Ranking

odwiedź mnie słowami tam poczuję ciebie bardziej niż tuż obok gdy upuszczam chusteczkę oziębienie pomija stałocieplne słowa w realu mróz nie gra w kalambury z trzaskiem ścina niedokrwione cząstki napisz

Spektrum zagrożone Pozwólcie mi się skupić, nie chcę teraz gadać, Oglądać telewizji, myśleć o jedzeniu, Problemach jakiejś ciotki, albo o hokeju… Tak bardzo pragnę ciszy, żeby móc poznawać. Pozwólcie mi się skupić. Wiecie ileż zadań Rozwiązać dzisiaj muszę? Ciągle, nie wiem czemu, Wołacie, bym się zmienił, myślał po waszemu, I rzucił swoje światy przed oblicze kata. Zajrzyjcie choć na chwile, proszę, to nie boli, I niechże już wystygnie ten przeklęty obiad; Popatrzcie, lecz nie mówcie. Muszę się dostroić, By padły odpowiednie, w swoim czasie, słowa. Wciąż szumisz, drogi dźwięku - znów zaliczę meltdown; Tak głośno, nie kłuj proszę, zlituj się już, przestań. ---

Powiedz mi dobre słowo choć wiem, że nie zasługuję, ty mimo to je wypowiedz spraw, że się lepiej poczuję. Nakarm mnie życzliwością bo stoję z boku skulona, małą łyżeczką mnie nasyć, wyprostuj moje ramiona. Obejmij mnie swoim uśmiechem spójrz na mnie,odłóż smartfona zobacz jak błyszczą mi oczy, na tobie będę skupiona. Podaruj mi trochę uwagi poświęć okruszki czasu nie będę się długo naprzykrzać, nie zrobię ci ambarasu. Chociaż na moment tu zostań pozwól mi oprzeć swą głowę posiedzmy razem w milczeniu, ulotnią się myśli niezdrowe. Wiem, że to wszystko jest dużo lecz przecież to tak niewiele zatrzymaj się, wspomnij, obejrzyj. Bądź moim przyjacielem...

karmiła go, całowała, hołubiła mówią, że morderca złodziej i kłamca nie wierzy wie, że urodziła Anioła tylko upadł zaniesie go na własnych plecach do Najwyższego i będzie błagać mnie ukarz jego podnieś i Bóg posłuchał tylko w połowie

chórkiem moje słowa piały gdy niechcący i przypadkiem chcąc przeskoczyć przez płot mały zahaczyłem a gdzie wątek?

Nie chcesz, żeby jodła została ścięta, wypożycz w doniczce i zwróć po Świętach.

i tak jak teza i antyteza sprzeczały się o meritum burząc most porozumienia tak wiara z niewiarą sprawę zamknęła zwodzony budując na obu brzegach czy dla żeglugi będzie otwarty? jest brzeg jest port są statki (o)statki?

grudniowo Rozpruły się błękity nad Polską, szare plamy dekad biel pokryła. Przy piecu chochoł przysiadł, duma o smętnym dzisiaj. Z kart rzuconych wolność się skleiła. grudzień, 2023

Sprytna ta nasza miłość - niemiłość, Umie się w barłóg zwinąć zawczasu. Cokolwiek nocą by się zdarzyło, Rankiem pochwycą sidła zawiasów, I w szczękach będą ściskać z mozołem, Aż zapragniemy ze ścian sąsiadów Strącać makatki. W wysoki połysk Znów ją zamkniemy - zniknie bez śladu.

A u mnie śnieg nie pada. Czasem spada kolejna z oczu zasłona słona. A u mnie wiatr zawiewa pod kołdrę wspomnienia, wtedy mnie nie ma. I chmury pędzą po niebie, pulsuje napięcie w pięcie. I mgła bywa, że świata ni ludzi nie widać. Mdła w smaku ta mgła. Zmienna ta pogoda... Może jak śnieg spadnie na dnie się pojawi nagle więcej słońca? *** A ja nie mogę się przestać uśmiechać gdy tak śnieg pada. Gdy spada z nieba płatek. Opłatek. A mi serce nie marznie na mrozie, gdy ręce zacieram, gdy lód skuty w trzy... A mi w głowie obrazów plejada gdy noc zapada. Gdy śniegiem wiatr chlusta w usta. I z nosa para bucha, do ucha śmiech dźwięczy. Zimowy obrazek zostanie w pamięci. PS Tekst sprzed 10 lat, albo dłużej. Tyle zim było, tyle się wydarzyło. Tyle śniegu spadło i się rozstopiło. A życie ciągle (na szczęście) się toczy.

Nic się nie zmieniło Maje czerwce Głośno w samochodach Spokojnie polem Idą siewcy Tylko ziarna mniej Mają w torebce Nadal mozaikę Układają pod drzewami Jesienne zawieruchy Słońce rozpala je coraz słabsze Wyciska życia zieleń Gotuje w cienkich żyłkach Pieśń o figlorajach Jeden na milion trafi W mądrą księgę Na lata Jeszcze szron zdobi Choiny na rozstajach Jeden na milion Utrwali je w zimowych pejzażach Płótna wystawi na chodnik By przeżyć kolejny roku Blamaż Jeszcze powrócą ptaki Do swych gniazd Złożą jaja Zakrzykną małe pisklaki Wołając jeść Rozciągnie się nad nimi Błękit już nie taki

Witaj - zgadza się dzieciństwo to błogi stan - dziękuje za przeczytane - Pozdr.serdecznie. Witam - tak bywa w życiu raz tak a raz inaczej niż byśmy chcieli - Pozdr. @Rafael Marius - @Marcin Tarnowski - @Monia - dziękuje -

Miłosierdzie Nie wiem, czy kiedyś, gdy już odejdę, Będę mógł z nieba patrzeć na ciebie. Czy mnie z opresji znów uratuje Anioł skrzydlaty, boskim zaśpiewem? Patrzę ze strachem światłu w oblicze; Duszę mą w lustrze właśnie odbito. Widzę istotę, którą się stałem, A w niej głęboko słabość ukrytą. Nie wiem, czy wkrótce siebie samego Na potępienie jednak nie skażę. Człowiek z odbicia płakać zaczyna, Chciałby żebyśmy byli znów razem. Lecz niemożliwy jest już mój powrót, Nierzeczywistość ciało zatapia. Wiem, że nie wrócę, chociaż się staram Resztki nadziei dłonią wciąż łapać. Czuję na sobie dziwne spojrzenia; Są tu wokoło, czuję je wszędzie. Czy mnie zabiorą? Bardzo się boję; Chcę, by po wszystkim było czym prędzej. Stoją tuż obok, dotyk wyczuwam, Chmury nade mną, ogień pod nami. Staram się słowo jakieś wydobyć; Może języka zniknie paraliż? Nie wiem, co będzie, gdzieś mnie prowadzą, Trudno upiorom kroku dotrzymać. Ciągle mi grożą, szepczą złowieszczo, Chcą, by świadomość już nie walczyła. Jakże tu ciemno i jak ponuro, Wszelka nadzieja zdaje się martwa. Wszędzie się czają, już są gotowi, Dusza z honoru będzie odarta. Pierwszy do serca wnet się dobiera, Zimno przenika piersi skostniałe. Jest już pod skórą, tuż pod żebrami, Co osądzone wkrótce się stanie. Drugi do głowy wejść wciąż próbuje, Myśli przenika, umysł zatruwa. Niech to się skończy, proszę, przestańcie! Błagam o litość, nikt mnie nie słucha. Tylu ich jeszcze czeka w kolejce, Rwą się, by prędko dostać się do mnie. Padam zmęczony, tracą cierpliwość, Nikt o grzeszniku nie chce zapomnieć. Wiem, że to koniec, nie ma przyszłości, Wiecznej ofiary duchy żądają. Nie mam już ciała, nie mam umysłu, Nic z mojej woli już nie zostało. Róbcie co trzeba, tego chcieliście, Nikt mnie stąd przecież nie uratuje. Mylisz się, chłopcze, ciągle cię kocham, I uratować znowu spróbuję. --

Już dekiel nie tego, polała się plazma Coś jakby silikon, więc można w niej rzeźbić Gdzie miękisz gdzie kości (bo skóra oblazła) Brak skutku brak struktur maziaja się lepi Wypłukać, wmasować, zasklepić i zamknąć Tu sufit, tam ściany, wersalka i spokój I spokój… zapadam się w welur i masło Wychodzę i czekam odkształca się konstrukt Tyrknęło, zaskoczył mi trybik, na darmo Grzebanie się w wosku i korze-rynsztoku Lepszeje mi pustka magmieje co za mną Gorzeję w chwilowym porzygu kolorów

- akrostych - Zima zawitała do nas, jak co roku, I śnieżną kołderką okryła świat wokół. Mróz skuł lustro wody, i fal nie ma wcale, Ale zimorodki fruwają wytrwale.

A on pięknie i melodyjnie przy tej niesamowitej damie nad damami ścielił się u jej stóp (ano właśnie – ach kobiece stópki) w dajmy na to seledynowej pościeli z kory z Ikei uścielonej bezgraniczną miłością w kosmos. Warszawa – Stegny, 06.12.2023r. Inspiracja – Poetka Violetta (poezja.org).

jeśli się kiedyś jeszcze spotkamy i los pozwoli przeszłość odbarwić będziemy cieszyć się każdą chwilą splątani węzłem tego co było znajdziemy sposób jak go zaplątać by los oszczędzi ł kolejnych rozstań wspólnie stworzymy ostatnią zwrotkę którą zaśpiewasz i razem potem pójdziemy krętą miłości ścieżką będę Cie mocniej trzymał za rękę nieważne co napotkamy dalej będziemy marzyć

O czym śnić o czym marzyć którą z dróg zaufaniem obdarzyć by poczuć ciepło nie chłód by nie zaznać co to głód A może nie marzyć nie śnić idąc do przodu nie sobą być mówić nie tak tylko raczej patrzeć na świat inaczej O czym marzyć o czym śnić jak maleńką iskierką tlić która płomieniem zapłonie która wątpliwości pochłonie Z którymi walczymy od lat które są nam jak pan brat które zegar nasz oszukują z kruchych cegieł mur budują

Mącispokój Po co mi listy piszesz miłosne mącisz mój spokój, łódką kołyszesz gdy chcę odpłynąć z białym obłokiem, gdzie koniczyny są czterolistne. W krainę beztrosk, szczęścia bezmiaru tam po horyzont spokój się ściele, nie spływa słonym łzawym potokiem smutne wspomnienie po nagim ciele. Na co mi miły uczuć udręka gdy można życie beztroską mierzyć. Wolę wierszami głowę zapełniać niźli tęsknocie serce powierzyć.

spojrzałem na siebie otworzyły się sny myśli nie zwracają uwagi na rozważnia o sobie dla nich nie jest to temat warty uwagi co innego ona ona na niej nie tylko myśli warto zatrzymać ale ale jak to zrobić jej jeszcze nie ma znaczy jest ale ale na razie nierzeczywista spojrzałem na siebie na dziś to musi wystarczyć wracam do snu 12 2023 andrew

@Marek.zak1 @FaLCorneL Dziękuję. Idealna cisza naprawdę jest błogosławieństwem. Momenty, kiedy nikt nie przerywa, niczego nie chce. Sama rozmowa potrafi mocno wytrącić z zajęcia, a kiedy masz nadmiar bodźców, bo tutaj ktoś coś mówi, tam gra radio, tam znowu ktoś inny czegoś chce, pojawia się jeden wielki meltdown... i ludzie pytają: dlaczego tak siedzisz? Jesteś smutny? No, nie jestem. Po prostu już tego nie ograniem i organizm wyłączył mój mózg. :) Co do stylu, tak, wyrobiłem sobie własny, w którym czuję się bardzo komfortowy, a który jest uporządkowany i dość matematyczny, ale działa.

Mówili ludzie gdzieś nad Eufratem, że mieli ubaw z tamtejszym katem. W robocie był niebanalny, oraz niekonwencjonalny. Skazańca wczoraj łamał… kwadratem.

... ano ach... Iwonko... dzięki za słowo. Kwintesencjio.. cieszy mnie, że kojący... dziękuję... :) Beato... miło mi to czytać... :) Dzięki. Nie wierzę... Annie... że tak całkiem nic... :) Fajnie, że dla Ciebie pięknie. Miło, że wpadłaś tutaj. Corleone... hmm... myślę, trochę jeszcze opornie, ale próbuję... To chyba niezły pomysł na tę małą podmiankę... skorzystam z propozycji i... dziękuję za sugestię. Natuskaa... krainy snów powinny być zawsze cudne i niech chodzą krok w krok za ludzikiem... :) Dzięki za... ładny. Drodzy goście.. serdeczny uśmiech za zostawione słowa, ślę Wam pozdrowienie.

Trwając przy Tobie blisko i wiernie Jestem raniony przez kolce i ciernie Lecz gdy ze smutkiem patrzę z daleka Czuję, że moja szansa ucieka Coś niezwykłego mnie ciągnie ku Tobie Czy jest to dar przez lata skrywany? Jak głupiec wyciągam ręce do Ciebie Odejdę skamląc i liżąc swe rany Oh, nienawidzę gdy znów wypadam Przez sterburtę we wzburzone morze Żwawo na tratwie dobijam do brzegu Czyżby tym razem udało się Boże? Wiem, że do końca się nigdy nie poznam Byłaś odpowiedzią, której mi trzeba Myśląc samotnie pod osłoną drzewa Choć uczucia wielkie To miłości nie ma

Jeśli jeszcze raz mi podziękujesz to przestanę Ciebie obdarowywać :) dla mnie nie ma sensu. Bóg jest miłością! Jak z Twojego tasiemca wynika Bóg jest milosierny i nie rozważa w kategorich pół, ćwierć lub jedna ósma. Zna każdego z nas od wewnątrz i na tej podstawie podejmuje decyzje Pozdrawiam

:) Tak, człowiek współdziała, a kiedy działa z prawdziwą , wielką miłością może 'zwyciężyć' Boga :) Dzięki Duszko, jesteś balsamem dla dusz :) Również pozdrowienia :) @Wędrowiec.1984 wiadomo, że nie należy doszukiwać się w moich tekstach pełnej dosłowności ani też krystalicznej logiki :) (a czy to czasem nie jest domeną poezji?) Dzięki:) @Jacek_Suchowicz dziękuję za serce :)

Sprytny zabieg: posłuchanie pierwszego i nieposłuchanie drugiego stanowi karę dla obu bytów; posłuchanie drugiego i nieposłuchanie pierwszego stanowi nagrodę dla obu bytów. Bóg rzeczywiście może posłuchać tylko w połowie, ale w kategorii kara/nagroda. Posłuchanie prośby dosłownie jest zatem bez sensu. Jeśli chodzi o takie właśnie, czyli dosłowne, rozpatrzenie tekstu, to @Jacek_Suchowicz ma rację, albo dał Ci się złapać.

@Corleone 11 Bardzo mi miło z tego powodu ;) też lubię ciebie u siebie gościć na jak to określiłeś "moich poetyckich progach".Pozdrawiam przy okazji ;) @Waldemar_Talar_Talar A dziękuję bardzo,również pozdrawiam ;) @Rafael Marius Lepiej ująć się tego nie dało pozdrawiam ;)

Słońce umarło (Nawet bez ciebie) I zostały tylko Smugi i cienie (A ja już nic nie zmienię) Tylko zatopię się W wiecznej ciszy (Ten ostatni raz)

narrację prowadzisz ciekawie tylko: w jakiej połowie : "jego podniósł " a matka przjęła krzyż na swe barki przepraszam coś mi się rozsypuje pozdrawiam

Jego podniósł.

Jurora od psów w mieście Piza spotkała niemiła siurpryza źle ocenił psa z przodu i pies z tego powodu warknął - a pies ci mordę lizał! * * * Pewna panna ze wsi pod Tczewem ujrzała gołego pod drzewem coś z przodu zwisało coś nad tym sterczało co?- do dziś tego panna nie wie.

jestem chmurą gradową z piorunami deszczem padającym tonę w powodzi sama z tą ulicą gdzie tylko pustka wymarłego miasta

- dla Belli i dla A. Jak już domyśliłeś się, mój Czytelniku, zabawa w takim rozumieniu, w jakim widział ją - lub rozumiał - żołnierz, nie doszła do skutku. Mało tego, potoczyła się zupełnie innym torem, chociaż tylko nieco krótszym. Śmierć bowiem wykorzystała chuć i pożądliwość strażnika, wodząc go - chwilami prawie dosłownie - za nos. Krygując się, uciekając i chowając się przed nim, a momentami znikając i znów pojawiając się - i to prawie jawnie - na jego oczach. Co, gdyby ów myślał chociaż trochę, powstrzymałoby go, a przynajmniej powinno powstrzymać od dalszej gonitwy. Ale wspomniana arogancka pewność siebie sprawiła, że wyłączył je świadomie. Później zaś, gdy zaczęło stawać się dlań jasnym, że coś jest nie tak, jak powinno, budząca się w nim złość przysłoniła do końca rozsądek, pieczętując jego los. - Ach, tu jesteś! - wydyszał już solidnie poirytowany, gdy pozwoliła mu dogonić się i unieruchomić w bynajmniej nie miłosnym, a rozjuszonym uścisku. - Mam cię wreszcie! Rozbieraj się i to już! - przeszedł od razu do rzeczy, wspierając rozkaz nie gestem, a sięgnięciem tam, gdzie wyobrażał sobie, że ona chce go poczuć. Mało go zresztą odchodziło, czego chce ta, którą miał za łatwą zdobycz. I w ogóle za łatwą. W odpowiedzi otrzymał policzek. Silniejszy, niż mogła zadać kobieta o szczupłych ramionach i wiotkiej figurze. Ale wzmogło to tylko jego pożądanie. Wraz ze złością, oczywiście. - Lubisz więc ostro?! - ponownie sięgnął tam, gdzie poprzednio. Ponownie bez najmniejszego skrępowania i wstydu. - Czasami - uśmiechnęła się. Gdyby nie mroczące mu umysł pożądanie, dostrzegłby w jej oczach zjadliwość. Ale nie spostrzegł. - Czasami - powtórzyła, a zjadliwość nagle błysnęła jej w oczach ognikami, zajmującymi w jednej chwili całe tęczówki, a zaraz potem przekształcającymi się w płomienie. - Dosyć tej zabawy! - warknęła, a towarzyszący płomienności spojrzenia uścisk jej dłoni zwolna pozbawiał żołnierza oddechu. - Pora, abyś pożegnał ten świat. Bez ciebie będzie on o wiele lepszą przestrzenią. - I ciesz się - wraz ze wzrostem siły uścisku Śmierciodłoni strach duszonego wzrastał proporcjonalnie - że potraktowałam cię łagodniej, niż początkowo zamierzałam. I dużo łagodniej, aniżeli zasłużyłeś - dodała, całkowicie pozbawiając strażnika oddechu i patrząc płomiennie w jego przerażone, gasnące - aż do chwili, kiedy już zmartwiały całkowicie - oczy. - Tam, dokąd zaraz cię zabiorę - przemówiła do przestraszonej duszy, rzuciwszy niedbale na posadzkę ciało, w którym ona jeszcze przed momentem zamieszkiwała - będziesz bała się. Bardzo i bardzo długo. Cdn. Voorhout, 4. Grudnia 2023.

Dziwny wiersz Ach, przynieś mi kochanie trochę wody, proszę, Bo pić mi się chce bardzo. - Toż to czysta sprzeczność! Dlaczego tylko tyle? Nie wiem, lecz mam pewność, Że bardzo tu ucierpi. Jaki z tego wniosek? Jeżeli, dajmy na to, pójdę i przyniosę, Szklaneczkę - co się stanie? Pewnie o kolejną Poprosi mnie znienacka. Pójdę nadaremno, Bo bardzo się napije, lecz ucierpi trochę. Naleję coś pomiędzy, ot, kompromis taki, I pewnie będzie dobrze, lecz wciąż niedokładnie. Czy zadać rozumowi nieuchronne straty, Nim życie, bez pardonu, to uczyni za mnie? Ogólnie rzecz ujmując, problem jest niebłahy; Spróbuję się dopytać - a nuż będzie łatwiej. ---

nad morskim brzegiem stoi chłopczyk z jego lekko zaciśniętej piąstki wysypują się [ziarenka piasku - jeszcze nie wie, że właśnie tak czas porywa [chwile jego życia o morski brzeg uderzają kolejne fale - wszystkie podobne do siebie, każdą wieńczy [grzywa piany w stronę morskiego brzegu wiejący wiatr niestrudzenie podnosi falę za falą - dobrze wie, że morze to stałość i zmienność [zarazem Legionowo, dn. 07.09.2005 r.

a od zachodu ciemny granat burz wirujących razem z wiatrem leci chmara nieokrzesana niszczą wszystko co coś warte a wolność jest profanowana grudzień 2023

Poczytałam komenatrze... mnie się podoba, jak jest. Pozdrawiam, Iwona.

@Kwiatuszek... @Tymczasem... @wolnosc_mojej_duszy... @Monia... @Krzysica-czarno na białym @Starzec ... @violetta... @Andrzej_Wojnowski... @ja_wochen... @Sylwester_Lasota... Dwie osoby pokazało inaczej... bardzo Wam dziękuję za czytanie. Pozdrawiam.

@Walka z Czernią Nie wiem co jadłeś albo piłeś, pewnikiem zaszkodziło. I wszystko jasne, teraz sam ustalasz zasady :P

@Tectosmith Dziękuję za szczerość, nie martwi mnie Twój ateizm, ale obawa o wiarę w św. Mikołaja. Napisałeś, że lubisz takich świętych, to wyrażenie sympatii do niego. Moim zdaniem przez niego tak wyrażona sympatia trafia do Nieba i tam będzie ona oceniana. Jestem tylko trybikiem, nic nie znaczącym. Więc nie miej obawy, jeśli trzeba nadstawię drugi policzek. Oczywiście pozdrawiam Bóg zapłać.

@Nefretete Prawda i to jest lekarstwo właśnie.Pisanie pod „ strzechy” i do możnych🙄…środek przetrwa.Pozdr.

@duszkaTak, wyobraźnia też ma swoje granice, tak myślę. Oby tylko na nadziei się nie skończyło. Pozdrawiam serdecznie! 🙄

@M_arianna_ Sielski zimowy widoczek. Pocztówka znad jeziora.

Matka i syn to specyficzna relacja. Pozdrawiam

@Corleone 11 Też to widzę i to był mój świadomy zamysł.Super że zauważyłeś..bo wiesz „ myślałam że nie zatrzyma się nikt”..Pozdr.

@Rafael Marius @poezja.tanczy @Kwiatuszek @Waldemar_Talar_Talar @Wędrowiec.1984 @Marek.zak1 Dziękuję i pozdrawiam

Nic nie wyczerpuje tematu, ale nie chodzi wcale o to, żeby go wyczerpać. Obecnie widzę rzeczy o wiele prościej: siedzę w ogrodzie, patrzę na pszczoły lądujące na kwiatach bazylii i lawendy, takie małe, niepozorne pszczółki, a wiedzą, że plaster miodu należy budować nie z kwadratów lub trójkątów, tylko sześciokątów, czyli w każdym narożniku sześciokąta pszczoła powinna skręcić precyzyjnie o 60 stopni, inaczej sześciokąt pozostanie otwartą figurą i zrujnuje cały plaster, to skąd pokorna, nic nie znacząca pszczoła wie coś, czego przypadkowy człowiek z ulicy nie potrafiłby obliczyć? A kwiat, skąd czerpie energię do produkcji nektaru przywabiającego pszczołę? Ze słońca. A słońce? Z atomu wodoru, najprostszego elementu, w którym zawarta jest cała mądrość tego świata. Oto słowa filozofa. ☀️🌼🐝🐝😊

@Ajar41 Fajne początki. Zainspirowany limerykiem nr 2 ośmielam się przedstawić własną wersję. Raz panienka co mieszka gdzieś w Tczewie Cień ujrzała gołego przy drzewie. Coś mu z przodu zwisało i coś nad tym sterczało. Czy to święty turecki był nie wie. Powodzenia.

Z cyklu wyciągnięte "z szuflady" cz. XV słońce zlane z horyzontem klepsydra odmierza czas coraz mocniej mrok okrywa tę suknię pełną palety barw pusto na ulicy gaśnie światło bajka będzie długa zamknij oczy pójdź w jej głąb