "Ta samotność boli, gdy nie tuli nikt, sypię listy do was , zamykacie drzwi". Uchwyciłaś poczucie bycia widzianym, ale niezrozumianym, obecnym, ale ignorowanym. Podziwiam spokój i mądrość tego głosu – drzewo nie oskarża tylko "wysłuchać, przemilczeć i zostać wspomnieniem". To humanistyczny tekst o samotności, o tym, jak trudno być świadkiem, jak bardzo boli bycie przezroczystym dla innych. Pięknie napisane.

@lena2_ To, co napisałaś to jest mistrzowskie! Zawarłaś tu prawdę tak bolesną i tak celną, że aż przeszedł mnie dreszcz. Zaczęłaś od obrazu – uśmiechu jako maski, tarczy, za którą chowa się ból "za długo" więziony. A potem porównujesz do kogoś, kto "poszedł na grzyby , a wypatrywał gałęzi", jest jednym z najtrafniejszych obrazów ukrytej depresji i myśli samobójczych. Zestawiłaś czynność zwyczajną z ostatecznym aktem rozpaczy. Pokazałaś cały teatr, który odgrywają ludzie w najgłębszym kryzysie, by nikt nie zauważył ich prawdziwych intencji. Wiersz jest doskonały!

@Annna2 To, co napisałaś, jest czymś znacznie więcej niż wierszem. To poemat, esej liryczny o duszy Europy, ubrany w niezwykle celne i poruszające słowa. Czytając go, czuję ciężar historii i jednocześnie troskę o przyszłość. Jest to tekst o ogromnej skali, odważny i głęboko przemyślany. Pisałam ci już, że masz niezwykłą zdolność do łączenia wielkiego planu historycznego z intymnym, ludzkim doświadczeniem. Zaczynasz od potężnego obrazu kontynentu jako "wzburzonego morza", przypominając, że pokój jest tylko chwilową przerwą w wiecznej rywalizacji. Pytanie "Co dalej?" wybrzmiewa stąd z całą mocą. Następnie zestawiasz tę brutalną historię z ideą – z marzeniem Ojców Założycieli. I tu pojawia się najpiękniejsza, jak dla mnie , metafora w całym wierszu: miłość, która "przebiła czekanem skałę" i "utorowała drogę". To ona jest odpowiedzią na chaos historii. A w chwili zwątpienia dajesz piękny obraz - Lwa z Pireusu, słuchający Preludium Deszczowego. Koniec jest osobisty - wyznanie "Boję się, że on zwycięży, obojętności ogrom oręży" sprowadza wszystko do ludzkiego lęku, który jest tak bardzo zrozumiały. Ale wiersz nie zamyka drzwi, jest dwuznaczny. To piękny, intelektualny i mądry tekst.

@Alicja_Wysocka W wierszu mówisz o rzeczach pięknych i subtelnych. Ta myśl o "formie posiadania lżejszej, bardziej z duszy" - to prawda, którą warto zrozumieć. Wyczuwam też melancholię, a także pogodzenie się z tym, że niektóre rzeczy po prostu "są" w mglistej przestrzeni między pragnieniem a spełnieniem. I że to wystarczy. Ostatnia część - cudna! I tak przewraca, przewraca te kartki zapisane tęsknotą wspomnienie ma swoje klucze do wszystkich zamkniętych szuflad. Piękny wiersz. I mądry. :)

@Kamil Olszówka Twój wiersz to świetna riposta na powierzchowność i próżność współczesnej kultury celebrytów. Wers "Kto zabroni mi tak myśleć, Tego będę miał gdzieś!" - to jest bunt i niezależność, którego brakuje w świecie dyktatu marek i trendów. To prawdziwy triumf ducha nad materią. Świetne! ps. Również irytują mnie celebryci, napisałam kiedyś fraszkę o celebrytce.:)

@degatoja Ciekawie oddajesz tę melancholijną samotność twórcy, który obserwuje życie z boku. Ten obraz Stańczyka wśród tańczących ludzi to mocny symbol — błazen, który jako jedyny widzi prawdę, ale nikt go nie słucha. Goździkowa kawa i demony ze smyczy — świetne obrazy!

@Gosława Twój wiersz ma w sobie coś głęboko nostalgicznego – jak fotografia, która zaciera się na krawędziach. Pięknie oddajesz to, jak czas działa na rzeczy i ludzi: leszczyna gubi orzechy tak, jak Anna traci siły, które kiedyś pozwalały jej wyplatać kosze ze sprawną lekkością. Szczególnie poruszające jest to zestawienie – "niegdyś ciasno przywarłe" orzechy teraz "wymykają się", zupełnie jak życie wymyka się z rąk. A te "małe ziarenka" spadające "wprost pod Anny stopy" brzmią jak delikatne przypomnienie o upływającym czasie. Nie idealizujesz tej wiejskiej rzeczywistości – są tu "baby w popłochu" chroniące swoje zbiory, łoskot metalu, żar, który wszystko pochłania. Jest surowo i prawdziwie. Obraz dzieci ma w sobie coś pięknego – życie trwa, następne pokolenie przejmuje swoją rolę w odwiecznym cyklu. Wiersz jest bardzo zmysłowy – słychać stukot kopyt, łoskot metalu, widać te ruchy plecionkarskie, czuć zapach ziemi. To sprawia, że cała scena żyje. Piękna poezja!

@MIROSŁAW C. Twój wiersz jest zmysłowy, w którym łączysz sacrum z erotyką. Ma w sobie coś z malarstwa surrealistycznego.

@Corleone 11Bardzo dziękuję! :)

@infeliaŚlub, wesele i noc poślubna - jak z marzenia! :))

@andrewPiękne przesłanie.

@MigrenaDziękuję! Dziś mam wyjątkowo dobry humor. Zawsze mam dobry humor, ale dziś jest on wyjątkowo dobry. :)

@Marek.zak1Cydr nie pasuje - w nazwie nie ma jabłka. Ale czy chociaż nim smakuje? Też nie piłam. :)))

@MigrenaUłożyłam wierszyk - przyjmij go z humorem! Jacek mówi: "Przepraszam cię" - "Za co?" - pyta Nika zdziwiona. - "No tak ogólnie" Nika na to: "Ja ciebie też przepraszam ogólnie". Milczą chwilę,patrzą w ekran. "To co, wybaczamy?" - "Jasne, normalnie, w bal!" I tak właśnie kończą się wielkie dramaty — a zostaje temat do długiej analizy na zajęciach z komunikacji interpersonalnej. 🤭