Ranking

Tekst napisałem→12.9.2024 tańczmy głową tańczmy nogą tańczmy wszystkim co jest w nas niech radośnie znów wiruje roześmiana każda twarz a gdy przyjdzie jakaś zmora taka wredna że aż strach zagadamy ją zawczasu razem z nami pójdzie w tan pofiglujmy gdzieś na łące tam horyzont tuli świt i marzenia gońmy w lesie chociaż wyje groźnie wilk poszybujmy na szaleństwie pośród planet dziur i gwiazd wiatr słoneczny w żagiel dudni póki w czasie jeszcze nas gdy zaśniemy raz ostatni to być może kiedyś znów coś tam będzie lub nie będzie ale na to braknie słów wiosna lato jesień zima różne wersje w życiu są pośpieszajmy z tym tańczeniem póki ktoś nie zniknie stąd tańczmy głową tańczmy nogą tańczmy wszystkim co jest w nas niech radośnie znów wiruje roześmiana każda twarz a gdy przyjdzie jakaś zmora taka wredna że aż strach zagadamy ją zawczasu razem z nami pójdzie w tan

~~ Dziś każdy kotek (z kocim polotem) omija miejsca, pokryte błotem. Lśniące futerko, łapki, pazurki wolą solidne płoty i murki. Często te śliczne, mruczące stworki, śledzą tereny, gdzie mysie norki dają nadzieję łowom obfitym. Wspaniała uczta (bez okowity) im się należy, w tym dniu świątecznym. Nasz dom jest dla nich miejscem bezpiecznym, gdzie winny czuć się mile widziane (nawet gdy łapki błotem skalane) - wtedy wybaczyć im to należy; bo je kochamy - w tym bądźmy szczerzy .. ~~

coś pięknego coś miłego coś pokrzepiającego hołubię to oczami przytulam garnę rękoma coś złego mocno depczę nogami i przechodzę nad tym do porządku dziennego to coś dobrego

krzychu był tylko częścią mojego dzieciństwa a jednak bez niego zabiłbym pół siebie wciąż gramy na zarośniętym boisku w środku lasu może dojdzie jurek i będzie po równo wspomnienia nie zastygają bez powodu

Na szpitalnym łóżku niejedna dusza kona Chociaż czy kona? Może już w nieboskłonach Przez otwarte wyszła usta Jeszcze się odwróciła i rzuciła ostatnie spojrzenie Na to co już tylko cieniem Dalej chcę z nią snuć tę wizję Lecz już przecież nie umysłem Wzrokiem za nią nie podążę Słuch też już pozostawiłam Żadnym członkiem nie poruszę Bo odpadła od nich siła O nic też jej nie zapytam Wszak me ciało całkiem nieme Więc mam tutaj tak pozostać Gdy ona w zaświaty wieje? Jak to się stało? do tej pory zawsze razem Aż tu dusza osobno i osobno ciało? Jeszcze inne pytanie myśli me porusza Czy Ja to byłam ciało Czy może astralna dusza? A może duszy wcale nie ma Jest tylko ciało i tylko Ziemia? A jeśli jednak jest Oddziela się i zbliża do nieboskłonu To Może dusza po prostu Tęskni i chce powrócić do domu

Choć nie chodzą co dzień w papilotach i szampana raczej z nami też nie wypiją tak się cieszę, że pośród nas sobie żyją dziś piszę co nieco właśnie o...kotach O kotach mogę sobie także czasem śnić albowiem to bardzo mądre są te istoty mimo, że nie mają tyle jak my do roboty ale za to w podarunku aż... siedem żyć To nieprawda, że fałszywe są i egoiści lub jedzą wyłącznie na surowo myszy bardzo często cenią sobie życie w ciszy kiedy drapią i gryzą to nie z nienawiści To nieprawda ,że te rude są koszmarne a do tego, że takie są okropne i fałszywe one w ciepłym domu zawsze są szczęśliwe pecha wcale nie przynoszą nawet te czarne Kot o higienę własną zawsze dobrze dba i zachwyca nas ruchami niczym jak w tańcu nie zjada byle czego i nie chodzi w kagańcu nie zamiauczy bez powodu i nie udaje... psa Uwielbiają przytulanki oraz czułe pieszczoty a szybko nowych zabaw kot chętnie się uczy i zadowolony na kolanach twoich pomruczy bo takie wdzięczne są za miłość nasze koty Kto jak nie kot to przyjaciel też wyśmienity chociaż nie na każdy kłopot tobie poradzi nie porzuci ciebie i z nikim już nie zdradzi bo to co mówi się o kotach to plotki i mity Ludzie tak nierzadko dachowcami gardzą i tyle samotnych kotów chodzi na ulicach mało kto wie o ich skrytych tajemnicach ------------------------------------------------- a ja... po prostu lubię koty i to nawet bardzo

każdego ranka otwierając oczy widzę ją wpatrzoną niczym w smaczny kąsek przywiera miękkim łebkiem do ręki ślini się mrucząc jak traktor czułość oprócz pełnej miseczki to najwyższa wartość chodzi z gracją wzorem pantery poluje na pluszową myszkę to tu rzuci kłaczek to tam rzuci jednak gdy śpi wtulona we mnie całą swoją kosmatą miłością wiem nie ma lepszej witaminy

potrzebowałem twojej pomocy tak jak dzisiaj przyzwyczajenia przeważnie są gorsze od nałogów a za drzwiami jest inaczej każde pytanie ma odpowiedź dlatego wciąż wstawiam nowe okna i nie naprawiłem ogrodzenia

Tak, przy okazji a ja wciąż sklejam potworki z myśli zlepiam bezsensy bez rąk i nóżek mija godzina kilka miesięcy sto lat minęło więc gdzie są róże * róże są w słowach które zostawiasz pocieszasz oczy gdy je czytają ja dla przykładu z tą samą biedą roziskrzam serce i... ciągle mało takim potworkom myślom sklejonym dam przyzwolenie w każdej sekundzie niech mija miesiąc za nim rok cały bo przyjdzie chwila że się rozsmucę wokół bezsensy zdarzenia biegną a w kołowrotku człowiek zdumiony szuka nadziei matki od - głupich - a tych nie sieją - rodzą się z nowa dlatego ciągle jakby na przekór promyki zbieram gdy gwiazda świeci ale nocami kiedy czerń gada szukam światełka na szare życie * strofka z wiersza Ali Wysockiej, pt. "Przy okazji"... Ala, inspiracją Twój, zatem.. ten, jw. dla Ciebie. luty, 2025

Opowiem wam bajkę o lesie co żył - chwilą obecną, choć długo już był. Niejeden go przeszedł, słyszał o wielu, a on dalej rósł, pnąc wciąż do celu. Nie rozpowiadał obcych tajemnic, choć mnóstwo z nich mogło go gnębić. A może po prostu już nie pamiętał co było wczoraj, wszak dziś jest świętem. Napawał się słońcem, wiatru powiewem, brat bratu cicho pomagał w potrzebie. I żaden buk, dąb czy sosna, nie rozmyślali po co tam rośli. Szumią o dzisiaj, wczoraj już nie ma. Czy będzie jutro? - zagadki temat.

huśtam się między lewą a prawą półkulą huśtam się na niteczkach neuronów bo most mój zwiedziony

Kiedy będę już stara to sprawię sobie miękki fotel. Postawię go na skraju lasu tam, gdzie słońce składa swoje promienie. Sosnowe igły usypią się na moich ramionach pledem, a cisza ułoży miękko na kolanach kota i wymruczy dawne wspomnienie. Kiedy będę już siwa, to bosą stopą pobrodzę po rosie i nazrywam kwiatów macierzanki. A potem zawieszę je pod spróchniałymi belkami. Wieczorami zaparzę herbatę w miedzianym czajniku. Krzątając się po minionych latach. wpuszczę księżyc przez okno i znajdę cię między wierszami.

Przekręcam kluczyk, wchodzę do środka. Zrzucam z siebie odzienie... Odkładam codzienność, jak zbędny balast i zapominam...Nic nie wiem. Zostawiam szpilki, zsuwam rajstopy. Spoglądam w lustro na siebie. Spoglądam w lustro, oblicze odbite, ale czy w nim jestem ja? Czy tylko mój fragment? Inna formuła - nowa przejrzysta mgła? Obrót na pięcie, tapeta za mną, nad wanną się już napinam. Odkręcam kurek i leję wrzątek, który mnie później wygina. Zanurzam w wodzie, zmywam makijaż, ale już nie wypływam... Zanurzam się głębiej, w ciszy i mgle, zmywam wszystko, co na powierzchni; makijaż, rolę, maski, i mnie.

wieczorna burza dwa brzegi połączone tęczowym mostem

Wirują galaktyki i fani matematyki. Dziś skradnę całusa piękniej damie. Ptysie i struny kosmiczne. Układam origami! w Tokyo.....noc ! W Paryżu dzień... kosmiczny ze mnie leń ! chmurki na niebie jak owieczki w Zakopanem wspominają Witkacego jak portrety malował nad ranem....

chciałbym wrócić na ziemię przysypiać na glebie snem ranionego ptaka chciałbym by mogła opisać mnie szata i wyższość nad sobą wyczuwać na niebie chciałbym żyć w Lanckoronie złożyć głowę na łonie myśleć o smalcu i chlebie a w spokojne myśli i w złożone zwoje mógłbym włożyć tam ciebie między pieski i kotki rachunki, ulotki między niedzielne kazania może i utopia to głupia i tania pierwsze obrazki nierozłożone lotki

księżyc w całkowitej pełni płynie po grafitowym niebie jak latarka lustruje co pod nim bardzo szybko się przemieszcza jakby chciał pominąć moje okno i zapisane na nim wyrazy w alfabecie tylko nam znanym jakby zechciał mieć je już za sobą i zostawić mnie w całkowitej ciemności do której przywykłam poznawszy niejedno imię dobrze że Twoje zawsze się kojarzy ze świtem Klaudia Gasztold

Na koniec znowu poczuję zawód. Nie zmienię tego nigdy. Czy zbyt dobre życie dla tego sukcesu? Bo chyba musiałbym być inny. Oddech reguły już traci. Nie oczekuję nic, znowu. Widzę ten wszechświat lekko na odwrót. Pytam: czy żyję na pozór?

widać za mało tęskniłam wierszem bez przekonania czy małowiernie optymistyczne klomby w marzenia dopełniaczowe niecierpki cierpień co tam u ciebie ta sama bieda ciągle za mało do powiedzenia te same meble ze stanowczości albo uporu nie lubię sprzedaj mówiłeś ludzie nie chcą dziś prawdy przecież kłamałam przez całe życie za co ta kara czyżbyś uwierzył w słowa motyle w ćmy jasnolice a ja wciąż sklejam potworki z myśli zlepiam bezsensy bez rąk i nóżek mija godzina kilka miesięcy sto lat minęło więc gdzie są róże

minus dwanaście kałuże nie zamarzły znów przesolono

Kto chce mnie pokochać Musi umieć szlochać Nad świata urodą I z losu niebogą Kto chce ze mną zgrzeszyć Musi mnie rozśmieszyć Wierszem tak ponurym Jak jesienne chmury

odciskam ślady stóp na życiu nieznanych ludzi porywam strzępy snu przytulam zgubione sekundy a obok pędzi czas z nieokiełznaną grzywą nie liczę zgubionych lat wtapiam się w barwy życia

w strudze zimnego powietrza misterium wody wymykające się słowom w klepsydrach oczu kotredans wspomnień kręci człowiekowi w głowie wokół szare chmury i śnieg leży nieruchomo na kałużach z kutego srebra za małe mam dłonie bym mógł ogrzać zmarznięte drzewa

Postąpiłam niegdyś... szczerze, a w sens czynu dziś nie wierzę.

~~ Gdyby dziś (nieco) starszy pan - znany z miłości do kotów, zechciał cywilny zmienić stan - mógłby mieć sporo kłopotów .. Starał się w życiu kobiet unikać - więc kto go nauczy .. bzykać? ~~

lokomotywa przepędza nieprzesadnie głodne króliki wczoraj czekały na pospieszny i dwa ekspresy semafory spuszczają głowy we krwi jest mniej żelaza niż w stalowej szynie mogliśmy być wcześniej spalić papierosa dwa jeden umazany czerwoną szminką przez chwilę zlewamy się jak te tory w jeden punkt gdzieś w nieskończoności parę mostów stąd miast bez nazwy w rozmazanym oknie a może to jednak kropka i tak byliśmy tylko na wypadek żalu prawie ślepa babcia wykręca gdzieś numer chce spytać jak podróż czy kanapki dobre nikt nie odpowiada wini łącza i centrale nieznanych ludzi

nigdzie indziej tylko tu... cisza i spokój nas boli nigdzie indziej tylko tu na cmentarzu płacz od smutku nas uwolni

dziś w ogrodzie raj był tu kwiecień bywał maj zawitał czerwiec piwonią zapach kradł lipcowi drzwi otwiera na co róża się dąsa bo woli sierpień - wrzesień też się jej podoba dziś w ogrodzie gaj zapach zgubił winien wiatr dla mnie ten ogród to kumpel - to prawdziwy mych marzeń kram

Żywotny kocur? Zośka pragnęła Tomka w Sopocie bo wprost urzekły ją oczy kocie lecz gdy w czasie barabara szybko z niego zeszła para rzekła tyś chyba w siódmym żywocie Pozdrowionka.

To dobre, jak najbardziej, a to co złe (moim zdaniem) lepiej omijać szerokim łukiem, bo może byś silniejsze i to my zostaniemy podeptani, czy kopnięci. Pozdro.

Bezwzględny strateg i cichy drapieżca, w milczeniu kontroluje swoje terytorium. Niezauważalny, gdy nie chce być widziany, błyskawiczny, gdy nadchodzi moment ataku. Władca parapetów, dachu i ogrodu, toleruje obecność ludzi, ale nie uznaje nad sobą zwierzchnictwa. Kiciuś! PS. Mam dwa :) Bardzo fajny Twój wiersz!

prężysz muskuły wywołujesz wojny mocarz tak o sobie myślisz spoglądasz na niebo a ono ono na ciebie pyłkiem jesteś w kosmosie 2.2025 andrew

Ukryty mostek Nawet nie ma własnego Cienia jasny śnieg aff

C z a j _n i (c) k Czai się w chmurze zza czajnika, między kreskami znowu gęsto. Tutaj literki, żarcik jakiś, czasem niemrawe są poletka. Niekiedy jednak coś zaskoczy, ładniejsze cienie, lub ich pęczki. A już - the best - gdy tworek cały, oczy zatrzyma przed ekranem. Cóż czynić zatem, piórkopis duma, czy zerkać tylko incognito... Przeczekać lepiej, deszcze miną, wtedy przytargam - to, co ze mną. luty, 2025

Gdy urastasz w figurę, obrastasz jednym słowem w grubszy, na ogół drewniany materiał i jest tym bardziej co przytrzeć tu i tam. Wyżej, niżej, z boku, czy z przodu w dużej mierze zewnętrznie trzeba cię ukształtować. A kształtuje się tylko po to, abyś mocniej i skuteczniej grał po którejś ze stron planszy, bo przecież trzeba ciebie również jak najmocniej opowiedzieć. I owszem to są szachy, tyle tylko, że więcej niż dwóch przeciwstawnych sił. I ta, zasadnicza przecież kwestia, nigdy się tutaj nie zmienia. Figury tutaj nigdy nie chodzą swoimi drogami. Warszawa – Stegny, 31.01.2025r.

Wiara nie rodzi się w blasku tłumu ani wśród głośnych słów. Nie przychodzi wtedy, gdy świat wypełniony jest pewnością i wygodą. Przychodzi cicho—jak światło, które przedziera się przez pęknięcie w murze, jak szept, który słychać dopiero wtedy, gdy ucichnie zgiełk. Człowiek przez lata karmi się złudzeniami. Wierzy w porządek świata, w sprawiedliwość, w logikę wydarzeń. Przyjmuje iluzję rzeczywistości, aż pewnego dnia coś w nim pęka. Może to zdrada, cierpienie, może bezsensowność ludzkich gier. Wtedy zatrzymuje się i zaczyna dostrzegać, że świat, który znał, jest utkany z obłudy—z ról, które gramy, z masek, które zakładamy, z prawd, które zmieniają się zależnie od tego, kto je wypowiada. To moment, w którym wiara przestaje być przyzwyczajeniem, a staje się prawdą. Nie jest już słowem zapisanym w księgach ani rytuałem powtarzanym mechanicznie. Jest doświadczeniem—poczuciem, że pod powierzchnią pozorów istnieje coś więcej. Że nie jesteśmy tylko iskrą w pustce, ale częścią czegoś, co wykracza poza ten teatr. Dopiero wtedy człowiek zaczyna szukać. Nie w dogmatach, nie w strukturach, ale w ciszy swojego serca. I tam znajduje Boga—nie tego ubranego w złoto i słowa, ale tego, który mieszka w prostocie, w prawdzie, w miłości, która nie potrzebuje dowodów. Bo wiara nie jest ucieczką. Jest przebudzeniem.

@violetta Dziękuję! :) @Rafael Marius @andreas Dobre! @Domysły Monika Wszystko możliwe, ponieważ spać również trzeba. 😎

@iwonaroma Jeżeli się źle kojarzy to zmieniam:):): serdecznosci:)

@bronmus45 Rzuci, nie rzuci... stoi pod oknem, dawaj wyżerkę bo ja tu moknę! Pozdrawiam pięknie, mam ich osiem, o pierwszej ustawiają się i czekają pod oknem.

Pięknie gra zegar Pojawia się kukułka Zyskuje życie ?

na skraj przepaści głaz co przygniata cię do ściany odpychasz wciąż na nowo aż cię weźmie ze sobą

@Jacek_Suchowicz Dokładnie tak! Super to ująłeś 🙂 @any woll Ja kocham 🙂

@M_arianne gadanie to nie postępowanie

@Aleksander Mazur Tu już " wyższe" progi poezji. Bardzo ładne:-) Pozdrawiam serdecznie!

@Stary_Kredens Bo to najważniejsze pytanie i nie znamy odpowiedzi. Pozdrawiam serdecznie.

@Łukasz Jasiński logika ci nie służy.

@Łukasz Jasiński ↔Dzięki:)↔Pozdrawiam:) *** @Alicja_Wysocka ↔Dzięki:)↔Miło mi, że ładnie:)↔Pozdrawiam:) *** @Laura Alszer ↔Dzięki:)↔Niestety. Czasu nie cofnę:)↔Pozdrawiam:)

@M_arianne Tak, proszę pani, kiedyś pomagałem ludziom w potrzebie i byłem wykorzystywany, a kiedy: byłem już niepotrzebny - zostawili mnie samego jak palec... A teraz znowu potrzebują pomocy z powodu powodzi, wojny, złej sytuacji gospodarczej, drożyny i strachu przed niewiadomym... Wie pani co zrobiłem? Z własnego mieszkania zrobiłem twierdzę! Ludzie muszą wreszcie zrozumieć własne postępowania, człowiek zraniony, wykorzystany i odrzucony - bardzo się zmienia i nigdy już nie wraca do przeszłości - nie pozwoli, aby po raz kolejny... Łukasz Jasiński

@m1234 oj tam daję radę-:)A ten Kosmos to serio?-:)On przypływa ..odpływa i „ te pytania które tak znasz”?!?’

Światło nie zna granic, choć zdaje się ich potrzebować. Uderza w ścianę, przenika przez listki drzew, kładzie się cicho na podłodze. Jakby chciało dotknąć wszystkiego, ale zawsze pozostawiało przestrzeń dla cienia – swojego najwierniejszego towarzysza. Może tak wygląda miłość – przenika przez nas, zostawia ciepło, ale nigdy nie zabiera całej przestrzeni. Pozwala nam być sobą, choć równocześnie przemienia nas na zawsze. Patrzę na promień słońca wpadający przez okno. Jest w nim coś kruchszego niż w ciemności. Światło zawsze nosi w sobie ryzyko – że może zgasnąć, że może odkryć to, co chcielibyśmy ukryć. Ale może właśnie dlatego je kochamy. Bo w tym świetle jesteśmy bardziej prawdziwi – nawet jeśli czasem boimy się tej prawdy. Czym jest światło? Ciepłem w zimnej dłoni? Przebłyskiem zrozumienia w gąszczu wątpliwości? A może tylko przypomnieniem, że choć wszystko przemija, ono zawsze wróci – o świcie, po burzy, w spojrzeniu drugiego człowieka. W świetle kryje się obietnica, że nigdy nie jesteśmy całkiem sami. Jesteśmy światłem.