Ranking

Wysokie funkcjonowanie Schowałem się, pracuję, tylko mnie nie widać; Znów jestem w swoim świecie. Ależ tu przytulnie, Tak ciepło i ciekawie. Chcesz posiedzieć u mnie? A może sama często także gdzieś odpływasz? Na zewnątrz, tyle rzeczy na człowieka czyha, A tutaj, na wysepce, pięknej acz bezludnej, Jest cicho. Może ze mną… Może zechcesz również, Jak kiedyś na piaskowych wydmach się kołysać? Lecz burza, gdy nadejdzie, zniszczy sanktuarium, I w hałas bezlitosny wszystko znów obróci. Gdy bronić będę musiał najświętszego skarbu, A z marzeń delikatnych pozostaną gruzy, Śród wichur i błyskawic, meltów i shutdownów, Spróbuję neurotypu troszkę się douczyć. ---

marzy mi się cichy kąt na obrzeżach pięknego włoskiego miasta pizza z serem i lody upalne dni pomiędzy rozmarzonymi nocami sny o tobie upchane w pudełku pozostawione w jakimś zimnym zakątku Polski inne życie inna ja może zostanę Włoszką

i wody są ciężkie wody zniszczenia ogień wybawcą suszy ciało i ono lśni jak złoto! strąca z siebie resztki prochu wiatr go roznosi raz w tę raz w tę aż zniknie w eterze już cisza błogi spokój rozprzestrzeniasz się

Chłopcy są mali chłopcy są śliczni Mają gęste grzywy nad jasnymi oczami Teraz są wrażliwi najbardziej liryczni Zanim się staną durnymi twardzielami Zanim nogi obują w podkute buty Ich bose stopy smakują świat Chłopcy są mali chłopcy są śliczni Mają głosy ptaków i we włosach Wiatr Śmieją się szeroko i figlarnie Zerkają czy patrzysz bo chcą być Widziani Zobacz ! Jak skoczyłem wysoko daleko Nie skacz tak daleko, zostań chłopcze Z nami

są prawdy po które trzeba iść daleko mijać kolejne lata i nadal błądzić a one wierne przy nodze tak oczywiste że aż niewidoczne

krążę wciąż wokół jednej myśli dychotomii (albo dwoistości?) z jednej strony artysta (poeta!) z drugiej nic nad worek na kości prowadzę tę walkę (za mocno? za duże to słowo? potyczkę?) i nie wiem czy słuchać własnego sumienia czy to już będzie patetyczne? tak głowę wychylę za okno i nie wiem samemu co mówić co czuję - po burzy duch ziemi się budzi czy zapach niedomytych ulic więc głowę chowając pokornie już nie wiem jak witać dzień nowy czy śmiać się i pisać - o słońce! czy może - reaktor jądrowy? myślę - czy Monet by nie mógł malować refleksów na moich kałużach? czy wielki artysta potrafi być mały a mała sztuka potrafi być duża? czym chcę być w przyszłości? spikerem? dziwakiem, gadułą, rzeźbiarzem? czy ludziom zawsze muszę patrzać w serce, czy lepiej im patrzeć na twarze?

Spuszczę ze smyczy Pobiegnie co sił Przez las Gałęzie podrapią ramiona Pokrzywy kostki poparzą Kleszcze obejdą szyję Pod pachą Nim głowę odwróci O kamień zahaczy Przewali I stoczy się z górki Twarzą w mrowisku I w błocie ugrzęźnie Z jękiem ze łzami Drogi szukać będzie z powrotem Zniknęło z pola widzenia Więc wołam Ego!!! ... O tu jesteś

prawu ciążenia zaprzeczasz sobą gdy letnim brzaskiem wraz z mgłą się zbliżasz tuż tuż nad ziemią na palcach boso taka ulotna zwiewna nadzwyczaj jakby Newtona trzy domniemania ciebie zupełnie się nie imały czyby je wtedy światu ogłaszał twoją nieważkość widząc rankami może by nawet tę eteryczność nowym genialnym wzorem wyjaśnił bo lewitujesz mogę to przysiąc miałże Isaac czy nie miał racji

pekawu kapewu mam dzieciństwo w dysfunkcyjnym domu na koncie akty wandalizmu ucieczki i poprawkę w szkole ukradłem wiele owoców cudzych sadów jeden z moich najbliższych kolegów z podstawówki zadźgał ojca schizofrenika 30toma ciosami z czego większość w głowę zawinął w dywan wyciągnął na balkon po czym z kumplami przy piwie pod sklepem wypił oranżadę wsiadł w autobus i pojechał zgłosić się na psiarnię mam w życiorysie nadużywanie używek wszelakich kilka razy byłem jedną nogą po drugiej stronie kilkanaście lat po drugiej stronie spędziłem wciąż biję się z myślami kilka razy niemal się skurwiłem znałem wielu co gonili dragi i krew mam na rękach ale swoją własną szanowni państwo zgłaszam swoją kandydaturę

w atramentowym niebie z ochotą wybiegam na deszcz zanurzona w ciepłej kropli przy twoim dźwięku jestem kolibra czereśnią

Zanim pewnego dnia, poznałeś wiosną mnie, było mi bez Ciebie tak, trochę dobrze, trochę źle. Szybko upłynął czas i mija dzień za dniem, tak bardzo mi Ciebie brak, a życie jest tylko złym snem. Dzisiaj bez Ciebie jestem już, nie mogę dłużej tak żyć, bo myślę, o Tobie wciąż, i proszę, na krótko choć przyjdź. Życie nie szczędziło nam łez, a kolce raniły róż, lecz razem musieliśmy przez to przejść, sami wśród wichrów i burz. Życie już takie jest, jest czas na radość i łzy, lecz wszystko łatwiej znieść, gdy obok będziesz TY. A gdy nadejdzie dzień, znowu spotkamy się, będzie nam ze sobą tak, jak być powinno, to wiem. 25 lipca 2024 r.

na Ukrainie właśnie kończyła się wojna gdy ktoś poprzestawiał wszystkie zegary świata John Lennon zmartwychwstał by dać światu szansę ostatnią szansę i osobiście wsadzić kwiatek do lufy Greenpeace zasadził milion drzew a puszcza amazońska nie stracila już żadnego pnia pozamykano szpitale z powodu braku pacjentów zagrożone gatunki wróciły do swoich gniazd ocean nie wysechł pustynie zazieleniły się oazą roślin ktoś własnoręcznie zacerował dziurę ozonową i tylko ja ocalałem by obwieścić to światu

o naturo z natury moja muzo niezmiennie wodzisz na pokuszenie mój pierwotny Instynkt z bukietem przymiotników rozsypuję na tobie wszystkie kolory świtu i ciągiem pocałunków rozpoczynam mapowanie ulotności chwili po prawej stronie zmysłów kwiaty wiosny a po lewej stronie kwiaty jesieni hm na łuku biodra lato zatrzymuje mnie na dłużej niczym wietrzyk w koronie lasu deszczowego szumem przechodzę w płynne dźwięki aż pod czubkami palców czuję w świętej proporcji atomy tlenu i wodoru muśnięte różem rozkwitają pąki nieba

musi być szczera nie powinna smucić tylko cieszyć tych którzy ją czytają poezja musi smakować jak codzienny chleb nie może być trudna ma pachnąć prawdą mam nadzieje że ten wiersz nie kłamie a poezja ucieszy się że tak ją widzę

Pomyślał że czas najwyższy dorobić się ciszy. Zaplanował. Przeliczył. Wykalkulował. Wziął na tapetę wzory rodem z pragmatyki. Otóż okazało się że najpierw trzeba było narobić hałasu niemałego. Rabanu sporego. I bałaganu nieco największego. Na hałasie krótko mówiąc zarobić ile się da no a potem móc cieszyć się i delektować ciszą dnia codziennego i milczeniem upływających w dostatkach dni, miesięcy, lat, dekad. Warszawa – Stegny, 07.06.2025r. Inspiracja – Poeta Wędrowiec 1984 (poezja.org).

Życie to gra Której nie możesz wygrać Miłość to sen Który wydaje się prawdziwy A śmierć to otchłań I ciemność Której nie chcesz doświadczyć I której nie chcesz poznać

Składam łabędzia z chusteczki Składam go w mych dłoniach Składam łabędzia z chusteczki Składam go gdy konam Strumień krwi po ręce płynie Płyną łzy po twarzy Krew na ręce w końcu spłynie Schną łzy na mej twarzy Ból już odszedł łzy ustały Nie ma światła w oczach A w mych dłoniach łabędź cały razem ze mną skonał Tylko jedna rzecz została po tym wielkim bólu Smutek żal nienawiść w sercach Cień niezrozumienia a w mej głowie w tamtej chwili sposób ukojenia

Dlaczego ciągle zasypiamy tu, Choć serca smutne są i znużone? Dlaczego ciągle zasypiamy tu, Choć dni ponure są i zamglone? Bo słońce w południe mgłę przepalić może, A nasze dusze smutku się wyrzec; A różowe zorze w przedwieczornej porze Jaśniejszy poranek mogą przyrzec. I Emily: What use is it to slumber here, Though the heart be sad and weary? What use is it to slumber here, Though the day rise dark and dreary? For that mist may break when the sun is high, And this soul forget its sorrow; And the rosy ray of the closing day May promise a brighter morrow.

Stary dom przy ulicy Klonowej oddychał ciszą. Miał w sobie coś z zamyślenia — jakby jego ściany były świadkami historii, których nikt już nie opowiada. Wysokie sufity, skrzypiące schody, zapach desek nasiąkniętych wiekami... To nie był dom młodych ludzi. To był dom, który się pamięta, nawet jeśli się w nim nigdy nie mieszkało. Remont strychu miał być formalnością. Nowe ocieplenie, wzmocnienie belek, może kilka szafek na sezonowe graty. Robotnik — pan Janusz, człowiek ze złotymi rękami i sercem do drewna — pracował z pokorą wobec materiału. Gdy podniósł jedną z desek, skrzypnięcie było inne niż zwykle — jakby dom zadrżał, nie chcąc zdradzić swojej tajemnicy. Pod deską spoczywały rzeczy owinięte w pożółkłe prześcieradła i gazety z datą 1937 roku. Kurz zatańczył w powietrzu, a światło latarki zatańczyło wśród wspomnień, które nie powinny być poruszone. — Proszę państwa... coś tu jest. Anna i Michał — właściciele domu — wbiegli na górę, niepewni, czy będą świadkami czegoś niezwykłego, czy jedynie kolejnej zagubionej walizki z poprzedniej epoki. Pan Janusz rozłożył pakunek z taką ostrożnością, jakby dotykał relikwii. Najpierw ukazała się zastawa stołowa — porcelana cienka jak papier ryżowy, z delikatnym złoceniem wzdłuż brzegów. Każdy talerz zdobiony był ręcznie malowanymi kwiatami — nie takimi z podręczników botanicznych, lecz tymi z dziecięcych wspomnień: róże, niezapominajki, maki. W filiżankach drżały jeszcze cienie dawnych rozmów, a spodeczki milczały jak dno studni, z której kiedyś czerpano śmiech. Potem pojawiły się świeczniki — mosiężne, z misternymi żłobieniami, na których czas osadził zielonkawą patynę. Ich kształt przypominał kolumny ruin, a wosk zastygły u podstawy mówił: tu kiedyś płonęło światło. Obok nich leżał wazon z opalizującego szkła, w barwach porannej mgły — szarość przechodząca w błękit, jakby uchwycono moment, w którym noc oddaje dzień w ręce światła. W jego wnętrzu spoczywał suchy, zbutwiały płatek róży. Może ślad po ostatnim bukiecie. Może dowód miłości, która nie zdążyła zwiędnąć. Najmniejsze, lecz najbardziej osobiste było pudełko — drewniane, z metalowym zamknięciem i wyblakłym napisem: „Dla Marii, na zawsze.” W środku — fotografie. Czarno-białe twarze, które kiedyś miały imiona. Kobieta z miękkim spojrzeniem i włosami upiętymi w koronę codzienności. Mężczyzna w mundurze, którego ręka spoczywała na ramieniu dziecka — może ich syna. Były tam też pocztówki — z Paryża, Lwowa, Wenecji. Pisane starannym pismem, słowa: „Tęsknię. Czekaj na mnie. Twój Janek.” Anna wzięła jedną z kartek i przeczytała półgłosem, z drżeniem: — „Miłość nie zna granic, ani czasu, Mario. Gdy zamkniesz oczy, będę obok.” Głos jej zadrżał, a w oczach zalśniła łza, nie wiadomo czy cudza, czy jej własna. Michał stał w milczeniu. Nagle poczuł, jakby dom przemówił — nie słowem, lecz obecnością. Jakby ich życie właśnie zostało splecione z losem tych, którzy byli tu wcześniej. Jakby każdy ich krok po tych deskach od teraz miał być uważniejszy, cichszy — w szacunku dla tych, którzy milczą. — Może nie jesteśmy tu przypadkiem — powiedział w końcu. — Może ten dom nas wybrał, bo wiedział, że go usłyszymy. Anna spojrzała na niego z czułością. Była w tym momencie jakaś dziwna, cicha intymność — nie między nimi, lecz pomiędzy nimi a przeszłością. Jakby czas przestał istnieć.

leśna polana dwie sarny skubią trawę cieszy taki las

Dla siebie, na wyłączność, lubię mieć tylko spokój i Boga. Trwa przy mnie nie narzucając się zbytnio. I też bywa nietowarzyski. Korowód kondycji ludzkiej (powykręcany we wszystkie strony) tańczący tuż pod roziskrzonym parapetem miasta. Są szachy - karnawału brak. Nie w porę, ale przychodzi opamiętanie: ziarenka naszego czasu tutaj przesypują się już tylko na stronę plaży - wiecznego odpoczynku. Wietrznie tu! Wiecznie? Poddasze świata i spadzisty dach codzienności, w której co rusz psują się samochody, zalotnie kuszą okna wystaw, co kwadrans odbierane są paczki i porody ... Nasz żywot w kosmosie? To nawet nie kwadrans. Czyste intencje? Najlepiej jeszcze raz opłukać przed podaniem. Bezludna północ. Wypłakuje się do pustego baru, przelewam siebie z pustego w próżne; Jutro i tak wspólnie będziemy wypatrywać nieba. Darmowy seans dla uciśnionych. Dziękuję za wszystkie zagadki Bogu i mamonie. - To może teraz zaśniesz ... ?

Miłości w jeziorze, szczerze. nie polecam, chociaż ciepła woda pożądanie wznieca, bo jednak dyskomfort, kiedy coś podpływa, nie wiesz, czy to nurek, czy drapieżna ryba. To nowy cykl, poświęcony latu i zbliżającym się wakacjom.

Rozpełzłe mary posypują swe głowy popiołem brzasku Cierpliwą groźbą błyszczą w słońcu lancety cierni Wznoszą się z dolin dźwigając skrzydła ptaków rozgrzane wiry W rozedrganym powietrzu łamią się wszystkie drogi Gorzko smakują roztarte w smukłych palcach kryształki soli Śniada jestem jak ochra obróć się, obróć, wietrze Patrzysz na tarkę piaszczystego pagórka widzisz zwierciadło Głębia wyostrza obraz jak obmyty wodami Puls wychwytuje spokojne rytmy wokół ciche psalmodie Skok gazeli zamyka dzień bezkresną fermatą

♫ to dzięcioł, który ćwierka czerwony łebek wśród kul czereśni ♫ a to ci łebek dzięciołka - tak się ćwierka wśród kul czereśni ♫ serce podkowca trzepoce w całym ciele jakby w bezruchu ♫ serce podkowca trzepot całego ciała jakby w bezruchu

Babciu Każdy wybór skutkuje sercem złamanym na dwoje. Każda cząstka zakwita niczym niechciane powoje. Zmierzam babciu do Ciebie leśną drożyną wśród świerków. Biorę garścią na później miękko zrzucone igliwie. W kieszeń wpycham z nim serce, bardzo zmęczone żonglerką. Serce, które, gdy dotrę będziesz całować troskliwie. Zrobisz z igieł nalewkę - tę kurujacą niewierność klaunów z trup wielkomiejskich, bo nim się stałem w przypływie... chciwości.

Czasu wciąż Tak mało Bo w gonitwie Myśli wszystko ucieka I zostaje tylko Szum chłodnego wiatru W kapryśne I deszczowe lato

@Dagna dokładnie:) tylko dlaczego irracjonalną? Nadzieja tutaj jest konkretna i pewna (przynajmniej miałam taki zamiar, by w ten sposób wybrzmiało). Również pozdrowienia

@Rafael Marius Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.

@Rafael Marius nie zauważyłam tego parku, musi być malutki:)

@Naram-sin @Rafael Marius Dziękuję. Zadziwiające jest to, że ludzie wciąż tak mało wiedzą o spektrum autyzmu. Stereotypem jest człowiek, który krzyczy i "chodzi po ścianach". To niesamowicie krzywdzący obraz.

To zgadłem. A byłaś już pod Pałacem Kultury w tym nowym parku?

@Rafael Marius przypadkowo wpadłam, żeby czegoś słuchać, to trzeba być od początku:) w jakiś dzień sobie tam pójdę i pozwiedzam :)

gdzie jest Bóg krzyczą krzyczą na cały głos szerząc swoje ideologie niszczą z ukrycia człowieczeństwo zabierają nadzieję nie tyłko ludziom ale I światu gdzie jest Bóg nagłośnieniej krzyczą Ci co burzą JEGO PORZĄDEK Jezu ufam Tobie 6.2025 andrew Piątek, dzień wspomnienia męki I śmierci Jezusa

Typowe dla naszego pokolenia, ale już nie wśród młodych. A to szkoda. To miałaś szczęście, że trafiłaś. A co było? Co się odwlecze to nie uciecze.

I cel rowów ów orle ci?

Kokoty to kok?

samotność nas czasem dotyka pozwala nam życie wyciszyć rozróżnić co dobre co lipa i może głos serca usłyszeć ...

Jestem głosem Wołającego na puszczy I walczę z każdym dniem Kurczowo trzymając się Fotela na którym siedzę A świat kręci się dalej I nic się nie zmienia Bo kolory i smutek (Już dawno) Straciły swoje znaczenia

swoim słodkim smakiem uwiodłaś kolibra by go wykorzystać a potem zostawić on w swej naiwności grosz ostatni wyda by miłość dozgonną u ciebie zostawić :))

@Stary_Kredens A jednak skoczył i trochę zboczył, mama płakała... on z nią to skała! ,

wszędzie jest dobrze gdzie nie ma nas tu wieje chłodem tam upał trwa i mija roczek a może dwa jesteś z powrotem i jeszcze zła więc doceń proszę co wokół masz niech uśmiech trochę ozdobi twarz :)))))

Prosty wierszyk Popatrz na wszechświat, dumny człowieku; Ileż tam odkryć jeszcze zostało? Podejdź do okna, nie wstydź się, proszę, Usłysz, jak gwiazdy pięknie śpiewają. Zobacz, jak tańczą, na tle kosmosu, Komet warkocze z galaktykami. Dwieście lat temu, ludzie przy świecach, O nich zaledwie w baśniach czytali. Dzisiaj już nawet dotknąć ich możesz; Czemu wciąż nie chcesz i się upierasz? Wolisz wojować, krwawić bagnety, Dzieciom gorliwie życie odbierać? Iluż odkrywców, przez twe decyzje, Cudów wszechświata już nie zobaczy? Pomyśl choć trochę i się zastanów, Nim całkowicie w tym się zatracisz. ---

@Ewelina Dziękuję. Niestety, tak właśnie jest. A moglibyśmy sięgnąć gwiazd...

@Sylwester_Lasota Proszę bardzo :))* Istotnie, wielu polonistów wtedy - a za nimi ich uczniowie - używało tego słowa. Cóż: szkolnego żargonowi ulegali również nauczyciele. Masz racje: wspomniany czasownik może znaczeniowo obejmować żarówno przeczytanie przez uczniów danego utworu i czas jemu poświęcany w szkole, jak też wyłącznie lekcje. Zapamiętałem stosowanie go w tym drugim znaczeniu, dlatego proponowanym zamiennikiem będzie "omawianie". Dzięki bardzo za odpowiedź. Miłego Poniedziałku. *((;

Ko ko ko, w oko kok.

@złote serduszko można się też nie doczekać zwłaszcza jeśli samemu skąpi się prostych gestów innym Kredens pozdrawia

Udało mi się przed burzą, dzisiaj w parku za kościołem Św Anny była poezja i przedstawienie z poczęstunkiem, a miałam zwiedzać park, innym razem pozwiedzam, dobrze, że wróciłam przed deszczem.

Dziękuję za opinię. Podmiot liryczny nagle orientuje się, że stoi na pustej scenie, zwrócony ku pustej widowni, wokół ciemność, cisza, słychać jedynie echo myśli trudnych, wręcz niemożliwych do wyartykułowania… i jest dokładnie tak, jak to odczułeś Łukaszu :) Utwór to swoisty eksperyment, próba spojrzenia na podmiot liryczny, jak na aktora jakiejś tragedii, sztuki, której nikt nie ogląda, ale która musi zostać zagrana, musi wybrzmieć. Pozdrawiam. Dziękuję. Dzięki za opinię. To prawda, jest tu próba osiągnięcia pewnego zapętlenia, taka swoista pułapka w pułapce.. i pułapce ;) Generalnie zabawa, która jednak nieco mnie wymęczyła :)

Barkowo krab.

@violetta Niech pani przestanie głupoty gadać! Karol Nawrocki jest rozsądnym człowiekiem i bliżej mu do Romana Dmowskiego aniżeli do Józefa Piłsudskiego, zresztą: powiedział, iż będzie prezydentem wszystkich Polaków! Stąd: doradcy o różnych poglądach politycznych - byłby to bardzo dobry sygnał dla świata! Trzeba na scenę międzynarodowej polityki z efektem wejść! A pani pewnie chciałaby mu podrzucić Prymasa Polski, Rabina Polski, Mułłę Polski i Magdalenę Biejat, która jest młodsza ode mnie o rok i dziewięćdziesiąt procent szkół ukończyła na Zachodzie Europy, ma jeszcze medal weterana i logicznie rzecz biorąc: walczyła podczas Drugiej Wojny Światowej o Niepodległość Polski... Łukasz Jasiński