Ranking

położyłam dłoń na chłodnym policzku mam ochotę gładzić poezję pod włos... na ostrych słowach ostrożnie się położę a ty mój gołębiu płochliwy pod niebo leć

ustawiasz się w kolejce do chleba może nie po tej stronie co trzeba spójrz w lustro mój drogi nie jesteś taki ubogi by newsy z TV spożywać od tych co chcą cię wy...kiwać 6.2024 andrew

Ten mozół, przez wciąż niezamknięte sprawy dotkliwy i doświadczany niezmiennie, przypomina łabędzia chód niemrawy. A umieranie, owo opuszczanie ziemi, na której stoimy codziennie, jest jak jego lękliwe lądowanie: na wodzie, która go miękko przyjmuje i która, niemal radośnie ustępuje I cofa się przed nim, za falą fala; gdy on z nieprzemijającą pewnością coraz dojrzalszy, z królewską godnością i spokojem powoli się oddala. I Rainer (1892): Diese Mühsal, durch noch Ungetanes schwer und wie gebunden hinzugehn, gleicht dem ungeschaffnen Gang des Schwanes. Und das Sterben, dieses Nichtmehrfassen jenes Grunds, auf dem wir täglich stehn, seinem ängstlichen Sich-Niederlassen: in die Wasser, die ihn sanft empfangen und die sich, wie glücklich und vergangen, unter ihm zurückziehen, Flut um Flut; während er unendlich still und sicher immer mündiger und königlicher und gelassener zu ziehn geruht.

gdzieś wibruje w kosmosie sen który przyoblekł się w ciało na polanie jodłowej woń leśnego miodu i szelest jedwabiu usta w ustach pęcznieją słodyczą trzepot motylich skrzydeł preludium nowej rzeczywistości w architekturze nieba trwanie w tęsknocie

życie to nie bajka to droga która wiele do powiedzenia ma to góry łąki i lasy czasem smutek żal to niewiadoma którą trzeba zrozumieć to drzwi za którymi różnie bywa życie to nie bajka ja o tym dobrze wiem mówię to ja który czasem błądzi szukając prawd którymi bawi się los

filharmonią żab o świcie i pod wieczór zielone łąki

Odszukałam pośród szemrzących dróg tę jedyną, która zaprowadziła mnie do twojej epoki. Odnalazłam taki bezczas, z jakim nie warto witać jesieni, kołysać się wraz z wiosennym powiewem. W końcu przytrafiła mi się miłość - inkrustowana najlepszymi łzami, udekorowana światłem, które nie boi się własnego cienia. Poczułam na napiętej skórze twój nowo narodzony świt, poczułam myśli, niedawno poczęte, otulone miękkimi mgłami. Moje rozkwitające dłonie balansują na granicy ciała i nieba, wkradają się pod grubą warstwę nocy, niespokojną i bardzo dosadną. Twoja melancholia twierdzi zbyt wiele; oddaję ci bez zastanowienia życie, aby należało również do ciebie. Wiem, powróci dzień - zimny i mokry, ale tylko po drugiej stronie snu. Ja wciąż jestem tu - odurzona twoją niecierpliwością, sentymentem, który pragnę dla ciebie uwiecznić. Mój drogi, nie szukaj niewłaściwych dachów dla bujnego serca; nie szukaj łez, bowiem odeszły o przesądzonej porze. Zatrzaśnij serdecznie drzwi, otwórz na oścież swą cielesność. Popłynie w nas tęsknota, samotne słońce, którego się nie wstydzę.

Pewnemu Jasiowi ze wsi Podkowy, Raz po raz uciekał rozum od głowy. W dodatku jeszcze tak! Do kaduka! Do lasu poszła od niego nauka. Nie wie, do Sejmu iść? Czy pasać krowy?

A gdybym tylko mógł żonglowałbym w cyrku czterema długopisami (każdy inny, bo rozoogniony odmienną emocją) jednocześnie i dajmy na to tylko lewą ręką ku wielkiej radości gromowładnej publiczności. Seranon, 04.06.2024r.

-Z okazji Światowego Dnia Roweru Jadę na rowerze mówię to szczerze że jadę na rowerze sam w to nie wierzę jadę na rowerze dzieci machają wszyscy których mijam mnie pozdrawiają jadę na rowerze to nie jest kpina śmieje się do mnie śliczna dziewczyna jadę na rowerze czas wartko leci na czystym niebie słoneczko świeci Mówię ci bracie szykuj swój rower ruszajmy razem gonić przygodę weźmy kanapki i jakieś picie bo zgłodniejemy takie jest życie naciągnij wdzianko jakieś obcisłe i kask na głowę nie musi być ślicznie gogle na oczy ruszamy w świat niech przyjacielem będzie nam wiatr Jadę na rowerze….. Zwiedziłem całą już okolicę gdzie jeszcze jechać bez przerwy myślę poznałem wszystkie lokalne drogi wyruszyć dalej jestem gotowy wszystkie zabytki znam i atrakcje chcę na rowerze spędzić wakacje sam nie wiem co mam jeszcze wymyślić chyba pojadę na jakiś wyścig. Jadę na rowerze….

być już tylko w ciszy z dźwiękami ponad niebem i spijać potoków brzmienie ... może chcę rozpalić serca rozbić martwe, bez czucia kamienie zetrzeć skazy na dłoniach i w myślach odkryć kielich słodyczy bez dna wyssać wilgoć z niepozornych mleczy bez ciężaru prawdę o sobie wyznać sobą bez siebie pozostać w milczeniu pod niebem na zawsze - tańcząc po szczytach gór - jak na świerku igłach... lekko i wciąż boleśnie

lubię czasem pomarzyć o tym i o tamtym to fajne uczucie lubię sobie pomarzyć być bliżej chmur i gwiazd niczym się nie martwić lubię te swoje marzenia nie wstydzę się ich jestem im na tak moje marzenia to skarb mimo że w kieszeni niepewny grosz tak moi drodzy nauczyłem się marzyć nie boje się horyzont o tym wie dlatego często marzę bo wiem że bez marzeń nie umiał bym żyć nuda by mi dokuczała nie cieszył by kwiat smutny byłby sens

Żal mi bardzo tamtych chwil zdarzeń spojrzenia Już to się nie powtórzy nie wyjdzie z cienia Spojrzenie było inne nieskalane zwątpieniem młode czasem dziecięco naiwne Bezcenne i nie do odzyskania Pozostało za murem zdarzeń niechcianych ale jakby nieuchronnych Przez to samo że były Jakby w gwiazdach zapisane W nieprzychylnych konstelacjach Wśród zdrad kłamstw knowań Sprzeniewierzeń i własnych ułomności I co czy stało się coś czy raczej rozeszło się po kościach i dalej żyliśmy No tak, dalej żyliśmy Banał Ale powtarzalny

I. Bezsenność Pięcioma zmysłami podchodzę do łąk lawendowych Minęłam chaszcze waleriany białego nostrzyka zarośla Pośród melisy i chmielu owadzia muzyka z passiflory pnączem brzęczy obertasem Upałem pachnie Augustifolia duszno - Brak mi wody ze źródła lodowych kryształków powietrza Piętrzy się wzgórze sosnowe wije zaskrońcem ścieżynka - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Tylko czy dotrę ponad wierzchołki Nim zasnę II. Wilcze godziny Beznadziejne te wilcze godziny oddechem snu pauzowane z bezrzęsą gwiazdą jak gała cyklopa - - - - - - - - - - - - - - - I zapachem swędu po zastawionych kątach III. Pavor nocturnus Motto: „Sny sprawują czasami obudzenie nagłe połączone z pewną niespokojnością” („Medycyna ludowa […] Poradnik lekarski dla wszystkich stanów”). Warszawa 1860. – s.37 Zdarza się iż duża kobieta budzi się dzieckiem aby z lalczyną rozpaczą ptasio zapłakać w koszulę nocy – wówczas Anioł Stróż na powiekach jej kładzie rękę swą - kompres ciepły niby lipowy okwiat i przesycony zapachem ambry bursztynowych ziół i jego toaletowej wody Augustifolia, dokładniej: Lavandula augustifolia łacińska nazwa lawendy właściwej.

@Tectosmith właśnie to chciałam osiągnąć... przykuć uwagę i zachęcić do przemyśleń nad tym przedziwnym motylem :) Pozdrawiam ciepło:)

@Tectosmith warto przerwać ten krąg...

@Ewelina Jestem, ale jednak bardzo mało. Coś tam się znowu we mnie wypaliło. I tka w kółko na okrągło lata całe leci.

@Tectosmith kocham morze. Wiersz powstał jak byłam nad morzem :) Pozdrawiam serdecznie:)

@Tectosmith dziękuję serdecznie 😊 Dawno Cię tu nie było. Miło że jesteś:) Pozdrawiam ciepło 😊

@A-typowa-b Tęsknota i pragnienia na wyciągniętej dłoni. Faktycznie, nie da się dosięgnąć wszystkiego, czasami nawet jest się odrzuconym, ale nadzieja zawsze pozostaje i myślę, że warto się jej trzymać. Bardzo ładny wiersz. Pozdrawiam ciepło :-)

@Ewelina Jesienna tęsknota w środku maja. Bardzo ciekawie. Ładnie malujesz te Twoje wiersze. Pozdrawiam ciepło. :-)

@Ewelina Bardzo piękny obraz. Aż się pragnie takiego morskiego bezmiaru. Pozdrawiam serdecznie :-)

@Ewelina A to ja poproszę o taki dotyk. Czasami otrzymuję uśmiechy, ale ten dotyk to jednak jest już coś. Bardzo ładny wiersz. Pozdrawiam romantycznie :-)

@Naj Jeśli chcesz wkleić tekst bez formatowania, wciśnij SHIFT+CTRL+V, zamiast CTRL+V. Wtedy nawet tekst skopiowany z Word wklei się bez wspomnianych kwiatków.

@Ewelina Faktycznie inna bajka. Wciąż zastanawiam się nad tym trójskrzydłowym motylem. Bardzo ciekawy i zagadkowy wiersz. Pozdrawiam wiosennie :-)

@Ewelina Bardzo ładna miniaturka. Faktycznie można by poezję brać pod włos, przerywać monotonię narzucaną przez innych. Pozdrawiam ciepło :-)

Ok. Dziękuję za wyjaśnienie. World jak najbardziej mógł być używany Pozdrawiam :)

@Naj "Białe" tło najczęściej bierze się z kopiowania z innej strony lub Worda, w nowych publikacjach problem jest już opanowany :)

@violetta Bardzo rozsądnie, gdyby... Pozdrawiam serdecznie, Miłego dnia

zmęczony zimowym obrazem przymrużam na chwilę wzrok grzejąc się ciepłym widokiem majowych sadów pól oraz łąk lecz ktoś przerwał ten stan mówiąc zamiast się tak gapić lepiej idź dołożyć do pieca marzeniami się nie ogrzejesz a ja zdziwiony tym bardzo zacząłem się głośno śmiać z tego że ktoś tak trafnie oddał w mą stronę strzał

Jak kotek z pazurkami :)

Witaj - miło że czytasz - dzięki - Pzdr. @Łukasz Jasiński - dziękuje -

Wypiekaj sobie sam chlebek :)

@Łukasz Jasiński Myślę, że Viola wtrąciła się do rozmowy, nie dla mnie, tylko dla Pana. Ja już podziękowałam wcześniej, za wymianę myśli, nazwałam rozmowę miłą i pomyślę jeszcze, jak wcześniej wspominałam o idei humanizmu... DZIĘKUJĘ 🙂, za wszystko 🙂 Może spojrzy, Pan na moje ,,wiersze" trochę inaczej, jako ciekawe kobiece zapiski... mimo wszystko wkładam w nie dużo pracy....

@Olgierd Jaksztas Dziękuję Łukasz Jasiński

@Łukasz Jasiński Jak dla mnie bardzo melodyjne, interpunkcja też tu pomaga. Rzadka dbałość o tę stronę textu. Pozdrawiam :)

to by była sumem gdyby kózka nie skakała ...

@Amber dziękuję Ci bardzo za miły komentarz 😊 Pozdrawiam:)

latał taki z tacą... goły krzyczał, że nie grzech to, tylko kwesta

@Leszczym oj, tak, tak, póki można za młodu:)

@Leszczym :) ja leworęczna przestawiona na prawą stronę;) I miałam jeden długopis z czterema kolorowymi wkładami - w jednym :) Ale w cyrku wszystko jest możliwe! :)

@Dagmara Gądek ... ( powrót może być różnoraki)... Właśnie tak jak piszesz. @jan_komułzykant Niestety nie mamy na takie sytuacje wpływu. Dziękuję, pozdrawiam.

Cenne słowo (Jak dobry sen) Nie przychodzi wcale tak łatwo A marzenia zapisane Na błękitnej kartce Znikają tak szybko (W oka mgnieniu)

Choć małymi obdarzony skrzydłami I drobnym będąc pierzastym ptaszkiem, Poleciałbym zobaczyć cię! Lecz myśli takie są tylko marzeniami I wciąż tu tkwię. Ale w moim śnie do ciebie szybuję Jestem zawsze przy tobie w moim śnie! Cały ten świat na własność mam Lecz gdy się obudzę, gdzie się odnajduję? Sam, całkiem sam. Sen uleci, choć i wbrew króla woli: Więc uwielbiam się zbudzić przed świtem: Bo, choć mój sen opuścił mnie, Zamykam oczy i póki mrok pozwoli Ja nadal śnię. I Samuel (1817): If I had but two little wings And were a little feathery bird, To you I'd fly, my dear! But thoughts like these are idle things, And I stay here. But in my sleep to you I fly: I'm always with you in my sleep! The world is all one's own. But then one wakes, and where am I? All, all alone. Sleep stays not, though a monarch bids: So I love to wake ere break of day: For though my sleep be gone, Yet while 'tis dark, one shuts one's lids, And still dreams on.

A więc usiądź tu. Wskazuję gestem puste krzesło. Przy stole. Przy tym stole z uschniętą różą w wazonie pękniętym na wpół. Za oknami wiatr szeleści i szumi. Snuje jakąś opowieść pośród drzew. Pośród drzew rozchwianych w szpalerze. Wśród topól, kasztanów… Wśród nocy… W pustym pokoju słońce wiszącej lampy. Zakurzone, szklane klosze z cmentarzyskiem czarnych much. Wiszący nade mną ciężar śmierci. Nad nami. A więc siada na krześle. Otwiera usta, jakby chcąc coś powiedzieć. Chwilę się zamyśla. Zamyka je znowu. Zaciska mocno, ukrywając wzruszenie. Tak, jak się widzi kogoś bliskiego po wielu latach. I nic. Jedynie szum dojmującego milczenia białej ciszy. Zdawać by się mogło, że nie ma tu nikogo. Bo to prawda. Albowiem prawda. Tylko głód wyobraźni owiewający pajęczyny na jakichś nachyleniach ścian, załomach, mansardach, nieskończonych amfiladach pokoi oświetlonych kinkietami świec… Ale mówi coś do mnie. Mówi zbudzonym cichością głosem. Takim płynącym z daleka rzeką czasu. Niedosłyszę. Albowiem zagłusza go piskliwy szmer wzburzonej we mnie krwi. A więc mówi do mnie, poruszając bladymi jak papier ustami. Wyodrębniam ze słuchowych omamów niewyraźne słowa. I próbuję ująć jej dłoń, którą trzyma na stole przy talerzu z okruchami czerstwego chleba. Dłoń aż nazbyt chudą, aby mogła należeć do świata żywych. Doskonale nieruchomą. Nie mającą już tego blasku, co kiedyś. Kiedy skupiam się w sobie, aby jej dotknąć, cofa ją nieoczekiwanie. I patrząc się na mnie tym wzrokiem wyblakłym śmiercią, mówi szeptem, nie-szeptem, głosem jakimś dalekim: „Wybacz, synku, ale mogę tobie usłużyć jedynie wspomnieniem”. I nie mając czasu obrócić wzroku, tylko patrząc się nieruchomo jak kamienne popiersie – rozpływa się wolno w tym deszczu wirującego kurzu. W melancholii, w bólu nieistnienia. Mamo. Mamo! Ja wtedy śpiewałem ci kołysankę, wiesz? Tutaj i tam. Nad szarą, lastrykową płytą. „Wiem, synku, wiem…”. Poczekaj! Chciałem cię jeszcze tyle… Odwracam się, ockniony krótkim skrzypnięciem podłogowej klepki. I znowu. Jakby ktoś na nią nadepnął nieświadomie. Jakby od czyichś kroków. Omiatam spojrzeniem pustą otchłań smutku. (Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-03)

To przychodzi do mnie, kiedy zamykam oczy w nocy, przedzieram się przez labirynty wspomnień obcych Biegnę szukając wyjścia z tego padołu grozy A gdy się budzę dochodzi do mnie, że ciągle siedzę w bagnie Czy to wszystko się dzieje naprawdę? Przychodzą do mnie różne potwory, zmory Czy to demony mojej osobowości, która w cieniu błądzi ? Na piedestał wyniosłem wartości, za które mi tak bardzo wstyd Może dlatego zamiast szczerze rozmawiać wolę zamknąć kolejne drzwi Chciałem żeby wyszło dobrze a dziś znowu idę pić Nie znoszę siebie bez tego, prawie tak bardzo, jak nie znosisz mnie Ty I muszę z tym żyć, a nie umiem z tym żyć Zrobiłem to raz, mogę powtórzyć to dziś To wszystko jest nic nie warte, a trwam w tym ciągle, w nocy nie mogę zasnąć, rano nie mogę podnieść powiek Nadchodzi koniec

To po prostu takie szare* Życie, wiesz, niczego: już nie - znajdziesz na tym okrutnym padole dwunożnych ssaków agresywnych jak najbardziej trzeba pożegnać i aborcją i karą śmierci i eutanazją - prawem świętej matki natury, one: uwielbiają - nowobogackich i głupich i ostro gardzą takimi jak ja - wolnymi mądrością... *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (maj 2024)

Nie ma jak uciec przed światem wielkich idei, które ostatnio w dodatku zgłupiozmądrzały, choć są jeszcze tutaj tacy, którzy tego próbują. Te wielkie idee z czasem i z wiekiem absorbują coraz bardziej te wszystkie skrawki twoich myśli. I nie myśl sobie, że znajdziesz w nich jakąś jednoznaczną odpowiedź. Nasze skrawki myśli łączą je w skomplikowane sofizmaty, które w ogóle z zewnątrz i z jasną głową trudno jest pojąć. I spokojnie, możesz mi w tym zaufać, bo widziałem już swoje, że na swojej drodze spotkasz nie raz i nie dwa naprawdę dużych sofizmatyków, którzy w sposób nawet nieuświadomiony choć słuszny poproszą cię o drogi pakiet cierpliwości i wyrozumiałości. Często w przyrodzie występuje również interesujące zjawisko odpowiedzi sofizmatami na sofizmat i występujące z tego faktu niemałe nieporozumienie. Zdarza się nawet, że sofizmatycy, którzy owszem nimi są tylko z innej dziedziny, potrafią umiejętnie relacjonować kłótnię sofizmatyka z sofizmatykiem, co rodzi określone konsekwencje i powoduje niemały ból głowy u odbiorcy takiej relacji. Inna sprawa, że najlepsze imprezy odbywają się tutaj w knajpach sofizmatyków. Idziesz na taką i zaczynasz tańcować słowem i wręcz podrywasz na lansowane tam sofizmaty, co powoduje, że wcale a wcale nie tracisz czasu na przygotowanie i przemyślenie odpowiedniej gadki. Musisz się tylko bardzo pilnować aby podczas tłumaczenia zawiłości modnego sofizmatu nie skrzywić się ponad miarę, co drugą osobę może nawet spłoszyć, bo ona od początku przecież bardzo chce wierzyć w prezentowany przez ciebie sofizmat, a ty masz za zadanie tylko odpowiednio go zrelacjonować. Zdarzyć się też może, że gdzieś obok was usiądą piękni nastoletni i wysnują z podsłuchanej waszej niebywale najważniejszej dyskusji całą plantację wyśmiechu, co zresztą najprawdopodobniej poznasz po ich rozśmieszonych oczach. W takiej sytuacji nawet próba obrony przez ciebie prezentowanego sofizmatu wobec powyższych może zostać cokolwiek słusznie odebrana za działania odbiegające od normy. Z drugiej jednak strony w tym świecie wciąż nie wystarczającej rozwagi i rozsądku uwielbiamy wszyscy naginać normy pod sofizmaty, więc nie ma aż tak dużego znaczenia przejmowanie się tutaj ponad miarę normą. Warszawa – Stegny, 10.03.2024r.