Ranking

a poza tym jest przymusem perwersją nudą obowiązkiem koniecznością zarobkiem nawykiem władzą poniżeniem kompulsją... ale poza tym wszystkim seks jest piękny dla tych co kochają

Serce się ściska. Niektóre kwiaty, za szybko więdną. Nieuważny krok. Tak, pospieszna chwila. Znajoma i młoda. Tragicznie zginęła. Tak bardzo Cię szkoda. Zostawiłaś tutaj, odchodząc ze świata. Kochanych rodziców. Męża, dzieci, brata. Odeszłaś a smutek, w dom Twój, nogi wepchał. Na pewno w nim długo, długo, będzie mieszkał. Kiedyś, ktoś w nim powie -Było Jej Pisane. Odeszła, gdzieś od nas. Na zawsze, w nieznane. I może, na ziemię, pod postacią wróci, wierzby- tej płaczącej, Co jak ja, się smuci. Ja, o niej, nie zapomnę. I ty, zapamiętasz. Przynajmniej raz w roku, wstąpię tu, na cmentarz. Luty2024

Zapomniana sukienka, która słońce pamięta; latem ulżyć potrafi... więc wyjęłam ją z szafy. Ach... Cała lekka, powiewna, na zefirku przewiewna; teraz przydać się może, skoro upał na dworze. Ach... Świeci słońce na niebie, więc ją wrzucam na siebie; tu odepnę, tam zwiążę - będę cieszyć się słońcem. Ach... W smugach wzory słoneczne, na jedwabnej sukience. Jedną, krótką chwileczkę; wezmę jeszcze chusteczkę. Acha.

w sierpień jak w ciepłą kieszeń chowam zwinięte w supeł lata w najtajniejszych fałdach kurzu grzebię młodości czcigodne Ozyrysy mistycznie rozmazane wieczne jak Sokrates wieczne jak Bóg Ojciec piękne i wieczne jak zbawienie od tego świata idą przez czarną noc czarne westalki idę za nimi jestem bardzo daleko od domu mistycznie rozmazany zbyt spóźniony i odległy jak wieczny Bóg Ojciec z zupełnie innego świata 16.08.2024, Warszawa

-Mistrzu czy pieniądze miłości pomagają? -Tak, bo bez nich kłopotów ludzie więcej mają. Gdy bieda wchodzi drzwiami, tak się wtedy dzieje, że miłość, też największą, oknami wywieje. G.F. Watts: When poverty comes in at the door, love flies out at the window. https://www.amazon.com/Poverty-Comes-Window-George-Frederick/dp/B08PSBN68R

siedzę w altance \obok biały gołąbek wena się budzi

Znam faceta bez rąk nie nosi rękawiczek znam kilka kobiet bez biustu noszą biustonosze

W tym mieszkaniu nikt nie sprząta Może ukłon dla pająka bo i much tu nie za wiele Za to pachnie wszelkie ziele To chałupa jest zielarki Starej baby prosto z bajki Kiedy ranne wstają zorze Baba swe opuszcza łoże Wielki kosz na grzbiet zarzuca I po ziele dziarsko rusza Słońce ☀️ rosę wnet osuszy Zdatnych zbiorów to warunek W dobrze wysuszonym zielu Na choroby jest ratunek Baba zna się na tym wielce Dobrą szkołę wszak dostała Od swej babki oraz matki Kiedy jeszcze była mała Znana dobrze tu jest we wsi Nawet w całej okolicy Kiedy komu co doskwiera Na nią zawsze można liczyć No tak pięknie lecz zapytasz Czemu z bajki ją nazwałam No bo szukaj takiej baby Jeśli znajdziesz tobie chwała

"Zaczarowana dorożka, zaczarowany dorożkarz, zaczarowany koń" To na bluzce broszka, jak pożółkła fotka i lawendy woń. "Teatrzyk zielona gęś ma zaszczyt przedstawić..." Słowa dźwięczą w uszach i mają nas bawić, padają jak iskierki na kolorowych brukach, odbijają się - czy to koń podkową stuka? Nie to nie koń, tylko samochód przemyka, a iskry gasną i nie wskrzeszają płomyka nadziei. Giną w mroku - w ciemnej ulicy, poważne twarze - wiersz nie zachwyci... "Zaczarowana dorożka, zaczarowany dorożkarz, zaczarowany koń" To na bluzce broszka, jak wódka gorzka porcelanowy słoń. "Teatrzyk zielona gęś ma zaszczyt przedstawić..." Słowa uciekają w dal, miast poetę sławić. Humor paradoksu i miłych skojarzeń, wesoły sens wiersza, - kto go dziś "zajarzy"? Kto spostrzega świat piękny i przymruża oko? Wznosi wzrok swój ponad byt i patrzy wysoko w niebo, gdzie pegaz ciągnie dorożkę zaczarowaną, to jest niemożliwe, to już zapomniano... "Zaczarowana dorożka, zaczarowany dorożkarz, zaczarowany koń" To na bluzce broszka, jak aksamitna wstążka, piękna nieba toń. 2004

W obcym miasteczku trochę mam czasu mało pieniędzy słaby słów zasób cóż można robić z takim bagażem niewiele więc patrzę i łażę Kupiłam frytki no bo są tanie z solą ketchupem niezłe śniadanie siadłam na skwerku jem i się gapię wiecie na jakiej myśli się łapię Jestem tu obca jestem tu sama nikogo nie znam nie jestem znana nikt mnie nie wita na mnie nie czeka dom 🏡 mój daleko stąd jest niestety coś jak kosmita z innej planety Ktoś obok przysiadł no i cóż z tego nie zagadam przecież do niego wyjął telefon i on coś gada nagle do ucha mojego wpada coś znajomego to polska mowa jakże znajome kochane słowa I jakiż morał z tej opowiastki nie chcę bynajmniej tkliwie was wzruszać patriotyczne nuty poruszać ucz się języków to moja rada dla siebie ucz się nie że wypada bo gdy znasz język 😛 to już żeś pan i ani obcy 👽 i ani sam (Może ja też zacznę się pilnie uczyć, wszak mówią, że na naukę nigdy nie jest za późno)

Basiu, Czy słyszysz mój szept? Gdzieś w tym codziennym chaosie, wśród tych wszystkich cichych nocy? Wierzę, że tak, choć już nie widzę tego świata tak jak dawniej, jest inaczej, Czy pamiętasz, jaki jutro dzień? Co zaszło dwanaście lat temu, gdy niebo uśmiechnęło się jak Cię zobaczyło? Wiem, że pamiętasz, wszyscy pamiętają Byliśmy wtedy jak dwie krople rosy, które zaraz się połączą, Cały tydzień padało, lecz wtedy słońce przegoniło chmury, jakby ktoś nam wtedy pomógł, nie? To byli oni, Ci wszyscy, którzy odeszli przedwcześnie, tak jak niedawno Ty, Teraz przeglądam wspomnienia, stary film, Łzy nie pomagają, Byłaś jak księżyc w pełni, w bieli, a Twój uśmiech zdominował ten dzień, Wiedziałaś, że mięknę pod jego dotykiem, Czy pamiętasz, jak drżały nasze serca? Jak szliśmy razem do ołtarza, te splątane dłonie, Pewność, że chcemy kroczyć wspólną ścieżką, była naszym kompasem, siłą, wiarą, wszystkim, Dwanaście lat słońca i burz, Chmury przechodziły razem z chłodem, a potem słońce znowu ogrzewało nas, było tak miło, ciepło, wspaniale, Walczyliśmy codziennie jakbyśmy ciągle szli pod wiatr, Nigdy nie puszczając dłoni, zawsze razem, strzegąc się wzajemnie przed innymi, nie chcących nas, zazdrosnymi, Przed wszystkim co chciało wejść do naszego świata, Tam było miejsca tylko dla nas, Wiem, że nie mogę zapomnieć o tym małym chłopczyku, którego mi podarowałaś, Widzę ile Ciebie jest w nim, ten uśmiech, Ta troska, jak przychodzi ocierać mi mokre policzki, Ta siła, ile on w sobie jej ma, To cała Ty, Walczyłaś do końca, Tęsknię, Jutro jest ten dzień, Ale Ty wiesz, Zawsze pamiętałaś, Pierwszy raz w ciszy, Już dziś w środku pustka, wyrwa, przepaść, Ból ciągle rozrywa serce na tysiąc małych iskier, Ale wiedz, że je zbiorę wszystkie, Muszę, Choć przygniata mnie myśl, że jutro nie będzie już naszą rocznicą, Już nigdy więcej, zaciska gardło, A jeszcze nie podniosłem się z upadku po Twoim odejściu, Ale próbuję, walczę, nie gasnę, Widzisz? Iskra jeszcze się tli, a ona trzyma ją mocno, Może poskłada moje rozbite serce, Tak myślę, trzymaj kciuki, Tęsknię, Wołam, Płaczę, Krzyczę Wciąż kocham, I nigdy nie zapomnę.

miłość jak narkotyk kto raz spróbuję czuje niedosyt jest jak ocean ma horyzont zwany wyzwaniem jest górą rzeką ceni rozmowę las i polane miłość to uśmiech i pogrzeb znaczy trudne drzwi jest chlebem który smakuje a czasem troszkę boli jest piękną drogą raz krętą a raz nie ale twoją

Zabija z premedytacją i w dodatku złodziej: CZAS. Uderzę go w policzek: może spróbuje oddać ... ?

baśń dla dojrzałych obrzękłe lico pełni na kołdrze inkub * moc perseidów zachmurzone niebiosa trzymają w garści * przejrzysta susza wypija skąpą rosę szczerzy się słońce * zbolałe liście skwarem obarczony wiąz gdzieś daleko deszcz * jaśniste gromy śpiew fontanny przed burzą z gongiem grzmot werbli * spieszne ulewy obchodzą krajobrazy głębokim niżem * sierpień ze słotą przeciera powidoki zieloną irchą * kłębiasty obłok spływa okrętem w lazur omija wichry * oddech ścierniska lato w słomianej bluzie studzi się pole * pasikoniki namolne jak cykady rozrzępolone * widok na dłoni zerka oknem pogórze na chmur spektakle * zamglony cirrus Giewont pod mleczną umbrą drzemie żółty świt * otwarte morze sól i jedwabna woda syrenie śpiewy * różowy powój nasyp prowadzi tory dzwoniącym szynom * pątnicze zielsko zakurzona cykoria pod zelówką proch * eksplozja wrzosów lamentują pszczoły bo miód na lekarstwo * włos kukurydzy zaczepiony o zielną wiązkę promieni * a tęczówki takie szare i niebieskie gdy halny na progu * szelesty krzewów głosy po nocnej rosie miesiąc niesie deszcz 16.08.2016

Cicho spływam po gardle w sukni czerwonej

Jak gołoborza szare – wystrzępione gęsto Lub rzeźby abstrakcyjne – z mroku wyłonione, Na kształt krzewów wichurą letnią powalonych Albo tarcz połamanych – na świadectwo klęski. Jak fale wypiętrzone na kamiennym morzu - Bez celu i kierunku, krawędzi i formy, Jak pęk pierzastych liści wielkości potwornej Albo czarciej fantazji – odsłonięte złoże, Sterczą dachy wybuchów ciosami skruszone, Surowym dziejów prawem – o stalowej pięści W gorących barw mozaice – odwetu ciężarem W mnogość zmienione zbędną – ostrokształtnych części. Nad tym jak ogród kości – zniszczenia bezmiarem Grzmią dzwony ocalałe, wiatrem poruszone…

Dlaczego kawka dzisiaj kracze w najcichszy miesiąc przesycony ziarnami słońca na twej twarzy pisklęciem z gniazda przed odlotem? Dlaczego w czułej par bliskości wdarła się w kuluar dnia pachnący, z krzewuszki zdarła skrzydła jeszcze i wysiedziała cień niechcący. To tylko kawka, ale kracze w arystokratycznym kołnierzu. Kryza się za to przynależy jej sygnet srebrny w ornat pierzy.

Jestem nikim! A ty to kto? Też jesteś nikim, co? To jest nas dwójka, nie gadaj! Bo rozgłoszą, wiesz. Jak przykro jest być kimś! Tak publicznie, jak ropucha Mówić swe imię przez cały dzień Gdy bagno z podziwem słucha! I Emily: I'm nobody! Who are you? Are you nobody, too? Then there's a pair of us, don't tell! They'd advertise, you know. How dreary to be somebody! How public, like a frog To tell one's name the livelong day To an admiring bog! Od tłumacza: czwarty wers w rękopisie brzmi: They'd banish us, you know! - Bo nas wygnają, wiesz!. Tuż pod banish jest podkreślone advertise. Jakby biedna Emily nie wiedziała co gorsze: rozgłos czy wygnanie. Ponieważ jej wiersze zostały odnalezione (w szufladzie, bo gdzieżby) po jej śmierci, nie było jak zapytać. zob: https://www.emilydickinsonmuseum.org/roomitem/im-nobody-who-are-you/

Poranek przeżegnany już rosą Leniwie oczy otwiera Gasi lampy na ulicach Odsuwa rolety Dzień się jeszcze przebudza Świtem rozpala papierosa To jest moja krew mówi Pijąc mocną kawę I ludzie idą do sklepów Przed pracą Szukają łaski W dwóch setkach Lub stoją w korkach Z rękami złożonymi na kierownicach Pokornie pochylają głowy W letargu Ci ostatni co budzą się późno Jeszcze ścielą swój sen Składają go w ofierze dniu Przecierając łzawiące oczy

jestem kimś kim nie jestem zlepieńcem ,nie litą skałą kiedy to się stało? gdy trudne wybory przestały być łatwe gdy pojawiło się „ dlaczego” i „ale” życie chce zmierzać do końca a ja chcę wrócić do początku

Usłysz mnie ... głosem Mów do mnie ... ciszą I coraz bardziej kruchy ten ziemski ląd! Już nawet książek mniej piszą ... Gdzieś nad jeziorem: miłość - do hardej Helgi czy Gerty Szczęście migoce ci w oku Mi - pozostały cukierki I popołudnia - w ścianach Gość nie w dom, a i Boga też nie ma We włosach - pasemka ciszy Gdzieś - pewnie trzęsie się ziemia Bo jednak się ludzie kochają, muskają ciepłym dotykiem ... Ja - zawsze gotowa do ucieczki Wlekę za sobą lektykę: nie daję się zbytnio ponieść - emocjom, głębokim uczuciom Uwielbiam kasyna i dżin I brzytwy - by temat uciąć ...

źle ulokowałam swoje uczucia czy jest z tego jakieś wyjście? jest. ODWRÓT

wprowadzają się wydarzenia i zjawiska a potem wyprowadzają się w pole a świadomość pozostaje czysta

... z przymrużeniem oka, zgadzam się z tymi słowami. Czyli 'bicie nosa' do skutku, aż pomoże.

Mnie ten limeryk rozbawił... widzę scenkę z ostatniego wersu.

@Dominika Moon Bardzo ciekawe podejście, to jest jakby antyapoteoza lamki wina :)

pewna dziewczynka rudowłosa zbierała w lesie suche liście kładła je między kartkami w zeszycie by później nimi zdobić ściany kątem oka zobaczyła kobietę w bieli idącą boso wydeptaną ścieżką zeszyt jej upadł z przelęknienia na wilgotną od rosy ściółkę wpatrywała się w nią zahipnotyzowana nawet wiatr ustał a drzewa zamilkły nazajutrz dziewczynkę znalazł leśniczy a raczej list który zostawiła zmięty w popłochu nie wskazując adresata przeczytawszy pierwszy wers wiedział że nic już nie wstrzyma licha lasu i jego nieustającej mocy zostało tylko mierzyć puls ziemi i czekać aż pęknie szkiełko zegara wystawiając życie na próbę Klaudia Gasztold

miłość dwóch serc Zakochani wciąż jak nikt Dni są różne, ale miłość ta sama Jednego serca trzeba mi na ziemi Mamy swoją rodzinę Kocham Cie za nic , nie istnieje żaden powód do miłości Kocham ciebie każdym serca tchnieniem Każda noc i każdy poranek jest życiem miłości Jesteś najwspanialsza co mnie w życiu spotkało życie pełne miłości Lovej . 2024-08-17 Inspiracje . Rodzina w miłości

@iwonaroma @Stracony Ale tu o biedzie, która niszczy, także miłośc, i że kasa pozwala żyć bez niej, a do bogactwa to jeszcze daleko:). Dzięki za wpisy i pozdrawiam.

@Stracony :) jakiej nieznanej :) Czy nie uważasz, że obierając taki nick (Stracony) nie powinieneś udzielać rad? Również pozdrowienia @Rafael Marius :) Strat nie będzie. Doświadczenie jest bezcenne :) A że może być za późno to się zgadzam, nic na TYM świecie nie trwa wiecznie. Dzięki:) @Adaś Marek ;) Dzięki @corival :) Również pozdrówka:)

co to jest miłość czy to chleb na stole czy kochanie a może miłość to kwiat echo tęcza grzechu wołanie co to jest miłość trudne pytanie które błądzi tak moi drodzy a może miłość to chwila to moment co to jest miłość co z nią się stanie gdy upadnie czy dalej będzie miłością czy tylko wrakiem który zatonie a po miłości tylko wspomnienie zostanie i smutny cień

chcę śnić przespać te mniej ciekawe momenty w życiu być jednością z tym, co rozumiem najlepiej czym oddycham uparcie codziennie i niech mi za to płacą minimalną krajową ustalić, co nieustalone wziąć w garść kolektywne natchnienia całej dzielnicy i w medytacji w końcu usłyszeć prawdy, na które byłem tak głuchy jeśli mam już być Syzyfem naszych czasów to niech mój kamień ma chociaż jakiś sens

Orszak przez miasto wędruje, Przez cały rynek snuje, Panowie kołyszą, Urną, gdy idą, Aż się z niej wysypuję

... sporo prawdy w tych słowach, a.. wino.. 'smaczne'.

@Igor Wasiński Jak nie ma do czego wstawać to tak wygląda.

@Igor Wasiński dokładnie tak jest jak piszesz - pozdrawiam serdecznie

my jesteśmy częstochowskie częstochowskie owszem rymy nasze brzmienie bywa boskie wiele nicków znów cieszymy niedokładne także fajne też niejednym radość sprawią lecz są siły słusznie skrajne upierdliwie mącą dławią co poezją co jej brakiem to określić w żaden sposób człowiek odczuć różnych znakiem gdyż przedziwnych wiele osób nie ma wierszy ładnych brzydkich każdy inny w ich odbiorze zatem wersy nie dla wszystkich susza rzeka albo morze przeto w kupie głośmy żwawo zrymowanym nawet biustem homo sapiens ma to prawo wielbić zgodnie z własnym gustem

na ja i ty odtąd nieszczęścia chodzą parami

Witam - zgadzam się prawdziwa miłość nie ustaje - Pzdr.uśmiechem. Witam - tak jakoś wyszło - czasem lepiej czasem nie - za czytanie uśmiech ślę - Pzdr.serdecznie. @Rafael Marius - dzięki -

lepszy już skończony łajdak niż skończona olimpiada

@iwonaroma Myślę podobnie jak Marek.zak1, więc nie będę powtarzała. Pozdrawiam :)

Poległa we mnie ostatnia na świecie barykada tęsknoty. W proch obróciła się gwiazda, która uchodziła za słońce. Twój uśmiech, przypieczętowany i zbyt pochopnie namaszczony, to wymówka; przysięga, padająca z nieodpowiednich ust. Trudno ugłaskać gwiazdy, gdy niebo znajduje się tu, na wyciągnięcie serca. Strumienie cieni, pasma światła - to tylko wyimaginowany aksjomat, prawda niepasująca do tej epoki, do wszechświata. Nawraca się jutro, wraz z przyszłością czeka na mój powrót. Zamykam ciało, pozbywam się duszy. Ostatnie namaszczenie nie dotyczy oaz, nie kojarzy się z firmamentem, przymilającym się do ostatniej kartki z kalendarza. Nie chcę, aby łzy oznaczały myśli. Zatracam się na granicy szeptu i krzyku, szukam w sobie przebłysków wiary w to, co przynosi ustom słowa, zsyła pocałunki zbyt płoche, aby zakończyć czas, położyć kres chwili.

@Dekaos Dondi Najlepiej jest znaleźć formę, w której czuje się człowiek najlepiej i się jej trzymać. Nawet wbrew modom i krytyce. Ważny jest przekaz... jeśli nie ma się nic do powiedzenia, to faktycznie, lepiej nic nie pisać niż narażać się na niepotrzebne nerwy. Pozdrawiam :)

Jesteś pierwszą myślą przed poranną kawą Cichym szelestem nie odnalezionym Wytwórnią bezładu w moim oddechu Głębinowym echem w lekkim spojrzeniu Kołyską wyrzeczeń Przestrzenią uniesień Ramienną tarczą I konfesjonałem Moją Via... Moją Via Dolorosa I najdroższym… Jedwabiem Jesteś pierwszą myślą przed poranną kawą...

@Ajar41 Co errare, jaka troska Co sprawdzone, to pogłoska Fajnie i z uśmiechem Plus! :) M.

takich bab jest jeszcze mnóstwo choć je ściga "medycyna" przez nie tracą dziś koncerny kryzys aptek się zaczyna a farmacja rozsprzedana w Polsce tylko jest konfekcja* bo zarobek rzecz to znana na lekarstwach super ekstra zioła drogie leki drogie nam lekarstwa rosną darmo a patenty zabraniają pod odpowiedzialnością karną konfekcjonowanie leków* - przygotowanie do sprzedaży (np. pakowanie w listki) :)

Super tekst! Pozdrowienia.

W głębinie był cień. Z wody wyskakiwały ryby. Nad nią świeciła tęcza.