Ranking

Grzechoczą drżące kłosy, kręcą głowy płochliwie, zioła i trawy szepczą niespokojnym szelestem. Rozwiane warkocze brzóz w daremnej ucieczce i werble z oddali głoszące groźny atak. Zaciąga zasłonę dłoń wichru piaskiem i wodą, świsty piszczałek słychać, tętnią świetlne sygnały... Nagle, promyk nadziei gdzieś z boku, nieśmiało, powstrzymuje natarcie, buduje łuk zwycięski. Cichnie wycie i świsty, uśmiechem wielobarwnym, brzozy czeszą kołtuny. Dziś już bitwy nie będzie.

Lipcowe granaty po niebie ktoś taszczy, dudniące pomruki, tężeje powietrze. Ściemniało, błysnęło i trzask, by przestraszyć, rzęsiście lunęło, zaszumiało deszczem. Myślisz, że ze strachu się liście skuliły, aby w oka mgnieniu, zacząć się prostować. Powietrze ozonem ktoś spryskał przemiły. Wszystko, co zielone, wody chce skosztować. Czy świat się nasyci krótką nawałnicą, zdąży zazielenić, nim wiatr porwie wilgoć? Wyschnie w jednej chwili, nim człowiek pomyśli; spadło, czy nie spadło, było, czy nie było? Tylko trzy dżdżownice pełzają po ziemi. Więc lunąć musiało, a je schować można. Wędzisko, marsz nad staw i jeszcze westchnienie. Co się dzisiaj złowi; z płetwą, czy dwunożna?

by zrozumieć czemu kręci trzeba dotrzeć aż do głębi właśnie tam na samym dnie skrywa on piękno swe czułą nicią haftowane wrażliwością przeplatane piękno zwane wierszem dzieckiem poezji zaklęciem

Kolejny kubek kawy. Piąty czy dziesiąty - kto to wie? Każdy kubek ma identycznie przetrącone ucho. Otaczam go sennymi dłońmi, wciągam w płuca rozkoszną woń samotności. Delektuję się tym zapachem, sycę duszę. Tak, wypełnia mnie aż po wierzchołek serca. Czy ta kawa kiedyś dobiegnie końca? Czy pewnego razu nie wystygnie, zanim zdążę ją wypić? A może... A może wysiorbię do ostatniej kropelki, pozostawiając grubą warstwę fusów? Nie wiem. Nic nie wiem. Ale rozumiem jedno: ta kawa sprawi, że nie będę mogła zasnąć, że przede mną niecierpliwa, ograbiona ze snu noc. Kofeina buzuje w skroniach, czuję zbawcze działanie. Ale... Kawa czasem również usypia, uspokaja. Może ma na mnie taki właśnie wpływ? Kto wie... Jedno jest pewne - uzależniłam się od kofeiny. Jeden kubek to nic... Zupełnie nic.

Taniec żywiołów Kapie kropla, kapie, pieści, Deszczyk pada, deszczyk deszczy, Kapie, kapie na okapie, Po kałużach kalosz ciapie. Szare chmury i niebieskie, A za nimi czarne jeszcze. Wietrzyk dmucha, wicher dmie, Płynie woda, bo tak chce. Idzie, idzie taka duża, Najpierw bardziej się zachmurza, Później gromkim biczem byczą, Burzy gdzieś, tytani ryczą. Iskry skrzą po firmamencie, Świetlne nieba wzdłuż pęknięcie. Chyba zaraz się zawali. Galopują już z oddali. Biesy sypią grudą lodu, Bez namysłu, bez powodu. Ryczy, wyje, bije, trzeszczy Rozhukany i złowieszczy Perun. Rozpościera skrzydła, Uzębione śle straszydła. Na bestialską rzeź je wodzi, A powodzi się powodzi. Leje, siecze, grzmoci, wrzeszczy Jeszcze więcej, więcej jeszcze, Szarpie, miażdży, łamie drzewa, To ulewa hymn swój śpiewa. Ach ulewa – nawałnica Dzika, wściekła, gradolica, Wichrowłosa, zgubnoszponia Pani burz, Peruna żona... Nagle ... kończy się zjawisko, Tylko z liści kropla pryska. Znowu piękna jest pogoda, A za chwilę ... znów od nowa. Marek Thomanek 04.07.2024

w pierwszą rocznicę naszego związku podarowałeś mi nic a ja tobie kawałek zdjętych majtek za 256 złotych przy trzynastej rocznicy naszego związku powiedziałeś mi że pewnie byś się ożenił z panią xyz gdybyś zrobił jej dziecko kiedy byłam na ciebie bardzo obrażona a ja tobie żebyś spierdalał wiązać warkocze czosnkowi ale ludzie umierają matki chorują na raka nowe psy się rodzą żeby stać przy pustej misce w boleściach jakiś powiat może nieuczciwie promuje PKS a my nadal jesteśmy ze sobą przez internet

być seksualną istotą babką, która dzieli na dwoje tęsknię za całością ale te oczy twoje...

nie spełnisz marzeń zamknięta w minionym świecie nowy oglądasz przez tęsknotę kwiaty w wazonie dawno zwiędły nie wróci się im życia wyjdź naprzeciw nowego może znajdziesz je w parku może na wycieczce 7.2024 andrew

wtapiam się w granat nocy szukając w gwiazdach chociaż pyłu przeszłych dni smutek wciąż prosi o chwilę dotyku i ciebie na wyciągnięcie dłoni która już nosi znamiona czasu i tęsknoty ulatującej spomiędzy palców mgła osiadła na powiekach zasłaniając złe zdarzenia bo przecież znaczenie ma tylko niespełniony sen szkicowany szczęściem bez cienia wątpliwości

dotyk ręki a nietknięta jestem tylko deszcz wciąż pada - na ramiona jak skrzydła rozpostarte i wszędzie obcość i więzienie raj utraconych chwil... przesadnych powrotów coraz więcej dzień za dniem, pod nogami grunt - z błota i niespełnionych obietnic do tyłu, wciąż niedościgniona, biegnę z głęboką wiarą, że nadal przed siebie

Napisać w końcu dobry wiersz Jak ze szkolnych czasów Wieszcz Niech go pani na polskim rozbierze Wyjaśni porównania i epitety Niech powie co autor miał na myśli Chociaż on sam tego nie wie. Napisać w końcu coś epokowego Jak wazon z kryształu na eksport Niech go czytają na Zachodzie Wyjaśnią stan ducha i natchnienie Niech dadzą Nobla, że rozumieją Chociaż własnych myśli nie znamy Napisać w końcu coś z miłości Jak wtedy za pierwszej młodości Niech smak prostych rymów wróci Wyjaśni po co tak naprawdę żyjemy Niech znów poczuję, że istnieję Chociaż sam nie jestem pewien.

,,A kiedy przyjdzie także po mnie Zegarmistrz światła purpurowy By mi zabełtać błękit w głowie To będę jasny i gotowy’’ *** Każda śmierć żywych tak boli ogromnie twój zegarmistrz odmierzył czas nowy co jeszcze napisać w ostatnim słowie? jesteś sercem i duszą ,, jasny i gotowy’’ I teraz patrząc z góry mówisz,, co po mnie?’’ do każdego z nas zegarmistrz kiedyś zawita na tym świecie czeka osamotniona płyta każde pożegnanie żywych boli tak ogromnie Lecz przyjdzie czas na nowe spotkanie słowa piosenek na nowo przywołamy i Zegarmistrza wspólnie zaśpiewamy Samotna płyta ku pamięci pozostanie

Witaj - dokładnie tak każdy dzień innym zaskakuje pozytywem - - miło że czytasz - Pzdr. Witam - taki jak napisałaś - wiersz od serca - Pzdr.serdecznie. Witaj - cieszy mnie owa ładność - dziękuje - Pzdr.uśmiechem. @corival - @Rafael Marius - @sisy89 - pięknie wam dziękuje -

" Ze starego sztambucha" Wśród kurzu,na strychu. Głęboko, w walizce. Leży stary sztambuch. W nim- spisano wszystko. O szczęściu i O nieszczęściu. Ważnej,błahej sprawie. Pierwszym ważnym balu i pierwszej zabawie. Opisano spacer. Pierwszy pocałunek. Pierwszy wspólny wyjazd. Pierwszy podarunek. Pierwszy uścisk dłoni. Pierwsze czułe słowa. Z tęsknoty i żalu, z sercem,pęka głowa Kiedyż to minęło? Dawne wydarzenia. Szybciej,serce bije, wzruszają-Wspomnienia

gdy biorę los w ramiona i więcej chcę niż muszę to rośnie we mnie przestrzeń na wielobarwną duszę

Kiedy góra zwiastuje wody wodospad, ja siedzę w wannie z pachnidełkami. W czepku z ceraty występuję publicznie w operetce łazienkowych rytuałów. Echo spłuczki, szum prysznica — to muzyka. W codziennych domowych koncertach z reguły oszczędnościowo używam ciepłą wodę. Nie cisza, tylko akustyczna ruletka. słychać każdy szmer, każdy szept, cichy krok, stają się częścią sąsiedzkiego soundtracku. Komedia pomyłek, gdzie ściana ma uszy. Codziennie występuję w naszym spektaklu.

chciałbym ci podarować wszystkie lipce tego świata te chłodne pokropione rosą i te co pocałunek splata srebrne ciche pełne słów w cieple lipca zatopione tak jak wcześniej trzymać znów twoje w mojej drżące dłonie

napisać w końcu coś miłego piórkiem poezji lekko dźgnąć facecji deczko dać kolego sentencją rzucić w szary kąt już z komentarzy wiatr zawieje a Ty poczujesz że istniejesz :)

…napisać w końcu coś od siebie tego ci trzeba przyjacielu gdy życie bledsze masz niż w niebie opisz go prosto - bez szczytnych celów a wówczas każdy się ucieszy bliższy nam będziesz niż z cokołu znajdziemy w wierszach cząstkę siebie miast noblowskich fraz - sokołów ;) pozdrówki

@iwonaroma Dziękuję i pozdrawiam :) @Dagmara Gądek Dziękuję za przychylne spojrzenie. A co do: Gapiów na dworze dawno nie było, chyba, że zza okien patrzyli. Już prędzej zwierzęta pochowane gdzieś tam. Jednak napisane głowy miały dotyczyć kłosów i podkreślać wiatr kręcący wszystkim, jakby miała powstać trąba powietrzna... W zasadzie wers zapewne mógłby brzmieć inaczej, choćby tak jak proponujesz, ale zaburzyło by to rytm, no i ilość sylab w wersie. A tego nie chciałam. Pozdrawiam :)

@Dagmara Gądek Dzięki za wizytę Pozdrawiam @corival Pogoda to dla wszystkich temat bo zawsze jest choć czasem nie ma bywa powiemy nie ma pogody wtedy roślinom nie skąpią wody zawsze z pogody ktoś ma pożytek chyba że niszczą coś nawałnice :)

za pieszczoty pocałunki polnych kwiatów miłe słówka za obecność w dni pochmurne oraz oczy zawsze dumne za te lata już minione twoim dobrem oświetlone za to wszystko razem spięte aż do końca wdzięczny będę

@Stracony są różne wizje roli poety. Bardzo różne. I różni są poeci. Mi najbliższa jest teza, że robię w branży rozrywkowej i najwięcej piszę tęsknotą. O tym czego mi brakuje, a nie o tym co mam w nadmiarze. I ja akurat prawie w ogóle nie panuję nad odbiorem swoich tekstów, a piszę je niekiedy bardzo szybko. A jak już ich napisałem z chyba tysiąc relatywnie mniej się tym przemuję ;))

.... na słowa Corival... :) Mirek... jest przemiłe wspomnienie, kieeedyś... mnie się ciutkę skraca i troszkę inaczej czytam wersy... podam jak, to tylko sugestia. Wiersz oczywiście Twój i Ty decydujesz..:) Pozdrawiam. pełen zapału idę po śladach pierwszego słowa i w najmniej spodziewanym momencie wśród błękitów rodzi się (..) ...................... słowo 'cudowny' niekoniecznie dla mnie obraz dnia wyznacza drogę dla słońca na niebie rozsiane wiatrem ptasie trele kraszą (..) pierwszą rozmowę we wzajemnym objęciu ................ ten wers 'mówi', że "naszą" spijam dźwięki jak kwiat poranną rosę ciekawe co będzie dalej

@Amber Bardzo dziękuję, ciszę się ;) @Dagmara GądekDziękuję! To dlatego, że pisane "na świeżo", w emocjach. Nie ma to, jak "spontan"! A najlepsze tematy podaje nam życie :) Pozdrawiam Was serdecznie!

W kuchni resztki ze śniadania, w pokoju porozrzucane ubrania, w sypialni pościel pomięta, łazienka zamknięta. Szukam siebie dalej.

pełen zapału idę po śladach pierwszego słowa i w najmniej spodziewanym momencie wśród błękitów rodzi się cudowny obraz dnia co wyznacza drogę dla słońca na niebie a rozsiane wiatrem ptasie trele nad muślinową łąką z kocyka kraszą naszą pierwszą rozmowę we wzajemnym objęciu spijam dźwięki jak kwiat poranną rosę ciekawe co będzie dalej

błądzę w ciemności upadam nawet oświetlam drogę własnym przykładem

Zabieraj swoje manatki! — skruszony, wrócił do wody, choć z pochodzenia podobny bardziej do słonia niż krowy. A co się stało — nikt nie wie. Poszło o motyle w brzuchu? Ostentacyjną nadwagę, czy lepszą przyszłość maluchów? Ma na to wytłumaczenie, solennie tak spolegliwy: Lubię słodkowodne trawy i żywot w cieple, szczęśliwy. Fałd skórny ma nad oczami, ma nad oczami lagunę. Fale i giętkość nocami, do samic z torped surfuje. Gdy małym dzieckiem, kieł rośnie mu (uuu..), morsa śmie przypominać. Odkurza, ściera trzonowce, dorasta w całuśny wyraz. Łatwo nie dojrzysz go, lustro zasłoni alg żywy dywan, na plecach otwarty w toni śpiewnej, a trąbką wygrywa. *** Terkot silnika Przejmują palce dziecka Latem na szybie

@Amber No ale wiesz, męczące są takie dociekliwości ;)) Zresztą znów mi się trochę zbiegło tym razem z filmem "Do granic"... Jest w kinach i bardzo polecam... no ale powstaje pytanie zupełnie niewyjaśnialne jak to się mogło tak zbiec skoro ja nawet nie bardzo czytam na co idę do kina ;)))) Również pozdrawiam :)

panienka z okienka w maki malowana rozrzewniona wiatrem słońcem roześmiana cała w słodkich snach z różą w jasnej buzi modrym chabrem w oku słodkim głosem kusi chodź na chwilę do mnie tu miły dla mnie chłopcze bądź na mym łonie głowę złóż ukołyszę cię do snu

Dziękuję, @Rafael Marius :) To bajka na dobranoc, bo wszyscy kochamy syreny :) Dobranoc :)

Taka już ich uroda. Pożałowali na wyciszenie. Ma być w założeniu tanio, choć i tak nie jest.

Słowo masakra jest powszechnie nadużywane. Łąki to zapewne niemi "świadkowie" wielu bitew. Ciekawy wiersz :)

@Rafael Marius Śliczne dzięki cieszę się że smakuje - ukłony

@Dagmara Gądek Rubin! Pamiętam do dziś, jak przez zasłony z czwartego piętra leciał dym z okna -:)) Bomba

Kiedy patrzę w oczy twe tak dalekie widzę siebie niedawno narodzoną wraz z twoim przyjściem. Dlaczego nie ma cię przy mnie, teraz widzę tylko cień siebie, kiedy pojawisz się i napiszesz na moim nagim ciele kocham cię delikatnie muśniesz wargami i będę wiedziała, że jesteś. Tak dalekie są jeszcze marzenia, krople spływają po policzkach, gdy widzę twe oczy przez szybę telefonu.

@Rafael Marius już dawno nieprawda:) mamy fajnie cieplutko:) zaskoczenie dla mnie, bo już jabłka i śliwki są, panie na straganie mówią, to jest anomalia, bo zaraz się skończy wszystko.

Adieu, adieu! błękitna morza dal Pochłania mój ojczysty brzeg; Nocnego wiatru szept, szum fal I mew rozochocony skrzek. Słońce, które tam w morzu zachodzi W locie ścigamy z całej mocy; Je oraz ciebie pożegnać się godzi, Ojczyzno ma - Dobrej Nocy! Za kilka godzin znów błyśnie zorza By przynieść jutra narodzenie; I powitam ocean i przestworza, Lecz nie mą matkę ziemię. Pusty stoi mój stary dwór, Jego kominek zniszczony; Zielsko porasta jego mur; W bramie wyje pies porzucony. od tłum.: Childe oznacza mniej więcej to samo co nasz panicz. I Byron: Adieu, adieu! my native shore Fades o'ver the waters blue; The night-winds sigh, the breakers roar, And shrieks the wild sea-mew. Yon sun that sets upon the sea We follow in his flight; Farewell awhile to him and thee, My native Land-Good Night! A few short hours, and he will rise To give the morrow birth; And I shall hail the main and skies, But not my mother earth. Deserted is my own good hall, Its hearth is desolate; Wild weeds are gathering on the wall; My dog howls at the gate.

Wesolutko - Słodziutko :-)

@corival Rumieniec na twarzy, zaświecił czerwienią, jeśli piszesz Cori... przynajmniej półserio! Wszystkiego Dobrego Cori, przecudnych wakacji życzę!

@Dagmara Gądek dziękuję, również pozdrawiam.

@Ewelina piękny wiersz, dodaję do moich ulubionych :) Czasami trzeba zrobić kilka kroków do tyłu, żeby się rozpędzic :) Pozdrawiam

@Kwiatuszek @Nata_Kruk I bardzo szybko mi ten wiersz przyszedł. Jakieś dwie godziny i.... ciach. Z wielką frajdą napisany. A na drugi dzień tylko parę poprawek i gotowe. Inne wiersze trzeba dosłownie wymęczyć. Każde słowo wywalczyć i z mózgu siłą na papier jak cytrynę wycisnąć. A ile się przy tym szarych komórek napsuje i supłów na neuronach porobi, o tym już nie chcę mówić. Czasem mam wrażenie, że jest to jeszcze bardziej szkodliwe niż picie na umór spirytusu przez cały weekend. :-))))) Pozdrawiam i dziękuję za spodobanie się.

@Stracony Jest ewidentnie coś z pomieszania z poplątaniem. Zgoda. Zatarło się szereg granic. I sam niejednokrotnie mam dylemat po której mocy strony się opowiedzieć, gubiąc się w tych stronach tak naprawdę. Zwłaszcza że widziałem mnóstwo dobrych efektów zła i fatalnych efektów tego rzekomego dobra... odchodzę od tych pojęć, a chciałbym tylko postrzegać sprawy przede wszystkim artystycznymi cokolwiek by to nie oznaczało zresztą :)

z pustego i Salomon nie naleje lecz z żyznej ciszy nawet byle szept zrodzić może burzę

@Rafael Marius pęd za karierą jest mi obcy. Podążanie za sobą to zdecydowanie inna kwestia, bardziej mi bliska. Z karierą taką czy inną nie ma nic wspólnego.

@Manek Te Twoje wiersze, opowieści czyta się z zapartym tchem i zawsze jest za mało. Pozdrawiam serdecznie! Ten wiersz jest 12/10;-)

To teraz norma w Warszawie, duża rotacja nikt się nie zakorzenia. Pozostaje tylko pęd za karierą, bo to przynajmniej powinno się udać, gdy biegnie się wytrwale i w dobrym kierunku.

Między pracą z pędzlem i srebrem pochyla się w kuchni i kroi czerwone, dojrzałe pomidory. Sadzi na balkonie kwiaty, patrzy jak rosną i może raz na jakiś czas łzami podlewa ich dusze. Kiedy spojrzysz jej w oczy możesz się zgubić. W labiryncie źrenic i tęczówek radość ze smutkiem się miesza. Z jubilerską precyzją słucha i zażegnuje ludzkim dramatom. Celnym słowem, myślą lotną ucina hydrze nieśmiertelną głowę. I przypala ranę w miejscu cięcia. Pan Cogito obecnych czasów. Myśli i jest. W rzeczywistości lustrem, odbiciem, poświatą. Gdy obejmie Ci świat ramionami będziesz mógł się poczuć bezpiecznie. Jest światłem jasnym, bezkresnym, z ciemności wyłaniają się kształty. Ciepłem rozleje się w Twoich tętnicach. Poczujesz coś czego nie nazwiesz nigdy. I będziesz chciał zatrzymać tykanie zegara. Potem wrócisz, do domu. Bardzo powoli. I nic nie będzie już takie samo.