Ranking

słyszysz kwiat dzwonka słodkie piżmowe perfumy nasycają jestem pod wpływem aury dziewicy ciepłem zawieszasz wilgoć w powietrzu czuję miękkość na skórze rozkoszuj się mną i pozostań kiedy moje stopy dotkną ziemi moje ręce sięgną do ciebie zawirują wszystkie wibracje

z materii nocy po ciemnej stronie kładę z cieniem sny złe zarzucam na nie całun niech zginą niech zczezną po jasnej stronie otulam welonem dobre sny niech ślubują niech się weselą z moim nowym dniem

Nośnie przeinaczę żywot w przenośnię I w końcu dowiem się ważności jak to musi być tutaj nieznośnym Zresztą pobędę chwil kilka nienachalnie aczkolwiek oby oby materialnie bowiem istnieje fakt constansu bilansu Sprowokuję wpisy w księdze zażaleń z miną naiwnego niewidomego niewiniątka popadając w ciekawość które wysmarują I zadomowię się na złe w lirycznym hejt parku. Seranon, 1.05.2023r.

*** Wiek jest tylko liczbą, nie musi być ciężarem, jeśli się pogodzimy, z przygasającym żarem. *** Często bywa, że rozsądek, rozlicza rozumu zwoje, wskazując logiczny wniosek - a serce i tak wie swoje.

Nie przewidział ojciec, że syn nie podoła. Skrzydlate koniska miotają rydwanem. Ogień tak żarłoczny, krzyk płonącej Ziemi niesie się daleko. Błysk i grzmot pioruna. Heliosowe córy głośno rozpaczają. Los okrutny dotknął, zła ocena siły. Lament siostrzyc biegnie Eriadonu brzegiem, dotyka serc bogów. Szum topól jest cichszy. Krople łez złocistych można tutaj znaleźć. Cenne jak klejnoty i poszukiwane.

Bardzo proszę o opinie, wyciągnąłem takie wiersze z szuflady. Tak nieśmiało zamieszczam. tłumaczę świat na słowa to nie zawsze się udaje czasem jak w kłębku myśli się plączą i w mrokach nocy w skupisku snów znikają jest w tym jakaś magia co sprawia że światło przebija przez ciemność z nutą melancholii rozświetla duszę gdyż jakże inaczej miałbym oddać to co czuję niż w słowach splątanych odbitych przez pryzmat wtedy zauważam całą gamę kolorów jak po nitce Ariadny odnajduje jedyną drogę do kolejnego słowa wersu ścieżki do wnętrza siebie

Obcy jestem W zwierciadle Nie zaglądam w oczy Łatwiej rzucam Słowa na wiatr Dziś wolno tak Opuścić żaluzje Okno na świat Staje się murem Oddziela prawdę Od słów powszechnie Zapamiętanych Jestem hermetyczny W próżni brakuje świeżego Oddechu Pełną piersią Nie nasyci się pragnienie Nie zmieni tego Delikatny dotyk Nawet On

Wstałem rano, zmęczony jak pies, włączyłem kawę i zapaliłem papierosa. Na ulicy już szaleje życie, a ja wolę siedzieć i pisać coś. Nie wiem czemu, ale ten świat mnie czasem denerwuje, ludzie patrzą, jakby chcieli się bić, a ja tutaj tylko siedzę i piję. Może to wina mojego stylu, świat nie lubi tych, co nie idą z tłumem, nie mogę zmienić siebie, jesteśmy po prostu dwoma, różnymi strumieniami. Przecież wiem, że to bez sensu, życie zbyt szybko przemija, tylko próbuję złapać te chwile, które zapomnieliśmy doceniać. Tak więc siedzę tu wieczorem, na starych meblach, które krzyżują historię, i tylko słucham szumu miasta, pozwalając mu na przepływ, jak rzeka bez końca. Daniel Krogulecki

Nerwica natręctw Nie umiem się wyciszyć, będąc poza domem, A przecież dziś wyjeżdżam, by odpocząć wreszcie; Wychodzę już na klatkę, ale czy zamknąłem? To wszystko się nasila zawsze gdy wieczorem Położę się do łóżka. Nie wyszedłem jeszcze, Bo siedzę i rozmyślam, co mam zrobić z domem. Przemogłem się, bo przecież mam już załatwione W przytulnym pensjonacie całkiem niezłe miejsce. Już stoję na przystanku, ale czy zamknąłem? Jedziemy, ruszyliśmy, z ciekawości płonę, Lecz moja wyobraźnia zmartwień szuka wszędzie; Oglądam się za siebie, wciąż się martwiąc domem. Aż w końcu dotarliśmy. Szczęście uwięzione, Wydostać się próbuje, walcząc ciągle z lękiem; Wnet wyszło, dojechało, ale czy zamknąłem? Spodziewam się już tego, co nieuniknione, Bo siebie znam na wylot, wiem już jak to będzie; Wciąż myślę co się dzieje z moim biednym domem, Więc może jednak wrócę, sprawdzić czy zamknąłem? ---

Kajak Krystynę z Kozienic wszyscy potrafią docenić. Kręci nosem Marianna, że leniwa to panna i „zasług nie sposób wymienić”.

zbudowałam swój świat na przekonaniu że jest znany i bezpieczny że kiedy ulicą ciemną do celu zmierzam nikt groźny mnie nie zaczepi tak trwam lata całe w błogiej świadomości że jak umrę to będąc ofiarą śmierci naturalnej a nie z powodu zła i jego nadmiernej przy mnie bliskości kiedyś być może ta bańka mydlana pęknie roztrzaska się o mury pozornie braterskie a z głowy mojej zostanie upiorna czaszka i wokół mnie ludzkie lamenty

Pokłóciła się noc z dniem o to kto jest bardziej lubiany Kto potrzebniejszy jest kto jest bardziej znany Pierwsza zaczęła chwalenie noc mówiąc że chociaż jest ciemna kryje w sobie wielką moc że kochankom jest niezbędna Że jest natchnieniem dla malarzy lubią pisać o niej znani poeci Jest westchnieniem dla cmentarzy że nieśmiałych ludzi kręci Potem zaczął chwalić się dzień że to on wymyślił dla ludzi Tak bardzo potrzebny im cień że wszyscy go uwielbiają Że lasy łąki sady rzeki i pola drzewem i kwiatem go upiększają Że ma słonce tęcze i ptaki a ludziom sny nie dokuczają W tą kłótnie ja wkroczyłem postępując sprawiedliwie obie strony pogodziłem i się temu nie dziwię

Głodzisz - nasyceniem, którego nie przetrawiliśmy. Upajasz - pragnieniem, którego nie udało się ugasić. Kusisz - wszystkimi atrakcjami, które odrzuciły nas od siebie. Jesteś: bez głowy - chowasz się w piasek! Dziwne, bo gdzieś gdzieś cię w sobie zapodziałam ... Burzami bieli kwitną kasztany. I tak właśnie ... Nie!!! Dojrzeliśmy. Nagle gdzieś - grzmot ... przekwitłej wiśni. Lecz czy "MY" tak faktycznie byliśmy ... ? To ze mnie, najdroższy, wyciśnij!

słońce promieniami zaśnięcie kołysze nocka dzień wygania w odpoczynku ciszę gwiazdki dwie na skraju myśli fajnych naszych kiedy sny powrócą może je zobaczysz liście już na drzewach śpiewają wiewiórce zefirek ziewając tuli białą chmurkę biedronka kropeczki przelicza wciąż w kółko cicho bo zasnęła lecz było jej trudno biadoli ślimaczek w skorupce on leży dziś go bolą czułki nikt mu nie chce wierzyć strumyk wodę prosi żeby cicho była lecz ona wciąż plumpla myszkę wnet zbudziła podskoczyła biedna nie wie co jest grane lecz zasnęła znowu choć ma przechlapane legowisko miękkie mały lisek chrapie choć posłanie z liści nie jest materacem zawył wilczek we śnie przestraszył zająca lunatyk w kapuście każdą poprzetrącał kapuściane głowy liście splotły snami uszy wnet zajęcze śmiesznie poplątały tu na wiązce światła wróbelki zastygłe chociaż łebki małe to ich sny magiczne świtać już zaczyna mgła spowija łąkę wstają wszelkie dziwy obudzone słonkiem

siedzę już chwilę a może dłużej wśród szarego miasta pełnego zgiełku pasuję słowa które potrafią wędrować po kartce papieru wpatrzone w stalówkę wciąż kręcę głową spętane myśli krążą słowa przychodzą jak cepem sklepane wszystko już było wciąż karty powtórzeń pustka przebija zmęczone próżnią ciało tęsknota duszy rojenia o lepszym pragnę wyrazić co w sercu drzemie powiedzieć o swoich dzikich fantazjach w puste lustra wędruję jak pielgrzym patrzę na miasto które się mieni tęsknota duszy we mnie rozbrzmiewa człowiek wciąż myśli co jest za lustrem powtarza błędy te w gorszej już wersji

Rano majowe słońce świeci nam na głowy Zaczynamy weekend majowy Małe są szczęśliwe, duże też Rozpoczyna się czas pikniku i aktywności Śmiejmy się razem, bądźmy wszędzie kolorowi miłość zagości w naszych sercach Lovej . 2023-05-01

Noc pachnąca rozgwieżdżoną skórą i cukrem pudrem Świst motocykli I prawie że jesteśmy wieczni Gdybyśmy tylko nie umierali razem ... w swoich osobnych ramionach ...

Piję kawę, żadnych rozmów i odwiedzin. Piję kawę bez pytań i bez odpowiedzi. Czarny napój, który kubki moje łechce. Piję kawę, robię tylko to co zechcę. Ona strąca resztki snu z mych rzęs. Sprawia, że poranek łapie sens. Do pionu stawia moje myśli. Nowe marzenia w głowie kreśli. Piję kawę, w czerwonym ulubionym kubku. Mieszam cukier, rozpuszczam senność tak do skutku. Czarny napój, który ustami lekko pieszczę. Piję kawę, po każdym łyku pragnę jeszcze. Bo… Ona strąca resztki snu z mych rzęs. Sprawia, że poranek łapie sens. Do pionu stawia moje myśli. Nowe marzenia w głowie kreśli.

rozpołowił palcem cytrynę wilgoć językiem pogłębił siła mięśni ciężar oczekiwań zniosła... była cicha i spokojna zgasła lampka nocna zmierzch do świtu został

Niebieskie buty przywdziałem na nogi, dar nieba konwalii ubiór paruje, wraz z chmurami patrzę w żarówkę — biała oślepia serce, prądem jej istnienia są ranty wkręcone. Bańkę rozbijam, bom ciekaw tych pyłów; rozeszły się gwiazdami po mym ciele, włókna szlachetnych kolorów już noszę. Do wolframu lecę, pieszczot doda ciału; sepią iskrzy na przemian białe i czarne, świat zamienia jedno dotknięcie palca, sprawia — pisać o Tobie nie przestanę. Co by nie było, już porażony nią jestem, Preludium wiersza głosu nie wstawiłem. Najeżony w mroku gnam przed siebie, dotyk latarni rozświetlił jedyną drogę, do molo końca idę Tam! Wysypy twoje, wcześniej morzu oddane *************************************************** Krótka retrospekcja! Treść wiersza (jedna z kilkudziesięciu) podparta jest trzymiesięcznym doświadczeniem na otwartej przestrzeni, na jakiej swój pielesz miałem. Bez ogródek — tam zaczęły się moje głosy. Więc cofniemy się do ostatniego kwartału roku 2019...wypełniwszy lukę w mojej twórczości środkiem października do końca grudnia wierszami z 'czarnej teczki' Oto jeden z nich. / byłem wówczas bezdomny /

@Ewelina Cały świat jest jak sen, ale lepszy dobry sen od złego. Każdy musi mieć jakąś bańkę inaczej by zwariował. Tak działają mechanizmy obronne. Ważne żeby ta bańka była nie za duża i nie za mała. I przepuszczalna. Ciekawy wiersz.

Marek, biznesmen z Warszawy, raz w Czechach załatwiał sprawy. „Odbyt” zobaczył na drzwiach, wtedy obleciał go strach. Co tam robią, był ciekawy. Odbyt - zbyt Oddeleni odbytu - dział zbytu

/Crouse nie porzuca swojej wyspy raj osnową swiatło duszy rzuca/ Dziękuję! Pozdrawiam serdecznie Bardzo się cieszę! Dziękuję za przystanięcie. Pozdrowienia ślę

@Tectosmith Dziękuję! No właśnie! W tym cały sęk, żeby to dostrzec na rzecz swojego szczęścia, jakim jest on Dziękuję za komentarz i podzielenie się refleksją. Pozdrawiam cię serdczenie!

Napisane 20.08.2022 Parę tekstów zostawiłem, żeby je kiedyś poprawić, ale przez najbliższe 100 lat będę do tego niezdolny :-D A ja poproszę o kolejny poniedziałek, Żeby nie było, że ciągle się śpieszę. Zmęczony wiosną ganiam za latem. Choć przeminęło to blaskiem się pieszczę. Hałaśliwe wrony meldują jedna po drugiej. To wieczór już więc czas się pozbierać. Mówię dobranoc i czekam... na nietoperze. ... Wdycham w zamyśleniu kolejnego papierosa. Rechoczą sroki kolejnego ranka. Szukają ... Ale kosa już nie znajdą. Za to papugi Wrzeszczą wciąż, trochę jednak rzadziej, Trochę jednak ciszej. Słońce nadal piecze. W kolejny poniedziałek posmakuję znów wiosny. Dogonię lato w samo południe a wieczorem... Znowu się zamyślę czekając na nietoperze. Wdycham truciznę, oddaję życie ... I to mnie cieszy. Bo czas się pozbierać, Przywitać jesień. ... Papugi zostaną na zimę.

@Nefretete przyjmowanie dzwoneczków jest przyjemne:)

@jan_komułzykant Ładny limeryk z dużą dozą historyczną. Nie wiedziałem! Pozdrowienia

Niewiele słów, dużo treści. Podziwiam szczerze. Ślę pozdrowienia.

Słońce jaskrawo oświetla wnętrze pustego pokoju. Jasna plama na ścianie, podłodze… Obok mnie puste miejsce. Zimne, wychłodzone samotną nocą. W lustrze stojącego trema odbicie czyjejś twarzy. Mojej? Nie mojej? Niczyjej… Za oknami szum drzew. Szelest liści… Noszę wciąż twój obraz w źrenicy. Twoją twarz, rozwiane, długie włosy. Kocham cię. Zbudził mnie szept, przypadając lekkim tchnieniem do bezsilnych jeszcze powiek, pod którymi czerwieni się pulsujący świt. Zbudziła mnie pustka i pamięć oczekiwania. W otwartym oknie faluje firanka. Tak powoli. Wybrzusza się jak żagiel… Byliśmy tam, nad oceanem snów. Białe języki piany lizały wilgotny piach. Nasze stopy. Byliśmy w słonych porywach wiatru i w huku nacierających fal. Byliśmy tam bez rozterek i lęku o jutro. Byliśmy tam, ty i ja. Zakochani. Śniliśmy razem, wpatrzeni w pierzastą smugę po odrzutowcu. W krzyku mew. A więc jest jeszcze ratunek, promyk nadziei. Bo gdybyśmy śnili osobno, to nie byłoby już nic. A więc… Skrajem nieba zsuwał się skrzydlaty obłok, niczym wielki ptak. Gdzieś tam, gdzie z pluskiem ryby opadają płetwą w głąb cichego sanktuarium. Kocham cię. (Włodzimierz Zastawniak, 2023-05-01)

@Tectosmith Oj nie chodzi o udawanie, że nie ma problemów. Chodzi o dostrzeganie wszystkiego, o rozłożenie akcentów. Każde z nas ma inne doświadczenia, stąd inne perspektywy. Tak to widzę :) W każdym razie, dyskusja jest niezwykle interesująca :)

@Rafael Marius dałeś specjalnie łatwe? :)

Dziękuję. Jak zawsze rozpoznałaś.

@Leszczym Tak jakoś, nie zmieściła mi się ilość

@Ewelina właśnie, kiedy się cieszyć, jak nie teraz:) Wczoraj przyniosłam bukiet, konwalie już są w połowie białe i pachną, mam mieszankę :)

@Ewelina Osobiście życzę Ci, żeby ta Twoja bańka jednak nie pękła. Ja, osobiście musiałem w trakcie życia rewidować tą bańkę bo okazywało się, że świat dookoła wcale nie jest taki znany ani bezpieczny. Musiałem także budować inną a tą inną była wyuczona pewność siebie i sztuka improwizacji. Na takiej "ściemie" przeżyłem mnóstwo lat. To i tak się rozpadło bo musiało. Wcale nie jest łatwo widzieć rzeczywistość w prawdziwych kolorach i być podporą dla siebie samego. Nikt mnie tego nie nauczył bo uczony byłem życia właśnie w bańce. Uczę się teraz ponownie. Widzisz, ja już od bardzo dawna nie operuję pojęciami "dobra" i "zła" bo życie wcale nie opiera się na tym. Podstawą jest przetrwanie za wszelką cenę i tak należy to widzieć. To tłumaczy także i zło, i dobro. Tacy jesteśmy, my ludzie i wcale nie jest to piękne, ale w pewien sposób ciekawe. Ja nie potrafię spojrzeć na Twój wiersz inaczej niż przez rzeczywistość, więc u mnie nie jest pięknie a raczej smutno i tak już będzie.

Dobra decyzje, a złe sny do niebytu. Pozdrawiam

Wyszłam z domu po piątej, było całkiem jasno. Przydrożne latarnie powolutku gasły. Słychać było traktor. Ktoś już w polu orał. Nim słońce wzejdzie - to najlepsza pora. Ptaki powstawały chyba już przed czwartą. Przebudziłam się wtedy, szczerze - było warto! Wypełniły mą duszę swoim boskim śpiewem. Jak długo to trwało, tak dokładnie nie wiem. Pamiętam jedynie, że zadzwonił budzik, a potem już witałam znanych w pracy ludzi.

@Kwiatuszek Ależ bardzo proszę, bo masz staila ;))

Witaj - sam wiersz jednak fajny - dzięki za tę fajność - Pozdr.

słodkim kwiatem wypełniasz mnie kocham placki ziemniaczane te z gulaszem lepsze jogurt też ok i wolne soboty niedziele bo rzadkie w sumie hmm nie wiem co bardziej czasem wystarczy trawa na balkonie

Jeśli coś jest niezrozumiałe, to chętnie wytłumaczę. Całość przedstawiam w środowisku filozoficzno-naukowym na tle rzeczywistości, w której każdy z nas tkwi. I tak jak napisałem, tekst dotyczy sztucznej inteligencji, jaka nie daj Boże, skutkować będzie cofaniem się ludzkości do Epoki kamienia łupanego; zatem od nowa zaczniemy nasze egzystowanie jak te małpy... Człowiek przejrzy na oczy w stosownym dla niego czasie! Dziękuję za zajrzenie i podzielenie się refleksją. Pozdrowienia dla ciebie!

nakarmiona tobą łapczywie być pastelową prymulką jak czujesz się w tym świecie ciekawy innej rzeczywistości ruszasz źdźbło po płatku dom to ty

bez parasolki deszcz zmoczył okulary załzawiony świat

w naturze odsłaniam się różowymi pąkami wyrastającymi na wiśniowym drzewie

skąpana w promieniach chcę ciebie poczuć trochę jak jaśmin na mojej skórze i wąchać te kwiaty ciepłem zmieniaj w tuberozę

gdy budzisz błyszczącym szronem delikatnie przebijam się naga i niebieska jak śnieg a ty masz lekką obsesję na punkcie znajdowania przebiśniegów moimi oczami

jak masz się czy ciepło lub drętwo ciągle biegniesz za nurtem może spokojnie a ja w bezruchu by zobaczyć razem rozbłyskującym cudownymi kolorami gdyby nie te małe rzeczy utonęłabym w rzeczywistości zmieniłam priorytety

czekoladowo-kruchym ciastkiem pocieszę cię bo potrzebujesz mojej woni szafirków bez nich nie będzie wiosny wiec podejdź jeśli uwielbiasz fioletowe kwiatki

Nasiąknięta czasem przemoknąć w deszczu i wiem kim jestem pięknym lasem ślizgamy się po brzegu dumnie paprotką Cierpkość intensywnie i długo wpatruję się w ciebie czy będę tym błękitnym pejzażem pęknę kolorami na twoich oczach lekkim sercem zabrzmię pięknie niczym ciepły promień wkrótce

moje stopy wpadają w śnieg bawię się tobą jak dziecko pokrywająca wciąż ścieżkę białymi kolcami sfruwam bo pieścisz drżąc