Ranking

Pod_uszka To co mamy, znów ucieka, lekko skapryszone, a ja lubię aurę lata, gdy naburmuszone. Złotodajną kulę niesie nad zmarszczką jeziora, dodam swoje - cóż po jednej - kiedy tafla woła. Biorę kajak - przecież znasz mnie - złego licho nie zje i nieważne, że pagaje, dobry mały dreszczyk. Gdy po rejsie wyczerpana, do twej klaty przylgnę, czule szepniesz - a pod uszka, węża boa przyjmiesz ? lipiec, 2025

czuję cię to tak jakby ktoś pocierał liściem o krawędzie dłoni linie papilarne zatopione pośród chlorofilowych strupków i wypukleń przestaję dyszeć wybacz że tak nieładnie kreślę słowa wyobraziłam sobie świat między nami na dotyk to nie jest wiersz o Annie zaledwie kilka zdań które drapią gardło ilu ludzi tyle nieszczęść a ja wierzę w powroty marzną mi plecy od chłodnych spojrzeń ogrzej

Krótkie wprowadzenie w tekst który przedstawiam w odcinkach. Nie publikuję tego po raz pierwszy. Początek zrobiłem na beju ale z racji że ten portal zakończył swoją działalność muszę zacząć od początku i w końcu doprowadzić do końca. Zarówno na beju jak i tutaj podnoszą się głosy że moja relacja jest prowadzona w sposób mało poetycki. Jest to oskarżenie bardzo słuszne, ale działanie moje jest zamierzone. Zamysł mój jest taki, aby pozostawić w pigułce historię, która streszcza dzieje Gorzkowskich. Moja rodzina jest mocno rozproszona i często przez waśnie rodzinne w następnych pokoleniach nie wiedząca o swoim istnieniu. Jest to historia dla nas samych co by przyszłe pokolenia może pobudzić do zagłębienia się w tradycję, bo przykro mi jest patrzeć, jak ich to już nie interesuje. I żeby nie zanudzać i nie denerwować tych którzy nie widzą w mojej pracy poezji te kilka słów wyjaśnienia skreśliłem. Polana zachwyca przestrzenną jasnością i gryką co chłopi ukradkiem zasiali i stóg z kamieniami te ręce strudzone jak łzy Chrystusowe pod krzyżem zebrali. Krzyż mocny tu stoi z dębiny ciosany na chwałę najwyższą on świadkiem dziejowym w nasadzie zmurszały w ramionach nobliwy i święty jak losy mieszkańców tej niwy. Gorzków z Poperczynem zaczątek tu bierze staw ulokowany rozlany na Żółkwi po brzegach las rzadki Prześniegów on zwany z polami od stawu do Rutki przybrany. Dolina ściśnięta borami dębiny przez sioło Chorupnik na prawo się wznosi z górek przeciwległych do rzeczki Wielebycz przez środek wąwozu Popławy unosi. Dalej między lasem ludność zwie go Miassze połaci Wielebycz płynącym strumieniem do osad Orchowca i ziemi Bobrowca a drzewin Smogorzów folwarkiem Orchowca. Trzciniec z prawej strony i Susiec, Miłosław strumyczki spływają do strumienia Beszek tam się rozlewają w bagnie rzeki Siniec Gorzkowa wpół własność Żółkiewki połowa.

Dla Alicji Wysockiej......za natchnienie. I. PUŁAPKA DNIA Wpadłem w dzień jak w paszczę kota z plastikowymi zębami. Zegary drapią kręgosłup – nie pazurami, lecz wspomnieniami, wyrastającymi na brokatowych pętlach reklam. Śnią mi się twarze zrobione z makulatury i waty cukrowej na patyku, na których nawet motyle zostawiają poezję w postaci śladu nóżek. Miasto – święty klocek LEGO z wyciśniętym śladem boga – tonie w moich płucach jak topielec w betonie. Duszę się możliwościami – są jak stado koni bez nóg, galopujące w miejscu, a kurz z ich kopyt osadza się na źrenicach. II. CYFROWA CISZA Nikt nie patrzy w oczy – patrzą w kody, kody patrzą w nicość, nicość zwraca paragony. Mam w głowie ptaki z białka i smutku – lecą wstecz i giną, uderzając w betonowe szkielety szklanych domów. Z betonu wyrósł kwiat, ale z kwiatka wyszło dziecko z głośnikiem w gardle, które mówi cudzym głosem – głośno, ale nie do nikogo. Nie ma już zielonej trawy, na której siadali poeci – tylko język asfaltu, który mówi: „Zamknij oczy. Zostań klientem.” I bankomat za rogiem. III. CIAŁO MASZYNY Co noc płoną sny – ale ogień śmieje się szeptem powiadomień. Ciała – pakunki mięsa z kodem kreskowym w pępku. Serca – kserokopiarki szeptów, biją na czarno-biało. Raz słyszałem duszę – wyła jak wilk zamknięty w pendrivie. Szkło pęka, ale nic się nie kończy – bo tu nawet śmierć ma interfejs użytkownika. IV. WYKREŚLONE „JA” Nie ma dróg – są tylko ślady po błędach systemowych. Ruch to błędnik świata, który się zaciął i puszcza w kółko to samo intro. Myślę, że istnieję tylko jako resztka RAM-u w boskim laptopie, a moje imię to hasło zapomniane przez anioła. Życie? Rytuał szczura w mikrofali – jego taniec lajków, jego modlitwa w formie captcha. A moje „ja” – pępowina do nikąd, owinięta w folię bąbelkową i wysłana do nieistniejącej strefy komfortu. Do folderu o nazwie home, ukrytego na pulpicie betonu. Gdzie dzieci krzyczą jeszcze: tata".

Miłosz, Słowacki, Szymborska czy Norwid. Pani w moim domu nie było. Przepraszam. A dziś czytając epitafium dla Przybylaka jestem wzruszona, bo "Klangor wbija w ziemię. To nic, że ostatnie wiersze to pożegnanie ze światem, gesty zniecierpliwienia, krzyk czy sarkazm. Słowa Laureatki porażają wnikliwością widzenia, mówią o czymś , o czym mówić najtrudniej, albo się nie da. Taki paradoks. *" moje ja jest jakby beze mnie trzeba mi przejść z nim na "ty" i mówić o sobie "ona" Ileż jesieni już było, dobrych, smutnych i miłych i czasem prostszych od spraw zawiłych. Przepraszam. *Urszula Kozioł

wyrzuca skarby* na brzeg suchego lądu wzburzone morze -- *dziękuję Nacie Kruk za korektę

Coraz rzadziej cię pragnę, czas zasłonił wspomnienia. Bez ust, bez dotyku, bez słowa, bez ciebie. Ale czy to coś zmienia? Może trochę mniej płaczę, częściej jem pomarańcze. Samotnie, lecz z czułością, bez ciebie, po taktach walca tańczę.

zrobiły we mnie swoje tylko czekać a zerwę się im ze smyczy

Zbędne zabawki świat sobie wyśnił z nadwyżki bogactw próżnego życia pozorny wybór wśród złotych myśli wyrósł odludziem samotnym dzisiaj Co kiedyś proste wplątane w sieci kanały czaty fora portale kup kochaj polub korzystaj jeszcze gdyby nie jedno tęskniące ale... Wciąż w dali tlą się harmonii dźwięki pragnienie ciało do tańca prosi na dłoni dając siebie nic więcej odbiera echo i piękne oczy

Karolina zobaczyła łzy cieknące po twarzy. Nie mogła pojąć „zwykłego” okrucieństwa tłumu wobec tych niewinnych i zabiedzonych istot. Wkrótce wrócił pastor z żoną. Pani Irena przyniosła kilka pudełek mleka w proszku i torbę wypełnioną innymi dobrami ze Szwajcarii. - Wyjdzie pani normalnie, drzwiami frontowymi - stanowczo powiedział duchowny. - Zapowiedziałem, że jeżeli będą panią traktować bez szacunku, to zrezygnuję z przyjmowania jakiejkolwiek pomocy zza granicy - dodał. - Odprowadzę panią i dziewczynki - pocieszała pastorowa - proszę się nie bać. Kobiety wyszły a Edward Kocki ciężko usiadł na krześle i zamyślił się. Karolina cicho i delikatnie spakowała wszystko, co dziś otrzymała na plebanii: materiały źródłowe, luźne kartki maszynopisu pracy doktorskiej i swój prezent. - Zobaczyła pani, jak chrześcijanie traktują chrześcijaństwo - zwrócił się do niej pastor - serce mnie boli, jak to widzę. Ludzie, którzy tam stoją i żądają teraz dóbr materialnych, jeszcze niedawno wyzywali nas od Niemców lub heretyków. A ja walczyłem o wolną Polskę w dywizji pancernej pod dowództwem gen. Stanisława Maczka. Ech, życie ciągle nas zaskakuje. - To prawda, dziś się o tym przekonałam - potwierdziła dziewczyna. Pożegnała pastorostwo, podziękowała za niezwykłą pomoc i udała się na dworzec. Tam już w pociągu zastanawiała się nad lekcją, jaką dziś otrzymała. Rozważała, czy wyniesione tego dnia doświadczenie nie było przypadkiem najważniejszym w jej dotychczasowym życiu?

Kiedy odchodzi poetka zostają jej dzieci wiersze teraz sieroty nie zapominajcie ich słów kiedy odchodzi poetka to mów że pobladł inicjał w tomikach złoty a wiersze przecież ocaleją choćby wykute na niejednym cokole bo zawsze są wielką nadzieją i pozostaną dla świata ostoją nieśmiertelne odejścia na zawsze się nie boją kiedy odchodzi poetka czas ją pogania ty póki tu jesteś zachowaj ją w pamięci dziś pisze strofy tam gdzie sami święci tej nocy znowu była burza i wiało pożegnały ją wszystkie żywioły teraz słuchają jej strof anioły tu na doczesnym padole prawdziwych poetów tak mało a tyle jeszcze zostało do napisania

Małe i duże Pieski* mają żywot królewski. Bo są kochane i rozpieszczane. Gdy piesków brak – są łezki. _ Podobno 1 lipca 🦮🐕‍🦺 mają swoje święto. *Pieski – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim

choć krążą nad nami słowa uśmiechy od ucha do ucha tak często brakuje drugiego by tylko zwyczajnie wysłuchał

Roch mieszkaniec Nowego Tomyśla jawnie zemstę na sprawcy obmyśla, widział jak ufoludek opróżnił barek z wódek, żona inny już sposób wymyśla. Roch mieszkaniec Nowego Tomyśla jawnie zemstę na sprawcy obmyśla, widział jak ufoludek opróżnił barek z wódek, „ dorwę drania, stłukę i zwymyślam”. Roch mieszkaniec Nowego Tomyśla jawnie zemstę na sprawcy obmyśla, widział jak ufoludek opróżnił barek z wódek, „ przerobię na AGD, zwymyślam”. Pomóżcie, proszę, którą wersję wybrać, albo dodajcie swój piąty wers.

Najbardziej niewierne są wyrazy, ciągle wchodzą w nowe związki.

za wiejską chatą pomimo szczekania psa brzmi koncert świerszczy

@Bożena De-Tre tęsknota to straszliwie destrukcyjne uczucie Bywa uzależniające

@Ajar41To lubię:-) Roch mieszkaniec Nowego Tomyśla srogą zemstę na sprawcy obmyśla. Widział jak ufoludek barek opróżniał z wódek. - Ja mu z gardła je wyrwę - uściśla. Miłej zabawy

@Ajar41 Roch mieszkaniec Nowego Tomyśla jawnie zemstę na sprawcy obmyśla, widział jak ufoludek opróżnił barek z wódek, - Wczoraj dużo wypiłem i zmyślam! lub ( - Oj, za dużo wypiłem i zmyślam!)

Poranieni Ofiarom wojny, która się nie odbyła. Przekonano mnie, że jestem ofiarą. Od dziś to część mnie, jak oko czy ręka. Czuwa nade mną w stu kolorach wstęga, otwiera rany zajadły megafon. Bez przekonania, lecz z myślą o skarbach, wlokę za tłumem swoje wiotkie członki — ponoć skostnieją i sam krzycząc: Chodźmy! będę prowadził, głosząc czym jest prawda. Jedno spokoju mi tylko nie daje — ja to ofiara, ale kim są inni? Musi oprawców być to bura zgraja, bo szli by z nami, będąc niewinnymi. My — starym ludem, który z kolan wstaje, by w bruk na nowo przypierdolić nimi.

@Robert Witold GorzkowskiNapisałeś: Świetnie, że to robisz! Twoja rodzina odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu naszego państwa, dlatego tym bardziej jest to niesamowicie potrzebne i ciekawe. Każda rodzina powinna w jakiś sposób upamietniać swoją historią, ja również się staram to robić. Pozdrawiam.

@Robert Witold Gorzkowski to prawda. Nie znałam Jej bliżej- gdzieś tam zetknęłam się pobieżnie oczywiście- ale dokładniej to w ubiegłym roku- po wręczeniu Nike dla Urszuli Kozioł. "Raptularz" jest piękny- jak można tak cicho odchodzić. I teraz do Ciebie Robert. Bardzo cenię skromność. To jest bardzo piękna cecha. Wiem, tu na forum jest ktoś kto zaraz da po łapkach- tak na wszelki wypadek by za bardzo fajnie się nie poczuć. Ciebie zapamiętam całe moje życie- a wiersz o Krzyżu podziurawionym sumieniem niosę w sercu. Nie masz powodu by czuć się gorszym. @Robert Witold Gorzkowski jeśli chcesz to możesz A kiebi" albo któryś

@Annna2 jeszcze ja, na chwilę..... Pamiętam wiersze Urszuli Kozioł drukowane w miesięczniku POEZJA. Zapach papieru, druku i magia Jej slów....

@Migrena "Ni mniej ni więcej" Ileż trzeba mieć w sobie pokory- aby tak się żegnać. I czułośći. Tak. Dziękuję pięknie

Każdy w sobie nosi jakąś zadrę Czasami przeradza się ona w obsesję innym razem w depresję Rzadko ludzie sami potrafią się "wyregulować"

Jednym kłapnięciem Dzioba połyka pisklę Puchacz uralski 🦖🦖🦖 Potężna fala Mięśni rozwija prędkość - Wznosi się bielik 🐅🐅🐅 Ociera skrzydłem Nurkujący w tunelu Ludzi - myszołów

@Berenika97 no piękne! Słowa jak flirtujące duszyczki – nigdy nie usiedzą na miejscu.

Na prośbę organizatorów, publikujemy informacje o konkursie: Konkurs limeryków „Magnum in Parvo” - Stwórz 5 klasycznych limeryków na temat literatury Termin przesyłania prac do 30 września 2025 na e-mail: [email protected] Regulamin konkursu: 1. Organizator konkursu Organizatorem konkursu jest Kapituła Konkursowa I Międzynarodowej Konferencji Aforystycznej Magnum in Parvo we Wrocławiu z afiliacją przy Uniwersytecie Wrocławskim. Strona internetowa: www.magnuminparvo.com 2. Cel i temat konkursu Celem konkursu jest promocja krótkiej formy literackiej oraz twórczego podejścia do literatury. Zadaniem uczestników jest stworzenie 5 klasycznych limeryków na temat literatury. 3. Uczestnicy Konkurs ma charakter otwarty i jest adresowany do osób pełnoletnich z Polski i z zagranicy. 4. Kryteria oceny Prace konkursowe będą oceniane pod względem: a) poprawności formy limeryku: Liczba wersów: 5. Układ rymów: aabba. Treść: Nonsensowna, humorystyczna, często z elementami groteski, kalamburów i gier słownych. b) adekwatności tematyki do tematu konkursu. 5. Jury konkursu W skład jury wchodzą: prof. Jan Miodek – przewodniczący, Andrzej Majewski - pisarz, Urszula Zybura - poetka. 6. Zasady nadsyłania prac Każdy uczestnik może zgłosić tylko jeden zestaw 5 limeryków. Prace należy przesłać drogą elektroniczną na adres: [email protected] do 30 września 2025 r. Zgłoszenie powinno zawierać dwa pliki: a) plik z limerykami opatrzonymi godłem w nazwie pliku (np. limeryki_kaktus.pdf), b) osobny plik z danymi autora (imię i nazwisko, adres e-mail, numer telefonu, ewentualna afiliacja) podpisany tym samym godłem (np. dane_kaktus.pdf). 7. Wyniki i nagrody Laureaci zostaną poinformowani drogą mailową do 15 października 2025 r. Oficjalne ogłoszenie wyników odbędzie się 25 października 2025 r. na stronie internetowej konkursu. Tego samego dnia odbędzie się uroczysta gala wręczenia nagród na Uniwersytecie Wrocławskim. Przewidziane są nagrody finansowe oraz książkowe. Ostateczny podział nagród ustala organizator. 8. Prawa autorskie i zgoda na publikację Uczestnik oświadcza, że nadesłane limeryki są jego autorstwa i nie były wcześniej publikowane ani nagradzane. Udział w konkursie oznacza zgodę na nieodpłatne publikowanie zgłoszonych limeryków przez organizatora w materiałach promocyjnych i pokonferencyjnych, z zachowaniem praw autorskich osobistych twórcy. 9. Postanowienia końcowe Uczestnictwo w konkursie jest równoznaczne z akceptacją niniejszego regulaminu. Organizator zastrzega sobie prawo do zmian w regulaminie oraz do unieważnienia konkursu w części lub całości w uzasadnionych przypadkach.

https://encyklopedialesna.com/haslo/kszyk/ * * * We wsi Mokradła dobry kamuflaż, owady wkoło sprytnie ograne. Już samczyk w locie, to przecież toki, skora samiczka czeka zerkając. * * * We wsi Bagienko sprytny kamuflaż, by skorupiaki, pająki schrupać. Gdy trwają gody, samczyk już w locie, wachlarze stroi udając kozę. lipiec, 2025 Mokradła – osada w woj. zachodniopomorskim, w pow. kamieńskim, w gminie Świerzno Bagno - "Bagienko"... :) jn. https://www.facebook.com/100068303642542/videos/najlepsze-miejsce-do-życia-wieś-bagno-dolnośląski-fundusz-małych-inicjatyw/298664848968867/

Magiczne schody kręte i wyboiste będę na górze ?

@violetta Prokuratura* Okręgowa w Przemyślu do jesieni przedłużyła śledztwo w sprawie śmierci wolontariusza organizacji World Central Kitchen - Damiana Sobola - został on zamordowany przez wojsko izraelskie rok temu - w izraelskim ataku rakietowym w Strefie Gazy. Źródło: PAP *kogo pani proponuje wysłać do Izraela w celu ochrony wolontariuszy? Otóż to: w tej sytuacji tylko szwadrony śmierci mogą pomóc, jednak: Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego nie ma Specjalnego Departamentu Likwidacyjnego i gdyby to zrobiła na własną rękę - wtedy byłby międzynarodowy skandal - polskie służby specjalne zostaliby oskarżone o działalność antysemicką, terrorystyczną i przestępczą, zresztą: czemu pani nie pojedzie jako wolontariuszka do Strefy Gazy? Łukasz Jasiński Polska* jest jednym z krajów europejskich, które popierają pokojowe rozwiązanie konfliktu palestyńsko-izraelskiego w oparciu o rozwiązanie dwupaństwowe - między Palestyną i Polską istnieje współpraca parlamentarna oraz wymiana delegacji parlamentarnych. Źródło: Internet *dla przypomnienia: Polska była za przyznaniem statusu stałego członka Palestynie w Organizacji Narodów Zjednoczonych i Izrael dostał wtedy niesamowitej wściekłości, zresztą: Niemcy, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii i Ukraina - są po stronie Izraela, więc? Nie lepiej dbać w pierwszej kolejności o własne bezpieczeństwo? I jak dobrze panią znam: jest pani przeciwniczką Marszu Niepodległości - narodowcy są antywojenni i może pani zorganizować grupę uchodźców palestyńskich, którzy wzięliby udział w Marszu Niepodległości - obok flag polskich - byłyby flagi palestyńskie, a nawet: izraelskie - społeczeństwo izraelskie jest podzielone w sprawie tej bezsensownej wojny, więc? Łukasz Jasiński

Mam podobnie. Pozdrawiam

@Radosław... można by także czytać bez słowa.. jak.. spróbowałam je pominąć, wg mnie nie byłoby źle. Hej wieczorne.

@Migrena Nie umiem tak od razu zostać na stałe ale może... zostanę na chwilę, na rogalika, na jeden wers przy kominku, na szept wśród trawy, na dźwięk Twojego bębenka i na ciszę między nutami. :)

Czy zmieściłaś się już w katalogu 55 Cancri? Kawa smakuje mirabelą, a może to tylko zapach dzikiego wina. Ona. Wysuszyłaś w końcu z twarzy łzy. Już wiesz jaki piękny jest świt, te bezkresne nieosobne sny. Strąciłaś noc, sięgnęłaś gwiazd. Wieczność. Młodzi gniewni, za późno, za wcześnie urodzeni. Spokój. Wznosisz tam toast haustu powietrzem? Za to co było, za tutaj, za wszędzie. Szczęście. I już nie dławią samotności dreszcze. Za polaną maliny dzikie rosną. I znów zakwitną, kolejną wiosną.

Ja tu znajduję dla siebie kilka przepięknych fragmentów I aż żal że nie potrafię malować Ten fragment mógłby być oddzielną miniaturą Znakomity " Mam w głowie ptaki z białka i smutku – lecą wstecz i giną, uderzając w betonowe szkielety szklanych domów."

@Annna2 jeszczecwrócę bo nie mogę się zdecydować Choć wszystkie są piękne tak jak nie facet spłakałem się przy wierszu „Lato” nie wiem może przez sentyment do tych pól malowanych zbożem rozmaitym na starość człowiek staje się coraz bardziej sentymentalny

Miałam wtedy jakieś siedem lat. Chodziłam do pierwszej klasy. Mieszkaliśmy w Gdyni, w dzielnicy Obłuże. Któregoś dnia bawiliśmy się z rodzeństwem w chowanego – oczywiście na podwórku, bo na ulicę można było wychodzić tylko za pozwoleniem mamy. Nasze podwórko było całkiem spore. Był tam ogródek, jakaś szopka, w której tata trzymał różne ciekawe rzeczy – grabie, łopaty, a nawet siekierę! Był też kurnik, psia buda i oczywiście nasz pies – Lord. Wpadliśmy wtedy na genialny pomysł: schowamy się mamie! A niech ma – skoro tyle rzeczy nam zabrania, to teraz niech nas szuka! – Na pewno nas znajdzie i jeszcze skrzyczy, że ją denerwujemy – mówiłam. Ale co tam, ryzyko wpisane w zabawę! – Schowajmy się do psiej budy – zaproponował ktoś. – Ooo, to jest dobra myśl. Bardzo dobra! I tak właśnie zrealizowaliśmy nasz chytry plan. We trójkę – Grzesiek, Tomek i ja – wciskaliśmy się do budy. Pies patrzył zdziwiony, ale przecież nie mówi. Lord był duży, więc i buda była odpowiednio przestronna. Jakoś się tam upchnęliśmy. Cicho siedzimy, nie gadamy, bo wiadomo – zdrada przez śmiech to klasyk. W środku śmierdziało psem i kurzem, było duszno i niewygodnie, ale czego się nie robi dla porządnej zabawy? Siedzimy jak trusie, aż zaczyna nam się nudzić. Nic się nie dzieje. I nagle – akcja! Słyszymy mamę, jak nas woła. Chodzi po podwórku, sprawdza furtkę, krzyczy coraz bardziej zdenerwowana: – No co jest?! Gdzie oni są?! A my dusimy się ze śmiechu – dosłownie. Zabawa życia! I wtedy pies zaczął szczekać. Najpierw nieśmiało, potem coraz głośniej. Kręcił się, jakby sam nie wiedział, co robić. W końcu zaczął piszczeć. Mama podchodzi do furtki – nikogo. Na ulicy pusto. Dzieci zniknęły jak kamfora. Wreszcie zaniepokojona podchodzi do psa. – Lord, czego ci trzeba? Co się dzieje? Co chcesz, głuptasie? I nachyla się nad budą... – CO WY TAM ROBICIE?! WYŁAZIĆ MI NATYCHMIAST Z TEJ BUDY! CO TO ZA GŁUPIE POMYSŁY?! A ja, z pełnym oburzeniem, mówię: – To nie głupie pomysły, tylko pies głupi, bo nas zdradził! – Marsz do domu! – ryknęła mama. – Wszyscy do wanny! Zdjąć te śmierdzące ciuchy! No nie wiem, w co ręce włożyć z wami... Utrapienie z tymi dziećmi!

@Leszczym🤭

@Berenika97 sama słodycz

@MigrenaBardzo dziękuję! I lubią wchodzić w coraz to nowe związki, z milczeniem, z westchnieniem, z niedopowiedzeniem... tak bardzo lubią igraszki,

@Annna2 wiersz jak szept pamięci — delikatny, a zarazem pełen ciężaru przemijania. Przypomina, jak blisko siebie mamy własne ‘ja’, nawet gdy się od nas oddala. Wiele lat temu czytałem z uwielbieniem wiersze Urszuli Kozioł, i dziś z tą samą czułością wracam do jej słów. Aniu....

@Bożena De-Tre tu jest spokój. Bo świat bajką nie jest. podaj rękę. Czujesz ciepło naszych rąk? We dwoje jest pięknie- tak!

Mieli po dziewiętnaście lat i zero pytań. Ich ciała świeciły jak płonące ikony, nadzy prorocy w jeansowych kurtkach, wnukowie Dionizosa, którzy zapomnieli, że śmierć istnieje. Wyjechali – na wschód snu, na południe ciała, na zachód rozsądku, na północ wszystkiego, co można rozebrać z logiki. Motel był ich świątynią, moskitiera – niebem, które drżało pod ich oddechem. Miłość? Miłość była psem bez smyczy, kąsała ich za kostki, przewracała na trawie, śmiała się z ich jęków. Ale czasem nie była psem. Była kaskadą ognistych kruków wypuszczoną z klatki mostu mózgowego. Była zębami wbitymi w noc. Jej włosy – czarne wodorosty dryfujące w jego łonie. Na jego ramieniu – blizna, pamięć innej burzy. Jej uda pachniały mandragorą, jego plecy niosły ślady świętej wojny. Ich języki znały alfabet szaleństwa. Ich pot był ewangelią wypisaną na prześcieradłach. Ich genitalia były ambasadorami innej rzeczywistości, gdzie nie istnieją granice, gdzie Bóg trzyma się za głowę i mówi: ja tego nie stworzyłem. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Każdy pocałunek – jak łyk z kielicha napełnionego LSD. Każda noc – jak przyjęcie u proroków, gdzie Jezus grał na basie, a Kali tańczyła na stole, i wszyscy krzyczeli: kochajcie się teraz, teraz, TERAZ! bo jutro to tylko fatamorgana dla głupców. Nie było ich. A potem cisza – tylko ich oddechy, jak fale na brzegu zapomnianego morza, gdzie świat na moment przestał istnieć. Nie było ich. Była tylko miłość, która miała skórę jak alabaster i zęby z pereł. Był tylko seks, który szarpał jak rockowa gitara w rękach anioła. Było tylko ciało, które płonęło i nie chciało gaśnięcia. Pili siebie jak wino bez dna. Palili siebie jak święte zioła Majów. Wciągali się nawzajem jak kreskę z lustra. Każdy orgazm był wejściem do świątyni, gdzie kapłani krzyczeli: Jeszcze! Jeszcze! To jest życie! A potem jeszcze raz – jak koniec kalendarza Majów. Byli młodzi, i to znaczyło: nieśmiertelni. Byli bezgłowymi końmi pędzącymi przez trumnę zachodu słońca. Byli gorączką. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Lecz w każdym powrocie, cień drobny drżał, jakby szeptem jutra czas ich nękał. Kochali się tak, jakby świat miał się skończyć jutro, a może już się skończył, i oni byli ostatnimi, którzy jeszcze pamiętają smak miłości zrobionej z dymu i krwi. Ich serca były granatami. Ich dusze – tłukły się o siebie jak dwa kryształy w wódce. Za oknem liście drżały w bladym świetle, jakby chciały zapamiętać ich imiona, zanim wiatr poniesie je w niepamięć. Ich wspomnienia – nie do opowiedzenia nikomu, bo nie ma języka, który wytrzyma taką intensywność. Wakacje były snem, który przekroczył sny. Były jedynym miejscem, gdzie Bóg i Diabeł zgodzili się na toast. Oni – dzieci światła, dzieci nocy, dzieci, które pożarły czas i nie umarły od tego. Jeśli ktoś pyta, kim byli – byli ewangelią spisaną spermą i łzami. I gdy noc gasła, ich spojrzenia się spotkały, ciche, jak dwa ptaki na gałęzi, co wiedzą, że świt jest blisko, a lot daleki. I w ciszy nocy, gdy wiatr ustawał, słychać było tylko szelest traw, a świat na zewnątrz, daleki i obcy, czekał na powrót, którego nie chcieli. Byli ogniem w płucach. Byli czymś, co się zdarza tylko raz. I zostaje na zawsze. Jak tatuaż pod skórą duszy.

@Migrena Migrena -Bardzo dziękuję za tak piękny komentarz! @Alicja_Wysocka Właśnie tak! Bardzo dziękuję! @Robert Witold Gorzkowski Dziękuję Ci za te słowa! @Stracony Bardzo dziękuję! @Nata_Kruk Te duszki na pewno by się przydały.:) Bardzo dziękuję! @Annna2 Bardzo dziękuję! @lena2_ Bardzo dziękuję! @Waldemar_Talar_Talar Dlatego warto pisać. Bardzo dziękuję! @WochenBardzo dziękuję!

@Dagna czasami moje wiersze są tak osobiste że tylko ja je rozumiem 🙂

@Nata_Kruk No niby tak, ale ... :) Dziękuję za zwrócenie uwagi na "nutkę pouczania", ale to pewnie choroba zawodowa :) Wzajemnie... płodnego, oczywiście poetycko :) @violetta Bóg jest, ja tak też czuję. Bardzo się cieszę, że spotykam tutaj ludzi dzielących się swoimi przeżyciami, radościami, smutkami , poezją, szczerych, otwartych. To chyba raj :) pozdrawiam Cię serdecznie

@Berenika97 kolejna część. Ciekawa Rozdawanie darów jest dobre.

@Corleone 11 Wszystko już mam ładnie poprawione 😉

Haiku z mojego tomiku "Boku no yukiguni" Wyd. Riderò 2024.