Dekaos Dondi

szukać nie szukać próbować znaleźć tego co jakoś nie mieści się w pale no cóż człowieku jak już tam chcesz lecz wiedz że życie przeminie też mądrość wiedza... nie są wszak wszystkim więc się za bardzo czymś nie zachłyśnij i wreszcie koszulę w kącie pozostaw albo chociaż od ciała oddal jeśli cię nie stać na nic więcej to chociaż bliźnim miłości troszeczkę zanim na pewno ze świata zejdziesz i być może? lepiej lub gorzej zaczniesz żyć wiecznie

powiedział wczoraj że jestem chora lecz za to będę mieć ładne sny słoneczko gaśnie więc szybko zasnę lecz kołysankę zaśpiewaj mi tutaj znów biegam wesoło śpiewam a moja mama ze mną jest tu budzić się nie chce bo tak jest pięknie z kąta ktoś patrzy może to Bóg? a jeśli jesteś dowiedz się wreszcie bardzo zmartwiłeś lecz o tym wiesz choć jestem mała to rozmyślałam skoro więc musisz zabierz i mnie ostatni dzionek snu tego koniec lecz z moich oczu nie płyną łzy nie płacz już tatko pomyśl czy warto we śnie tym kiedyś będziesz i ty

kwiaty na łące żółto błękitne wspomnieniem kwitną minionych dni tulą do wiatru by zaniósł nad rzekę siłę co jeszcze ostatnim tchnieniem pozwala nie tonąć o brzegu śnić kolczasty balsam pluszowe ciernie w tym zaplątaniu zrodzony świt drapieżny chaos koło napędza wodę wciąż kusząc powabnym brudem gdy znowu w ciszy umiera krzyk szpula życia wagę wciąż traci aż kiedyś zniknie splątanie chwil udławi się czas w gardle klepsydry horyzont blasku słońca nie skusi tam w dali przystań zamglona lśni

Delikatny zmierzch, jakby zażenowany nieco swoją nieuniknioną powinnością, iż dzień zakończyć musi, smużkami nocy przytłumioną jasność otula, a jam właśnie w bliskość bagna wędrowanie swe kieruje, w przekonaniu, iż za chwilę gul gul usłyszę i ostatni skrawek nieba nad głową ujrzawszy, już żadnych problemów ni trosk, za żywota swego nie doznam. A jednak dupa z tego. Coś mnie zatrzymało. Jakieś bulgoczące formowanie. Zatem stoję, słucham i coś tam widzę, aczkolwiek niewyraźnie, gdyż jak nadmieniłem wyżej, właśnie się zaczyna odwrotna strona świtu. Bagno formuje wielkie, błotniste usta, pełne balonikowych, napęczniałych trupich szczątków. Moich poprzedników zapewne. Aż mi lżej na duszy i na sercu. Nie jestem samotnym w swoim postanowieniu. Podniesiony na duchu, zdejmuję z siebie całe ubranie, składam w kostkę i pieczołowicie na już nieco grząskim terenie, kładę. Dla biednych, gdyby przyszli. Zabiorę ze sobą, chociaż jeden dobry uczynek. Cwany proceder myślenny, zakłócają, gęste, szeleszczące słowa: –– Mniemam, iż pragniesz, bym cię wciągnęło, he? –– Co he? Daruj sobie taką nieliteracką końcówkę. Z szacownego portalu przybywam. Gdyby owi usłyszeli twój wulgaryzm, to by się w grobie przewrócili… kiedyś. Bo musisz wiedzieć, ze tam sami kulturalni, miłosierni, o umysłach ponadfilozoficznych… –– Ej. Co z tobą? Za chwilę umrzesz i jeszcze im kadzisz. Wazelinę wciskasz. A na cholerę –– To przez nerwy głupoty gadam. W końcu to będzie moja pierwsza śmierć. –– No chyba że tak. Ja tam się nie znam, na ludzkich sprawach. No więc… –– Co no więc? Oczywiście, że masz mnie wciągnąć. –– To podejdź bliżej z laski swojej. Przecież ja do ciebie nie podejdę. –– Dowcipne bagno. Pierwsze słyszę. –– Następnego nie będzie, jak podejdziesz bliżej. Hmm… coś z tym bajorem nie tego. Jakby głupka zgrywało, lub nie musi. Wyraźnie mnie zachęca, bym nie zboczył z postanowionego zamysłu, ale w ten sposób, żebym nadal myślał, iż to moja decyzja. –– No bo twoja –– słyszę bulgotanie. –– To ty w myślach czytasz? –– Tylko potencjalnych samobójców. Dowód na to, że nadal masz chęć, na… gul gul. –– Masz rację. Gadu gadu, ale czas na mnie. Uważaj. Dochodzę. Wciągaj mnie obleśną gębą. –– Byś sobie chociaż obelgę na finał darował, pod moim adresem. –– No coś ty… tonę… pogięło cię… ratuj mnie… rusz dupę. Grząsko jak w bagnie. Już mi przeszła chęć. To twoja wina. Sprowadziłeś mnie tu jakimś sposobem. Żebym myślał jak postanowiłem. Nie widzisz, że mam już błoto po pachami. A niedługo do ramion… o już do ramion… i dolnej wargi… górnych zębów… a fuj… a tam na dole stopami, to co to dotykam? –– To tylko trupy. Nasi. Do swoich opadasz. Poczujesz się jak w domu. –– Nie mogę oddychać. –– Wiem, że o tym myślisz. A powinieneś o czymś innym. Szczególnie w takiej sytuacji, w której się znalazłeś. * Cholera! Gdzie się podziało bagno. Co tu robię goły na trawie. I co słyszę. Niemożliwe. Czysty strumień szemrze przy mnie. Nawet słyszę, co: –– Cześć. Nie poznajesz mnie? — A muszę? –– Nie, ale trochę jest mi przykro. Bagno jestem… to znaczy, teraz czystym strumieniem. –– Czy ja śnię? –– Pierwsza Wróżka z mojej bajki obiecała, że jak wciągnę człowieka w moje ciało, to w nagrodę, przemienię całość, w to co widzisz. –– A tamte trupy? Czemu nie jesteś dawno, tym co teraz. –– Ty jesteś wyjątkowy. Tak myślę. Ona też. –– Ja wyjątkowy? A to ci dowcip. Już twój drugi. –– Miło, że pamiętasz. –– Niby w jakim sensie… wyjątkowy? –– To już musisz sam wykombinować. A tak na marginesie strumienia, wierzysz we Wróżkę z naszej bajki? Może cię jeszcze ocalić. –– Bagno. Z ciebie dureń jest. Przecież żyję. Nie widzisz? –– Nie widzę, ale wyczuwam coś w tobie. Kładziesz się we mnie. Twarzą do dna. Nie wstajesz. Nawet już nie wiem, o czym w tej chwili myślisz.

no cóż skoro pytasz to tak odpowiem zachowaj chociaż dno sprężyste odbić się możesz

Dzisiaj twój wielki dzień. Na przystrojonym torcie, sflaczały mosty nad rzekami z karmelu, a płomienie latarni gasną na obrzeżach zielonego pobocza. Brniesz przez grzęzawisko, z kolorową trąbką w ustach. Uparcie starasz się wyplatać warkoczyki z galaretki, by zarzucić zbawienne sidła na skrzywienie horyzontu. Przelatuje między palcami, czujesz lepkie mrowienie sygnalizacji świetlnej. Już tylko żółte migocze. Ciekawe, czy zdążysz, zanim nastąpi zachód ostatniej świeczki. Na domiar złego przepełzła ci drogę, miauczącą czarna poziomka. Na paznokciu lśni kawałek autostrady. Ścieka kropla po kropli, gorzkich, przypalonych opon i śladów hamowania. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, bulgocze słodkie bagno. Truskawki z uśmiechami klaunów, potrząsają szypułkami koloru matki głupich. Poszukaj wisienki na torcie zanim przylecą szpaki, a nóż wykroi twój kawałek.

Pewna Sowa zwichnęła skrzydło. Dzięki temu nie mogła fruwać. Zyskała jednak dar biegania. No i biegała wesoło. Jednakowoż pnącza okolicznych krzaków, wyszarpały połowę piór. Przez to zmarzła jak jasna cholera. Biegała więc raźniej i szybciej, dla rozgrzewki, tym bardziej, że była lżejsza. Wtem walnęła głową w drzewo i odpadło jej połowę dzioba. To ją nie zniechęciło. Nic a nic. Hu hu. Ani ociupinkę. uj z tym. Zaczęła biec dalej, by radować świat swoim widokiem, lecz potknęła się o wspomnianą połówkę, by załamać drugie skrzydło. Hu hu. Po co mi. Pomyślała logicznie. Ponownie biegła dalej.Aż złamała nogę. Świr świr. Zaćwierkała, bo się nauczyła w międzyczasie. Skakała na jednej. Hej siup. Hu hu. Hej siup. Z przyczyny wstrząsów, pogubiła resztę piór. Przy okazji złamała drugą nogę. To ją też nie załamało. Wczołgała się na wzniesienie, by zjechać na dupie, zamiast biegania. Aż w końcu jednak się zdyszała. * Wtedy przyszła mysz.Pogadali. Mysz dowiedziała się wiele ciekawostek, z życia swojego wroga, a sowa zaspokoiła nie głód... (bo myszy i tak by nie dogoniła, gdyż nie miała jak) ...lecz ciekawość, jak to życie takich obiadów upływa. Też wcale nie takie, siup siup. Mysz sowę podnosiła na duchu i odwrotnie. Tylko duch narzekał, bo musiał dźwigać naprzemiennie, obydwa ciała. I tak, od pi pi, do hu hu, Zostali przyjaciółmi. Do czasu. * Możliwe puenty przysłowiowe: „Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło”. Zawsze może być gorzej. „Na szczęście nigdy nie jest za późno”. I inne...

Anima_corpus↔Dzięki za zaproponowany, zaiste podniosły wiersz. I tak też się poczułem. Pomimo... ostatniego wersu. No cóż... mówi się trudno:))↔Pozdrawiam:)☺️.

JWF↔Dzięki za: "ładne". Skoro tak twierdzisz, to jam rad:)↔Gdybyś rzekł, że brzydkie zupełnie, to też bym podziękował. Bom kulturalny, przeważnie:))↔Pozdrawiam:)) # Error_erros↔Dzięki:)↔ Hmm... to pewnie rzadka okoliczność, gdzie nawiązanie do zazdrości, nawet cieszy w pewnym sensie:)) Chyba? potrafię rytmicznie i z rymami literacko wychowanymi, w uzasadnionym zakresie... ale chciałem tak jak chciałem, specjalnie. To przykład racjonalizacji:)) Pozdrawiam:)

Nie naprawię, nie przebaczę, zaległych słów, nie wypowiem. Odszedłem nagle. To koniec. Hej! Jestem tu, w swoim grobie. Choć szczerze mówiąc, ciasnota w cholerę, gdyż w urnie miejsca niewiele. Pobiegał bym, lecz próżny trud. Nie mam dupy, nie mam wszystkiego. Nawet nóg. Samego siebie, z grobu nie wskrzeszę. Cud i marność, tak dumnie zwany człowiekiem. A jednak pytam, gdyż pytać warto. Czy zanim zgasłem, odnalazłem światło?

szeleści wplątana w ciszę gorzki oddech zakłóca biel napędu krzyżyki skrzepłej krwi zerują brzmienie chłonie dźwięki spleśniałych nut niektóre nie toną w spełnieniu zgniłej batuty dopóki są wysoko wątpią na szczycie orkiestry owiewane przez wiatr z podnóża pierwszych śladów pięciolinii pomiędzy rękojeścią a ostrzem koncertu

czyżbym mej duszy widział konanie po cóż więc pienia co miłość wabią mój przyjacielu tyś uciśniony niezdrową strawą poza horyzont uciech i trosk byliśmy jestem na tym padole chociaż po prawdzie brak ci pokory dureń mądrością całunem mrocznym ściele zasłony kiedy szoruję umysłem dno w cieniu zapachu koloru brzemienia gdzie promień sączy muzyki krople skryjesz niebawem pod ciemną czaszą wtedy odpocznę zakwitnie w cieniu w dwójnasób splot

Biała wigilia. Śnieg chrupie pod butami, niestabilnie kołysząc. Tkwię na leśnej polanie. Nade mną okrągła przestrzeń. I tylko jedna gwiazdka. Z lekka się rozmazuje. Najchętniej bym na nią wskoczył i odleciał w dupę kosmosu. W jednej ręce trzymam sznur, a w drugiej gwintowane naczynie z ostatnim łykiem… o cholera… to butelka ciepłego mleka. A niby skąd? I niezamarznięte. A to co? Niemowlę w paśniku na skrzyżowanych, zakrwawionych gałęziach. Mówi, że spragnione. Co mi tam. Karmię chwiejnie dzieciaka. Słyszę, że się dla mnie narodził, ale umrze, bym ja ożył, gdy umrę, pod warunkiem, że nie teraz. Mam jeszcze tyle do zrobienia.

A–typowa–b↔Dzięki:))↔Ja też jeszcze na surowo, ale czuję cieple przyjęcie.... Pozdrawiam:))

Corleone↔Dzięki:))↔No tak ma być, z tym G/g→wiazdorkiem:)) Pozdrawiam:) Jacek_K↔Dzięki:)↔Przesłuchałem dzwoneczki:)) Jam bardziej na... akordeonie ze słuchu pogrywam:) Wiele Dobrego w 2022 życzę i Zaś:)↔Pozdrawiam:))

Corleone 11↔Dzięki:)↔W interpunkcji, to jam blisko dna:)) Wytrwała wytrwałość→tak jakoś specjalnie:) Wiele Dobrego w 2022 życzę i Zaś:)↔Pozdrawiam:)

Sylwester Lasota↔Dzięki:)↔ Twój komentarz... nic dodać, nic ująć:) Wiele Dobrego w 2022 życzę i Zaś:)↔Pozdrawiam:))

Waldemar_Talar_Talar↔Dzięki:))↔Ano. Pomimo... tego... tam:) Wiele Dobrego a 2022 życzę i Zaś↔Pozdrawiam:))

A-typowa–b↔Dzięki:))↔To fajnie, że fajne to:)) Masz nietypowy Nick:))↔Pozdrawiam:)

Wiersze Rymowane↔Dzięki :~)) Wiele Dobrego w 2022 życzę i Zaś:)↔Pozdrawiam:) ******************* A–typowa-b↔Dzięki:))↔Za "ciekawskie i wesołe" Wiele Dobrego w 2022 życzę i Zaś:)↔Pozdrawiam:) ****************** Leszczym↔Dzięki:))↔Za ekstra i wykrzykniki, o taki: !! Wiele Dobrego w 2022 życzę i Zaś:)↔Pozdrawiam:)

Dziecięca rymowanka Noworoczna. z pewnym przesłaniem... ********************** nowy rok zawitał dzisiaj zatem zjedzmy sobie ptysia ptyś jest dobry na jelita gdyby nagle ktoś zapytał * na jelita dobre ptysie? to żenada pierwsze słyszę nie marudzić słuchać grzecznie ku przestrodze rzeknę wierszem tylko zważać aby całość żeby nic nie pozostało nawet mała okruszynka bo się zmieni choć niewinna w mroczne ludy nie za tłuste co drapieżnym lichym biustem wygłodniałym wiercić będą przytupując sobie piętą w tyłek włożą sru sztachetę razem z nami się upiecze ale wprzódy nas przebije by szaszłykiem być za chwilę rzepakowym zleją więcej byśmy mogli żwawo skwierczeć lecz nie będą ciał patroszyć bo by mogło nie być dosyć wtedy kręcąc się na rożnie usłyszymy piosnkę trwożnie nowy rok nas znowu czeka skonsumujmy więc człowieka * nowy rok zawitał dzisiaj zatem zjedzmy sobie ptysia ptyś jest dobry na jelita gdyby nagle ktoś zapytał...

o rok ze mnie starszy dziad fajerwerków widzę błyski cieszy się dziś cały świat roześmiane człecze pyski tylko jakaś dziwna baba nie chce już starego dziada pierdziel jesteś niepotrzebny ja wyłażę dziś z kołyski ty poprzednim jesteś rokiem noworoczną ja panienką nie wiadomo jaką będę póki co przyszłością piękną ****************************** jeśli nie będzie to ranić bliźnich niech każdy swoje marzenia ziści lub wspólne jakieś nawet dla innych byle jakie żeby nie było iż to co wyżej brakiem tradycji zakryte Szczęśliwego Nowego *Wszystkim* Życzę

To taki nieco... ciemnawy humor. Stary Rok – trzydziestego pierwszego grudnia, dwa tysiące dwudziestego pierwszego roku – ziewa nostalgicznie pod maseczką, w bujanym fotelu. Jednakowoż nie oznacza to bynajmniej, że nas figlarnie buja. Po prostu zwyczajnie nie ma ochoty na takie hece. Odczuwa serdeczne zmęczenie z powodu dźwigania w sobie: miesięcy, tygodni dni, godzin i wszystkiego, co w nich zawarte było. Dobre i złe. Tyko malusich sekund jakoś dziwnie żal. Tak wesoło łaskotały czasoprzestrzeń ego, gdy raz po raz, smutkiem przyozdobione było. A poza tym zło w sekundzie trwało naprawdę niewiele. No chyba, że akurat ktoś kogoś zastrzelił. Teraz, kilka chwil przed północą, ucichły jakby zlęknione. Może przeczuwają, że razem z nim muszą odejść. Nie będą już nigdy przemijać. Nowe, które je zastąpią, owszem. Z rozmyślań wygania go to, co prorokował zobaczyć. Widzi swojego małego. Wyskoczył nie wiadomo skąd. Markotny taki, bo stęskniony i niecierpliwie drepci, gdyż pragnie przejąć pałeczkę, by dzielnie dzierżyć w następnym. Stary Rok, z racji tegoż widoku, aż zaskrzypiał łzami w oczach, lub raczej sfatygowanym, wiklinowym fotelem. Wie, co teraz nastąpi. Tradycyjna kolej rzeczy. Nic na to nie poradzi. Brzdąc ma w ręce nóż. Ostrze wyostrzone wyczekiwaniem, sąsiaduje z rękojeścią, na której widnieje, pięknie wyrzeźbiona sentencja: Dosiego Roku 2022. Następca bujanego fotela, dla dezynfekcji, przemywa spirytusem zaznaczoną łukowatą kreskę, poniżej jabłuszka. Stary też przemywa tym samym płynem to samo miejsce, lecz od środka, by lżej mu było przejść na drugą stronę, do bezpowrotnej krainy. Albowiem żałość w nim wzbiera z racji tego, że się kończy. Przypomina sobie, ile to zdarzeń i różnorakich odczuwań w nim przeminęło, chociaż nie zawsze z wiatrem, lecz często pod wiatr. Wesoły malec przyobleczony w pozytywny, pełen nadziei uśmiech pod maseczką, podchodzi bliżej do zadania. Staje na podstawionej ryczce, gdyż niewielki z niego berbeć i bez podwyższenia, by nie dosięgnął, gdyż ma za krótką rączkę. Za to silną i wprawną. Przykłada nóż w nacechowane miejsce i podrzyna gardło, siedzącemu w bujaku. Mieszanka kolorowych fajerwerków i zeszłorocznej krwi, spływa z małej dłoni na podłogę. Przeistacza się w gałązki wikliny, która sama siebie, formuje w nowy lśniący fotel. Poprzedni rozpada się w pył, dlatego były siedzący już nie siedzi, tylko leży. Nowy Roczek, pchając stopy trupa, przesuwa ciało przez próg. Robi pa pa i zamyka Drzwi do Pozaczasu, wiedząc że za rok, to on zostanie przesunięty. Z futryny wystrzeliwują sztuczne ognie, na przekór wszystkiemu: zielono–żółte–błękitne. Następca siada na Nowym Fotelu. Wtedy przychodzi Pani Sprzątaczka. Zmywa mopem resztki krwi, i sprząta pozostawiony bajzel. Także wali mokrą ścierką Nowego Roczka, by go wzmocnić oraz wystukać niezdrowe zapędy, żeby chociaż nie był gorszy.

nutki przystrajasz dźwięków kobiercem misternie układasz w ładnej piosence chcesz mi dziś sprawić radość tak wielką... ...jak słoń który na ucho moje nadepnął

Nigdy nie mogłem wejść do domu. Poczuć ciepło, za żółtymi oknami. Porozmawiać z drugą stroną cieni na zasłonach. Klucz fruwał za wysoko. Co z tego, że blisko nieba, skoro mierzyłem wtedy jeden metr, licząc czapkę z pomponem. Teraz w oku cyklonu tańczę na źrenicy, a gdy jestem zmęczony i jest cholernie zimno, nakrywam się powieką. Ktoś kiedyś włączył, bardzo szybkie wirowanie ścian. Trudno zrozumieć, taką rzeczywistość. Mimo wszystko, coś ciągnie w to miejsce. Pewnie dlatego, że gdy byłem mniejszym dzieckiem, lubiłem zbierać gruszki w sadzie. Rosły tam same wierzby. Nigdy nie bolały mnie ręce, od noszenia koszyka. I do dzisiaj nie bolą. Zamyka się oko. Racjonalizacje integracyjną wprowadzili. Muszę zdążyć przed innymi, zanim opadnie mechaniczna powieka. Bo później się nie wcisnę.