Wędrowiec.1984

@Silver O tak, cudowne zakończenie. Moim marzeniem od bardzo dawna jest to co opisałaś w swoim wierszu, zwłaszcza pointa. :)

Oooo no, to jest świetne! Bardzo mi się podoba. Może rymy trochę proste ale mam to gdzieś, bowiem tutaj naprawdę pasują. :-) Bellissima!

@Czarek Płatak Cezary, Cezary... Cezary... Ponoć kot posili się martwym ciałem swojego opiekuna, natomiast pies go nie ruszy. Trzymam z psami. :-) Zawał przed TV? Tak, to się zdarza, niemniej jednak ostatnio czytałem o pewnym człowieku, bodajże z Korei czy Japonii, który skarżył się na problemy z oddychaniem podczas snu. Poszedł z tym do lekarza ale ten powiedział mu, że wszystko jest w porządku. Zdezorientowany Azjata postanowił nakręcić kamerą to co dzieje się z nim w nocy. Jakież było jego zdziwienie kiedy okazało się, że w nocy na jego twarzy kładzie się kot i tak zasypia! Chłopina umieścił ten filmik w Internecie i okazało się, że nie tylko on ma taki problem. Zacząłem się zastanawiać... Wiadomo, że kot lubi spać na człowieku, zamiast się przytulić, jak pies, ale jakim cudem ten facet się nie obudził mając na twarzy zwierzę? :-) No, ja czasami także. Pisałem tutaj kiedyś, że widząc dzwoneczek na forum ekscytuję się tak, jakby neandertalczykowi pokazano zapalniczkę. ;-) Wiersz bardzo nihilistyczny ale powiem szczerze, że czasami lubię takie klimaty. Niemniej jednak nie dałbym się zjeść kotu. Po moim trupie. ;) Takie są koty, nic nie poradzimy:

Za to Terminator z pierwszej części jest wzorowym introwertykiem. W drugiej już trochę za bardzo się rozgadał. :D

@Czarek Płatak Dziękuję za serduszko i czytanie. :-) Odpowiedź na Twoje pytanie jest raczej trywialna. Treść utworu kierowana jest po prostu do ekstrawertyków. ;-) A dziękuję za komplimenta, dziękuję uprzejmie. :-)

@Justyna Adamczewska Justyno, także postanowiłem dodać tutaj coś od siebie, pomimo tego, wątek jest już bardzo stary. W dzisiejszych czasach nie da się żyć wyłącznie z pisarstwa. Książki dawno poszły w odstawkę na rzecz innych mediów i tak już raczej zostanie. Do tego żyje się coraz szybciej, a żeby przeczytać książkę trzeba mieć jednak trochę spokoju. Filmy i Internet to media szybkie, nie wymagające takiego zaangażowania jak literatura. Cały film da się obejrzeć w mniej więcej 1,5h i wszystko już wiadomo. Rozdział zamknięty. Na książkę trzeba poświęcić trochę więcej czasu, a i akcja dużo wolniej się rozkręca. Kinematografia w stosunku do literatury to wręcz agresywny stroboskop, dużo bardziej atrakcyjny, kolorowy i namacalny. Nie trzeba jakoś szczególnie wytężać wyobraźni, bowiem większość rzeczy jest podana widzowi na tacy. Trudno, to nie XIX wiek, kiedy ludzie ekscytowali się poezją, kiedy istniała wręcz sonetomania etc... Dzisiaj żyje się technologią, szybkimi newsami i łatwo przyswajalną rozrywką. Oczywiście nie twierdzę, że wszystkie książki są ciężkie. Po prostu przegrywają z innymi mediami, których przyswajalność jest dużo prostsza. Łatwiej przecież obejrzeć film niż przeczytać książkę. Do tego dochodzi również czynnik pobudzenia umysłu człowieka. W dzisiejszych czasach umysł pragnie tak dużej stymulacji, że książki po prostu już nie wystarczają. Kino, gry video czy elektronika stymulują człowieka tak mocno, że literatura przy tym zwyczajnie nie daje rady.

@Liryk Bardzo dziękuję za czytanie i serduszko. Jakże ważne jest po prostu zrozumienie drugiego człowieka.

Świetne! Czyta się trochę jak prozę, wiedząc jednocześnie, że to przecież poezja. Struktura przypomina trochę sonet. Super się czyta! :-)

@WarszawiAnka Przecież nie trzeba zrywać znajomości. Starczy po prostu odmówić pójścia tu czy tam, a jak ktoś się obraża z tego powodu to znaczy, że jest zwyczajnie niedojrzały. Osobiście w ogóle się tym nie przejmuję. Za stary już na to jestem.

To, to, to. Dokładnie.

@Justyna Adamczewska Dobrej nocki :)

Nie cierpię dyskotek. ;-) Jeśli obiektywnie mają rację to owszem. Inaczej jest to wyłącznie irytujące. Nie powiem, że było mi przyjemnie kiedy namawiano mnie bym wyszedł do ludzi, bo to czy tamto. Sam nikogo nie namawiałem na spróbowanie "mojego świata". Całe szczęście mam kochanych rodziców i rozumieli mnie wtedy doskonale. ;) Dzisiaj jest mi naprawdę dobrze jako introwertyk i cieszę się, że nim jestem, ponieważ jestem naprawdę sobą ale wtedy, kiedy byłem dzieckiem i chciałem przynależeć do jakiejś grupy to naprawdę myślałem, że ze mną coś jest nie tak. :-) No, bo jak to? Wszyscy lubią łazić na te potupaje, a mnie do tego nie ciągnie. No chyba jestem jakiś dziwny. No to łaziłem i się męczyłem, często udając, że było fajnie. Na szczęście nie musiałem często chodzić do tych miejsc. ;-)

@Justyna Adamczewska No, i to jest to! Uwielbiam maj i kwiecień :)

@WarszawiAnka A i owszem, to też prawda, broń Boże nie twierdzę, że jest inaczej. Np. w naszym społeczeństwie introwersja mylona jest często z nieśmiałością, tak jak ekstrawersja może być mylona z tym, że ktoś po prostu lubi chodzić do dyskoteki, ponieważ dobrze tańczy i chce sobie potańczyć, a niekoniecznie odzywać się do kogokolwiek. Jednakże osoby, które usilnie namawiały mnie na takie rzeczy są ekstrawertyczne, ponieważ znam je bardzo dobrze od dzieciństwa. Pamiętam, że wielokroć były tak uparte, że doprowadzało mnie to do szewskiej pasji. :)

@Justyna Adamczewska Tak, pamiętam. :) Im dalej tym bardziej było absurdalnie, ale chyba o to autorom chodziło. ;)

@Justyna Adamczewska Dziękuję za serduszko i zgłębienie tajemnic mrocznego kredensu. :)

No, tak :-) Zgadzam się z Tobą całkowicie. :)

@Justyna Adamczewska To taka improwizacja w przypływie chwili. Coś mi się urodziło w głowie i powiedziałem sobie: "A, może zapiszę to gdzieś?". No i jest. :-) Pamiętam, że chyba byłem zły po jakimś zdarzeniu z pracy, stąd i tytuł.

@Ewula ...że aż przypomniał mi się fragment o dzieciach z mojej ulubionej książki: Tak, drogi Wilhelmie, dzieci są sercu memu najbliższe na ziemi. Patrząc na nie, dostrzegam w onych małych istotkach zarodki wszystkich tych zalet i sił, których im tak rychło będzie potrzeba. W uporze ich doszukuję się przyszłej stałości i siły charakteru, w zbytkach humoru i owej nieocenionej zdolności przemknięcia mimo niebezpieczeństw, jakie gotuje życie; widzę to wszystko w pełni istnienia nietknięte i nie zepsute, a wówczas powtarzam sobie zawsze, raz po razu złote słowa nauczyciela ludzkości: — Bądźcie, jako jedno z tych maluczkich! — A pomyśl mój drogi tylko… oto miast traktować je, jako pierwowzory nasze, postępujemy z dziećmi, jak z niewolnikami! Czyż nie mają mieć swej woli! Wszakże my robimy, co nam się podoba, skądże tedy prawo do przywileju takiego? Stąd, że jesteśmy starsi i rozsądniejsi? Wielki Boże, z nieba swego spoglądasz na same jeno stare i młode dzieci, bo poza tym nie ma nic, zaś syn twój od dawna już obwieścił wszystkim głośno, które z nich przypadają ci lepiej do serca. Niestety ludzie wierzą w Boga, a nie słuchają jego słów… to stare jak świat… a przeto wychowują swe dzieci na swe własne podobieństwo! Bywaj zdrów, Wilhelmie, pora skończyć tę całą gadaninę. :-)

Niedopowiedzenie na końcu daje temu utworowi podwójną moc. :-)

@Ewula Doprawdy nie wiem co powiedzieć, czytając takie słowa. Jest mi niezmiernie miło. Bardzo dziękuję. :-)

@Ewula Dziękuję, cieszę się, że tak bardzo Ci się spodobały. :-)

@WarszawiAnka Miałem w młodości takich kolegów. "A weź no, chodź z nami na dyskotekę, wyjdź do ludzi" etc., etc... Jakże tego nie cierpiałem! :-) No ale lazłem tam, bo myślałem, że coś ze mną jest nie tak. ;-) Teraz jestem już dorosłym koniem i inaczej patrzę na świat, niemniej wiem, że jest mnóstwo osób wciąż mających z tym problem.

Głębiej w komentarzu napisałem, że często ocenianie strony ekstrawertycznej bywa niesprawiedliwe, ponieważ sfrustrowany introwertyk może zacząć za wszystko obwiniać tę drugą stronę. To jest to opisane przeze mnie nazywanie łajdakiem. Oo, bardzo chętnie przeczytam. Już nie mogę się doczekać, bo lubię takie rzeczy. :-)

Świetne! Niczego nie już zmieniaj! :-)