Ranking

Otul światłem, smutki krusz cierniem kochaj mnie. Wiatru włosów ciągu nieładem. Winnym krzewem, jabłoniowym sadem, kochaj mnie. Tyś demonem i Lemoine'a dreszczem, co noc przed świtaniem nie jest błędem. Srebrnych dzwonów aniołem mgły deszczem. Na rozstajach ust, znów rosy bezdrożem, snem nieprześnionym, jaśminowym ciepłem. Kolory światu oddaj, zostań motylem, łzy spleć razem ze słonecznym warkoczem. Rozbezwstydnij mnie jutro sierpniem, co rośnie w biodrach pod napięciem. Kieszenie napełnij kwietnym obłędem, kochaj mnie.

albo płaczesz albo się radujesz kiedy płaczesz napięcie z ciebie spływa kiedy się radujesz jesteś ponad napięciem modlitwa to droga bez kolizji prowadzi prosto do prądu życia

Szepnę Ci słówko na uszko, bo może nie wiesz mój drogi, autor ma dziury w kieszeni i raczej bywa ubogim Już kiedyś Leśmian w "Romansie" wspomniał, i nic się nie zmienia pieszczotę na przemian z chlebem i wiersze do ugryzienia.

O twoich wadach przyszli mi powiedzieć, Jedną po drugiej mi je przedstawili; Roześmiałam się głośno, gdy skończyli, Bo już wcześniej wszystkie dobrze poznałam,— Och, głupi byli, zbyt głupi by wiedzieć, Że to przez nie, tym bardziej cię kochałam. I Sara: They came to tell your faults to me, They named them over one by one; I laughed aloud when they were done, I knew them all so well before,— Oh, they were blind, too blind to see Your faults had made me love you more.

Spacer Krok za krokiem po lesie, trzask gałązek rozbudza kolejne, wolniejsze, niesie się woń. Nad głową koronoskarby i dzięcioł - nie dworski - do kory przypięty, od rana pracuje - zawzięty - stuk, stuk - puk, puk, puk - stuk, stuk - puk, puk... echo zdumione, bo o brzasku ktoś strzela oczami wokoło, a ja - nareszcie zieleń łowię, żeby rozzielenić się w sobie. Tkam bieliznę w barwach ulubionych przez ciebie, byś wtulił się oddechem, wtedy chętniej zsuniesz ją ze mnie. kwiecień, 2025

Dziękuję Ci za wszystko, co było i za to co będzie. Za to, że dzień przychodzi rzetelnie po nocy. Dziękuję Ci za urodę oddanego nam świata, którego nie śmiem sobą przesłaniać. Proszę Cię o taką mądrość, aby mej duszy nie krępowały codzienność i rzeczy małe.

ktoś zgubił marzenia uśmiech i sny ktoś je odnalazł bez celu szły żal mu ich było rzekł o nie - tak być nie może oddam komuś je wsadził do plecaka wyruszył w świat świadkiem tego nie jedno drzewo i wiatr zaglądał tu i tam pytał tego tamtego każdy mówił nie że to nie jego gdy nadeszła noc echo się odezwało wypuść je mój drogi tak mu zaśpiewało one sobie poradzą odnajdą drogę pewne sto procent poręczyć mogę

w cieniu jabłonki zbieram marzenia które boleśnie zderzyły się z ziemią wśród traw z przegniłymi owocami kończą żywot krótki lecz intensywny jutro nic nie zostanie

Kawiarnia nad jeziorem Mrożona kawa i lody I Ty przy moim boku Tak kwieciście pachnąca Czegoś więcej mi Potrzeba do szczęścia? Może tylko bycia kochanym

kwiat czarnego bzu zdobi zieleń ogrodu jak haft richelieu

Sosnowe szpilki ze srebrnymi łebkami z deszczowej wody

owoców nie ma są rozłupane pestki trud grubodzioba

noc świętojańska leśna zakwitła paproć widziała to noc

Gram w pięć kolorów. Ustawisz pięć kulek — znikają. Nie ustawisz? Gra dorzuca nowe. Jak w życiu. Ta gra nie jest nowa, ale ja ją kocham. Gram wszędzie: w pociągu, w autobusie, na przystanku. Nawet na rodzinnych spotkaniach, kiedy po raz setny ktoś mnie zachęca do dokładki sałatki albo zaczyna debatę o „dzisiejszych czasach”. A ja mam na politykę taki wpływ jak na pogodę — mogę się tylko odpowiednio ubrać. Kulki są inne. Tam wszystko zależy ode mnie. Ruch, decyzja, rezultat. No i satysfakcja, kiedy idealnie wejdzie ukos, poziom albo pion, i wszystko znika jak ręką odjął. Mój rekord to 107 tysięcy. Na telefonie. Kiedy przegrałam, pojawiło się pytanie: „Czy chcesz przesłać wynik?” Zastanowiłam się. A potem kliknęłam - tak. I okazało się, że jestem 57. na świecie. Pomyślałam: No w życiu nie wychodzi, ale w kulki to ja jednak umiem. Od tamtej pory nie mam już kompleksów, gdy ktoś chwali się, że przebiegł maraton, nauczył się włoskiego albo robi jogę na dachu wschodniego Londynu. Ja też mam swój Everest. Zbudowany z pięciu kulek. Ustawionych perfekcyjnie. Bo czasem trzeba być mistrzem czegoś zupełnie niepotrzebnego, żeby znowu poczuć, że życie to nie tylko rachunki, zakupy i posiedzenia rodzinne. Czasem trzeba po prostu wygrać w kulki.

Nie ma i nie będzie. Czemu nie da się do tego przygotować? Miesiąc i pożegnanie, lekarz nie dający nadziei... Za raz będzie rok... Jak ja mam nad tym wszystkim stanąć? Jak ja mam to codziennie dźwigać? Skąd brać siłę? To już jest skrajne nie wiem co... niesprawiedliwość... kiepski żart... utrudniacz... belka, pod którą leżę co jakiś czas mając mokre oczy.

Ileż pytań Gdy odszedłem noc powiała. Słucham serca – ono milczy, Czy znalazłem, choć szukałem, Się niechcący w głuchej dziczy? Księżyc świeci czarno-biało, Cieniem rzuca wedle drzew, Po omacku usłyszałem Miły głos lub wilczy zew? Nad urwiskiem pochylony, Chociaż słońce jasno świeci. Wróbel czym dla czarnej wrony? Czy mikstura czas zaleczy? Ile dróg do celu wiedzie, Ileż celów pragnie dróg? Za plecami – chciałbym wiedzieć Tęskny wzrok, napięty łuk? Do modlitwy składam ręce Dla korzyści i ze strachu. Mi pomoże? Nie, nie ręczę. Boję kary się i piachu. Boję bogów się i ludzi A najbardziej męczy krzyk Przedawniony. Nowiem łudzi – Niby jest acz dawno znikł. Marek Thomanek 03.04. 2025

Ilu kur dano nadruk Uli? O... ko ko... jajo, to jajo... ko ko. Ilu kwok jajko w kuli? (autorski) Na wydruku kur dywan. A kurki ok jajka... Tak, jajko i kruka. I cel; za kruka jajko jak kurka zleci? O, co też - a kopa jaj, a pokaże to co?

Dzisiaj w ten ładny, choć uporczywy zewnętrznościami, aczkolwiek upojny marzeniem wieczór podsyciłem nieco moje jej nienasycenie w sobie. I ją to nawet ucieszyło z lekka, zatem jest jeszcze możliwe, że ta A jednak mnie jeszcze trochę lubi. Miłość nasza jest w dalszym ciągu odważna i nie lęka jej obopólna obojętność. Jeszcze nam daleko do nieuroczego niebezpieczeństwem pytania kochać, czy nienawidzić. Niestety od tego pytania potrafi się tutaj niekiedy całkiem dużo niefajnego niemiłością rozpocząć. Nasze podobno dwa serca jeszcze nie zagasły w wyzbytej poetyki prozie przyciężkawej codzienności i trudów wszelakich okoliczności, które bywają realnymi zbójami reala. A może to tylko wymówka? Ale nawet jeśli to zaledwie wymówka, to jednak lepiej mieć takową niż jej nie mieć wcale a wcale. Warszawa – Stegny, 09.07.2025r.

Jean seksoholik, do dam (gród Paryż), wiecznie tę jedną cholewkę smali, bo drugą, w te pędy, zwykle robi z gęby. Chce kto mu ‘w końcu’ stłuc co... azaliż?

rozbiórce pieca przygląda się zmoknięty kot całkiem obok

Są kobiety które niosą zapach drogich perfum a ja ślady krwi zostawiam Jestem jeszcze płodna jeszcze walczę jeszcze nie czas Dzika dusza wyje a to wycie z elegancją się nie klei Długie czerwone paznokcie nie pozwolą się wspinać chyba że mówimy o manipulacji Od nierównych ścieżek stopy krwawią bólem Boisz się mnie boisz improwizacji bo kontrola daje władzę jakby uczucia to firma była Dziką kobietę trudno udobruchać namówić na zabieg ujędrniania pośladków Nie pachnę luksusem choc dzika kobieta to luksus bycia za stara na zabieg socjalizacji

Czuję w tym wierszu 100% osobę z Venus. Mars nigdy tak pięknie nie napisze.

Fajnie poprowadzona myśl. Nawet i z przewodnikiem-bezpiecznikiem ;)

@FaLcorN @Natuskaa Mogę tylko potwierdzić, zresztą na bazie najczęściej doświadczeń moich kumpli i przyjaciół :)

Dlaczego zastrzeliliście dzieci? - Żeby gromada nie miała z nimi kłopotu. Jeszcze tylko. Upiorę, ugotuję, sprzęty poustawiam Kupię, odejdę , wrócę, potem postarzeję się. Będę mieć czas na wszystko, z marzeniem w ruletkę jeszcze zagram. Ty już nie. Czy pod grudą ziemi jest ciepło?. Weroniko, odnalazłaś rączkę szukającą spódnicy? Dziewczynka czy chłopiec- rodziłaś w chwili śmierci. Wiesz? Miłosierdzie nie ma ceny, bo jak wycenić życie. Czy tam są tylko kolorowe sny, a słońce rozjaśnia pochmurne dni?. Z pewnością wyschły już łzy. Jak ciężko wyznaczyć apogeum miłości, i zawracać je na orbity boleści. Roczna Maria ułożyła w podkówkę usta, piżamka w groszki- obłoków chustka

Żyła na Mazurach pewna Berenika. Poznała faceta godnego pomnika. Był szczery do bólu. Słodki jak miód w ulu. Dlaczego musiała wziąć potem prawnika?

mówią że czasy się zmieniły rody królewskie są w zaniku tymczasem rośnie coraz więcej księżniczek oraz królewiczów

Dwaj bacowie z Dunajca Białego nie skrywali sąsiedztwa wrogiego, stary się o wszystko kłócił, młodszy w odwecie mu wrzucił do kwaśnicy garść lulka czarnego.

@violetta Violka, w klasy w autobusie, albo na przystanku? Jeszcze by tego brakowało żeby ktoś po pogotowie zadzwonił - ubrali by mi taki kaftanik z długaśnymi rękawami, zawiązanymi z tyłu na supeł. Kulki są cichutkie, nikomu nie przeszkadzają. Kiedyś próbowałam pisać, ale ludzie głośno gadają i mnie rozpraszają, więc wolę grać. Zaczęłam kolejną grę, może wyżej się wdrapię :) Dzięki za odwiedzinki :)

Bułka z pistacjami Pierwsze promienie słońca nieśmiało wślizgnęły się przez firanki, malując na ścianach delikatne, złote wzory. Róża siedziała na kanapie, otulona ciepłym kocem, z kubkiem kawy w dłoniach. Od kilku miesięcy budziła się wcześnie – nie z przymusu, lecz z potrzeby. Cisza poranka była jej schronieniem, chwilą tylko dla siebie, zanim świat zaczął wymagać i oceniać. Dziś jednak czuła się szczególnie samotna. Odkąd rozstała się z mężem, każdy dzień był próbą odnalezienia siebie na nowo. Spojrzała na portfel – dziesięć złotych. Uśmiechnęła się smutno. To wystarczy na bułki z pistacją, o których tyle słyszała od pani Heli. Podobno sprowadzane z daleka, wyjątkowe. Może ich smak osłodzi jej ten dzień? Zeszła do piekarni. Powietrze pachniało świeżym chlebem i cynamonem. – Dzień dobry, pani Helo – przywitała się cicho. Starsza pani spojrzała na nią z czułością. – Ach, Różyczko, przyszłaś po te bułeczki z pistacją? Niestety, dostawa się opóźnia. Przyjdź po jedenastej, powinny już być. – Dobrze, poczekam – odpowiedziała, choć w środku poczuła ukłucie rozczarowania. Nie chciała wracać do pustego mieszkania. Poszła więc do parku. Usiadła pod płaczącą wierzbą, której gałęzie tworzyły zielony parasol. Wpatrywała się w taflę stawu, gdzie kaczki leniwie sunęły po wodzie. Myśli plątały się w głowie – o przeszłości, o przyszłości, o tym, czego naprawdę pragnie. Nagle zobaczyła starszego pana, który zbliżał się powoli, opierając na lasce. – Dzień dobry – odezwał się uprzejmie. – Czy mogę się przysiąść? Róża skinęła głową. – Co taka młoda kobieta robi sama w parku? – zapytał z uśmiechem. – Odpoczywam. I czekam… na bułki z pistacją – dodała z lekkim rozbawieniem. Starszy pan roześmiał się cicho. – W życiu warto czekać na to, czego się naprawdę pragnie. Ja ożeniłem się dopiero po pięćdziesiątce. Wcześniej brałem, co życie przynosiło, bez zastanowienia. Dopiero potem nauczyłem się cierpliwości. Róża poczuła, jak jego słowa trafiają prosto do jej serca. Przez chwilę rozmawiali o życiu, samotności i marzeniach. Kiedy mężczyzna wstał, powiedział na pożegnanie: – Pamiętaj, nigdy nie bierz jagodzianek tylko dlatego, że nie ma jeszcze pistacji. Warto poczekać. Słowa te długo dźwięczały jej w głowie. Gdy wróciła do piekarni, pani Hela rozłożyła bezradnie ręce. – Jeszcze nie ma, kochana. Może jutro? Róża spojrzała na półki pełne słodkich bułek. Kusiły ją jagodzianki i makowce, ale w myślach usłyszała radę starszego pana. Uśmiechnęła się. – Dziękuję, poczekam. Wychodząc, prawie zderzyła się z wysokim, ciemnowłosym mężczyzną. Pudełko z bułkami wypadło mu z rąk. – Przepraszam! – powiedział, podnosząc je. – Mogę jakoś pani to wynagrodzić? – Róża jestem – przedstawiła się, czując nagłe ciepło w sercu. – Michał. Właśnie kupiłem bułki z pistacją w sklepie za rogiem. Chce się pani poczęstować? Spojrzała na niego z niedowierzaniem. Przez moment wahała się, ale potem pomyślała: może to właśnie jest ta chwila, na którą warto było czekać. – Chętnie – odpowiedziała. Usiedli razem na ławce w parku, dzieląc się bułkami i opowieściami. Słońce wspinało się coraz wyżej, a Róża poczuła, że po raz pierwszy od dawna jest naprawdę obecna – tu i teraz. Czasem trzeba poczekać. Na bułkę z pistacjami. Na właściwego człowieka. Na szczęście, które przychodzi wtedy, gdy jesteśmy na nie gotowi.

@Leszczym ... ten fragmencik 'chwycił mnie za myśli'... :) po dłuuugiej przerwie w czytaniu.

@Nata_Kruk fajne, dla dzieci idealny 🤩

Myśli wieczorno - poranne Wszechświat to mikro i makro, czyli rzeczy tak małe, że niewidoczne dla ludzkiego oka i rzeczy tak wielkie, również niewidoczne dla ludzkiego oka, a po środku wszechobecna pustka wypełniająca wszystko. Zapytaj swojego umysłu jaka jest rzeczy prawda i czy naprawdę rzeczywiste jest prawdziwe, a jeśli twój umysł odpowie milczeniem, nie traktuj tego zdziwieniem. Wiesław J. Korzeniowski ******************************************

Miłość jest ślepa, a Szaleństwo zawsze jej towarzyszy "Powiadają, że pewnego razu na ziemi spotkały się wszystkie uczucia i cechy ludzkich istot. Gdy Znudzenie ostentacyjnie ziewnęło po raz trzeci, Szaleństwo - jak zwykle obłędnie dzikie -zaproponowało: - Pobawmy się w chowanego! Intryga, niezmiernie zaintrygowana, uniosła tylko lekko brwi, a Ciekawość, nie mogąc się powstrzymać, spytała z typowym dla siebie zainteresowaniem: - W chowanego? A co to takiego? - To zabawa - wyjaśniło żywo Szaleństwo - polegająca na tym, że ja zakryję sobie oczy i powolutku zacznę liczyć do miliona. W międzyczasie wy wszyscy dobrze się schowacie, a gdy skończę liczyć, moim zadaniem będzie was odnaleźć. Pierwsze z was, którego kryjówkę odkryję, zajmie moje miejsce w następnej kolejce. Podekscytowany Entuzjazm zaczął tańczyć w towarzystwie Euforii, Radość podskakiwała tak wesoło, że udało jej się przekonać do gry Wątpliwość, a nawet Apatię, której nigdy niczym nie dało się zainteresować. Jednak nie wszyscy chcieli się przyłączyć. Prawda wołała, że nie zamierza się chować - w końcu i tak zawsze ją odkrywano. Duma stwierdziła, że zabawa jest głupia, ale tak naprawdę, w głębi duszy, bolało ją, że pomysł wyszedł od kogoś innego. Tchórzostwo z kolei nie chciało ryzykować. - Raz, dwa, trzy... - zaczęło liczyć Szaleństwo. Najszybciej schowało się Lenistwo, osuwając się za pierwszy lepszy napotkany kamień. Wiara pofrunęła do nieba, a Zazdrość ukryła się w cieniu Triumfu, który z kolei wspiął się o własnych siłach na sam szczyt najwyższego drzewa. Wspaniałomyślność długo nie mogła znaleźć odpowiedniego miejsca, bo wszystkie kryjówki wydawały się jej idealne... dla kogoś innego: krystalicznie czyste jezioro - dla Piękności, dziupla - dla Nieśmiałości, motyle skrzydła - dla Zmysłowości, a powiew wiatru - dla Wolności. W końcu Wspaniałomyślność schowała się za promyczkiem słońca. Egoizm znalazł, jak sądził, miejsce wspaniałe: wygodne, przewiewne i - co najważniejsze -przeznaczone tylko dla niego. Kłamstwo schowało się na dnie oceanów... a może skłamało i tak naprawdę ukryło się za tęczą? Pasja i Pożądanie, w porywie gorących uczuć, wskoczyli w sam środek wulkanu. Niestety, wyleciało mi z pamięci, gdzie skryło się Zapomnienie - ale to przecież mało ważne. Gdy Szaleństwo liczyło: „dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć”, Miłość wciąż nie znalazła odpowiedniego miejsca. W ostatniej chwili dostrzegła jednak zagajnik dzikich róż i schowała się wśród ich krzaczków. -Milion! - krzyknęło w końcu Szaleństwo i dziarsko zabrało się do szukania. Od razu, rzecz jasna, odnalazło Lenistwo, schowane parę kroków dalej. Chwilę potem usłyszało Wiarę rozmawiającą w niebie z Panem Bogiem. W ryku wulkanów wyczuło obecność Pasji i Pożądania. Przez przypadek odnalazło Zazdrość, a to szybko doprowadziło je do kryjówki Triumfu. Egoizmu nie trzeba było wcale szukać - sam wyleciał z kryjówki jak z procy, kiedy okazało się, że wpakował się prosto w gniazdo dzikich os. Trochę zmęczone szukaniem, Szaleństwo przysiadło nad stawkiem - i w ten sposób znalazło Piękność. Została tylko Miłość. Szaleństwo zaglądało za każde drzewo, sprawdzało w każdym strumieniu, a nawet na szczytach gór. Już miało się poddać, gdy dostrzegło niewielki różany zagajnik. Patykiem zaczęło odgarniać gałązki… Wtem wszyscy usłyszeli przeraźliwy okrzyk bólu. Stało się nieszczęście! Różane kolce zraniły Miłość w oczy. Szaleństwu zrobiło się niezmiernie przykro. Zaczęło błagać o przebaczenie, aż w końcu poprzysięgło zostać przewodnikiem ślepej -z jego winy - przyjaciółki. I to właśnie od tamtej pory, od czasu, gdy po raz pierwszy bawiono się na Ziemi w chowanego, Miłość jest ślepa - i zawsze towarzyszy jej Szaleństwo." --------------------- To opowiadanie przysłano mi drogą mailową — nie znam jego autora, ale zachwyciło mnie prostotą i mądrością. Postanowiłam się nim podzielić z Wami w dziale opowiadań. Mam nadzieję, że poruszy i Wasze serca. Ala

po słonecznym dniu wieczór deszczem częstuje cieszą się ogrody

@Wiesław J.K. ciekawe bardzo, dające do myślenia. Nietsche pisał że kiedy patrzysz w Otchłań, ona patrzy na Ciebie- że potem jest nicość- nie ma nic. Z punktu widzenia rozpaczy tak, bo człowiek pogrążony w smutku widzi tylko pustkę. Z Nietschem i z Tobą zgadzam z prawdą- warto o nią walczyć- bronić wartości. Kto wierzy w prawdę- to nie można jej podkopać- wiarę w życie. ( tu się z Nietschem nie zgadzam) życie ludzkie jest wartością największą, i jeśli ktoś mocny uczciwy to żadni fałszywi prorocy nie zdołają niczego narzucić Mój ulubiony Immanuel Kant z Królewca powiedział- że nie ma nicości- i z tym się zgadzam, bo człowiek swoim życiem wypełnia tą pustkę i nie ma na nią miejsca. Prawda jest tylko jedna- czasem trudna i zawsze lepsza niż najpiękniejsze kłamstwo. Dla mnie Prawdą jest też Bóg i Maryja Matka

@jan_komułzykant, serdeczności :)

@Poezja to życie tylko tyle i aż tyle ładnie

@Annna2 niestety tu jest tak samo jak na beju pod względem wierszy o zabarwieniu historycznym nikt ich nie czyta 😛🥲

@iwonaromaBardzo dziękuję za serduszko. :)

@viola arvensis Im więcej Ciebie tym mniej, bardziej to czuję niż wiem.(N. Kukulska) tam mi zabrzmiał Twój poetycki wiersz.

@sisy89 ładnie- tak delikatnie

@Ewelina I takie emocje istnieją. Jakby tu... o nich nie słyszeć?

@Alicja_Wysocka Kropla myśli sekretnie przelana.

@Andrzej P. Zajączkowski Zaakceptuj moje wady, pokochaj moje zalety

Panna Ludmiła spod Białowieży, grała w pokera z grupką żołnierzy, ale w rozbieranego. Lecz nic nie wyszło z tego, bo w mig zabrakło na niej …odzieży. Czubek Walenty z miasta Żagania, miewa skłonności do wariowania. Szczególnie sobie ceni, objawy schizofrenii. Nawet małżonce dał imię …Mania. Gienek Ponury z Czarnego Boru, nie miał od dawna wcale humoru. Poszła więc baba nieboga, po radę do psychologa, lecz i on też coś…był bez wigoru.

z podziękowaniem za inspirację dla piąteprzezdziesiąte: Biegły sobie raz nieopodal wioski Pieski, dwa śliczniutkie i całe białe jak śnieg pieski. Aż tu raptem za ostrym zakrętem, jeden wpadł na butlę z atramentem. *** Biegły sobie dwa pieski: biały i niebieski…

@Maciej_Jackiewicz Bardzo fajne limeryki! Pisz więcej! Osobiście uważam, że limeryki powinny być nauczane w szkołach, dzięki nim dzieciaki lepiej przyswoiłyby geografię. Pozdrawiam🙂

@Witalisa W ogrodzie ZOO, nad brzegiem Popradu, tukan przystawiał się wciąż do kakadu. Papuga w krzyk: "Dziobaty lebiego, jestem, jak wiesz, rodzaju żeńskiego, a ty mnie stukasz wyłącznie od zadu". Pozdrawiam

@Nata_Kruk Kobieta decydując się na mężczyznę, który spełnia obowiązki służbowe - patriotyczne - musi mieć świadomość, iż nie zawsze będzie pięknie jak w romantycznej bajce, niestety, ktoś musi takie obowiązki wziąć na własne barki w imieniu Państwa Polskiego - dzięki temu wciąż istnieje Naród Polski. Jeśli chodzi o powyższy filmik, to: bez napisów niczego nie oglądam - jestem osobą niesłyszącą. Łukasz Jasiński