Ranking

Sypała wdziękiem już w piaskownicy babki stawiała coraz piękniejsze w przedszkolu była królową balu dama w przebraniu niepewnej lwicy Po lekcjach w kapciach szurała swojsko wciąż przydeptanych czułym uśmiechem opowieść snuła w znoszonym dresie słowem powszednim o szarych troskach W liceum gwiazda niejednych marzeń promieniowała dawną zwykłością swobodą gestów ciepłotą uczuć wśród ścian tulących codzienne razem Tuż przed studniówką tanga i walce wokół dywanu ćwiczone gładko rok po maturze kapryśne szczęście sąsiedztwo znikło wraz z przeprowadzką Zdjęcia kwiatów z krzewu rosnącego na naszym osiedlu od zawsze. Służył wiernie do zabaw w chowanego, dom lub wojnę.

jesteś biedny nie kochaj bez sensu bo bezsens pożre twoją miłość i tylko mlaśnie i beknie

Zapach kobiety Wpleciony we włosy jak wstążka, Z brokatem nadziei i miodu Na ustach zwilżonych bez chłodu, Pudrem zamglony na książkach. Czasami szeleści pończochą I kruszy się faworkami, Aromat skrzydeł nad aniołami Rozbawionymi trochę. Wiosną zieleni na drzewach Nadzieją liści, że wiatr ich nie zerwie, Albo szepczący w szkole, na przerwie, O czymś, czego się nie spodziewam. Kwiatek za uchem, leciutka sukienka, Tango parkietu, śmiech piasku na plaży… Kto o nim nie marzy? Ulotny aromat w piosenkach, Bo piękno zawsze może się zdarzyć.

jutra może nie być wczoraj było szczęściem jeszcze rezonuje utrwalać nie muszę pamięć serca wieczna będzie

kiedy ptaki wdzięczą się do świata w pochwalnym hymnie a słońce spija z róż karminową słodycz mój zachwyt jest modlitwą serca

Jest tutaj taka scena która wdziera i wciera się w myśli Stuka puka sondażuje nagminnie skłóca każe się opowiedzieć wikła nasze rozmowy uwodzi społeczne marzenia dopomina się wielu odpowiedzi etc. A człowiek potem tego co wyżej żałuje i jeszcze bardziej tęskni za pięknem emocją uczuciem wzniosłością i romantyzmem chaotycznych czynów i rozmyślań. Inspiracja – poetka Violetta (poezja.org).

Lubię obcować z ciszą bo jest jak cień który nauczył się milczeć Jest zawsze szczera nie marudzi spokojna grzechem nie kusi Cisza jest jak poezja kto raz ją zrozumie zawsze doń wróci Cisza to lek który nigdy nie boli jest jak sen który cieszy Cisza to prawda o życiu nie raz potrzebuje zrozumienia Cisza to ważne ogniwo w otaczającym nasz świecie nie hałasuje

-Mistrzu, jaką wskazówkę dajesz piszącemu? -Żeby z rana, raz jeszcze, spojrzał po nowemu.

poranna kawa niefrasobliwa chwila stłuczony spodek

Znak To był chyba jaśminowy zapach na górze krzyżowej i taki dziwny spokój - błoga cisza, stałem wtedy daleko z boku z pędzlem w dłoni, nagle poczułem odór spalenizny i gnojówki, studzienka oddychała pełną parą, to pewnie ułomek z dołu - wieszczył nadejście, zagrzmiało i bordowe chmury pokryły niebo - poznałem znajomego, rozdarty na cztery wiatry szukał po jatkach kawałka chleba i znalazł - pogardę, otarłem czoło nadgarstkiem, weź moje szaty - rzekłem. Łukasz Jasiński (kwiecień 2011)

Pewien polarnik na Spitsbergenie wśród skał zapuścić pragnął korzenie. Kupił już nawet pierścionek, lecz gdy mu zamarzł korzonek, o ślub spytany odburknął, że nie.

Zwisający w słoneczny dzień mam wspaniały park iść by zobaczyć jak zielony bardziej ucieszona gorącą kawą przed latem a małe ptaki ślicznie użyły papieru toaletowego Smakowity łagodnie przechodzę w wczesne lato mgnieniem z plamkami bieli i różu wśród bujnego kremowego bzu jesteś na wyciągnięcie ręki bezkresnym błękitem patrzeniu zabierzesz w nieoczekiwane miejsce

Co to jest grzech czy musi boleć a może grzech to ulga Na którą człowiek ciągle czeka myśląc tak jak on chce A może grzech to czysta prawda o życiu które zgubiło się Bo drogowskaz je oszukał nie nie był taki jakby chciało Co to jest grzech trudne pytanie na które brak odpowiedzi Czy grzech może cieszyć tak jak echo tęcza czy ciepły wiatr

Jestem posępnym duchem Mknącym przez odmęty życia Niszcząc je jednym niezgrabnym ruchem. Problem jest we mnie? Może we mgle? Może w moim charakterze Wszystko nie swoją miarą mierzę Napełniam oczy łzami Żalosnymi kroplami Odkupienia.

Był zakapturzonym pisarzem mój bohater, siedział cicho, skryty, jak mrok w nocy. Jego pióro tańczyło, a strony nabrały życia, wiersz powstawał, jak złote promienie słońca. Atrament czysty, jak łza na policzku, wydobywał z serca prawdę, rany, troski. Pisarz wracał do nich, w tę ciszę wieczną, by przelać na papier duszy nabrzmiałe piękno. Jego myśli tańczyły, splotły się we wstęgi, tworząc wiersze niewidzialne, pełne tajemnicy. Głęboko w środku ślad pióra krył, nucąc melodię słów, które mocno paliły. Wiersze powstawały z ciszy, z samotności, łamiąc granice rzeczywistości, wtórności. A pisarz, zakapturzony, wędrował nocami, szyjąc powieści, jak płynące poezji strumyki. Bo dla niego wiersz był jak złoto, klejnoty, przesłaniem, które wyzwala w duszy moc niezwykłą. Jego dusza pisana atramentem czystym, czytelna i jasna, jak promienie kolorów tęczy. I tak zakapturzony pisarz, w wierszach posępnych, malował poezję, jak radosne obrazy szczęścia. Iście magiczne słowa, jak iskry nadziei, rozświetlały mrok, dając światło, oddech w pętli. Tak ta historia o pisarzu ukochała piękno, które wierszami tkwiło, jak skarb w serca ukryte. Atrament czysty jak łza, wiersze malował, Zakapturzony pisarz, tworząc magię słowem. Daniel Krogulecki

Dzisiaj światło oślepia mnie bardziej niż zwykle Poduszka jest twardsza Kołdra mocniej przylega do mojego ciała, które jest półnagie z bluzka w kolorze bordo tylko majtki wydają się jasne na tle śniadej skóry Kaszel jest nieznośny, jak dzień wcześniej A myśli te same wirujące natrętnie w mojej głowie obłapiające każdy neuron ściskające synapsy Sprawdzam telefon z myślą, że słowa ułożą dla mnie nowy scenariusz ze mną w roli głównej I znowu nie jestem gwiazdą porno zdana na swoje neurotyczne myśli angażująca każdy ułamek rzeczywistości, w której gram rolę błazna

@lena2_ I życzę Ci abyś w zachwycie nad pięknem.. pozostała :)

;):) Dzięki :D fakt, może pomóc:) Byle relacja nie była tylko finansową :) bo wówczas nici z miłości... :( Dzięki i również pozdrawiam :) Dzięki. Również pozdrawiam

Z cyklu ZwierzoSzyki Nietoperz Nietoperz usłyszy nawet mowę ciszy Rozpozna po chodzie gatunek myszy Rozpozna co liczy się w stworzeniu I co sprawia, że mówią o kimś, Ty leniu. //Marcin z Frysztaka

Jak taki tytuł, nie uciekniemy od tego filmu z Alem P. i jego tańca. Pozdrawiam https://www.google.com/search?q=zapach+kobiety+taniec&rlz=1C1AVFC_enPL844PL844&oq=zapach+kobiety+taniec&aqs=chrome..69i57.6814j0j7&sourceid=chrome&ie=UTF-8#fpstate=ive&vld=cid:58b9f3f0,vid:D2y3UOZ5MM4

@poezja.tanczy niestety w naszym pięknym kraju ogólnie mało kto czyta cokolwiek. Telewizja i internet wyparły nudną i uciążliwą czynność czytania czarnych ciągów znaków. Pozostają "zapaleńcy" którzy lubią czytać i robią wszystko, żeby czas na czytanie znaleźć. Co do wyboru: poezja czy proza to wydaje mi się, że tu mamy już indywidualne preferencje czytelników. Ja czytam i prozę i poezję, w zależności ile mam czasu na czytanie i w jaką lekturę pragnę się zanurzyć w danym momencie. Dziękuję za przychylne słowa. Moją ulubioną formą jest pisanie w pierwszej osobie i dlatego już od podstawówki wypracowania jak tylko była możliwość pisałam w pierwszej osobie, wtapiając się w postacie z lektur szkolnych i usiłując dać wyraz ich osobowości. Czasem występujące w moim wierszu "ja" opiera się więc na obserwacjach otoczenia/ludzi a nie mojego wnętrza. A owe "ja" nadaje osobistego wymiaru wierszowi i dobrze, bo piszę o tym, co przeżywam - choć czasem to przeżycia zapożyczone z zewnątrz a nie wynikające z moich osobistych doświadczeń. Pozdrawiam serdecznie :) @Rafael Marius dziękuję, udało się to na szczęście :) Miłego dnia :)

Piękno i marzenia się nie starzeją są strażnikami każdego czasu Nigdy nie bolą nie dokuczają są lekarstwem które rany goi Nie umierają ciągle żyją ludzką dole ozdabiają Piękno i marzenia są jak tęcza nie tylko ziemie i niebo upiększają

żyjemy na krawędzi równoległych światów dopóki stoimy twarzą do własnej duszy każdy oddech zapewnia że życie jest cudem

Witaj - kawał ciekawego życia opisałeś - szkoda że tak się zakończyło - Pozdr.

@Leszczym Taka tęsknota nas ratuje... :)

@Tectosmith dziękuję bardzo 😊 Pozdrawiam wreszcie odrobinę słonecznie :)

A jak on się nazywa? Bo u nas nikt nie wie. Zawsze tu był. Owszem kolor bardzo ładny. Ta była koleżanka. Fakt, że bliska, taka do której można się było przytulić. Wiesz jak się kogoś tyle lat zna to bardziej traktuje się jak rodzinę. Ona miała swoich chłopaków, a ja dziewczyny. Opowiadaliśmy sobie. Taka osoba w nastoletnim wieku to prawdziwy skarb. A ciekaw jestem, czy też byłaś dziewczyną z sąsiedztwa? A może postawisz serduszko zamiast pucharka, bo pucharków system nie liczy, czyli jakby go nie było. Dzięki.

piękny krzew:) mój ulubiony kolor:) mogłeś się ożenić:)

Dlatego, że większość się na to godzi i prawie nikt się buntuje. Ja akurat jestem ekonomistą i miałbym na ten temat wiele do powiedzenia. Gdyby moje pokolenie też tylko patrzyło, jak się w życiu ustawić, to komunizm trwałby do dziś, a myśmy rzucali pokruszonym brukiem w zomowców, po to by było inaczej. A karą w przypadku złapania nie było mieszkania z rodzicami tylko więzienie. I wilczy bilet na całe życie. Przestać się bać, to wiedza się znajdzie.

@lena2_ Róże mają swój wdzięk i urok.

@Leszczym I dlatego warto się zastanowić, co okaże się w naszym życiu ważne, gdy popatrzymy z perspektywy czasu. Czy racja, czy relacja?

@Rafael Marius Ale cudne :) Tych z drugiej fotki chyba nigdy wcześniej nie widziałam. A fajne dziewczyny z sąsiedztwa już tak mają, że w pamięć niejednego zapadają ;)

@Leszczym tak, lepiej żartować i być razem w grupie, niż się tylko przyglądać i razem się nie śmiać:) to jak idziemy sprzedawać swoje książki:)?

A co tu tak zaglądasz? Nikogo nie zapraszałem. Zajęty bardzo jestem Jedzonka szukaniem. Trochę się boję a trochę nie. Czy ty na pewno nie chcesz mnie zjeść? Boś taki duży a ja malutki Więc sobie stoję, ja okrąglutki. Tu jest mi raźniej, nawet weselej. A może masz coś dla mnie, Może jesteś przyjacielem? Wyciągniesz rączki z jakimś robaczkiem? Nie, ty ciągle patrzysz jakby ze smaczkiem. Boję się ciebie i skakać nie będę. W brzuszku mi burczy więc może zaśpiewam? Bo tak tu czekam, dookoła drzewa. Może balladę? Tak cichuteńko. Będzie o rosie i wody kropelkach. I o listkach złotych co pospadały. Że słoneczko na górze A ja nadal taki mały. I o robaczkach, małych, tłuściutkich I o nasionkach dla mojego brzuszka. O tym, że jasno i wszystko widać, O tym, że ciemno i trzeba iść spać. Potem pośpiewam .... Frrrrrrrrrrrrrrrrrrr ! . . Rudzik to bardzo, ale to bardzo sympatyczny ptaszek. Dostrzega zainteresowanie sobą i lubi pozować a do tego śpiewać! Robi to tak cichutko, że aż nie słyszalnie niesłyszalnie. Idę o zakład, że ten ptaszek używa Infradźwięków. . Wiersz przeleżał od 27.02.2023, ale nadal nie potrafię nic tam zmienić. Musi być jak jest i mam nadzieję, że było przyjemnie. :-)

Witam - ciekawe te twoje podsłuchanie - dzięki za czytanie - Pozdr. Witam - zgadzam się z twym komentarzem - grzech to pojemne określenie - Pozdr. Witam - tak to już jest z tymi grzechami - duża niewiadoma - Pozdr. Witam - nie każde ujawienie może cieszyć - czasem może zaboleć - Pozdr.serdecznie.

@iwonaroma Zabawne, ale prawdziwe. Pozdrawiam.

@Ewelina Bardzo ładnie, poniekąd melancholijnie i zdecydowanie refleksyjnie. Można się płynnie dopasować do przekazu. Pozdrawiam serdecznie :-)

@Paryski zegar Najwyraźniej nawet w tej kwestii bywają rozmaite podejścia... Tak myślę, że to bardzo dobrze.

@Rafael Marius dziękuję :) Zawsze wychodziłam z założenia, że dobre relacje i najbliższymi, wzmacniają człowieka i poprawiają jakość życia. Oczywiście wszystko w życiu można robić samemu i być samowystarczalnym, ale to prosta droga do samotności... Nie sądzę, że warto nią kroczyć chyba, że samotność to świadomy wybór. Z drugiej strony jesteśmy od pokoleń jako ludzie tworzymy społeczności, w których wzajemnie się wspieramy i działa to całkiem nieźle, więc skoro działa to nie należy tego psuć.

Jak się lata byle jak Byle gdzie To i korzonek zamrozi się:)

To super, trzymam za Ciebie kciuki i wspieram duchowo. Ważne żeby miał z tobą dobrą przyjacielską relację to będzie miał i z innymi kobietami. Ja wszakże własnych dzieci nie mam, ale przez wiele lat wraz z moją mamą i jeszcze jedną panią opiekowaliśmy się dziewczynką, której umarła mama i ona nie miała żadnej innej rodziny. Zatem my nią byliśmy. Jej mama była dobrą koleżanką mojej i moją też trochę, zatem znaliśmy się wszyscy od dziecka. Ja byłem dla niej punktem odniesienia w temacie męskości, coś pomiędzy starszym bratem i ojcem. I chyba nie najgorszym, bo co jak co, ale relacje z mężczyznami to jej świetnie udały. Ze mną też miała bardzo dobre od dziecka, choć łobuziak to z niej był pierwsza klasa. Pierwsza do życia i ostatnia do nauki.

@Rafael Marius lepiej bym tego sama nie opisała. Dobra reputacja jest nadrzędną rzeczą w porównaniu z myślami i wewnętrznymi potrzebami. @corival jasne, na pewno pomoże :) Mocno skupiłam się na długich frazach, ponieważ w dzieciństwie je uwielbiałam za prostotę i może dlatego właśnie dążę do tego. Dziekuje

mam dosyć tego miasta tych tłustych tłumów niestety nie zjem twego ciasta więc nie trudź się i nie piecz już nie pieprz już nie pieprz już nie pieprz już biorę rozpęd i przeskoczę mur nie zatrzyma mnie twój pies ani sznur sobie możesz myśleć co chcesz i tak nie zgadniesz jak jest przecież wiesz… przecież wiesz… przecież wiesz… choć wznosisz się ponad głowami umysłami operujesz z gracją słowami nie nie nie wywracaj oczami tyku tyku zamknij mordę polityku! zamknij mordę polityku! zamknij mordę polityku! fakty i mity ustala prezes o szóstej uśmiechy krzywe co rano ćwiczysz przed lustrem ciała kobiet które bierzesz w niewolę i krzyż… krzyż z którym śpisz no i wanna be your dog x3 FUCK YOU x4

Zgadza się :) Dziękuję i również pozdrawiam :)

To i dzisiaj wiele osób tak robi. Chodzą do lasu, by przemyśleć to i owo, a nawet znaleźć odpowiedzieć, a najczęściej po spokój. A to ciekawe. Bardzo mi się podoba takie spojrzenie.

@Klip Ponoć, homo-sapiens ma afrykańskie korzenie więc, Zapewne na Spitzbergenie Żółte, małe są korzenie. Zaś jeśli korzeń jest z Afryki Na mrozie wyjdzie fikimiki.

@Nata_Kruk @Ewelina @Rafael Marius @corival @poezja.tanczy @Ana Dziękuję Wam za czytanie. Życzę Wam aby jutro, wybuchło rannym śpiewem słowików i wieczornym grzechotem cykad....

Więc teraz Katedra. Olbrzymia, wspaniała. Wychodzisz ze śluzy biosfery i widzisz ją – Katedrę – przed/ponad sobą: poszarpany cień na tle gwiazd. Trzeba światła, żeby docenić jej architekturę, a światła właśnie brak […] Jacek Dukaj „Katedra” Gdy miesiąc rzuca zza mrocznych bałwanów srebrzystą poświatę Gdy za oknem miasto we snach już brodzi A lichtarz na prąd skąpe na kawałek drewna rzuca światełko Zebrało się tysiąc natchnionych myśli Echo ich sunie po ścianach Żyworosłych wzbijających się w rytmie Rozkosznych chorałów zdobieniach Wzburza się pod gwieździstym niebem przemienia I opada na ołtarz Niby ofiara całodniowa za przymierze Wewnętrznego piekiełka z wymarzonym niebem Acheiropoieta ukazująca się na uskrzydlonym skrawku papieru To wyśniona przestrzeń gdzie Szyję i wyplatam jedna po drugiej Ewangelie nigdy nie wypowiedziane I równie nieodgadnione To moja pustelnia wśród świata Moja katedra 9 VI 2023 *** tu podrzucam zdjęcie ilustracji Brunona Schulza do "Procesu", a konkretniej do rozdziału IX "W katedrze", tłumaczenia jego autorstwa

@poezja.tanczy Smutne? Hahaha 😅😅😅, to raczej pytanie na końcu bajeczki opowiadanej przez kolejne pokolenie... 😊. Wyżej są Ptolemeusze czyli każdy z każdym, potem patriarchat... Dzieci czasem pytają...