Wędrowiec.1984

@Ewelina Lubię romatyczną egzaltację w utworach, choć wiem, że dziś to bardzo niepopularne. No, ale co mi tam. Może znowu przeczytam Wertera? Chociaż już nawet nie wiem, który to już będzie raz. :-)

@Jacek_Suchowicz No właśnie, posiadam jak gdyby dziwnie ustawione emocje, niemniej lubię o nich czytać i uczyć się ich. Nie okazuję ich często, ale uwielbiam ich doświadczać np. w literaturze, czytując pozycje emocjami przepełnione, np. Cierpienia młodego Wertera czy wiersze z epoki romantyzmu, najlepiej naszego, ponieważ przekłady zagranicznych dzieł na język polski bywają niedoskonałe. @Rafael Marius Być może masz rację, niemniej jednak trzeba by spojrzeć w jakieś statystyki, które swoją drogą mogą okazać się ciekawe.

Dobre pytanie. I ilu w ogóle jest świadomych, że naprawdę można.

W spektrum Wciąż uczę się emocji; Wiem, że są sposoby, By jakoś odgadywać, co nieoczywiste, Lecz bardzo dużo tego. Ciągle, niczym pisklę, Rozbijam na skorupce najróżniejsze dzioby, Bo stwardnieć już zdążyła; Chciałbym kiedyś dożyć Tej chwili, by jak tamci, przebić się i istnieć, Popatrzeć tak jak oni, umieć spontanicznie Radością przybrać rozum, zamiast snami zwodzić. A tam, pod powiekami, wiele czeka światów, Jednakże nie potrafię nimi się nacieszyć, Nie umiem się nasycić. Chciałbym, lecz od razu Zatracam się w szczegółach nieodkrytych dziedzin. A w życiu, poza nimi, trzymam się schematów, Wielokroć zbyt dosłownie rozumując rzeczy. ---

@Sylwester_Lasota Naprawdę z miłą chęcią zostałbym bohaterem takiego koszmaru. Całkowicie utonąłem w klimacie wiersza. Super.

@Sylwester_Lasota Ależ tęskniłem za dobrze skrojonymi, rymowanymi utworami, naprawdę.

@Sylwester_Lasota No cóż, przepięknie, po prostu. :-)

@Somalija Nie zmieniasz stylu, i bardzo dobrze. Lubię tę erotykę, przemycaną do Twoich tekstów. Czytając, naprawdę odczuwam przyjemność.

@error_erros Tak jest, znajduję tutaj mnóstwo siebie. Lubię "osobiste" wiersze, zostają z człowiekiem na dłużej.

@Marek.zak1 Bardzo lubię tematy krążące wokół wolnej elekcji. To były ciekawe czasy, gdzie narodem czuła się w zasadzie jedynie szlachta, a do naszego tronu pretendowali najróżniejsi ludzie np. Iwan Groźny. Tak, tak i to bodajże dwukrotnie.

@Krzysztof2022 Źle mnie zrozumiałeś. Dałem Ci serduszko, ponieważ lubię czasami osłodzić sobie w ten sposób życie, choć na co dzień czytam zupełnie inne wiersze.

@Krzysztof2022 Truizmy, cukierkowość i laurka w czystej postaci. Chciałbym żeby wszystko było tak proste jak w Twoim wierszu, jednakże nie mogę zaprzeczyć, że właśnie za to uwielbiam poezję. Potrafi posłodzić wielokroć gorzką codzienność, chociaż, jeżeli o mnie chodzi, postrzegam słodzik w odrobinę innych kategoriach niż w tym utworze.

@Stracony Bardzo prawdziwy wiersz. Cudowny. Kiedyś, dawno temu, rozpaliłem latarnię bardzo wcześnie rano i wsiadłem do łodzi. Popłynąłem na przeciwległą wysepkę, żeby zobaczyć czy zdołam, z pomocą światła latarni, odnaleźć drogę powrotną, gdy już zapadnie ciemność. Wszyscy dookoła mówili mi jak mam tę latarnie rozpalić, nie chcąc nawet słuchać tego, jak ja planuję to zrobić. Nikt nie chciał słuchać, dosłownie nikt, a byłem pewien, że mój sposób jest niezawodny. Wieczorem wsiadłem do łodzi i światła nie było. Jakoś wróciłem, jednakże blizny i rany, których doznałem, rozbijając się o skały i tracąc łódź, zostaną już ze mną do końca życia.

@Marek.zak1 Uważam, że dobór partnera powinien zostać w jakiś sposób ewolucyjnie przewartościowany i polegać na racjonalnych argumentach i faworyzowaniu inteligencji. Tak wiele mówi się o ludzkim rozumie, podczas gdy dobieranie się w pary wciąż polega na czysto instynktownych zachowaniach. Cywilizacja, która zaczyna podbijać kosmos powinna porzucić pierwotne instynkty i wynieść na piedestał inteligencję. To ona powinna podniecać, ekscytować, a nie zachowania determinowane przez zwierzęcy pierwiastek, ciągle w człowieku pielęgnowany. Tak myślę.

Kobieta do napisania wiersza nie jest niezbędna, aczkolwiek pomaga. :)

@Marek.zak1 Dobieranie się w pary jest niesamowicie skomplikowane i nielogiczne.

@Konrad Koper Być może zabrzmi to zaskakująco, ale w literaturze uwielbiam emocje. Bardzo mało emocji daje mi proza, dlatego sięgam po poezję, gdzie są w zasadzie definicją utworu. Lubię ekscytować się tekstem, niemniej uczuć opisywanych prozą częstokroć nie rozumiem. Są jakieś takie suche i akademickie, w ogóle na mnie nie oddziałują.

Dziękuję. :)

No właśnie, kompletnie nie kupuję idei przyjaźni. Skoro jest się czyimś przyjacielem to należy o tego kogoś dbać, a nie zalewać go swoimi problemami. Relacja powinna być zupełnie odwrotna, niż ta, którą obaj rozpatrujemy. Druga kwestia: dość często spotykam się ze stwierdzeniem: zrobię dla niego to czy tamto, bo jestem jego przyjacielem. Nie chce mi się straszliwie, ale jestem w końcu przyjacielem. Czyli co? Temu człowiekowi się nie chce, nie czuje w ogóle takiej potrzeby, by robić to czy tamto, ale jest do tego zmuszony, ponieważ zadeklarował przyjaźń i już nie ma wyjścia, ponieważ, jeśli tego czy tamtego nie zrobi, druga strona (czyli przyjaciel) się obrazi. Pomaga więc przyjacielowi z niechęcią, co jest nielogiczne, ponieważ przyjaźń nie powinna wywoływać tego typu emocji. Nie wiem, naprawdę nie potrafię tego pojąć. Bardziej wolę luźne koleżeństwo, ponieważ ono nie niesie za sobą tylu niepisanych zobowiązań.

Tak, tak, wiem co to jest friendly fire. Mnóstwo czasu spędziłem grając po sieci. Lubię Quake'a i CS-a, choć dzisiaj nie mam już kompletnie czasu na granie. I to jest właśnie jedna z wielu kwestii, której nie rozumiem w przyjaźni. Załóżmy, że są dwie osoby, przyjaciele. Jednej coś leży na wątrobie, a druga ma się dobrze. Osoba, której coś leży na wątrobie, przelewa swoje smutki w drogą osobę, więc teraz mamy dwie cierpiące osoby, zamiast jednej. Może to zabrzmi brutalnie, ale nie lubię przyjaźni, ponieważ częstokroć spotkałem się ze zjawiskiem wlewania we mnie negatywnych emocji, pomimo chęci pomocy z mojej strony i pomimo szukania przeze mnie rozwiązania problemu. Skoro pocieszenie nie pomaga, skoro rozwiązania nie pomagają to mamy takie właśnie dwie osoby zalane negatywnymi emocjami jednej osoby - sytuacja pozbawiona sensu.

@M_arianna_ Bardzo sympatyczne. Czytam sobie już któryś raz, bo wciąż wisi na głównej i zachęca.

@error_erros Bardzo lubię taki klimat, choć końcówka wydaje mi się trochę nierówna, ponieważ płonie rymuje się z dłonie i moja płynność czytania łamie się w tym miejscu. @Somalija W życiu bym nie przypuszczał, że to wiersz o przyjaźni. Szczerze mówiąc, nie umiem określić o czym jest ten utwór, choć naprawdę podoba mi się jego klimat, jak już wcześniej wspomniałem. Być może o przyjaźni, nie wiem, nie lubię posiadać przyjaciół, bo przyjaźni nigdy szczególnie nie potrzebowałem i jakoś specjalnie nie rozumiałem. No ale podoba mi się, naprawdę.

@Sylwester_Lasota Pamiętam, że w którymś z wykładów, pan dr Jan Przybył, kwestionując polski mesjanizm, powiedział, że Polska w żadnym wypadku nie mogła być Chrystusem narodów, ponieważ Chrystus poddał się sądowi i karze dobrowolnie. Osobiście uważam, że naszą narodową dobrowolność można traktować dwojako. Szlachta, jako szeroko pojęty w tamtych czasach naród, na rozbiory się nie godziła i podejmowała walkę, niemniej jednak król Stanisław wskoczył Katarzynie do łóżka całkowicie dobrowolnie i bez przymusu.

@Somalija No ale przecież nie obiecywałem Ci tego nigdy. Mówiłem, że zapewne kiedyś się doczekasz, jeśli będę gotowy w ogóle się ujawnić, a tak szczerze to nie mam na to w ogóle ochoty.

@Somalija Chyba oczarowania. W każdym razie, już rozumiem :)