Ranking

A teraz coś ze staroci.. Śpiewnik pielgrzyma Na osiemdziesiąt sześć Mam marzenie I czekam na jego spełnienie Mam marzenie Że w ogniu stanie świat Mam marzenie Że ogień miłości strawi świat pełen wad Mam marzenie Że brat będzie wiedział kim jest brat Mam marzenie Że nikt nie będzie wiedział kim jest kat Mam marzenie Że uśmiech stanie się obowiązkowy Mam marzenie Że nie będzie podziałów na dwie połowy Mam marzenie Że zjednoczymy się w imię dobrego Mam marzenie Że nie stanie nam się nic złego Mam marzenie Że każdy będzie wiedział co buduje Mam marzenie Że każdy będzie rozumiał co go truje Mam marzenie Że będziemy ze sobą rozmawiać otwarcie Mam marzenie Że będziemy szanować się już na starcie Mam marzenie Że nie będzie barier i murów Mam marzenie Że będziemy mówić jednym głosem jak na próbie chórów Mam marzenie Że nikt niczego nie będzie pragnął Prócz miłości, czułości i bliskości, tak żeś zgadnął Mam marzenie Że wiosna będzie wieczna i trwała Bo przebudzenie do życia to nagroda za czekanie niemała //Marcin z Frysztaka Piszę opowieści, dialogi i wiersze Wszystkie moje książki Za darmo Znajdziesz na stronie: wilusz.org

w ud szerokim prześwicie rozsypuję nagie wiersze jak dzikie kwiaty otwarta księga niedopowiedzeń magią pełni księżyca otula mój nieśmiały głód dreszcz rzeźbi ciało tak jakby ćmy skrzydłami ledwie muskały partytury nocy i gnam w przestworza snem srebrnym

nagle ktoś zmarł nagle mówią 'umarł w butach ' bo właśnie szedł biegł stał i przemawiał jadł pił i rozmawiał czy to źle? umierać powoli w ciężkiej chorobie w szpitalu przy rurkach wężykach monitorze siostro! Boże... niech mu ktoś pomoże bo tak strasznie cierpi a może ani nagle ani powoli lecz normalnie na ławeczce pod brzózką w słoneczku a z dala szum topoli i gwizd srebrnego pociągu

Dla Was dzisiaj świeci słońce i niech świeci tak bez końca matki żony i kochanki przyjaciółki koleżanki zwiastujecie wiosny czar bez was świat byłby bez barw wypełniacie życia pustkę bez Was facet byłby głupkiem zaniedbanym i otyłym zafascynowany piwem bez kobiety nudno jest wie to pleban i ja też dla Was chodzą na siłownie i czytają książki mądre wciąż próbują imponować z wiarą że ich ktoś pokocha wiedzą ze są brzydszy sort ale też miłości chcą dzisiaj Wasz dzień więc w końcu zrozumcie oni od wieków są w martwym punkcie Wasz uroda się ciągle rozwija nasz brzydota nigdy nie przemija

Róża jest różą, Zawsze była różą. Lecz teraz tak bajdurzą Że jabłko jest różą, Gruszka też, tylko dużą I śliwka, jeśli ją wydłużą. Co też jeszcze wynaturzą, Że okaże się różą. Ty, rzecz jasna, jesteś różą - Lecz zawsze byłaś różą. Ot, taka wczesno-dwudziestowieczna ramotka zupełnie bez związku ze współczesnością. Tłumaczenie nie jest tak dosłowne jak bym chciał, wyszło trochę ostrzejsze, mniej ironiczne, ale też wybór rymów do - różą - jest ograniczony. Posłużą, choć nużą. I Robert (1927): The rose is a rose, And was always a rose. But the theory now goes That the apple's a rose, And the pear is, and so's The plum, I suppose. The dear only knows What will next prove a rose. You, of course, are a rose - But were always a rose.

W słowach, Schowaną między dźwiękami, Kiedy między nami Przepływa rozmowa. W świetle rozbudzonego ledwo słońca, Snami jeszcze pachnącą, Nim oczy przetrzesz. W ciszy, Przytuloną do mnie, Jak upragniony świecy płomień, Gdy czas nas nie słyszy. Wszędzie, Gdzie mogę znaleźć życie. I na to liczę, Że zawsze tam będziesz. Każdego dnia jest 8 marca. Za każdy dziękuję, bo dzięki Tobie czuję, Że życie przeżycia jest warte.

Dzień Kobiet, Dzień Kobiet pomyślmy panowie czym dzisiaj zaskoczyć kobiety nie kwiatek, ciasteczko perfumy, słóweczko dajmy Im coś od siebie

Kobieta… miła radosna z Nią zawsze wiosna uśmiechem czaruje dobrego słowa nie żałuje w blasku Jej chętnie przebywamy Jest… słońcem radością westchnieniem latarnią na morzu Jest... po prostu MARZENIEM ❤️ 3.2022 andrew

Poprzez pyłki odczytujemy nasze palce, poprzez płatki, dmuchawce… Usta. Nasze usta nabrzmiałe czerwienią krwistej róży… I te usta znojne, wilgotne. Te usta wspólnym oddechem spętane… Powiedz mi. Spójrz, jak płoną kwiaty. Jak wonnym niosą się echem na skraj widzialnego lata. Te usta nasze. Sperlone rosą dłonie. W tym dusznym ogrodzie, wonnym, ponętnym, nieśmiałym … Widzimy piękno. Słońce spomiędzy liści wychyla się kulą. I jakiś obłok jak żagiel zagubiony, senny… … biała smuga po odrzutowcu… Co z rozpostartymi skrzydłami nad polami leci, nad łąką… Daleko leci… … za las… Tu w poświacie zachodu długie cienie umykają na wskroś. Łączą się i giną w liliowej purpurze. W nadciągającym zmierzchu jesteśmy. Odkrywając się, kiedy ciemność spowija nas niczym kołdrą. Dotknij moich ust. Dotknijmy nawzajem siebie. Jak kochankowie zagłębieni w trawie, co posiedli niebo. Dokąd poprowadzi nas teraz wzrok? Wyżej. Jeszcze wyżej… Aż po wierzchołki strzelistych topól, których szpaler kołysze się na skraju i chwieje. Kocham cię… … wiem… (Włodzimierz Zastawniak, 2024-03-07)

@iwonaroma wiersz na medal. Mówią, że niezależnie jak, kiedy i gdzie, każdy umiera "nad niedojedzonym talerzem"

Piosenka Zosi Przepraszam, chciałam to powiedzieć Ci prosto w twarz. Nie wiedziałam, że słowo żmija zaboli tak. Przepraszam, czasami kłótnia jest potrzebna mnie też. Żmijko, ja chcę kochać Ciebie, jak Ty kochasz mnie. Ja Ciebie też chcę kochać Mamo. Jesteśmy w światach dwóch, choć mamy jeden cel. Ty wiesz, że kochasz mnie, ja uczę dopiero się. Jesteśmy w świecie naszym i mamy wspólny dom. Mamo, odezwij się, ja uczę się wciąż. Może zmienimy grę, wszystko wciąż zmienia się. Opowiedz mi o świecie w którym chowałaś się -Ty Mamo. Kocham Twe opowieści i czasem o nich śnię. Jakie bajki lubiłaś - już wiemy, Mamo, obie. Kto był Twoim idolem pamiętam, choć nie widziałam go. Spójrz - jest nasz kocyk, kartka i kredki i mamy wolny czas. Głowa przy głowie, serce przy sercu, rozpędźmy nasze żale. Jak trampolina na wietrze. Twój trzepak na podwórku, co bliznę Ci zostawił i czasem na nią zerkam… rozpędźmy nasze żale, narysujmy nasze powietrze… też czasem brakuje mi sił, Mamo.

Pewna Grażynka z miasta Chodzieży, Była z Marianem już bez odzieży. Lecz Marian tylko się boi. Nic na przeszkodzie nie stoi, Bo rzeczywiście, natomiast leży.

pomysł na bezbajkę: Polska jest wielkim organizmem. to kobieta. zgadnij, czym będzie morał, gdzie i jakiego rodzaju ruchami dodrapię, dodrę się do ostatnich słów. pomyśl razem ze mną o samochodzie Schrödingera. zawsze, gdy jadę na parafialny cmentarz zastanawiam się, czy jeszcze drzemie za pomalowanymi na orzechowo drzwiami garażu, które wtedy mijam, ukryty pod jednym, drugim kocem. czy może wytargał go handlarzyna, za psie pieniądze kupił od właściciela-staruszka albo jego spadkobierców. a jeśli rozpłynął się w mrokach złomowiska, nie została po nim ani jedna śrubka? w zasadzie nie powinno mnie to obchodzić, nie mój cyrk, nie mój merc "beczka" (no, chyba, że niedokładnie się przyjrzałem, tak naprawdę był/jest to escort z lat osiemdziesiątych, albo ascona). jednak myślmy dalej. o nieodkrytym. zdejmujmy koce, zdmuchujmy tumany kurzu, by udać się na przejażdżkę po cielsku wielkiej Polski, przez skórę w pozycji horyzontalnej. niech pisze się powieść drogi, z radia safari leci przyblakły hicior "Stroiciel wszy, karmiciel fortepianów" (nie ma takiego? nie szkodzi! i tak znasz go na pamięć, nucisz codziennie podczas sprzątania), jasnobrązowe psisko kiwa durnym łbem z plastiku. zwiedzajmy zalane miasteczka, pytajmy nie mniej zalanych ludzi o drogę do wiosek duchów. istniejemy tylko po to, by zatapiać się w marzeniach, zatracać w nich. nigdy nie próbuj w to wątpić.

-Mistrzu czemu śmierć ludzi w chorobie zabiera? -Łatwiej jej brać chorego, bo zdrowy się opiera.

Z okazji 8 marca przypominam: "Kobieta jest największym przyjacielem człowieka" Panowie pochylmy czoła i podarujmy kwiaty

Świat się powtarza - nudą lub adrenaliną. Kolejne pokolenia wychodzą z mody Czerwcowy szron. Chmury zmuszają do głębszej refleksji: "czy wziąć parasolkę?" Starannie się pakuję - w drogę donikąd. To ciągłe: 'skąd,' w 'jakim kierunku'? Dlatego właśnie tam jadę. Dłonie całe pokłute od kolców róży ... wiatrów. Wciąż jeszcze zastanawiam się, czy ponad dachami chroniącymi złote kominki i dywany z piór kryje się jeszcze jakieś człowieczeństwo. Człowiek? - ten z natury jest prostytutką. Pod którą tkanką znajduje się jego "ja"? Nie wiem, pod którym narządem się ukrywa, ale ciężko coś wyczuć: przepuszcza przez siebie zbyt wielu ludzi. Myśli i serce przechodzą przez głowę jak przez zbyt ciasny golf. Przez resztę ... przechodzą ci właśnie ludzie. Co się dzieje później? Tworzą wspólny świat - przebiegają tuż obok dyskretnym truchcikiem... Słychać jedynie chrzęst włosienicy. Jak oni wszyscy się wepchnęli w jedną?! Powtarzam: Ok, jutro gdzieś wreszcie wyjdę. Na koniec... ... świata?

Sprawa Jezusa z Nazaretu Sprawa Kalpurniusza Pizona Sprawa Galileusza Sprawa Dantona Sprawa Dreyfusa Sprawa Lindberga Sprawa telegramu Zimmermana Sprawa Gorgonowej Sprawa brzeska Sprawa pilota Maresza Sprawa Małkiewicza Sprawa Kramerów Sprawa Iwony Wieczorek Prosta sprawa Śliska sprawa Śmierdząca sprawa Sprawa dla reportera Sprawa się rypła Sprawa Grzegorza Brauna Dęta sprawa Z prawa i z lewa...

@Dared :) nie wiem czy Zanussi to cytował czy to jego oryginalna kwestia - w każdym razie taki ma tytuł jego świetny film "Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową". W sumie tytuł taki trochę od czapy, główny wątek kręci się wg mnie wokół takiego problemu, że do śmierci trzeba się przygotować (wyciszyć, uspokoić, pozamykać sprawy itd.). Dzięki:) @viola arvensis :) dziękuję. Super powiedzenie z tym niedojedzonym talerzem, nie znałam :) @Wiesław J.K. :) Bój się Boga Wiesławie, tylko nie samobójstwo!:) Dziękuję i również pozdrawiam @Leszczym :)

Co to jest grzech czy to wypadkowa losu czy słabość Co to jest grzech czy to myśl która jest na nie A może to prawda w której zło się tli nie wie co to sens Tak moi mili grzech to niewiadoma za nią ciemne drzwi

@Leszczym - dziękuje -

@Amber - dziękuje - @Leszczym - dzięki -

Gdybyś zapytał jak żyłam przez te siedem lat w których mi ciebie zabrakło odpowiedziałabym, że dobrze i pewnie by złamał mi się głos albo serce, a gdybyś powiedział że wciąż tęsknisz to odpowiedziałabym, że ja też. I byśmy pomilczeli przez chwile w tej ciszy wspomnień, których tak bardzo nam brak.

To nie gwara, obca mowa ale dialekt znany tylko dla nas.

O lakso! Mądro raz! Za Odrą Moskal! O!

😉

@iwonaromaSkojarzenia i właśnie takowe się pojawiło czytając puentę wiersza, takie pociągowe samobójstwo. Pozdrawiam. @viola arvensisCiekawe i takie prawdziwe. Pozdrawiam.

przeciwnie do kierunku jazdy migają klatki mojego miasta ludzie — rozsypani jak przecinki oddzielają między sobą słowa kolejny przystanek szarości tymczasową perspektywą jutra zamknę oczy i poczekam rzucę uśmiechem na do widzenia Jestem ciekawa Waszego zdania :)

Marzanna panna z ram. źródło: https://andrzejrysuje.pl/marzanna-2/

@Jacek_Suchowicz 😅 , świetne!

@Połeta No masz swój błysk w historii polskiej poezji, bardzo powtarzalny ale zawsze jakiś błysk, gratuluję, nawiasem poczytaj troszkę proszę

@iwonaroma Ktoś, kiedyś powiedział, wybacz nie pamiętam kto, jakiś punk pewnie , życie to śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową, coś w tym jest chyba

róże w ogrodzie właśnie zakwitły poranna rosa skropiła policzki wspomnienia powróciły letnia pora roku zbiera żniwo myślałaś, że zapomnę pamiętam każdą zmarszczkę smutek nigdy nie odejdzie został moim przyjacielem bez Ciebie jestem zagubiona tęsknię róże w ogrodzie właśnie zakwitły lubiłaś ich zapach byłyśmy razem szczęśliwe w nieskończoności rozmów w białym szumie odnalazłyśmy spokój

Swojej kobiecie już kupiłeś, to pięknie:)

jak szedłem do szkoły był pochmurny marcowy poranek wcześniej szybko wypiłem kawę (mam jej przesyt) później jeszcze muszę jechać oddać papiery do komitetu to minąłem dziewczynkę w białej kurtce co sama się bujała na huśtawce

@violetta Los kobiet jest trudny, mamy więcej genów, hormonów i ról... Ciężko pogodzić role matki, córki, żony, kochanki, koleżanki i pracownicy... u Ciebie za moment babci... Mężczyźni nie mają o tym pojęcia, o naszym życiu wewnątrz...

@Robert H. jesteś głosem pokoleń ;))

uwielbiam samotną uliczkę jestem tu samotny mało istotne znaki drogowe i nieodmalowane zebry na schodach pachnących kawą pożegnanie z Afryką istotnie prowadzę rozmowy niekontrolowane

Kto jest kim? W świecie pozorów Kto udaje a kto gra? I kto pisze nową historię Ten ostatni raz

lubię poranki we mgle wyraźniej widać kiedy oczy nie patrzą kolory z marzeń sennych układają się w obrazy za którymi tęsknię ten moment ciszy wydaje się być otchłanią w której chowam złe portrety skąpany w rosie coraz śmielej otwieram zmęczone powieki

wiele się dzieje na świecie nie tylko dzięki kobiecie to pięknie umieć z nią być i wieść spokojnie jej nić życie nie lubi walki i o tym są wszystkie bajki

Czy powiedziałam komuś czego tak naprawdę pragnę? Co wyrywa mnie z głębiny rozległego smutku i pozwala szybować nad kolorową zorzą. Pasie moje serce, które zaczyna bić szybciej A dusza jest uradowana tak jak, przy pierwszej nauce jazdy rowerem. Natomiast ciało jest w tedy w stanie bezgranicznego ukojenia. Tak bym opisała moje marzenie, które okazuje się być moja syzyfową pracą. Pchanie głazu po pionowej górze życia. Marzenie spokoju, który pozwoli zatrzymać moje nie opisane leki przed światem. Niby takie proste, a jednak nie osiągalne dla zbłąkanego młodego człowieka.

Wolter twierdził że praca chroni nas przed trzema niecnotami nudą występkiem i ubóstwem.... gdy przystępuję do terraformowania Marsa i eksploracji Drogi Mlecznej mam dość Woltera wolę być skautem piwnym i mieć wszystko w tyle.... są czasem takie chwile ....ale... .pod gwiazd mrugawicą i srebrzystymi traktami Drogi Mlecznej wesoło chce krzyczeć ...kochajmy się!!! jak pisał Mickiewiecz.... dwa serca biją miarowo i tyka chronometr antyczny....

w oknie przemija dzień pijemy ten herbaciany wieczór na rozsypanych puzzlach w strukturze późnego nieba odgłos żurawi i grafitowe chmury resztę kolorów pozbieramy jutro jeszcze ostatni łyk słońca zobacz siny wiatr rozrzuca pierwsze sny marcowe koty przeżywają swój pierwszy romans

Ciemną doliną - Fatum jak zbawienie Ciemną doliną idąc zła się nie lękasz Bo sam z otchłani jesteś płomiennej Całe ciało twoje, jak Hiob ciągle stęka Lekcji nie sposób zapomnieć cennej Lubisz jak inni stękaja w melodii bólu Twojego przekletego losu w gehennie Wołasz wciąż - Przybądź cieni o królu! Jakże twoje lekcje bezcenne tu cenię! W gówno nieświadomie tu zmieniasz Świat, co w dłoniach bolesnych płonie Twój brat zgniliznę już niesie Barabasz W skradzionej mesjańskiej z róż koronie Cement grobów pobielasz niezdrowo Trupy z trumien rządzą twym światem Stworzyłeś cel i potępienie tu na nowo Najlepiej jest zgnić bity twoim batem Świecisz przykładem bogatym kupcom Co zdzierają szaty i toną w płomieniach By wyrzec sie Bogów i oddać dzikim nocom By zdobyć przychylność diabłów cienia Wieczorem miast modlitwy tniesz żyłę By krwią namoczyć ten sygil demona Który czyni tobie cuda, które tak lubiłeś Gdy twój czas pędzi w Żydów koronach Lekko wzdychasz gdy w sejfie leży złoto Gdy rodzina się modli do wuja szatana Bez znaczeniu czy wszystko jest to po to By rozpuścić malarię i by pękła bytu rana Ciemną doliną idziesz i miłości sie lękasz Bo jest mała szansa, że Bóg gdzieś istnieje Że jednak miast dobrobytu czeka Cię męka Że wrócisz gdzie wieczne bólu płomienie Bo modlitwa marna wiernym łeb kruszy I sygnał wiary w bólach w kosmos niesie Jak strzała najświętszej anielskiej kuszy W prastarym koscioła cmentarnym lesie I wiara choć wyginie w twoim tutaj czasie I wolny bedziesz od mądrości tej Pańskiej To i tak zje Cię grzech w czynu ambarasie Jednej siły nie pokonasz - siły mesjańskiej Autor: Dawid Daniel Rzeszutek

Życie to odwaga By móc przyznać się do błędu I odejść w milczeniu

Wskazując na niebo Chcesz pokazać piękno tego świata Jego niezliczone I niewidoczne zalety Przyćmić mój mrok Zmienić... Dlaczego chcesz to zrobić Zaburzyć równowagę Którą zaakceptowałem Nauczyć czegoś nowego Nie potrafię tego pojąć Wcale... Cierpliwością wręcz niezwykłą Emanujesz od stóp do głów Obrałaś mnie za cel Słucham cię i obserwuję Nie mogę przestać Boję się... Co mam zrobić Byś wreszcie przestała Mącić mi w głowie Nie chcę tego To wszystko tak bardzo Boli... Koniec... Wreszcie już po wszystkim Obudziłem się z ulgą Wszystko to było snem A właściwie cholernym koszmarem Lecz odczuwam w sobie coś Jakąś zmianę... Uśmiecham się i cieszę Nigdy tak nie miałem Kolory są bardziej widoczne Słońce dodaje mi energii A cała złość i smutek Odeszły gdzieś... A jednak zmieniłem się Na własne oczy nie wierzę Drugą szansę otrzymałem Wykorzystam ją dobrze A przynajmniej postaram się Cieszyć się z życia...

usiądźmy w ciszy posłuchajmy naszych serc niech opowiedzą o tym jak nam nie wyszło a po niemych łzach zaproszę Cię na kawę tą, którą zawsze piliśmy i ten ostatni raz postaram Ci się streścić te kilka lat tęsknoty których nawet serce nie potrafi opowiedzieć

słowa płyną jak rzeka myśli nie nadążają za nimi jest ich wiele nie znajdują czasu aby ułożyć z nich logiczną mozaikę są jak tancerze na parkiecie w ciągłym ruchu gdybyś chciała je zrozumieć może znalazłyby sens istnienia 1. 2024 andrew

anonim

@Quidem.art Na wydarzenia, i ideały Masz ponaglenia, albo banały Świetny wiersz To seria, która nadaje się do wydania Pozdrawiam miło, M.