huzarc

@Annna2 Miłość nie wymaga. Podobno… Pozdrawiam

@Alicja_Wysocka Mam słabość do tej łagodniejszej strony mej natury;)

@Alicja_Wysocka To bardzo piękny, subtelny i dojrzały wiersz, pełen czułości, ciszy i światła. Jego siła tkwi w empatii, bliskości, potrzebie obecności. To poezja łagodna jak dotyk, mądra jak milczenie. Pozdrawiam.

@Annna2 Same Seszele to tylko alegoria wysp szczęśliwych, a te to bardzo istotny fetysz w mentalności współczesnych.

@Wiesław J.K. Wiersz pełen ciszy, duchowego oddechu i ziemskiej prawdy. Jak modlitwa szeptana na rozdrożu, modlitwa o pamięci, przemijaniu i nadziei, która mimo wszystko trwa.

@JuzDawnoUmarlem Trzeba żyć…

@Wiesław J.K. Cierpienie to druga ludzka skóra i każdy ją ma, albo się rozpada. Życie cierpi, bo to jego część, ale bez świadomości cierpienia nie ma kultury, która właśnie po to jest, aby nauczyć się cierpienia. I cierpiące dzieci wybierają pomimo wszystko życie, a nie śmierć, brak swego istnienia. I często więcej beztroski bywa tam, gdzie zachód z perspektywy swego pojmowania bogactwa spostrzega nędzę. Nic nie jest tak liniowo proste.

@Nata_Kruk Dziękuję za docenienie:) I obyśmy potrafili nazywać to, co w nas buzuje , a potem wyciągać wnioski, gdy przychodzi nam mierzyć się z codziennością.

@MIROSŁAW C. To poetycka miniatura o duszy wiatru - lekka, muzyczna, pełna subtelnego ciepła z nutą erotyzmu i tęsknoty. Śródziemnomorskie panny we mgle nadwiślańskiego października:)

@Migrena ekstra, dziękuję szczególnie bardzo:)

@viola arvensis Czyta się z melancholijnym skupieniem, w końcu wszystko się tu, na tym świecie, nawet jeśli dużo i bardzo myślimy o tym co poza lub ponad nim… Stąd Twoje słowa, płynące jak ciepły, szczery i delikatny ruczaj, między sercem a umysłem, między świątynią czułości a kartoteką zmęczenia… pozdrawiam:)

NIEMCY Chcieli przestrzeni życiowej. Przyszli — i stodoły spłonęły. Ostatnie ciele poszło na kontyngent. Zarządzenie gauleitera. Stary zginął od bata tam, na polu, młody kuleje od kuli — tam, w lesie, na mchu. Dziś przychodzą. Nie palą — jeszcze. Higienicznie moralni — jak zawsze. Ale lemiesze nasze, zamiast ciąć wilgoć wiosennej ziemi, zakopują tegoroczny plon. Gnije. Takie dyrektywy. Tymczasem wnuki mistrza z Ameryki, owi wypędzeni z Odessy, ślą wołowinę i worki soi. Patrzą na nasze złoto. Za gruzy zapłacili, jak mówią — dobrymi radami. I starczy, reszta będzie pojednaniem. I ciszą. Ale im wolno. To podobno wyższa kultura prawna — oddychająca cyklonem i zawieszona wysoko na strunie fortepianu, jak cienie Volksgerichtshofu. POLSKA 2025 Trochę człowieka, trochę robota. Technologia codzienności — reszta to we-fi i promocje. Najlepsze z czasów, jakie są. I lecimy na Seszele albo do Hiszpanii. Tam uciekniemy, kiedy przyjdą tu, i sprzedamy live’a o traumie. O tym nigdy za wiele. Mamy marzenia — oczywiście na kredyt. Witryny są nieprzebrane. Nic nie trzeba, za to wszystko można wziąć. Nie jak ci gorsi obok, którzy poświadczają naszą wyższość. Ale dlaczego dzieci już się nie rodzą?

@Simon Tracy Wiersz rozwijany w ostatni lis, brzmi jak testament duszy. Rachunki, rozrachunki i rozbrat z istnieniem… a z tego zawsze wyłania się prawdziwa poezja.

@Migrena To bardzo dobry i dojrzały wiersz. Olśniewa pełnością światła, ciszy i duchowej intensywności. Prezentuje sobą wyraz miłości totalnej, mistycznej i zmysłowej zarazem, wpisanej w kosmiczny rytm wszechświata i przez to brzmi jak modlitwa o jedność dwóch istot w obliczu nieskończoności. Pozdrawiam.

@Słowianin- Zabawy z przeszłością, z kulturą, z dziedzictwem… jakie by ono nie było. Ale kto się umie jeszcze bawić z nimi?;)

@Annna2 Wiersz, który jest wyznaniem wiary, szczerej i nieprzymuszonej. A nikt nie jest bardziej szczęśliwy niż dotknięty łaską wiary:) pozdrawiam

@Ewelina To ciekawy wiersz, z pozoru oszczędny, ale żarto bardzo symboliczny - matematyka rozpisująca metafizykę na język liczb. A cyfrą staje się figurą istnienia może surowego i samotnego, ale jednak boskiego w swojej prostocie.

@Sylwester_Lasota smak dorastania;)

@hania kluseczka od razu tam prowadzący… pozdrawiam:)

@Somalija no to się wyjaśniło;)

@Somalija Imię mam legendarne jak pewien celtycki król Brytów, czyli mówi nie wiele:)

Nie są winne palce, które odcinały warkocze, nim gazowa mgła zalepiła krzyk gardeł. Nie są winne palce, które wlewały napalm w żelazo, nim jego rozbłysk zawiesił lampiony w dżungli. Nie są winne palce, które obracały zimny klucz w ogniwie łańcucha u taczki skazańca. Samych niewinnych zna historia.

@Migrena Ten wiersz jest znakomity — pełny gniewu, empatii i bolesnego realizmu, a przy tym naprawdę poetycki, nie publicystyczny.

@Emilie Eve Stahl To wiersz, który porusza, jest czysty i uczciwy w swoim tonie. Czyta się go jak oddech, nic w nim nie zgrzyta, nic nie razi. To poezja wewnętrznego światła. Pozdrawiam.

@Berenika97 To bardzo dobry, dojrzały i konsekwentny wiersz, subtelny, zmysłowy, ale nie banalny, bardzo duchowy, lecz nie religijny wprost. Ma w sobie mistyczną intymność, która bardzo przemawia do nas.