Migrena

@Simon Tracy czy każdy to raczej wątpię :) ale Twój wiersz i ich piosenka - świetna sprawa.

@Simon Tracy

@Alicja_Wysocka to ja też ściskam :)

@Alicja_Wysocka Aluś. sam się już pogubiłem. zmysły, cielesność, dotyk - a przede mną tylko mój smartfon. o ja nieszczęśliwy :) dzięki Al.

@Alicja_Wysocka to ja też się sprzeciwiam !!!!

@viola arvensis wiersz głęboko kontemplacyjny i teocentryczny. bardzo osobista liryka, która doskonale oddaje nastrój czasu zadumy nad przemijaniem. i czas nadziei na powrót do domu i spotkanie z miłością Bożą. puenta to stan pogodzenia i pokoju, i miłości wobec tych, którzy pozostają. pięknie Wiolu oddałaś dzisiejszy nastrój. dziękuję.

@Berenika97 Bereniko. czytam Twój komentarz......i tak bardzo dodajesz mi odwagi, że żałuję, że nie dopaliłem się na maxa. a korciło mnie jeszcze aby nie skreślić trzech mocnych metafor jakie w wierszu już umieściłem. ale strach zwyciężył. dziękuję, że jesteś. czuję się silniejszy :) dziękuję Nika. @Nata_Kruk i ja zgadzam się z Tobą Nata. a przed chwilą przeczytałem, że Trump dostał zgodę na przekazanie ukrainie pocisków Tomahawk. Już odpowiedział Miedwiediew - jeżeli ukraińcy ich użyją to będzie ostatnia rzecz jaką zrobią. to będzie ich koniec. a tak jest pięknie. jesteś......a po niej przyjdzie maj !!!!! kasztany, jaśminy, bzy. dziękuję Nata. serdeczności :) @[email protected] podziękowanie piękne :) wszystkiego dobrego :) @MIROSŁAW C. obawiam sie Mirku, ze to pytanie retoryczne :) dziękuję. pozdrawiam :)

@viola arvensis Wiolu. Ty jako dobry duszek poezji mówisz, że to nienasycenie ducha, a ciało to tylko..... słodki dodatek, to ja się z Tobą, z radością zgadzam :) dzięki piękne :)

@Robert Witold Gorzkowski Robercie. bardzo, bardzo dziękuję za Twoje słowa. pisząc te swoje wiersze zaczynam się obawiać czy nie przekraczam granic. granic własnego JA. dziękuję. @Annna2 Aniu. to że wracasz jest cudowne. dziękuję. @huzarc co tu powiedzieć..... serdecznie dziękuję.

@Robert Witold Gorzkowski cóż ja tutaj...... Ania i pięknie i głęboko napisała wszystko. to ja dodam tylko, że Twój utwór filozoficznie bada wolność bycia przeklętym. wartość indywidualnej myśli ponad ciałem i obrzędem. oraz bunt przeciwko uniwersalnemu porządkowi w duchu egzystencjalnego wyzwania. potężne obrazy Robercie wyzwoliłeś. i ten dzisiejszy klimat, zadumania nad najbliższymi którzy odeszli..... dzięki wielkie za Twoją poezję !

@KOBIETA nie piłem ! natomiast gin z tonikiem i plasterkiem pomarańczy z Azorów jest pyszny. zawsze !!!!!

@KOBIETA ja też. z przytulaniem.

@KOBIETA @KOBIETA ja, Panu Bogu.......nie ! tylko tak "se" uplastyczniam. Dominiko. jesteś. to i słońce wyjrzało zza chmury ! i brzozy się śmieją szeptami traconych listków. jesteś i jest pięknie ! dziękuję :)

@huzarc mądre słowa. ciekawie napisane. warto pomyśleć. dziękuję bardzo !

@Leszczym widziałem naprawdę twardych mężczyzn którzy płakali z bezsilności. utwór w Twoim stylu. dobry jest.

@Marek.zak1 dziękuję Marku. pozdrawiam :) @Annna2 Aniu. "miłość zmienia świat, świat zmieniają ludzie i ludzie zmieniają ludzi." doskonałe !!! dziękuję.

@Annna2 Aniu. tym wierszem mnie zaskoczyłaś :) czytając zobaczyłem Cię znów młodą, studentkę, dziewczynę. tak jak kilka tygodni temu pytałem Cię czy studiowałaś na ASP. bo tak mi do Ciebie przylgnął pewien obraz. była tam dziewczyna, trochę niezwykła bo mądrzejsza i poważniejsza od nas. ładna. warkocz czarnych włosów, zniewalający uśmiech, piękna kobiecość. i kiedy tutaj przyszedłem, zacząłem czytać Twoje wiersze. i tak mi się od razu skojarzyło. miała na imię Anka. takie moje refleksje ...... bo Twój wiersz pulsuje wieczną tęsknotą, gorzkim kontrastem i nieśmiertelnością nadziei. zawsze piszesz świetnie. ale ten dzisiejszy wiersz......skubaniec mnie przeniknął !!!!!

Twoje ciało spadło we mnie jak meteoryt - rozpruło przestrzeń, zapaliło wodę. Nagle stałem się światłem, które krwawi. Twój dotyk - błyskawica we wnętrzu ciała. Twój język - modlitwa bez Boga. Kiedy mówisz, planety zmieniają tory, a śmierć na chwilę zapomina o swojej pracy. Między nami nie ma cienia. Jesteśmy ogniem i jego odbiciem. Ziemia pod nami płonie jak papier, a my dalej tańczymy - nad przepaścią, w której rodzi się życie. Kochamy się jak dwie galaktyki w kolizji - ciało o ciało, światło o światło - aż rzeczywistość traci oddech. Nie ma nic łagodnego w tym dotyku: każdy gest to eksplozja, każde słowo to rana, z której wycieka niebo. Twoje biodra to kontynenty, które drżą. Piersi - dwa księżyce pożerające moje dłonie. Oczy - czarne słońca, w których gubię kierunki i sens. Miłość nasza nie zna miary. Nie jest uczuciem - jest kataklizmem. Bóg patrzy na nas z góry i uczy się od nowa, czym jest stworzenie. A kiedy odchodzisz - świat się kurczy, czas zawiesza w gardle. Zostaje po tobie echo, które bije jak serce wszechświata: nieśmiertelne, niezrozumiałe, wieczne. Miłość to ogień, który sam siebie pożera - a mimo to świeci. W tym świetle jesteśmy wszystkim, czym Bóg chciał być - ale nie odważył się.

@KOBIETA ulala. piękny wiersz. przytłaczająca, dwoista natura miłości, która jest jednocześnie przyczyną cierpienia i jedynym ratunkiem. relacja, którą opisujesz jest mroczna i niebezpieczna, ale ostatecznie okazuje się niezbędnym elementem istnienia. Dominiko. Twój wiersz rozdziera duszę. Jego piękno tkwi w plastyczności i obrazowaniu które przenikają do ostatniej cząsteczki DNA. super, piękna Dominiko :)

@KOBIETA dziękuję Dominiko :) uśmiecham się do Ciebie anielska dziewczyno :)))

@Gosława dziedziczenie piękna !!!! Twoje oczy to piękno które jest piękne :)

@Gosława dziękuję za miłe słowa :) a ja mam do Ciebie Reniu pytanie : skąd się biorą takie piękne, wielkie, niebieskie oczy jak Twoje ? @tie-break to tutaj się zgadzamy !!!!!!!

@Nata_Kruk wyjątkowo poruszający wiersz. kunsztowne przekuwanie bólu dziecięcej nieobecności w triumf wyobraźni. świetnie używasz kontrastu między "szarymi ścianami" a "różowym życiem". to jest mistrzowskie i świadczy o dojrzałym i skutecznym warsztacie poetyckim. o czym przecież juz wiemy. tytuł też jest super. serdeczności :)

@huzarc tak sobie myślę. kiedy piszesz swoje przejmujące utwory w typie "extra mocny" musisz przeżywać gdzieś głęboko w sobie dreszczyk emocji. ja też tak mam. wojna nuklearna to dramatyczny absurd. ja nie boję się śmierci. ale kiedy tak idę przez las, przez sięgające mi do pasa paprocie, po miękkich i pachnących mchach, kiedy patrzę na nadrzeczne, wysokie, sumiaste trawy które wiatr z uporem pochyla a one dumnie się prostują, to myślę sobie, że ten świat jest taki piękny, że fajnie byłoby pożyć tutaj jeszcze.....ze 100 lat. i krew mnie zalewa jak durnie udajacy polityków pierdolą głupoty o plecakach, o nieuniknionej konfrontacji, o zaporach przeciwczołgowych. to piszę o czymś czego się boję. teksty czasem przesadne ale....... dziękuję.

@Annna2 Aniu. a ja, za ostatnie zdanie Twojego komentarza........ ja Cię bardzo lubię :)