Wędrowiec.1984

Z treści wiersza to w ogóle nie wynika. :-)

Tja... Powiedz to ofierze jakiegoś bydlaka. Ojciec Hitlera ciągle go napierdzielał Batem go ćwiczył, a mały razy liczył Nie rozumiem w ogóle mody ostatnio tutaj panującej; mody na jakieś naturalistyczne i wulgarne teksty, które, mam wrażenie, służą do przełamywania tabu albo szokowania czytelników. Kompletnie tego nie kupuję. Wybacz drogi autorze ale nie tym razem.

Powiedziałbym raczej: ...by nie plamić piękna poetyckiej liry, chociaż istnieją wiersze, które lubię, a wulgaryzmy zawierają, jednakże nie zaliczyłbym ich do pięknych.

Ajuści!!

Drogi autorze. Jeśli pisząc w ten sposób nie jesteś sobą to już lepiej sobie daruj. Najważniejsze jest to, by wiersz pochodził z Twojego wnętrza, nawet kosztem niskiej popularności czy krytyki. Dajesz wtedy czytelnikowi coś co autentycznie odczuwasz, a wiem doskonale, że Twoje archiwum sięga 2008r. więc masz bardzo wiele do dania. Nie musisz starać się przypodobać komukolwiek. :-) Mnie osobiście wulgarna poezja bardzo razi, bo to trochę tak, jakby zbrukać coś co jest piękne z natury. Natchnienia życzę, drogi Waldemarze, bo to już tyle lat, co piątek... :-) PS: ...chociaż dla późniejszych dat nie sprawdzałem okresowości publikowanego materiału.

@WarszawiAnka Tja, droga autorko... Człowiek nowych czasów ma przechlapane, musząc być non stop online. Cóż... podobnie jak np. Violetta Villas, nie jestem fanem nowoczesności.

Bardzo sympatycznie, chociaż po 'Wdzydze' wiedziałem, że na sto procent będą rydze. ;-) ...a w ogóle są grzybki? Był ktoś? :-)

O tak, bardzo nastrojowo. Uwielbiam noc i morze, rozświetlone słabym blaskiem dalekiej latarni...

Nevermore ;-)

Bardzo fajne! A czy nie lepiej brzmiałoby gdyby w przedostatniej linijce było Lecz kiedy koszt dwóch pierwszych wzrósł?

@Dag Dziękuję za serduszko. :-)

Mam tylko jedną odpowiedź na ten utwór: Raise Your horns!

@Aira Dziekuję Ci bardzo. To doprawdy cudowne uczucie kiedy wiesz, że druga osoba rozumie twoje wiersze. :-)

Świetnie ujęte. Bardzo mi się podoba, choć może nie z każdym zdaniem się zgadzam. Uwielbiam wiersze pisane w takim klimacie, trochę jednak dekadenckim ale pięknym. Ode mnie leci serduszko. No i przecudowna, pobudzająca do refleksji pointa... Dajesz nadzieję, że nie wszystkie wiersze utoną w tych współczesnych popłuczynach, których z całego serca nie trawię.

Właśnie dlatego niektóre dramaty czy poematy czytam nawet po kilka razy. Nie mogę sobie darować, że przez przypisy ucieka klimat z tak pięknych dzieł, a takowym jest własnie Sen srebrny Salomei. ;-) No i są też specyficzne cechy utworów, gdzie np. dobrze znać epokę czy ideologię, na której się opierają. Uwielbiam zgłębiać te niuanse.

Mam tak samo. Weźmy znowu tego naszego Słowackiego. Taką Marię Stuart spokojnie da się przeczytać bez przypisów ale już Sen srebrny Salomei będzie wyzwaniem, a tam przypisy zajmują prawie tyle co cały jeden akt dramatu. :-)

Nic nie szkodzi. Czasem zastanawiałem się nad dodaniem przypisów do swoich utworów ale wielokroć dochodziłem do wniosku, że to byłoby zbyt proste. :-) O to, to. :)

Właśnie odpowiedziałaś na zadane przez siebie pytania. :-) Człowiek to istotnie kreacja dnia szóstego. Bardzo mi zależało na tym żeby tak było. Cieszę się, że to dostrzegłaś. To bardzo miłe kiedy czytelnik podąża drogą, którą wytyczył mu autor utworu. :)

Dokładnie tak. Pierwotnie ten utwór wyglądał zupełnie inaczej. Trochę nad nim posiedziałem by wyglądał właśnie tak jak tutaj piszesz. :)

@WarszawiAnka Dokładnie tak było jak mówisz. Przykładem może być nawet sam nasz Słowacki. :)

To prawda! :-) Niemniej jednak to zapewne zbieg okoliczności. :-) ...doprawdy bardzo miły zbieg okoliczności, a sam temat jest bardzo ciekawy.

Ten wiersz jest dokładnie taki jaki miał być, z wszystkimi użytymi tutaj słowami. Uwielbiam pisać wiersze w tym stylu i tak też będę pisał, ponieważ to utwory z głębi mojego serca, wyrażające to co czuję. Zastanawiałem się czy Szatan dziwi się, że człowiek w dalszym ciągu do niego wraca, nawet po tym wszystkim co Zły mu uczynił. Na szczęście wciąż jest więcej dobra na tym świecie, a miłość w lazurowych oczach Chrystusa nigdy nie wygaśnie.

Faktycznie, nasze wiersze jakby się spinają. :-)