Wędrowiec.1984

Cóż, życie to nie filmik z reklamy... i bardzo dobrze, bo mielibyśmy świat wypełniony jedynie perfekcyjnymi osobami z kaloryferem na brzuchu, jedzącymi ultrakolorowe BigMaki. Nie takiego świata pragnę. ;-) O inną rzeczywistość trzeba zabiegać. Wreszcie, czy byłoby miejsce na poezję w takim świecie?

@wjola @Nieznajomy Niewidzialny dziękuję za serduszko. :)

@WarszawiAnka myślę już trochę o kolejnym wierszu. ;)

W sumie nie chcę mi się już zmieniać tytułu. :-) Data wciąż jest intrygująca, a i dodatkowo bardziej nakierowuje na konkretne wydarzenie.

@Silver @Sylwester_Lasota dziekuje :-)

Bardzo Ci dziękuję. Jest mi naprawdę niezmiernie miło! :-)

Dobrej nocy :-)

@Młoda dziękuję :)

Ja również. Dziękuję, bardzo mi miło. :)

@WarszawiAnka uczyłem się tego w szkole na pamięć. Bardzo lubię jeszcze Śmierć pułkownika.

Mam jeszcze w głowie bardziej dosłowny tytuł ale zobaczymy jak sprawa się potoczy. :)

Jeden z moich ulubionych wierszy, trochę dłuższy niż mój sonet. :)

Czy ja wiem? Kto będzie chciał to sprawdzi sobie co się wtedy działo. No i nie kojarzy się z obaleniem caratu w Rosji, a to duży plus, bo tego nie przewidziałem. :)

Chciałem by pomimo całej tej okopowej beznadziejności istniało przebaczenie tego co dzieje się po obu stronach konfliktu. Żeby człowiek, który umiera od kuli nie umierał z nienawiścią w sercu. Cierpień wieniec to bardziej korona cierniowa. Im więcej trupów tym większa i bardziej bolesna. Dziękuję, cieszę się. Mnie się też podoba ta fraza :)

@Bączek_Bączyński @WarszawiAnka dziękuję za serduszka! :)

Bohaterem jest zwykły, szary żołnierz, nie ważne, której ze stron. Na dźwięk gwizdka dowódcy wychodzi z okopów razem z innymi i poprzez ziemię niczyją naciera na wrogie pozycje.

W 1917r. rozegrała się jedna z najbardziej krwawych, a zarazem bezsensownych bitew pierwszej wojny światowej tj. bitwa pod Passchendaele. A biały tulipan...? Symbol przebaczenia. :)

31.07.1917 Wspomnienia z lat minionych szepcze mgła do ucha I tuli swym dotykiem blizny gorzkie w sercu, Spragnionym iskry życia, pośród dusz straceńców, Umysły, których zalał krwawy śmierci puchar. Natarcia trwa godzina. Jęków, błagań słucham, Zaklętych przez demony w wiecznym cierpień wieńcu, Złożonym na mogile setek już młodzieńców, Na ziemi dziś niczyjej, gdzie nadzieja głucha. Dowódcy słyszę gwizdek, biegnę wnet na wroga, Gdy nagle z księgi życia karta moja znika, Bo płomień kruchych marzeń, ten ostatni, dogasł, A pierś od kuli wrażej męczy się przebita. Lecz tu, przy naszych zwłokach, anioł żar zachował, Śród trupów zakwitł bowiem biały kwiat, tulipan. ---

Czekamy zatem :)

To, to, dokładnie tak :-)

Wręcz uwielbiam spokój i ciszę! ;-)

Na mnie także kiedyś tak działał, a teraz to nie wiem, bo w sumie od jakichś 10 lat nie mieszkam blisko torów tramwajowych. ;)

Pamiętam, że kiedy przeprowadziłem się do miasta to wsłuchiwałem się przed zaśnięciem w jeżdżące nocą tramwaje. :-)

Tym nie należy się przejmować, zapewniam. :-) Bardzo wiele erotyzmu wnosi już sam tytuł.

Trudno nie zauważyć. ;-)