Ranking

Pani pozwoli? Opowiem Pani krótką historię, nieco zmyśloną. W pewnej operze na scenie stali znani aktorzy... powiedzmy w koło. Pierwszy, to śpiewak, Singerem zwany, druga Japonka niczym śnieg biała. Upudrowana, umalowana, dlatego Juki się nazywała. Tuż obok brat jej, znany artysta, przy tym do siostry podobny nader. By po angielsku z nim mówić przystał, więc go nazwano po prostu Brother. Trzeci był Niemiec, dumny i ciężki. Choć do Japonki wciąż wzdychał: Och! Ach!, to jednak nie miał szans u panienki, bo nazbyt krótkie nazwisko miał: Pfaff. Przyleciał do nich zwinny Pegasus, do towarzystwa wniósł świeży powiew i opowiadać zaczął od razu intrygującą, starą historię. Plótł o Łuczniku w dalekim kraju, który nie strzelał lecz nieźle śpiewał. Towarzyszyło mu w tych wyczynach antyczne bóstwo, jakaś Minerwa. Potem wymieniał wielu artystów, ze stron odległych i całkiem bliskich... Przerwał mu Singer: Dość tych wybryków! Patrz! Tutaj leży babka nas wszystkich. Na środku sceny, w krąg otoczona, leżała prosta igła do szycia. Poprzez jej ucho wielbłąd próbował... i tak próbuje chyba do dzisiaj.

Przypadek jest smutną, choć oryginalną postacią. Niestety to wcale nie jest dżentelmen w kapeluszu. Jednym słowem jest za mało uprzejmy i koleżeński. Często mu brakuje ogłady, klasy i bywa arogantem. Kłótliwie polemizuje z losem i przeznaczeniem. Warszawa – Stegny, 25.03.2023r.

Po co swoje strzały marnujesz Kupidynie? Na coś , co minie bezpowrotnie. Jesteś ślepy w swej profesji Kupidynie. Strzelasz na oślep i pochopnie. Miast wiązać serca to je palisz Kupidynie. Uczuciem , które nic nie warte. Potem popiół zdmuchujesz z dłoni Kupidynie. Wszystko zostaje w pył roztarte. I nasze serca połączyłeś zbyt nieskładnie. Bo trwały tylko jedno mgnienie. I nasze losy zawiązałeś niedokładnie. Dziś nawet wątpię w ich istnienie.

czas na formę Psychoterapii białe kartki odciśnięte litery słowa wersy miłość i nienawiść Katharsis przelanych emocji na szali dobrozłych pociąga dualizm sił Jin jang chaos i zaściankowa wada serca

- Przecież gdyby chciał...Poklepała się po ramieniu i zamilkła. Wiedziała doskonale, że nie da się poskładać nadziei, które z powodu jego milczenia, w jednej chwili rozsypały się w drobny mak. Cały jej świat dryfował teraz zupełnie mimowolnie i w rozchwiany sposób. Kołysał się jak samotna łódź na mętnym oceanie jej mglistych myśli. - Znajdzie tysiące powodów, całe mnóstwo przyczyn, morze racjonalnych argumentów, w których każe mi się zanurzyć...Przerwała myśl. Nie była w stanie snuć dalszych rozważań. W drżące dłonie schowała twarz - bladą jak papier i prawie przezroczystą. Zesztywniała w środku. Wszystko w niej choć żyło, było martwe. Zastygła w pozycji embrionalnej, jakby chciała ukryć swój ból, schować go przed całym światem, bo przecież nikt nie mógł się dowiedzieć jak bardzo cierpi i że jej wnętrze jest niesamowicie delikatne. Tylko poduszka, całkiem mokra od łez, znała jej sekret i tak miało zostać na wieki. - Przecież gdyby chciał... Powtarzała najboleśniejsze zaklęcie... Gdyby chciał... Błądząc tą jedną myślą, gładziła swoje delikatne dłonie. Rysowała na nich znane kształty, te którymi on pieścił jej plecy, kiedy nadzy leżeli, z lubością wpatrując się w siebie. Pragnęła, żeby był z nią teraz, żeby czas zniknął, a przestrzeń skurczyła się do rozmiarów ich ciał. Marzyła by go poczuć, stać się jego częścią i być z nim na zawsze. Tak po prostu i już nic więcej.

-Mistrzu, czy autor może krytykom przyganiać, i inaczej rozumieć jego wierszy wzbraniać? -Raczej powinien cieszyć się, że go czytają, i że jego utwory wiele znaczeń mają.

Nic nie robił przez całą kadencję dbając wyłącznie o własną prezencję nic go nie wzrusza bo nie ma czym i na co grunt, że pieniążki wciąż płyną i dobrze płacą Pokazał się chętnie w którejś telewizji a tam się wypowiadał z porcją hipokryzji tam bzdury znów gadał tu kłamał ponownie grunt, że klej dobrze trzyma stołek (dosłownie) Lecz skończyły się żarty panie i panowie teraz kampanię czas zacząć i w jego głowie rodzi się myśl jak dzięcioł zaczyna jemu pukać jak dziś na spotkaniu od nowa te tłumy oszukać Nie jest to wcale takie łatwe moi mili tak skłamać aby ludzie w to uwierzyli bo na tym polega zabawy sens i cały wic by obiecać wszystko ale nie dotrzymać nic Dlatego powtarza: a czeka nas ciężka praca myśląc o etacie, który jemu bardziej się opłaca tam gdzie mógłby zostać nawet do końca świata parę miesięcy wysiłku a potem urlop aż cztery lata Dlatego popłoch jest teraz -czas na nowe igrzysko on kombinuje jak wskoczyć na ciepłe stanowisko na wiecu uśmiecha się robiąc te wyuczone miny poprawię los i życie (w domyśle: własnej rodziny) Im bliżej czas jesieni tym bliżej do ludzi i może zaufanie ciżby gdzieś tam wzbudzi po kraju autobusem z obstawą już zasuwa tak moi kochani – te wybory to jednak harówa

Spacer Może kiedyś przejdziemy się starym miastem, poczujesz smak kostki brukowej - to wszystko działa na zmysły: okiennice, dachówki, ławki, fontanny i malowidła, dalej schodami zejdziemy na skarpę wiślaną - nie ma tam tarasu z widokiem i to wszystko działa na zmysły: kwiaty, trawa, liście, krzaki i cichy śpiew ptaków, może poczujesz smak mojej miłości - ona jest inna... Łukasz Jasiński (lipiec 2010)

Nikt nie wie, nikt nie rozumie Tak głębokiej potrzeby. Pozostają jedynie kolejne lajki A ja poprostu chcę już nie być ... To co moje już się skończyło. Nikt nie widzi, ale już nie ma Nadziei, słońca, szumu wiatru ... Ogrzej mnie raz jeszcze ziemio. Piasek między palcami skończył się. Nie ma skąd czerpać, nie ma skąd brać. Wybacz kochanie, że zawiodłem. Zamknę oczy jeszcze raz jeden. Wybacz.

Przeglądam witryny. Myślę co dalej. Słońce się mieni w Snach Orchidei. Nie widzę wiele z przyszłych wydarzeń. Nie mieszam razem Czerni i Bieli. Kolejne pytania do ciebie od Serca. Zagląda przez okno promień Nadziei. Szuka, nie znajdzie w tobie oparcia, Tu nie ma dobrej dla ciebie Ziemi. Przeglądasz się w blasku zwrócona ode mnie. Zieleń poniżej, barwy na niebie. Nie dbam, nie będę, nie moja ta rola. W końcu Przekwitniesz... Rozpoczniesz raz jeszcze.

Ona gorąca jak plaże Miami, on jak poezji ciut chłodny aksamit. Czar kontemplując sonetów i ód stwierdził, zerknąwszy na czarę jej ud: "Bardziej mnie nęci, co między słowami".

Siedzę na dnie a akwen tonie zamula krew do szpiku sieci znad bagna ślep ukąszeń powiew przyniósł na brew: czy w oko wleci? Z mokradeł kraść szuwary niżne chciał człek a paść przyszło mu teraz… Przeszłość go w jaźń boleści gryźnie liźnie go zaś wilgoć po nerach. I na twarz! Sru! I leży w młace półtwardy strup ze ślipiów ściera a serce w słup – przyznaje rację z którymi glut mózgu się spierał. Chcę wstać więc… siadłm – śniony początku trzebnickich bram – toć jeszcze bagno. Choć w kościach szlam bąk koński w oku się zry! wam wam: klęk na! kolanko.

dopóki niezbyt dla niej pojęte kręcą ją siły żyje po prostu albo zygzakiem zdobi krawędzie niewybranego dla siebie losu dopóki działa tak jak należy pokornie znosząc wysiłków ciężar w lekkiej czy ciężkiej życia odzieży jest użyteczna i jest potrzebna dopóki łączy i nie przepuszcza nie wciąga w siebie nie zrywa wcale nie łamie nie tnie nie pluje tłuszczem to działa dobrze wręcz doskonale gdy się popsuje wszystko na odwrót nikt się jej pracą już nie zachwyci dobra maszyna bywa niedobrą i w tedy z życia zwyczajnie nici

Ta garść odłamków łzą przyprawiona, Której przez gardła supeł wykrztusić Nie sposób - trzewia na drugą stronę Wywraca, jednak czemu tak kusi? Skąd ta tęsknota, która po brodzie Krwią ścieka z serca - czemu otwarte Do łóżka każe się kłaść o głodzie, Negatyw rzuca na czystą kartę? Może wszystkiemu winna ta rama, Znosząca szybek bitych cykliczność? Nawet rzucana z żalu po ścianach Ocala pamięć fotograficzną.

mówią że kocham i że ci zazdroszczą tej miłości że też chcieliby być tak kochani jak ty mówią że cię kocham

Fakty nie kłamią: spomiędzy westchnień Między nas wyszły na jaw wyznania, Szept pośród nocy w drżących wahaniach Tęskne rozmowy wieszał na wietrze. A gdy się ciszy morze rozlało, Również powietrze z płuc mych po ścianach Szarpanym rytmem rozniosło łkania. Kwitłem i więdłem więc, oddychając. W oddechu zatem cała tkwi wina, Sposób zaś jeden, by się oczyścić Z ciebie, co ciążysz na każdej myśli - Raz i na zawsze muszę go wstrzymać.

On tulił ją we śnie i szeptał jej wciąż, że ją tylko kocha, choć to nie jej mąż. Tak wiele przeżyli, bo snów było sto. Mówili im wszyscy: "Nie będzie wam szło". I nie szło na jawie, fakt to jednak był, lecz codzień przychodził, co noc jej się śnił. Tak tulił ją we śnie, całował ją wciąż i mówił, że kocha choć to nie jej mąż. Gra wciąż pozytywka melodię na trzy. Chcąc, nie chcąc jej słucha choć w oczach ma łzy. I przyjdzie on we śnie, przytuli ją znów. I łzy jej obetrze bez zbędnych słów.

@Ewelina Pozwolę sobie dla żartu po swojemu streścić ;) Będąc sobą i dla siebie W swoim własnym jestem niebie

po uśmiechniętej smutku stronie gdzie jeszcze bólu lecz nie tak źle a zresztą kiedyś będzie koniec albo początek któż to wie

Patrzę na piękne niebo I na skrzydła anioła Czy mnie ktoś pokochać zdoła? Czy zginę w szarym tłumie I nikt mojego bólu nie zrozumie? Tyle pytań A odpowiedzi wciąż brak Czy ukryły się tam W leśnych gęstwinach? Czy umarły wraz ze słowami W ciemnych dolinach?

Witam - dokładnie tak po męsku - dzięki za przeczytanie - Pozdr.uśmiechem. @Krzysica-czarno na białym - miło że czytasz - dziękuje za to - Pozdr. Witam - staram się być na topie - Pozdr. Witaj - tak owa nagość działa że nawet niebiosa się kłaniają - Pozdr. @Natuskaa - @Krzysztof2022 - @Ewelina - @Tectosmith @Marek.zak1 - dziękuje za serduszka -

@jan_komułzykant Z tego nauka taka wynika: jak między słowami nic się nie dzieje to nie ma wierszyka. Dzięki. @Rolek @iwonaromaDzięki, cieszy mnie Wasz głos. W ramach podziękowań - Limeryk wiosenny, próba pierwsza Pewien woźnica, mieszkaniec Sienny czując swój oddech niezbyt przyjemny, po nocnych hulankach u szwagra bratanka, do konia cicho cmoknął - Wio - senny. Mam nadzieję, że nic Ci się nie stało:) Pozdrawiam wszystkich czytelników

zaściankowa wada serca niczym szlachta zaściankowa jest emocji wielka sterta i wartości w czynach słowach tu odwieczny tkwi dualizm dobro ze złem się gotuje czasem sece trza mieć twarde ważyć chłodno i nie ulec :)

I nic nie będzie ci oszczędzone na tej drodze wiodącej wciąż pod górę. Nie podnoś wzroku, dla ciebie wilgotna ziemia, posmak stęchlizny na języku. Cudowna woń kiepów o poranku i zimny wiatr podskórnie wszyty. Codzienna melodia człapiacych butów i drżenie wyciągniętej dłoni. Ostatecznie najcichsze miejsce tuż pod płotem, spróchniały krzyż, tabliczka z rdzą wyżartym napisem. I tylko czasem najciemniejsza noc zanuci od niechcenia, bez patosu, wulgarną piosnkę kloszarda. Dla niczyich uszu, na nie pocieszenie.

może kiedyś sny na jawie jawą staną się na wskroś ale tylko te co strawię rano słońcem no i nocy mam już dość bo ciemnica jaka jest to każdy wie księżyc mocy nie ma tej co słońce

uśmiechnij się do mnie taka smutna jesteś w tym lustrze uśmiechnij się chociaż raz co chcesz - dam kilo szczęścia ci przyniosę z twych dziecięcych lat tylko się uśmiechnij proszę wspomnień czar... to za mało? potrząsasz głową coś nie tak? pytasz wzrokiem o przyszłość ejże...ja jej nie znam! ale pamiętam twoje płonące lice gdy ujrzałaś miłość pierwszy raz teraz nie chcesz? nie chcesz wspomnień - choć one tak piękne? tobą napełnione... uśmiechnij się serce raz poruszone zacznie mocniej bić kolejny raz uwierz mi uśmiechnij się taka blada jesteś... wzrok ku niebu podnieś i ze szczęścia płacz los dał ci kolejną szansę nową talię kart

z pewnością winien zapach, gdy jest mi wszystko jedno, w czarownym odurzeniu największe sensy bledną oparłam się o niego, bo pomyślałam, konam i chyba nie był słupem, znalazłam się w ramionach za dużo nie pamiętam, bo postradałam zmysły na moment, nie na zawsze, na poczet zdarzeń przyszłych umknęła gdzieś świadomość, a razem z nią – co wtedy, więc puenty dziś nie będzie, napisze się, lecz kiedyś

Krasne jej lica biała woalka przesłania Niczym dzikie jagody spijały promienie W ramiona pchnął dwoje mezalians Nie mogło rozdzielić ich przeznaczenie Zastygła w źrenicy wieczna tajemnica Za którą dla siebie będą całym światem Nie wiem czy to deszcz w ziemię się wbija Czy to niebo razem z wami płacze Inspirowane wierszem "Nad grobem Julii Capuletti w Weronie"

@Tectosmith po prostu braku nawyków myśleniowych nie masz:)

@Tectosmith narrator czuje ten sam niedosyt. Sam nie wie, więc i jemu niedosyt doskwiera okrutnie.... Cóż :) samo życie, nie wszystko i nie zawsze jest jasne.

Ja, czasami, jak widać na załączonym obrazku, jak się rozbujam, to idę w dłużyzny - ten wiersz powstał jako odpowiedź na komentarz pod moim poprzednim wierszem. :) Ale też nie uważam się za "eksperta", tym bardziej cieszę się, że moja amatorszczyzna czasami się komuś podoba :). Dzięki. Również pozdrawiam :)

@Leszczym bo w tym cały jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz :)

- Moje ukochane - Mąż Wszechczasów zwrócił się do swoich żon - doskonale wiem, że należy się wam zadośćuczynienie za zmianę w podróży. Chociaż z drugiej strony to nie moja wina - uśmiechnął się skromnie, rozkładając ręce w przepraszalnym geście. - No jasne - Ewa pozwoliła sobie na trochę więcej bezpośredniości, niż wypadało. Mając takiego męża i przy współżonach. Aczkolwiek, znów patrząc z drugiej strony - w małżeństwie wypada wiele, ale po Jezusie mogła spodziewać się pełni zrozumienia. Po kim jak po kim. W aktualnym wcieleniu, wszystkich poprzednich i poprzez całą wieczność. Bezkresowo. W odpowiedzi Jezus uśmiechnął się ponownie. - Ukochana Ewo - zaczął teologicznie - obwiniać Wszechświat, czyli mnie, o cokolwiek jest pomyłką w rozumowaniu - taktownie pominął słowa "błąd logiczny". Bardziej właściwie byłoby powiedzieć, że cokolwiek się wydarzyło, wiedziałem o tym od zawsze, zgodziłem się na to i w konsekwencji dopuściłem do zaistnienia tego czegoś. Wraz ze wszystkimi następstwami. W całej przestrzennej i czasowej rozciągłości. - Z trzeciej zaś strony - ciągnął - owa zmiana w podróży będzie fascynująca. A komu jak komu - znów się uśmiechnął - ale mi możecie wierzyć. Ba - zaśmiał się swobodnie - wręcz powinnyście. - Wręcz powinnyśmy - Mariko sentencjonalnie pokiwała głową. - I uwierz, że wierzymy. - Oczywiście - potwierdziła Arwena. - Możesz być tego pewien - przytaknęła Maia. - Opredelenno, zdecydowanie - Małgorzata dodała swoją zgodę. - Tak, ukochany - miłośnie powiedziała Ewa. Stęskniona i marząca o seksualnym zadośćuczynieniu. - Właśnie takie miałem na myśli - Wszechświat-Mąż - czy też, jak wolisz Czytelniku, Mąż-Wszechświat - potaknął jej marzeniu. - Kwestią otwartą pozostaje forma "równocześnie", którą, jak widzę, rozważają dwie z was. Mm, teraz nawet trzy - dodał. - Co też wam się to marzy... - przewrócił oczami udając, że robi zdegustowaną minę. - Przecież to jest całkiem dobry pomysł - dodała jedna z rozważających. - W dokładnie takiej postaci, jak czytasz w naszych myślach - dorzekła druga. - Przecież, tak czy inaczej, zawsze jest równocześnie... - dopowiedziała trzecia. - Cóż, wiele zależy od waszej współzgody - PięcioMąż uczynił stosowny gest. - No i od mojej. * * * Jak to w życiu bywa, śmielsze kobiety, mające więcej wyobraźni - chociaż, czy zawsze jest to zasadą? - pragną więcej. Doświadczyć tego, czego jeszcze nie doświadczyły i przeżyć to, czego jeszcze nie przeżyły. Bywa, że także w sferze seksualnej. Dotyczy to zresztą również mężczyzn. Tak czy inaczej - jak słusznie zauważyła jedna z rozważających - równocześnie jest zawsze. Zależy, jak je rozumieć. Ewie - jak domyślisz się, mój Czytelniku - marzyło się z Jezusem sam na sam. Z dala od pozostałych współżon, niezależnie od uprzedniej, w pełni świadomej zgody na dzielenie się z nimi Mężem-Wszechświatem. Marzyło jej się to na tej samej planecie i tym samym roślino-domu, co poprzednio. Cokolwiek w tym samym czasie jej mąż robiłby i z kim - chciała Go w pełni czuć. W pełni biorąc i zawłaszczając - i w pełni dając. * * * Z trzech żon, rozważających wspólny raz z Jezusem, na postać "równocześnie" zdecydowały się dwie. - Skoro, moje drogie żony, rzeczy tak się mają - powiedział Jezusomąż - kolej na mnie: wyrazić zgodę łub odmówić. Dla wywołania lepszego wrażenia i podtrzymania napięcia odczekał chwilę. - Ale o miejscu i towarzyszących okolicznościach zadecyduję ja. Cdn. Voorhout, 22.03.2023

Cieszę się bardzo. :) Również pozdrawiam. Właściwie, to @aff, która sprowokowała mnie swoim komentarzem pod moim poprzednim wierszem do takiej, nieco przydługiej, odpowiedzi. :))) Dziękuję bardzo. Również pozdrawiam.

@Tectosmith dziękuję za przychylny komentarz 😊 Może moja wyobraźnia podpowie mi jeszcze jakieś ujmujące obrazy, które będę umiała przelać na papier. Pozdrawiam wiosennie

@Sylwester_Lasota Miło się czytało. Końcówka mnie rozbawiała :-) Pozdrawiam.

A to normalne, że się czegoś nie lubi, ja nienawidziłem zawsze swojego charakteru pisma, no bo "bazgrałem" więc miałem z tego w podstawówce same "dwóje" , a poza tym miałem wiecznie problem z ortografią, więc edytor tekstu ze słownikiem umożliwił mi zaistnienie w gronie ludzi "rozumnych", jak teraz na przykład ;P Nie chodzi mi o negację techniki, bo ona jest na prawdę świetna i na każdym kroku nam przydatna, tylko o ograniczenie umysłowe niektórych młodych użytkowników tych smartfonów, nie ważne ;) Wiersz wydaje mi się niezły, identyfikuję się z treścią bo też w ten sposób używam tych mediów, w celu chwilowego zaistnienia i ze świadomością możliwości przerwania kontaktu w dowolnej chwili. Można by to tak zrymować na przykład: Potrzeba kontaktu bez groźby nietaktu Się dokonała, opiszę post factum ;) P.S. Przepraszam, lubię "upraszczać" cudze wiersze, takie mam zboczenie (jedno z wielu;)

Niespodziewane bywają traumatyczne, ale z drugiej strony "co cię nie zabije - wzmacnia" Po czasie przestaje się rozpamiętywać coś, co niewarte było czasu i atłasu. Dziękuję. :) @Tectosmith ale wolałbym się nie dowiadywać ;) @Ewelina miło mi to słyszeć, dziękuję bardzo :)

Pani pozwoli? Opowiem Pani pewną historię nieco zmyśloną. W pewnej operze na scenie stali znani aktorzy... powiedzmy w koło. Pierwszy, to śpiewak, Singerem zwany, druga Japonka niczym śnieg biała, upudrowana, umalowana, dlatego Juki się nazywała. Tuż obok brat jej, znany artysta, przy tym do Juki podobny nader. By po angielsku z nim mówić przystał, więc go nazwano po prostu Brother. Trzeci był Niemiec, dumny i ciężki. Choć do Japonki wciąż wzdychał: Och! Ach!, to jednak nie miał szans u panienki, bo nazbyt krótkie nazwisko miał: Pfaff. Przyleciał do nich zwinny Pegasus, do towarzystwa wniósł świeży powiew i opowiadać, choć nie od razu, zaczął przedziwną, starą historię. Plótł o Łuczniku w dalekim kraju, który nie tyle strzelał, co śpiewał. Towarzyszyło mu w tych wyczynach jakieś antyczne bóstwo: Minerwa. Potem wymieniał wielu artystów, z krajów odległych i całkiem bliskich... Przerwał mu Singer: Dość tych wybryków! Patrz tutaj leży babka nas wszystkich. Na środku sceny, w krąg otoczona, leżała prosta igła do szycia. Poprzez jej ucho wielbłąd próbował... i tak próbuje chyba do dzisiaj. Pozdrawiam ;)

Hmm, całkiem, całkiem, podobasie, aczkolwiek na puencie się jakoś zawiesiłam. Jednak komentarz Olafa mi jakąś szufladkę w umyśle otworzył i teraz w pełni odbieram ;)) Pozderki serdeczne :))) Deo

Witaj - podoba się - Pozdr.

@Cor-et-anima a lżej pewnie, że lżej :) a poza tym człowiek się tak nie napina wtedy:) Tak naprawdę nie wszystko jednak od nas zależy, jakby się temu bliżej przypatrzeć. Aczkolwiek zawsze to my decydujemy, jak na to co nas spotyka reagujemy i co z tym robimy. I chyba każda reakcja będzie lepsza od lamentu ;) Pozdrawiam wiosennie :)

ach te znaki zapytania drążą ciszę mędrzec prawdę ukołysze i odpowie kiedy zechce nie rzucając słów na wiatr głupca lepiej już nie pytać powie to co chcesz usłyszeć on tak ma no, a cisza zapytana sama w sobie odpowiedzią sza

zapomniane, nieodkryte posklejane i rozmyte moje myśli czyli myślę mimo wszystko i wbrew wszystkim sens nadają moim życiom wirtualnym i realnym a te słuszne, ułożone idealnie wykrojone takie nudne w sobie

tyle mnie ile ciebie to równanie idealne niewiadome tajemnicą realności optymalne twoje słowa moje czyny implikują stan ważkości podświadomość głośno krzyczy nie zaburzmy tej równości

"Hipopotamie, hipopotamie, niech się przedstawię- na imię mam Janek. Ja dużo pytam i wszystko chcę wiedzieć, Chętnie dziś z Panem słówko zamienię. Czy coś by Pan przeciw miał kilku pytaniom?" "Ach skądże! Ja chętnie odpowiem na nie". "Hipopotamie, hipopotamie, czy lubi Pan spać na miękkim tapczanie?" "Na miękkim tapczanie? Ach tak, oczywiście, Na takim mebelku najlepiej się wyśpię". "A czy na pianinie lubi Pan spać?" "Ach nie, na pianinie wszak tylko się gra!" "Hipopotamie, hipopotamie, czy lubi Pan pływać na błotnistej tamie?" "Błotnista tama? Tak, to jest to! W błotnistej kąpieli ja pływam non stop". "A w czekoladzie Pan pływać by chciał?" "No nie, taka gorąca, toż bym się bał!" "Hipopotamie, hipopotamie, czy lubi Pan jajka jeść na śniadanie?" "Jajka? Ach tak, oczywiście, że lubię Jedno o siódmej, o ósmej drugie". "A tort orzechowy chętnie Pan je?" "Tak, lecz na deser, na śniadanie nie" "Hipopotamie, hipopotamie, czy chętnie pomaga Pan w kuchni mamie?" "W kuchni? O tak, ma się rozumieć, Ja sprzątać, gotować najlepiej umiem". "A ciasta Pan piecze, hipopotamie?" "Oj nie, to jest dla mnie zbyt skomplikowane". "Hipopotamie, hipopotamie, czy Pana to zdjęcie w tej złotej ramie?" "Zdjęcie? Tak moje jest, w rzeczy samej. Czyż nie jestem pięknym hipopotamem?" "A brzydkiej fotki nie ma Pan żadnej?" "Brzydkiej? Ach nie! Mam tylko ładne!" "Hipopotamie, hipopotamie, odpowie Pan jeszcze na jedno pytanie?" "Odpowiem, owszem lecz może nie dziś. Teraz do domu już muszę iść" "A jutro chwilkę będzie Pan miał?" "Jutro? Nie bardzo, bo będę prał" "Hipopotamie, hipopotamie, a może pojutrze porozmawiamy?" "Pojutrze? Niestety, lecz nie dam rady, Jadę się kąpać nad wodospadem" "A może za tydzień albo za dwa?" "Ach, też jestem zajęty, no nie mam jak!" "Hipopotamie, hipopotamie, a czy Pan przypadkiem mnie tutaj nie kłamie?" "Kłamie? Och nie! To wykluczone! A może przepytasz tak teraz wronę?" "A wrona ma czasu więcej niż Pan?" "Wrona? O tak! Ona zawsze czas ma!!!" Adriana Gawrysiak

mam z Tobą kłopot niebylejaki tym samym metrum mi odpowiadasz i piórem władasz jak giermek szablą z Jackiem wiadomo wierszem się gada jeśli ko nie wie ten musi przyznać bo z taką prawdą nie da się minąć dawno odkryłam że zamiast krewki na pewno w żyłach wiersze Ci płyną Dziękuję i pozdrawiam :)

@WarszawiAnka nieczęsto wena mnie odwiedza ma swoje drogi, muszę prosić zazwyczaj siada na ramieniu, muszę być cicho, by nie spłoszyć i w mig zasypia, raz spytałam czy musi się tak błąkać, biedzić? ona mi na to, że na Orgu od rana do wieczora siedzi :)