Ranking

dotyk rozbudza ciało przyspiesza krążenie... cienka niebieska żyłka na mojej dłoni radośnie pulsuje rozprasza się ciepło na samą myśl... dotyk dotyk ku niemu zmierzam zamiarów nie cofnę przenigdy! i niech cię nie zmyli ta zmarszczka na czole to tylko starość

cóż w tym dziwnego? przecież widzi świat dorosłych a tam musi zamieszkać nie może się cofnąć w świat dziecka na szczęście jest starość ona złączy wszystko

drugi wiersz z tytułem na końcu słucham głucha noc a morᵶe(? rozkłałać ręce i się w gorączce jak ciosem na deskach deski na książki z książek wióry i apiać pchać w papierki bo potr4fię się zawijać jak rizl4 weź to przytaguj nie zostanie zapomniane słowo gdy już stanie i kołkiem w ustach daj ać ja pokruszę susz bo nie zbawi nas język o mały włos się plączący w obwolucie zdań podzielonych na ścieżki chrzęszczące po szlaką ja tu tylko przesuwam krajobrazy palcem by się w zapaść nie zapaść bo do mowy mam stosunek oralny tak jebie się strofę na wolno i wyjeżdża grindem/rem koło miele dym mam niemoc we wszech mocy i wszechmoc w niemocy tu następuje przerwa techniczna na przyjęcie wziewne ten wers ma wiele zakończeń

Ludzie co świecą najjaśniej, Najciemniejsze chwile znają, Najbardziej znienawidzeni, Najmocniej ludzi kochają, Ci co śmierci patrzą w oczy, Słyszą ciszy szept złowrogi; To im dzień najjaśniej swieci, Rozświetlając szczęścia progi. Ci co w bliznach duszę mają, Cierpią w smutku i bez chwały, Kochać najmocniej potrafią, Topiąc serca z litej skały.

Ochrzczony w kałuży nie zostaniesz świętym. Obmyty w strudze deszczu nie czujesz się czystym. Z jednego bagna w drugie ktoś powiedział po drugiej stronie jest sucho. Krople spadają z nieba, pod drzewem się schronisz. Każda droga gdzieś prowadzi za górą jest prosta. Wysiłek wreszcie się skończy. Czysty czy brudny, ochrzczony czy nie, jesteś przecież człowiekiem. Nie musisz wierzyć, niektórzy wierzący są okrutni. Nie umiesz nienawidzić, ale oni umieją.

po cichu odurzasz zachodzisz pod skórę przyjemną gonitwą myśli gdzie bliskość za nic ma odległość i ciasno wypełnia przestrzeń skrywanych fantazji niezauważalnie stykają się małe palce przez blat stołu by prozaicznie tęsknić

no i teraz nie wiem czy to było naprawdę czy na niby - tak spieprzyłam.. a dałabym sobie głowę uciąć że było... idealnie jak nieznajomi w tym ogromnym świecie wielkim jak ziemia na której się jest ! nierozumie dlaczego dałam się namówić? wmawiam sobie że to było nienormalne ... tylko raz naprawdę tylko raz...

Gdy w końcu mnie już porwie w objęciach korpo ład i szybko wyrwę z serca ich listę ludzkich wad a świat ten mnie zachwyci i będę gotów na te wszystkie wyrzeczenia – niech żyje sława ma ! Zapomnę więc z radością rozumieć prostych słów jedyne czego pragnę tej somy pięknych mów lecz jakiś tępy smutek po nocy gardło ściska nasiąkły gorzkim bólem – choć to widoczne z bliska Mentory, szczeble, koucze karierę pragnę kuć i jedno co powtarzam – że siebie nie chcę czuć...

na mojej łące z owocami olch wbiegam w ciepłą rzeczkę za pocieszającymi motylami delikatnie zabawiają do koła czy przycupną troszkę

Pusty plecak wędrowiec niesie lecz to złudzenie w nim pełno życia Wiatr zaćmienie sny marzenia sporo uśmiechu troszkę łez Niby pusty jest a jednak wiele w nim skarbów na nie udane dni

Wszystko się dało powypędzać : złość, gniew, choć świata pół w nim tonie lecz jego nie da się przepędzić - - trzyma kurczowo za me dłonie... Wszystko odeszło obrażone: nadzieja z wiarą i radością a on jedyny trwa tak przy mnie, i patrzy w oczy z namiętnością. Wszystko się nagle odwróciło: uśmiechy losu i pogoda a on wytrwale walczy o mnie, chce żeby u nas była zgoda. Wszystko pobiegło gdzieś na oślep: dobre życzenia i wspomnienia a on mnie tuli do snu co noc, milczeniem swoim swiat przemienia. Wszystko zasnęło snem wieczności: niezrozumienie, strachy, żale w jego ramionach czuję prawdę, spoglądam głębiej, widzę dalej. Czuję usycha we mnie reszta łez już nie czuję, krew wolniej krąży i tylko on chce mnie ratować on jest na czas i zawsze zdąży. Chciałabym skończyć już ten romans, Odejść na palcach, po cichutku ale nie mogę, jestem połówką ukochanego mojego smutku...

Ten czas nie kończy się Gdy jestem z tobą I oddycham twoim powietrzem A łzy nie giną w potoku słów Znajdują swoje miejsce I leczą rany duszy i ciała Skąpane w jesiennym deszczu Krople spadają na nagie dziewczęce ciało

In deinde error... Wiesz: po prostu na początku - istniała twórczość, niesamowita istota samorozwoju intelektualnego, a potem nastała iście męcząca wtórność: powtarzanie i przetwarzanie i powtarzanie tego: samego - niczego jak chorą praktykę błędnego koła - śmiertelną, nudną i wsteczną rutynę szczęścia, nihil vivendi novi... Łukasz Jasiński (październik 2023)

-Mistrzu, mówią, że trzeba kochać także siebie. -Słyszałem o tym, ale jak to zrobić, nie wiem.

Rozwinął się papier toaletowy. Sięga daleko.

,, Pan wyprowadzi, życie me z przepaści,, Jon 2.3.4 idę przez życie beztrosko zawsze świeci dla mnie słońce księżyc bywa pod stopami radość szczęście na wyciągnięcie ręki nie myślę o Bogu o kiedyś wystarczy o jutrze a jutro jutro uroczystość będzie super tyle czekałem… i nagle… w takim dniu świat zaczął się sypać jak klocki lego którymi bawi się dziecko mnie szczęściarzowi od urodzenia jeszcze nie wierzę ale na wszelki wypadek spoglądam na niebo Jesteś tam Panie Jesteś i widzisz nie zostawisz mnie samego nad przepaścią… przecież… 10.2023 andrew Piątek, dzień wspomnienia męki i śmierci Jezusa Nie znamy dnia i godziny

Wlazł kotek na płotek, walnął go młotek. Wlazł kotek na daszek, dziabnął go ptaszek. Wlazł kotek na siodło, to go zawiodło – spadł kotek na ziemię, pizdnął się w ciemię; koń dalej podreptał i go podeptał. Babcia go znalazła – małego błazna jak placek płaskiego – wzięła smutnego i dywan zrobiła i powiesiła za domem, tak w cieniu, na ogrodzeniu. A kotek zawodzi, łzy gorzkie płodzi – co płaczesz, mój kotku? Jesteś na płotku… 10 X 2023

w jednym ciepłym kącie pracuję czytam marząc o twoich ustach na mnie zostanę dłużej letnia zachwycona kolorem z rzadkim złotym drzewem

Wrzuciłem patyk do rzeczki Popłynął z prądem Wrzuciłem kamień do rzeczki Poszedł na dno

przez moje firanki szeleścisz więdnącymi liśćmi wiśni że cudnie tańczę i miłe ramię podnoszę cię kremową lilią nad spokojną wodą

Pani Obawa Lubię przebywać sama ze sobą, gdzie nie zakłóca nikt mojej ciszy. Zgiełk świata cichnie, w milczeniu tonę, skrywane myśli zaczynam słyszeć. Wychodzi wtedy ze mnie ukryta w najdalszym kącie mojego serca Pani Obawa podszyta strachem Dzikiej Fantazji cichy morderca. Nieśmiało pyta czy może usiąść choć wiem, że zaraz zajmie pół głowy Nie chcę jej tutaj, jednak cóż zrobić… Przepis na kryzys prawie gotowy. Zgodnie siadamy obie za stołem przy misce ciepłej, pożywnej zupy. Karmię atencją ją i rosołem by po zakąsce w trupa się upić. Otwieram flaszkę, wódkę polewam Pani Obawa chętnie wychyla a z każdym łykiem niknie mi w oczach. W końcu za kołnierz mogę ją wylać. Zanim ostatni łyk okowity zabije we mnie resztki godności Panią Obawę utopię w wódce. Dziką Fantazję pragnę znów gościć.

Rodzimą nutką na stepach myśli z dali szumiące odwieczne dzisiaj wspólnota sunie nie goniąc czasu gdzie okiem sięgnąć dary od życia Nieznanym szlakiem przeczucia ścieżką swobodnym krokiem serca wolnego bez celu, domu aż po horyzont liczy się podróż nie wynik biegu W rytmie natury pulsują bębny do kręgu prosi dziejów melodia słodka i prosta jak ludzkie życie zgubiona prawda, gdzieś na bezdrożach Mama Afryka ciągle w pamięci dla wszystkich jedna milcząca Ewa duchem gotowa otulić dzieci gdy czują korzeń pokoleń drzewa Grafika Sam Falconer. Mitochondrial Eve. Mitochondrialna Ewa – w genetyce hipoteza o istnieniu kobiety, od której pochodzą wszyscy współcześni ludzie, która prawdopodobnie żyła ok. 200 tys lat temu w Afryce.

pomimo... nie zaprzestać wykreować rym przed końcem wiersza

niższa kultura w żywszych stosunkach czerpie ze zwierciadła przeszłości ze strzępek mitów i snów o złotym czasie rodzi czarci krąg wojennych zdarzeń ziemski człowiek nigdy nie odkłada kleszczy do rzucania kamieni za ostatnie ślady kultu niedźwiedzia miecza za Allaha Jahwe Chrystusa pod bramą kolejnej Jerozolimy ,,tysiącami giną poganie*" prosty kobiecy obowiązek z macicy wyprzeć syna na chwałę * ,,Pieśń o Rolandzie" a.n.

@Łukasz Jasiński zajęłabym się po cichu sztuką, mam wyobraźnię, ale nie mam czasu na takie rzeczy, ale na emeryturze, kto wie:)

@Rafael Marius temat okazywania emocji jest bardzo bogaty w różne aspekty. Właśnie mamy tu wiek, płeć, temperament, ale też wychowanie, kulturę, środowisko. Te wszystkie czynniki mocno wpływają na potrzebę, chęć i umiejętność okazywania emocji/uczuć. U Ciebie widzę, że nie było z tym kompletnie problemu. :)

W naszej kulturze z przytulaniem się na pewno. Z emocjami to zależy jakimi. Okazywanie gniewu i złości przychodzi mężczyznom dość łatwo. Przynajmniej w moim pokoleniu i poprzednich. Natomiast u 20to latków to i z tym są problemy. Młodszych nie znam na tyle, by zaobserwować. Aczkolwiek mnie to ominęło. Ja przez całą podstawówkę przytulałem się i chodziłem za rączkę z moim najlepszym kolegą. I nikt nie patrzył na nas krzywo. On był najgorszym łobuzem w całej szkole, a ja niewiele mu ustępowałem. Do tego byliśmy najbardziej aktywni w stosunkach damsko męskich. Nie musieliśmy się obawiać, że ktoś będzie kwestionował naszą męskość lub podejrzewał o homoseksualne skłonności.

@Somalija Czytałem również książkę o nastolatce, która zakochała się w dorosłym i dojrzałym mężczyźnie - na kanwie tej książki powstał film, nie pamiętam już tytułu - proszę mi przypomnieć. Łukasz Jasiński @violetta Tak, podobnie jak dzikich psów (wilków) - jakby tygrys tasmański, kopytnych - tur i żubr, dodam jeszcze diabła tasmańskiego, niektóre gatunki wymierają, niektóre jeszcze: jak dingo - wypełniają niezagospodarowaną przestrzeń, pytanie brzmi: dlaczego małpy nie zbudowały żadnego miasta podobnego do ludzi? Ludzie nadal prowadzą koczownicy lub osiadły tryb życia i dlaczego nie może dojść do zapłodnienia pomiędzy kobietą i małpą, świnią, koniem, psem i kozą? Dlatego, iż ludzie to, powtarzam: odrębny - gatunek... Łukasz Jasiński

@Łukasz Jasiński było tyle gatunków małp, nawet na terenie Europy i nie ma już tych gatunków, są w nas:)

@Rafael Marius nie żartuj, przecież Ty wiesz wszystko ;):);):)

@Rafael Marius tak wybiorę w listopadzie na Zanzibar tanio:)

@slow Czasem błędy mogą bardzo boleć i pojawia się obwinianie. Kiedyś przez to przechodziłem.

24 czerwca obchodzimy światowy dzień przytulania. Wtedy w Warszawie można pójść w określone miejsca i przyłączyć się do celebracji. Nawet raz przypadkowo trafiłem. Wrażenia całkiem przyjemne.

@Tectosmith myślę, że wiele osób nie docenia tej możliwości. Tak mi się zdaje :)

Na początku, to były na planecie same, różne małpy:)

@staszeko to jest jakiś sposób 😊 Pozdrawiam serdecznie :) @Tectosmith myślę, że bliskość jest bardzo ważna dla wielu :) ale wielu także nie zdaje sobie z tego sprawy. Ten wiersz miał o tym przypomnieć. Pozdrawiam ciepło 🤗

Komentarz Od Autora - odautorski: wszystkie moje teksty i artystyczne zdjęcia są moją własnością intelektualną jako prawo autorskie objęte ochroną w kodeksie postępowania cywilnego, dokładnie: ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych, otóż to: Rozdział 14 Odpowiedzialność karna Artykuł 116 1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch. 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ustawie pierwszej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech. 3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełnienia przestępstwa (czynu określonego w ustawie pierwszej) stałe źródło dochodu albo działalność przestępczą (określoną w ustawie pierwszej), organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od sześciu miesięcy do pięciu lat. 4. Jeżeli sprawca (czynu określonego w ustawie pierwszej) działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Łukasz Jasiński (2023)

@Łukasz Jasiński A to byłoby ubezwłasnowolnienie... a Pan jest filozofem, tak się nie postępuje. To nieetyczne 🙂. Kończę rozmowę...

@Dragaz wielce melancholijnie i romantycznie. I czuć, że z serca płynie każdy wers. Doceniam!

@Ewelina Ten dotyk jest niesamowicie ważny nie tylko dla Peelki. Bardzo ładny wiersz. Pozdrawiam serdecznie :-)

nicht freistein musi upaść. Byle było co zbierać @Natuskaa, @poezja.tanczy, @miauczenie owies, @Andrzej P. Zajączkowski Dziękuję

Skoro tak uważasz, chyba jeszcze nie wiesz, czym naprawdę jest starość i bardzo dobrze.

Dramaty z Nim dają szanse na fajne rozwiązanie:). Pozdrawiam

@Ewelina Warto i drugi raz....przeczytać.

@poezja.tanczy miło :) Dzięki i również pozdrawiam

O, a to jest ciekawe, wyraziste i trafne. Każdy z nas może być takim cynglem, zapalnikiem jest nasza indywidualność. Jakże jałowy byłby bez niej świat! Ale fakt, lanie wody jest chyba czasem lepsze (choćby dlatego, że woda symbolizuje uczucia, a w obracaniu nimi poeci się świetnie sprawdzają :)) Interesujący, niejednoznaczny wiersz :)) Pozdrawiam :)) Deo

@poezja.tanczy faktycznie jest tutaj troszkę zaprzeczenia ;) @Tectosmith Dzięki i również pozdrawiam ;)

@poezja.tanczy dziękuję! Zaskakujące finały są najlepsze 😉

Religia jest często pretekstem, podczas gdy prawdziwą przyczyną wojen są cele polityczne, których nie można, bądź nikt nie potrafi realizować w sposób pokojowy. Tak było podczas Wojny Trzydziestoletniej, kiedy katolicka Francja stanęła po stronie protestanckiej Szwecji, żeby ograniczyć wpływy Habsburgów oraz katolickiej Hiszpanii.

rtęć wprost chłonie złoto nigdy nie odpuszcza nie potrafi przechwycone atomy konają w ciszy amalgamatu o świat od początku kłócą się Arabowie Żydzi Palestyńczycy w ich jaskiniach najstarsze znaki wielka Moskwa A mała Rosja B i górska międzyrosja kup niemieckie obywatelstwo Putin czas patrzy na mapę tworząc plan zniszczenia odwieczna obsesja granicy a człowiek wszędzie od zawsze po połowie materią i falą pierwsi wchodzą komandosi dalej zwożeni ciężarówkami chłopcy zostawiają zawartość żołądka za drzewem bo dla każdego w pierwszą strefę średnio trzy wejścia nikt nie wróci na pakę za smrodem rozkładających się ciał w ziemi pradziadów smocze zęby wojny nie opowiesz sama obniży ci dolne powieki