Ranking

znowu mój szary świat w smugach cieni barwami rymów zamalowujesz błękit i zieleń w ogrodach bielisz słowem po słowie w kolejnym z płócien zdziwiona wiosnę z wersów wyławiam chociaż za oknem wciąż jeszcze zima a ty mi mówisz że owszem sanna ale wśród pąków tak w wierszach bywa i mnie obwiniasz choć pieszczotliwie za te absurdy bo śnieg i kwiaty tego że w lutym aż tak rozkwitnę czyś ty poeto mi nie wymarzył

Jutro wskoczę do walizki i zapomnę o wszystkim. O szarych porankach. O natrętnych budzikach. O ludziach nijakich którym uśmiech poznikał. O smutku co dusi i przyciska do ściany. Jutro wskoczę do walizki I oddam do wymiany. Miesiące bezowocne, rozciągnięte jak wata. Zimy bez kochania i zbyt krótkie lata. Okazje nadgryzione i szczęście zapomniane. Jutro wskoczę do walizki i wyruszę w nieznane. Tam gdzie słońce jaśniejsze. Gdzie oddech porywa. Gdzie każdy dzień to początek. Gdzie warto być, a nie bywać.

czekałam na ciebie drżę gdy rozsuwasz futerał głaszczesz gryf przestrajasz jestem dla odtworzenia twoich dłoni jak nikt inny potrafisz wydobyć ze mnie najpiękniejszą melodię niech zabrzmi muzyka "...and nothing else matters"

nagie brzózki nieruchome topole błyszczące ugrem wierzby klony z resztkami rdzawej czerwieni od jesieni w oczekiwaniu na wiosnę

wystarczy sen albo dwie chmury za oknem tu nie tylko kot czeka z wielkimi ślepiami zapomniałem że meble też potrafią wybaczać czasem jesteś łagodna jak wiatr dla ledwo pożółkłych liści z zielenią już nie do twarzy a kwiaty wciąż zbierają kolory

polubię ją na stałe na stałe nie na chwilę na dobrą i tę smutną do końca życia byle nie musi być wysoka i oczu mieć zielonych niech tylko mnie pokocha na całe długie życie u schyłku dnia niech śpiewa niech recytuje wiersze i w przedwieczornym słońcu przytula do mnie niechże 😉

jestem uzależnionym nie boli mnie to nie wstydzi ten nawyk mnie cieszy kłaniam się mu co dzień co noc uzależniony od życia to fakt który jest mi bliski na pewno nie będę się z tego leczył wręcz przeciwnie przecież to on ciepłym wiatrem zachodem mgłą i sadem poproszę innych by ten nałóg docenili odkryli w nim sens

Trzecia w nocy czy nad ranem? Czort jedynie wie Po ciężkim śnie Głowa pustym dzbanem Lecz wkrótce napełnia się Obliczanie strat kolejny raz Co kto powiedział i co zrobił Czego nie zrobił A przecież mógł Że w świecie wrze i co na to wszystko do powiedzenia ma Nasz stary dobry Bóg? Trzecia nad ranem A nie, już czwarta Chyba nie przyjdzie do mnie sen To tylko mara niewiele warta? Czy etykieta na nowy Dzień ?

Na palecie barw, jak w sercu mieszam pędzlem uczuć odcienie czułości. Na płótnie rozedrgane w słońcu drobne bliki szczęścia migają zbyt jasno. A kiedy smutek muska duszę cieniem , skrzy się, jak diament w ciemności gorąca, ciężka łza na końcach drżących rzęs. W zielonych zaroślach zadumy dojrzewają powoli soczyste owoce konkluzji. Pod zmrużoną powieką utrwalam obraz werniksem doznań.

@violetta @Łukasz Jasiński Wasza relacja jest niesamowicie ognista...

Mawiają, że jesień dba o kolory a uczucia są między nami różowe notabene jesteśmy już jacyś tacy nie tacy i ziemiści trąci od nas marsjanami wśród ludzi... paleta barw to jedno podmuchy wiatru drugie a chmury i błyskawice to trzecie ale na to twoje wczoraj wieczorem aż zzieleniałem ze złości i mnie nosi!! Warszawa – Stegny, 19.02.2025r.

To już wiek* Cichej mądrości i wzbudza strach i ułański byt - taki mam fach - kontrwywiadowczy dla tej świętej - ojczyzny: przez tych - zdrajców ściętej, czterdzieści cztery i szach i mat i vis i vice - versa i kat... *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (luty 2025)

zacznij malować obraz od bieli i czerni ciąg zdarzeń pastelami życie uzupełni weź sztalugę pędzel niezbyt duży krzywizna piękna odbija się w kałuży

ślepa ściana czernią płonie żółcią błyszczy przed nią kot kocie iskrzą w mroku oczy tonie w cieniu żółty trzpiot znika lekko bezszelestnie żółty kocur w mroku głębi zblednie noc i koteł wróci znów zażółci otchłań czerni

Dzwonnik przeklęty Bezsennie i długo ciążyła noc, Siennik grzbiet gniótł i ryczał z dna głos. Jak w przemijaniu chyżością czas drwi, Oprócz tych ciężkich, bolesnych chwil. Jak radość duszę chwilkę popieści, Aczkolwiek brzemię tymże podkreśli I spod zakrzepłej mazi wytryśnie Burzliwy potok zatrutych myśli. Jednym pragnieniem wybija dzwon, Na rosłej wieży, gdzie karła dom A u podnóża tańczy cyganka, Oślepia biodrami, jak blask kaganka. Garbus w pręgierzu rzuca się wściekle, Z jej ręki w usta woda pocieknie, Się go nie boi, wstręt warg nie krzywi, Motłoch szaleje, pokurcz się dziwi. Później z katedry w tłum ciska kłody, Rycerz spleśniały, lew zwan barankiem, Dla wymarzonej sobie kochanki, Na miłość chory woj Quasimodo. Nie chcesz – tam szafot łaknący gardła, Za krasę winna jest Esmeralda. A on w barłogu więdnie i wyje! I czuje! I żyje! Marek Thomanek 13.02.2025

Wśród cieni Wśród szarej jesieni Spotkamy się Będąc kruchym istnieniem A to co zostanie Za nami będzie tylko Odległym wspomnieniem

@aff mam do Sanah olbrzymi respekt za to, że daje tym klasycznym już tekstom kolejne życie. Czekam na Wojaczka ;) @mariusz ziółkowski dziękuję z przyjemnością odpozdrawiam @m1234 bo najpierw zawsze się do wewnątrz krzyczy. Dzięki @Leo Krzyszczyk-Podlaś siema dzięki @Nata_Kruk zawsze mi miło pozdrawiam także :) @Moondog @kollektiv @iwonaroma @Leszczym @Rafael Marius @EsKalisia @violetta @Domysły Monika dziękuję i pozdrawiam

Ból, smutek, emocje Ściśnięta klatka, zawodzenie Nietrafione uczucie Poczucie, że się zawiodło Wyrzuty sumienia, gorycz Ryk, drżenie rąk Nieszczęśliwa miłość Myśl, że się już tego nie zrobi Pewność tylko przez chwilę Słowo "przepraszam" nie padło Zapadło milczenie Zabrakło odwagi by powiedzieć cokolwiek a l i c j a

On (znowu) zawiódł Ona głośno zawodzi

to spektakularne zjawisko kometa Trumpa europejskim niebem ponad głowami wygodnej polityki tarcza miecz to męska biżuteria na biednych i niezbrojnych nawet nie patrzymy poeta i dżentelmen w starym stylu Ławrow w służbie narodu bliski Zbawienia wysypał się numizmatyczny klaser w Paryżu na stole tytan kobalt uran lit parada tablicy Mendelejewa ziem ukraińskiej rubieży brzęczą monety

Długo podróżowaliśmy przez góry śniegowe, lody. Widzieliśmy miraże. Wreszcie zaszliśmy do celu i podziwialiśmy zorzę. Razem z nią tańczyliśmy, mieniły się kolory. Twa suknia również ma walory.

Najadłem się do syta, bo byłem zdaje się głodny. I możliwe, że nawet bardzo. No ale potem spałaszowałem deser, ciesząc się niezmiernie, że figuruje jeszcze pojęcie łakomstwa. Istotnie był naprawdę smaczny. Otóż ja uważam, że łakomie wcale nie znaczy gorzej. Mawiają zresztą, że co człowiek to opinia. Tłumaczą podobno fakty istnieniem własnych prawd. Moja jest więc taka, a nie inna. Co było potem? No a potem kazali mi biegać i wmusili we mnie różnymi sposobami całe serie ćwiczeń na siłowni ... Po jaką cholerę? Już wiem, tę cholerę oni mieli w głowie. Chcieli mnie gorszego lepszym uczynić i wcale nie tylko od siebie. Moim zdaniem to wariaci, więc nie będę ich pozdrawiał. Żeby chociaż znali smak szaleństwa... Warszawa – Stegny, 18.02.2025r.

@violetta ...może.... ...kiedyś.... Pozdrawiam .

@Somalija intrygujący mimo wszystko:)

@Łukasz Jasiński kolacja homo sapiensa :)

miłe - peelka ona jeśli napisałeś to co rzeczywiście usłyszałeś - miodzik rozkwitnę w lutym na marzec kwiecień może na dalsze miesiące życia lecz każda miłość przejdzie poecie czy choć wspomnienie zostanie tycie :))

I do mnie przyjdziesz któregoś dnia, Pamiętać będziesz mnie. I zakończy się męczarnia ma I łańcuch zerwie się. Z oddali wciąż obcy się zdajesz, Bracie Śmierć kochany, Gdy niczym zimna gwiazda wstajesz Nad losem mi danym. Ale kiedyś będziesz blisko mnie Ognisty nosząc strój -- Przyjdź, najmilszy, nie ukrywam się, Weź mnie, jestem twój. I Hermann: Auch zu mir kommst du einmal, Du vergißt mich nicht, Und zu Ende ist die Qual Und die Kette bricht. Noch erscheinst du fremd und fern, Lieber Bruder Tod. Stehest als ein kühler Stern Über meiner Not. Aber einmal wirst du nah Und voll Flammen sein -- Komm, Geliebter, ich bin da, Nimm mich, ich bin dein.

Pirotechnik ze wsi Janowo zapowiedział wszem i dał słowo, że spreparuje środek, by wysadzić wychodek i w nim „ukochaną” teściową. Janowo - wieś w gm. Narewka

Proste jes piękne, pewnie! Siema.

@FaLcorN Wow! Nie słyszałam tej wersji, dzięki. Ja też pozdrawiam

@Łukasz Jasiński jestem bardzo zdziwiony że mając takie komentarze Pan sam tego nie napisał rozumiem nie wypada:)))))

@piąteprzezdziesiąte mam w sobie ducha przypomniaka;)

Świetnie!Pozdrowionka.

@violetta Może nie zawsze,ale wiem,że zawsze się staram.Pozdrowionka. @Manek Dzięki serdeczne.

@Leszczym Fundament człowieka, to jego słabości... Pozdrawiam.

Tematycznie chyba pasują te dwa moje limeryki... Kluczyk od Wioli na kontrabasie grał Tom z Angoli lecz niskie tony nie brały Wioli więc gdy dostał wiolinowy klucz z nutami do alkowy cienko wzdychała z wieka pianoli Samoobsługa? gnuśny stroiciel pianin z Hanoi przy instrumencie ślicznej dziewoi stał się dziwnie pobudzony choć w niej brzmiały inne tony czuł że się szybko sama dostroi Pozdrowionka.

"Więc chodź, pomaluj mój świat", Skóra szkarłatem się mieni, A oczy me błękitem. Między palcami srebrne narzędzie, Przez które wypływa ze mnie życie. Oczy dziwnie się zaszkliły, Łzy widok... całe szczęście przyćmiły. Serce na duszy wołanie, Już nie reaguje, Chyba myśli że cisza to uratuje. Więc zamalowałaś mój świat, Między wierszami pokazuje jaki żem rad, Oczy już otwarte na wieki pozostaną, A... Z serca co i z duszy. To samo. ~GrimM

Homo sapiens...znaczy człowiek myślący. "My ssaki dwunożne" jesteśmy homo sapiens Nie jest to obelga .

Dzień dobry, pozdrawiam serdecznie A. 🙂 Dzień dobry, dziękuję 🙂 Dziękuję za uwagę, którą mi Pan poświęca... Ja mam dość dobrą odporność, ale tym razem poległam...🙂 I w zasadzie jeszcze jestem słaba.

@Łukasz Jasiński Miło mi, bardzo dziękuję

@Łukasz Jasiński gdy zbliża się kataklizm, człowiek wariuje:)

@Corleone 11 Przyznam szczerze, że to pierwsza przeczytana część, jednak zajrzę na kolejne i wcześniejsze:-) Bardzo miła lektura. Pozdrawiam!

I tak też można Łukasz Jasiński

Pozdrawiam.

No chyba że chodzi Ci o Steczkowską na Eurowizji :) Ja wybrałabym: Uff.. poddaję się :)

Deo... bardzo.. 'metafizycznie'.. ale fajnie.

Ładne, ujęło mnie to krzątanie się po minionych latach. Mimo swojego wieku, nie krzątam się po nich, raczej patrzę do przodu, a co do fotela, to stawiam leżak pod sosną i coś tam robię, tworzę czytam. Zza pnia sosny wygląda jedna z (prawie) osobistych wiewiórek. Pozdrawiam.

@Aleksander Mazur Tej poetyckiej chwili przemijania...oceny powierzchownej Świata ..zabrakło mi tylko jednego zdania. To oczywiście mija ocena bo wiersz''kupiłam''.......pozdrawiam. @Bożena De-Tre'' Pozwól mi raz jeszcze odnależć siebie''. @Aleksander Mazur Taka klamra -prowokacja byłaby wtedy.

@MIROSŁAW C. Świetny klimat wiersza Zostawia ślad M.