Migrena

@Gosława ten wiersz to taki miszmasz jak napisała Berenika. Piękny i czytelny. Poruszający.

@Robert Witold Gorzkowski I do tego wszystkiego Sex appeal. I bywamy mali i plastyczni. Czasem zagubieni. Szczątkowi.

@Maciek.J a ja serduszkiem odpowiadam. I własnego biciem. Dziękuję:)

@Annna2 Aniu, Aniu -- dziękuję. @Robert Witold Gorzkowski Robercie. Dziękuję. Z wielkim szacunkiem do Ciebie.

Je wiersz@Annna2 Pięknie, mocno, soczyście. Bardzo lubię Twoje wiersze. Mają specyficzny, cudowny klimat.

@lena2_ super refleksja nad wartością spokoju i praktyczności w życiu! Mnie się podoba :)

@lena2_ dzięki Lena. Niech moc będzie z Tobą.

Ziemia poci się lipca ogniem -- a ja: boso, pijany ciepłem, żrę jeżyny z kolcami, jak leci, krwawiąc usta. Słońce warczy mi w żyłach jak dziki pies zamknięty pod skórą. Idę wśród wysokich traw, wśród motyli -- ostrych jak śliny dnia. Czas nie ma nóg -- leży w trawie, sapie z otwartym pyskiem, jakby chciał gryźć. Stąpam po jego bezkształtnym ciele, a moje stopy parzą go jak sen. Ciało aż dźwięczy -- światłem, jęykiem ziemi. Pełnia wżera się pod skórę, jak tajemnica wypisana cieniem na skórze. Noc ma język. Szorstki, jak język wilka. Liże mnie po karku -- zimna, słona jak krew z gwiazd. Zostawia ślad -- znak plemienny, wypalony oddechem. Kocham to. I wtedy biegnę. Nie po ludzku. Po zwierzęcemu. Na golasa -- jak dziki w lipcowym słońcu, bez wstydu, bez celu, bez pytań. Mam wszystko -- świat i lipiec we krwi, wolny jak wiatr, wolny bez granic. Biegnę, aż ziemia śpiewa pod moimi stopami.

@Roma właśnie wcale nie. Jesteś wolnym człowiekiem. Życie ma Cię cieszyć a nie stresować. Śmiało :)

@Roma głowa do góry !!! Pisz swoje piękne wiersze. Dla nas.

@Robert Witold Gorzkowski I świetnie, bo to piękny poetycki wiersz. Ja go odebrałem jako poezję finezyjną i tajemniczą. Subtelną ale z dużym dynamizmem intelektualnym. I przecież wszystko biegło utartymi szlakami poetycki h komentarzy aż do "tamtego" glosu. Początkowo nie rozumiałem przestrogi Gosławy -- teraz już wiem.....

@Robert Witold Gorzkowski powiem tak. Gdyby w życiu, takim normalnym egzystencjalnym świecie ktoś bezczelnie zaatakował Autorkę to skończyłby na SOR. A ja pewno na policji. Ale tutaj są poeci, więc z pełną kulturą wymieniamy poglądy i stanowiska.

@Dagna twój komentarz to nie krytyka – to egzaltowany bełkot podszyty własnymi frustracjami. Zarzucasz autorce „utracenie godności”, podczas gdy jedyne, co tu naprawdę ją traci, to ton twojej wypowiedzi – nadęty, histeryczny i pełen projekcji. Sztuka nie potrzebuje twojej zgody, by istnieć. A odwaga nie jest „patologią” – to coś, czego tobie, sądząc po tej tyradzie, brakuje najbardziej. Jeśli ktoś tu przeprowadza lobotomię, to ty – własnemu rozsądkowi. I nawet nie ośmielaj się w jakikolwiek sposób porównywać z Autorką, bo nie da się kogoś pięknego duszą, porównać z deską sedesową. Spadaj.

@Robert Witold Gorzkowski a ja myślałem, że jestem mądrzejszy niż jestem ! Żle Cię Robercie odczytałem. Być może w emocjach po wierszu Romy. Przepraszam.

@Robert Witold Gorzkowski rozumiem, że możesz tak to odebrać. Wrażliwość to delikatna materia i każdy ma do niej własny klucz. Ja ten tekst przeczytałem bardzo osobiście, ale z pełną świadomością, że nie należy „do mnie”. Moja intencja nie była zawłaszczyć, tylko odpowiedzieć – delikatnie i z szacunkiem.

@Roma ten wiersz jest do wszystkich. Ale ja chcę go czytać jako wiersz "do mnie". Brzmi może bezczelnie ale najłatwiej tak jest mi odpowiedzieć. Ja czytam ten wiersz jako zaproszenie do bliskości, ale też do odpowiedzialności za słowo, za gest, za obecność. Widzę, jak Ty, Roma oddajesz przestrzeń, w której wolno mnie „wszystko”, ale tylko wtedy, gdy Cię rozumiem, że „czule” to nie jest ozdoba, tylko warunek istnienia. To nie jest tylko erotyka – to akt zaufania, twórczy i intymny, którego nie wolno zlekceważyć. Dziękuję Ci za ten tekst — za to, że pozwoliłaś się tak szczerze otworzyć, właśnie mnie. Mam nadzieję, że nie pozwoliłem sobie "za dużo". Uff.

@Berenika97 dziękuję Bereniko. Pięknie dziękuję :) @Roma Roma..... dziękuję. Świetnie, że jesteś. Gdzieś daleko, a.......

@Nata_Kruk zwięzła forma, wielka troska: Nata /och, z jaką przyjemnością to piszę/ z maestrią uchwyciłaś ptasią walkę o przetrwanie.

@Dagna bo mnie zaciekawiłaś -- więc jakie są te wnioski ?

@Bożena De-Tre jeszcze tylko informacje: "Ludzie..." -- Zakupiono :)

@Alicja_Wysocka czy się nie boję jutra ? Trochę się boję ! Dziękuję Alicjo. Dużo dobroci :) @Annna2 Aniu. Rozczulasz mnie swoją dobrocią. Pięknie dziękuję.

@Bożena De-Tre Dziękuję za piękny wiersz Bożeno.

@Annna2 cześć i chwała bohaterom !!!!! Tym z Ak i NSZ. Na wiecznej warcie u stóp Boga. Aniu --jesteś wielka !!!!

@Alicja_Wysocka Alicjio -- rezygnujesz z rozumu na rzecz serca. Świat wokół się rozmywa, zostaje tylko ty i ja -- i to wystarcza, by żyć w pełni. Czułe, bezwstydnie zakochane. Świetne.

Ona miała włosy jak ogień, a on śmiał się jak benzyna. Skradli motor z dachu motelu i pojechali tam, gdzie kończy się mapa. W ustach mieli sól, a między nogami -- lato. Lizał jej serce jak lody waniliowe, ona wgryzała się w jego sny jak dzika winorośl. Brat i siostra krwi, kochankowie bez metryki, bez prawa jazdy, bez przyszłości -- tylko dzikie oczy i skóra jak napięty żagiel. Zamiast walizek -- oddechy. Zamiast celu -- język świata. Plaża nie miała granic -- oni też nie. Śmiali się w twarz księżycowi, rozbierali się z rozsądku jak z ciuchów. Słońce pieściło ich językiem, a potem spali w cieniu wydm, jak dzikie psy, syci miłością, głodni jutra. Aż we śnie czyjś cień musnął stacyjkę, i przez mgnienie zniknęli – bez siebie, bez tchnienia, tylko z echem, co w pustce się kruszyło. Lecz zaraz, gdy świt dotknął rzęs, mówili sobie „na zawsze” z winem na ustach i piaskiem w zębach. Nikt ich nie rozumiał -- i dobrze. Miłość była dzika. A dzikie nie musi się troszczyć o jutro. Na mapie zostali jak cień bez ciała -- piach we włosach, płonące serce, błękit wolności, który nie zna granic, i słońce, które nigdy nie gaśnie.