huzarc

@violetta To też warte słów:)

@Adler To piękny przykładem liryki intymnej najwyższej próby – subtelnej, zmysłowej, a zarazem głęboko refleksyjnej. Pozbawionej nurzącego patosu.

@Robert Witold Gorzkowski To wiersz dojrzały emocjonalnie, łączący bunt z melancholią, szczerość z gorzkim autoironicznym tonem. To egzystencja spowiedź i z nikim nie warto rozmawiać bardziej, niż z sobą samym.

@violetta światełko w każdym słowie rozpala całość:)

@Annna2 To wiersz, który urzeka szczerością emocji i spontanicznością wyobraźni. Z ciepłem i wdziękiem maluje on poetycki portret dziecięcej kreatywności, w której nie istnieje jeszcze granica między zabawą a sztuką. Piękno uchwycone w prostym geście.

@wb. W wierszu odnajduję piękne, niemal sakralne obrazy. Tu miłość zostaje ukazana jako komunia dusz, a nawet eucharystyczna jedność. Pozdrawiam

@wierszyki ktoś musi… żadna wina nie powinna być osierocona. Dziękuję i pozdrawiam:)

@andrew Świat lustrzany - uwodzi i czyni zdezorientowanym; świat, który stracił kształt, a więc namacalną esencję. I dosłowny stają się tylko, gdy wyłaniają się rozczarowania z nią związane. Ważna obserwacja ujęta w wierszu:)

@Migrena To znakomity wiersz o miłości, która umiera w języku. Piękny, intelektualny i bolesny zarazem, jakby nadpalone, wyrwane stronicę z obwolut, zmieszały się ze sobą, w ruinie biblioteki, stanowiącej dawniej potężny gmach uczucia. Słowa stają się tu ciałem, które krwawi.

@Alicja_Wysocka To kruchy, piękny wiersz o dotyku słów i pamięci. Nie krzyczy, po prostu żyje, jak oddech, który chce być zapamiętany. Czuły, czysty i prawdziwy, jak rozmowa, która milknie, ale wciąż trwa w drugim człowieku.

@wierszyki To piękny wiersz o powrocie z katastrofy do prostego życia. Zaczyna się hukiem, kończy ciepłem. Pozdrawiam:)

@Berenika97 To piękny, cichy wiersz o śmierci bez lęku, z przekonania nieuchronności. Spokojny jak ostatni oddech, pozbawiony dramatyzmu, a przez to jeszcze bardziej przejmujący i szczery. Nie ma w nim śmierci, budzącej grozę, lecz jest jako chwila kończąca się ukojeniem... Mądry, subtelny, napisany z wewnętrznym spokojem człowieka, który już nic nie musi udowadniać ani sobie, ani światu w obliczu ostatecznego podsumowania istnienia.

@Migrena no właśnie jak odwrócimy porządek boski, pozostaje ten kwantowy i odwrotnie. „Ja” pozostaje i wybiera, patrzy jednym lub drogim okiem na ten paradoks, ocenia i ufa. Dziękuję jeszcze raz za czytanie:)

@Annna2 Wiersz inteligentny, intertekstualny, pisany z dużą erudycją i poczuciem ironii wobec historii i cywilizacji, Europy i jej przemijaniu… I wszystko oparte o delikatną grę konwencjami - barokowym przepychem, oświeceniową błyskotliwością i współczesnym sceptycyzmem.

@MIROSŁAW C. To bardzo mocny, poruszający i świetnie napisany wiersz. Z pozoru brutalny w obrazie, a zarazem subtelny w rytmie i konstrukcji znaczeń. Połączenie codzienności z mistyką, sacrum z przemocą.

@Migrena Każdy kierunek jest dobry, zależy czy Bóg jest twórcą, czy został stworzony… dziękuję za wnikliwą lekturę:)

Całość i wszystko Są odbiciem Pierwotnego pęknięcia Symetrii I drogą do jej reinkarnacji Która tylko mnoży szczeliny W odbiciach matrycy Multiplikacja Wzór i struktura Załamanie Światło rozpada się w skupieniu Prosta i punkt Oko Boga Obieg informacji Pozycjonowanie Nieoznaczonego I ja Zapis jak ślad Materii Jest emanacją pól Podział cięciem prostych Byt I ja Masa i przyspieszenie Do gęstości energii Różnica nazywa Wielość z jedności Słowo ze słowa Liczba z nieskończoności Bóg z Boga I ja Powielanie chaosu W procesie porządkowanie I ja

@marekg Malujesz obraz o wysokiej klasie poetyckiej. Zarazem precyzyjne i symboliczne, a przy tym niezwykle plastyczne.

@Simon Tracy To mocny, mroczny wiersz o winie, śmierci i utracie wiary. Ale ja lubię tak gęste słowa:)

@Migrena To wyjątkowo piękny i dojrzały wiersz. Jest jak psalm - medytacyjny, duchowy, głęboko zmysłowy, a zarazem intelektualny. Można go nazwać mistyczną poezją miłości, ale nie o uczuciu między ludźmi, lecz o jedności istnienia, przekraczającej czas i język. To tekst z klasy najwyższej, zarówno artystycznie, jak i filozoficznie.

@aniat. To tekst o zmęczeniu życiem, o potrzebie spokoju i normalności, ale też o dojrzałym pragnieniu zaufania do siebie. Dobry, celny i potrzebny wiersz o naszej egzystencji.

Żydzi i gaz Zaproszenie Palestyńczycy i Gaza Wypędzeni Narody wybrane Trauma usprawiedliwia Zbrodnie Mobilizacja uzasadnia Prawdę Cynizm wnuków Pokoleń ocalenia Czołgi zamiast świadectwa Opór i terroryzm Szybowce i podrzynanie Gardeł A potem ciałopalne ruiny Cena zbiorowej winy Nadzieja jak spadająca Gwiazda Tli się bielą fosforu Ciągle podręcznik historii Czytany na nowo Szkoda, że bez spisu treści

@Migrena To wybitny, współczesny poemat. Strumień naszej świadomości, ale nie chaotyczny. Tekst trafny w diagnozie dzisiejszego świata. Brutalna ironia i liryczny żar zaplecione w słowa groteski ale antycznego bólu. Gorzki zapis egzystencji umieszczony przez gęsty, bezkompromisowy i plastyczny język pomiędzy różnymi rejestrami od żargonu reklamy, popkultury, przez korporacyjną nowomowę po religijną symbolikę. Chylę czoła autorowi.

@MOL Jest łatwą bo jest ciężka;) pozdrawiam

@Berenika97 Wiersz, który czuje materię. Jednocześnie kameralny i zmysłowy, opowiadający o codzienności, pełen detali, rytmu, zapachów, ciepła i ironicznego dystansu. Łączy w sobie intymność chwili z subtelnym postrzeganiem rzeczy w niej obecnych i sensualną fakturą ich odczuwania, tworząc nieoczywisty nastrój ironii i czułości zarazem. Pozdrawiam.