Ranking

Machina człowieka się dźwiga z popiołów Choć z trudem, ze szczękiem buntują się kości I szczerbią się zęby o krawędź padołu Gdy wzejdzie znów będzie gotowy do drogi Ze szczętem wciągnęło go święto stagnacji W swój barwny korowód mieniącej się zorzy Śmiertelnie strudzony podąża w ślad za nim Na piaskach Arkadii swe ciało położy

Napisane 20.08.2022 Parę tekstów zostawiłem, żeby je kiedyś poprawić, ale przez najbliższe 100 lat będę do tego niezdolny :-D A ja poproszę o kolejny poniedziałek, Żeby nie było, że ciągle się śpieszę. Zmęczony wiosną ganiam za latem. Choć przeminęło to blaskiem się pieszczę. Hałaśliwe wrony meldują jedna po drugiej. To wieczór już więc czas się pozbierać. Mówię dobranoc i czekam... na nietoperze. ... Wdycham w zamyśleniu kolejnego papierosa. Rechoczą sroki kolejnego ranka. Szukają ... Ale kosa już nie znajdą. Za to papugi Wrzeszczą wciąż, trochę jednak rzadziej, Trochę jednak ciszej. Słońce nadal piecze. W kolejny poniedziałek posmakuję znów wiosny. Dogonię lato w samo południe a wieczorem... Znowu się zamyślę czekając na nietoperze. Wdycham truciznę, oddaję życie ... I to mnie cieszy. Bo czas się pozbierać, Przywitać jesień. ... Papugi zostaną na zimę.

Jak wiele razy przyjdzie mi jeszcze W beztroski uśmiech ubierać żale, Chyłkiem badając źrenic twych bezkres. Szukać w nich lustra - i nie odnaleźć. Jak się nie dusić tym ciasnym światem I brać za szansę każde świtanie, Gdy w innych ustach wznosisz pałace, A choćby słowa już nie masz dla mnie. Na zawsze w smaku tych chwil utonę, Gdy żar rozsądek w ciałach zagłuszył. Ty zaś nocami sypiaj spokojnie - Jedynie ciszą mogę ci służyć.

pierwsza przestałam mówić wyspecjalizowane w ważeniu dusz bratowe prześwietlają małżeństwa kolory ścian doczepiane rzęsy niedbałą garderobę kuzynek pokazują zdjęcia z wystudiowanych wnętrz kuchennych gdzie nic nie zdradza ciepłej chwili rodzinnego gotowania ale pierniczki z lukrową polewą w grudniu dobrze się lajkują jestem zakładniczką przeszłości dla bratowych niezauważalnie nudną i oczywistą bez paznokci fałszujących doznanie dotyku traw czy kryształków soli dzięki Bogu

Światełko W nieprzemierzonych, wiecznych przestworzach, Czarnej przestrzeni i nurcie czasów, Planet i mgławic, księżyców morzach, Pośród obłędnych twórczych hałasów, W zakątku cichym, tam gdzie nie zerka Nawet Bóg stary, rodzi się właśnie Wiotkim ognikiem mała iskierka, Krótko rozbłyska i zaraz gaśnie. W szalonym zgiełku mocy powolnych Rozrzucających gwiazdy po niebie, Do myśli, uczuć własnych niezdolnych, Mała iskierka, sama dla siebie. Pojawia się naraz w nieskończoności, Tej wszechobecnej zawsze i wszędzie, Ona kruszyna. Chwilkę zagości. Przedtem nie była, później nie będzie. I nic nie zmieni w wściekłym tym pędzie. Nie wznieci burzy ani pożogi, Prócz śmierci jednej nic nie zdobędzie, Na kamienistym końcu swej drogi. Więc w jakim celu tutaj przybyła? Na cóż się zrodził ten żywot mały? Nie jest to ważne! Się odważyła Aby zaistnieć, sens oto cały. Marek Thomanek Lato 2022

wróciliśmy z tej zbyt krótkiej wędrówki po zbawienie wróciliśmy i nie wiemy jak płakać twierdzisz łzy toczą się same kiedy są zbyt niebieskie pokochaj nasz prywatny świt naszą gwiazdę co przyświeca nagim śladom wędrowcy nie chcę obiecywać ci miłości pod prąd pragnę być z tobą dostatecznie blisko żeby wierzyć w balladę twojego serca ta ballada pozostanie skazą na policzku słońca stanie się rozkochanym świadectwem że opatrzność zazdrości nam wiary w czas delektuje się uśmiechem który ci zadedykowałam poczuj mnie tak żebym zobaczyła niebo na twojej zbyt wysokiej ścianie

prawdziwej przyjaciółce... ----------------------------------------------- Kolejne imię zapisane do wysłużonego pamiętnika tam są zapisani wszyscy których już tu nie zobaczę nic już nie będzie tak samo tylko zegar w pokoju Tak samo jednostajnie na ścianie cicho tyka już nie przeczytam kartki od ciebie ze skrzynki byłaś zawsze tak blisko chociaż bez internetu Thanatos znowu rozdała zimne upominki kochałaś wiersze a pewnie także poetów dzisiaj jeszcze jedno serce za tobą płacze coś jeszcze napiszę ale nie teraz i nie od razu Nie ma już Ciebie ale jesteś wyryta w pamięci byle nie zapomnieć twego obrazu znowu zły Los nam wszystko pokręcił lecz twojej karty w pamiętniku nic nie wydrze Atrament wieczny nigdy nie wypłowieje piasek do końca przesypany w klepsydrze czy się kiedyś jeszcze spotkamy na razie mam wiarę i nadzieję że już spróbowałaś wody z wiecznego życia zdroju

jestem chodzącym nieszczęściem gubię się na każdym zakręcie bez ciebie tracę rytm kiedy tańczę sama jestem przegrana chociaż o tym nie wiem we wspomnieniach nie mam niczego nawet jednego twojego cennego oddechu dzisiaj masz mnie trochę mniej w spojrzeniach gestach milczeniach w szufladzie twojej głowy zamknięte nasze rozmowy, moje usta jak pusta wydmuszka czekam na zbawienie nikt nie ma do mnie klucza jestem chodzącym cudem albo cieniem żyję bez powietrza

Zanim odejdziesz uśmiechnij się ręką pomachaj żeby upiększyć to co psujesz Dopiero wtedy obróć się i idź idź do diabła próbując zamazać łzami własny wstyd A nie zachowuj się jak tchórz któremu brakuje odwagi na uczciwy ludzki gest Gest polegający na prostych słowach - przepraszam was za swoją słabość

Myślę że brak siebie sen rekompensuje na jawie, po nie wystąpieniu powyższego czynu Bo poza wypoczynkiem potrzeba nam fantazji dzieciom daje się wyszaleć Reszta śpi wstydliwie do późna

Spojrzałem i o mało co nie padłem na zawał Mimo to podszedłem i ty też - zdaje się - chciałaś ciał noc w wynajętym pokoju w hostelu na piętrze a nad ranem otwierająca nas myśl: że ty również - zdaje się - zresztą tak jak i ja wcale nie jesteś petardą czy rakietą domyślny papieros na wietrze na balkonie zadawał odwieczne pytanie – jak będzie z nami dalej... Warszawa – Stegny, 02.01.2023r.

sardinentechnik rzeźnik z einsatzgruppen wspominając o tym że nagie ciała zamordowanych ludzi leżące ciasno obok siebie w dole przed tym zanim zostały zasypane wyglądały jak sardynki w puszczce żalił się na skojarzenia jakie budziła w nim ta technika nie mógł przez nie spokojnie jeść konserw rybnych a przecież stanowiły one stały element racji żywnościowych nie potrafił oprzeć się wrażeniu że nabija na nóż ludzinę

Bandyta Luc z Belgii regionu Huy'a Powiadał że menda z niego i szuja Był wobec siebie krytyczny Chociaż miał talent liryczny Poezyje pisał ten kawał zbója

Chciałbym chociaż przez moment być motylem tęczą świerszczem poczuć się tak jak one bawić się wiatrem i podziwiać deszcze Chciałbym choć przez chwilę być burzą wiatrem oraz echem zrozumieć mowę gwiazd dotknąć ich marzeń Chciałbym pogłaskać nieboskłon przytulić się do nocy spędzić ją na drzewie porozmawiać z sową o tym co jutro będzie Chciałbym bardzo ale nici z tego bo nie wiem jak brzmi do nich zaklęcie - a może wy moi mili coś o tym wiecie

Na niebie ptaki malowane Jak kwiaty kolorowe na wiosennej łące I rześkość bijąca z chmur A we mnie Smak bolesnego snu bez ciebie i gorycz rozstania I jeszcze róża herbaciana zerwana po nic Na piersi mojej Na niebie ptaki malowane... Zatapiam się w przestrzeń między ich piórami - choć one jakby sztuczne Wolności nie czuję A w sercu bolesne ukłucie Kolcem róży wydrapane Nieskończoność przeze mnie przepływa Grzęźnie mi w duszy Nie radośnie Na niebie ptaki rajskie A ziemia tak blisko mojego policzka Jej chłodna, chropowata powierzchnia Kaleczy mnie Wspomnienia do ciebie przez chwilę mnie niosą! Uwalniam się w powietrze i stąpam w przestworzach Deszcz kwaśny spływa po mnie wciąż Nadzieja spoglada z troską... Zaciskam oczy Jak umiem najmocniej Nawiedź mnie! Chociaż we śnie... Nawiedź mnie! Proszę Nie zdążyłyśmy się pożegnać Mamo... Róża w dłoniach mi więdnie W palcach ściskam kolce

Kalkuracja Po co w życiu radość? Miłość? Bądź jak bałwan. Żyj na zimno. Marzenia ściętej głowy Chciałby bałwan z bałwanki zrobić gorącą kochankę Ona jest już gotowa. Straciła dla niego głowę. Postanowienia noworoczne Chciałaby być zdrowa, młoda... Jak co roku - leje wodę. Przyziemna BałwAnka Marzy jej się lekko pląsać. Uziemiona - więc ma dąsa. Aby do wiosny, czyli bałwany polityczne chciałby jeszcze wiosną, latem coś zarobić lecz, na szczęście, spłynie z błotem pośniegowym

trwałam dzięki kilku spojrzeniom w noc gdzie ciemność była tylko przechodniem sny wywróciły się do góry nogami oddając rzeczywistość która zadziwia świat pędzący znów w innym kierunku niosący nieznane słowa i obce twarze one okazują się być czymś istotnym czego wciąż nie rozumie człowiek zagubiony między gwiazdami tam drzemie kilka chwil wymalowanych przez przyszłość a łzy i tęsknota to tylko droga którą wciąż trzeba iść

Masz pomysły :) afekt cieplarniany - bomba :)

Nasze słońce słońce dla mnie zaświeciło tobie nawet się przyśniło tak swym blaskiem oczarowało że na stałe już zostało mamy prywatne ogrzewanie nic się złego w zimę nie stanie możemy dzielić się z innymi za ciepłem słonecznym stęsknionymi 12.22 andrew

poezja czasami prze czasami narzuca nowe kroje

może nie uwierzysz kiedyś potulnie upadłeś sto razy nim stanąłeś stabilnie na dwie nogi a jeszcze przedtem przeczołgałeś się po swym całym świecie z uśmiechem na ustach trochę dalej w życie i pamięć mięśniowa bierze wolne dopiero gdy krab pustelnik opuszcza oswojoną muszlę by urosnąć zaczynasz sobie coś przypominać

Jak się nie obróci tak dupa z tyłu... Ooo, z tymi daniami na stołówce można było zrobić jeszcze wiele innych rzeczy. Mój dzienniczek mógłby być tego niezłym indeksem. Dziękuję Pozdrawiam Współczuję. Ja miałem dzieciństwo latem, na wakacjach u dziadków. Prawda Dwa różne Pozdrawiam Pewnie. Dobrze byłoby wytracać tę zdolność w nieco mniejszym zakresie. To o tym Nigdy nie jest tak, że po równo Póki życia, póty nadziei Daj cynę jak ogarniesz odpowiedź ;] Ja już Panie normalnie nie wiem.. Zakładam, że winne jest szczęśliwe dzieciństwo.

@sam 🙂albo konik przestanie się bujać;)

A gdy czuję widzę i słyszę prawdziwe moce sztucznych ogni tą sylwestrową prawie nocą coś mi się przypomni żałość tuli się w ramionach smutek zawisł w powietrzu że właśnie wtedy między nami gdy chcieliśmy dla siebie naj nie było wcale a wcale fajerwerków dzisiaj mam już przeszłość w domu brykają dwa koty zaduma drzemie po kościach słowem mnie nie stać na fajerwerki pójdę zatem na bal i popatrzę jak innym się tutaj kolorowo strzela w rozpromienione przestworza Warszawa – Stegny, 31.12.2022r.

jedynie patrzy pazurki to wymysł diabła który rozdrapuje włochate myśli u podstawy czaszki jak hamlet rozluźnia mięśnie kark barki plecy zrzuca ciężar problemów bez zbędnych słów wystarczy chemia dotyku spojrzenia bezwstydnie oddaje się pod władanie zgodnie z twoją wolą ulep mnie na nowo

Twoje usta Tak pięknie Smakują w Nowy Rok A twoje ciało Jak posąg Afrodyty Śni mi się po nocach Chcę przeżyć Jeszcze raz Z tobą te pocałunki magiczne I nasze ciała połączone Jak tysiąc róż Takie liczne

Wielki ogień na niebie zgasł. Ucichło już całe miasto. Porządek nowy będzie trwał. Stary tak niedawno zasnął. Pustymi wciąż ulicami wiatr przegania marzenia. Czy zostaną tylko snami? Latarnia rozświetli temat. Ucichnie szkwał przeznaczenia, pełne znów będą arterie. Zrozumiemy sens istnienia wdrażając już nowe scenerie.

- dla Belli - Domine - żołnierz, którego poziom świadomości wzrósł znacznie w czasie spędzonym przy Niezabitym, podążał za własną śmiałą myślą i za nie mniej śmiałą ciekawością - a gdybyśmy udali się nie w inne miejsce... na Ziemi, a... w inną przestrzeń? - lęk, że myśl i ciekawość idą zbyt daleko, przerywał płynność wypowiedzi. - Mm, więc to ci się marzy? - zapytał retorycznie Wszechwiedzący. - Rzecz w tym, że do takiej podróży "Nautilus" jest całkowicie zbędny. Bowiem takową możesz odbyć sam. Wystarczy nauczyć się medytować, poświęcając jej odpowiednio dużo czasu. I praktykując ją odpowiednio często. Wtedy twoja dusza, ukierunkowana wolą umysłu, może wyjść z ciała i udać się dokąd zechcesz. * Odległość nie ma znaczenia, bo ona porusza się szybciej niż światło. Mało tego: porusza się szybciej niż myśl, bo to ona, a nie światło, osiąga największą prędkość we Wszechświecie. Dla niej, jako istoty duchowej, nie istnieją naturalne granice, może więc przemieszczać się swobodnie pomiędzy wymiarami. Albo innymi światami, jeśli wolisz to tak nazwać. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy ktoś spodziewając się twoich odwiedzin, a zarazem ich nie chcąc, stworzy wokół domu energetyczną - czy też duchową - barierę. Jednak wtedy będzie to sztuczna granica, oparta o negatywną wolę podyktowaną strachem, że zobaczysz coś, co ktoś przed tobą chce ukryć. ** Coś, co byłoby najprawdopodobniej oczywistym dowodem nieuczciwości tej osoby. - Dobrze - tu Jezus uśmiechnął się do legionisty i przeniósł spojrzenie na jego towarzysza. - A jaka będzie propositio tua, twoja propozycja? A twoja? - spoglądał dalej. - Wasza wreszcie? - zatrzymał wzrok na twarzach padawanów, najpierw Soi, potem Mila. * Praktykowałem opuszczanie własnego ciała, polecam wszystkim przekonać się jak to jest 🙂 . Ciekawe doświadczenie 🙂 . Ponadto sztukę tę i towarzyszące jej wrażenia opisał dokładnie Otfried Preussler w powieści pt. "Krabat", wydanej w Polsce w 1976 roku. Zgadza się ze szczegółami. ** Tego również doświadczyłem, zatem i tu wiem dokładnie, o czym piszę. Cdn. Voorhout, 03.01.2023

Jak trwać, gdy radość jest przyspawana Do twarzy, której spływa z policzka Wiara w ten uśmiech lustrom wmawiana? Jak biegle kłamać? - kolega pyta. To mądry chłopak, tylko zabłądził Pod most, gdzie gniazdo wił chybotliwe. Zazdrośnie stamtąd oczami wodzi, Gdy lecą ptaki wolne od skrzydeł. I chociaż sucho ma pod tym mostem, We śnie coś każe toni dosięgnąć, By palce plotły się w wodorostach. Jak wyschnąć? - pytam nie ja, kolega.

W bólu powstają wiersze Ponoć najpiękniejsze.... Czy to znaczy, że trzeba cierpieć?

Zabawne, nie ? Przyjemnie jest popatrzeć jak przylatują do karmników po sąsiedzku. Sroki też :-)

Pewna krokodylica była strasznym gburem I wręcz nie znosiła gatunku jaszczurek Lecz nie z zazdrości o ich grację i zwinność Ani o skóry ich aksamitność W tym wszystkim chodziło jedynie o to, Że jaszczurka nie jest krokodylą istotą: “Jaszczurki nazbyt są jaszczurkowate A ja tylko to lubię, co krokodylowate!” Krokojędzy się bała jaszczurka niejedna Bo zołza z niej była, okrutna i wredna Jak tylko jaszczurkę na swej drodze spotkała, Za ogon ją zaraz zlośliwie szarpała I wszyscy mowili: “Jakież to głupie! Wszak krokodyl i jaszczurka w tej samej są grupie Gadami sa przecież te oba zwierzaki Więc czemuż istnieje tu problem taki?!” Krokodylica bynajmniej tych słów nie słuchała Z jaszczurek się śmiała, puszyła się cała… Aż w koncu ktoś zakradł się do jej gniazda wielkiego I jajo jaszczurcze podrzucił do niego! Krokodylica niestety zbyt mądra nie była Psikusa owego więc nie zwęszyła O jajka swe za to dbała z wielkim zapałem I kochała je wszystkie- także to małe Przez tydzień ogrzewała je czule swym ciałem Aż wnet się wykluły dwa krokodylki małe Na końcu wykluła się także jaszczurka Najmniejsza z nich wszystkich i lekka jak chmurka Krokodylica bez wahań ją pokochała Za to, że słodka i za to, że mała… I w tej miłości tak ślepa była Że cech jaszczurczych nie zauważyła I jak na przykładną przystało matkę Pielegnowała całą gromadkę Różnicy przy tym nie widząc najmniejszej Pomiędzy jaszczurką i jej rodzeństwem Aż dnia pewnego pani Krokodyl Pragnąc skorzystać z pięknej pogody Przyjaciół zaprosić się zdecydowala I obiad w ogródku przygotowała Gdy goście uprzejmie na obiad przybyli To oczom swym własnym wprost nie wierzyli Przed nimi jaszczurka, z miną roześmianą Do krokodylicy zwracała się ‘ mamo’! ‘Toż to jaszczurka!’, ‘Bez wątpliwości!’ Krzyczalo szumnie grono zacnych gości ‘Krokodylico, czyżbyś radę dała Pokochać jaszczurkę?’ ‘Możeś oszalała!’ Ta zaś na słowa te okropnie zbladła ‘Jak to- ‘jaszczurka’ moje serce tak skradła? Moja mała pociecha krokodylkiem nie jest? Jak to możliwe? Co tu się dzieje?’ Potem się bliżej jaszczurce przyjrzała I prawdę, nieszczęsna, wnet zrozumiała Widziała już teraz czarno na białym Jaszczurczą duszę w tych oczach małych ‘Ach, to dlatego moja córeczka Nie rosła w siłę jak dzieci reszta! Teraz pojmuję już doskonale Dlaczego się różni tak niebywale!" Choć krokodylica się nieco zawiodła To przestać jaszczurki juz kochać nie mogła Ogromna miłość krokodylej mamy Wygrała z głupimi uprzedzeniami I tak krokodylica sobie uświadomiła Jak w wielkim błędzie niegdyś byla Przypadek z jaszczurką nauczył ją tego Że w odmienności nie ma nic złego Od tamtej pory szanowała wszystkich Porzucając na zawsze uczucie nienawiści Czuła się przy tym niezmiernie szczęśliwa Jak dobrze gdy zło z dobrem wygrywa! Autor: Adriana Gawrysiak

Ja też mam z nieba.

@Manek Tak jest, bardzo ładne i do tego w całości w moim klimacie. Super.

podobno dzisiaj spadniesz z wysoka w pozostawione kiedyś ślady tylko na dole wrzeszczą że one już w innym miejscu może wiatr zmieni kierunek poszybujesz po skosie trafisz chociaż pomiędzy

@kwintesencja Zanim ciało położy, wiele danin złoży. Pozdrawiam, + Miłego popołudnia

Ta, co roku to samo Bezbłędny ten ostatni wers po z ekspresją odmalowanej widokówce z jakiegoś miasta

Dziękuję bardzo! Taka ciekawostka: w parze, która była inspiracją, sytuacja była odwrotna. To nie kobieta była w tym układzie "księżniczką" ;D

@Rafael Marius Dokladnie. Chcialam tez opisac problem podziwiania innych i nie doceniania siebie. @Natuskaa Słuszna uwaga! Dziekuje!!! @Natuskaa Poprawiłam :-)

Wszystko już u Boga wyproszone Moc życzeń odebrana i drugim Najlepsze złożone Czas biegnie nieubłaganie.. Ale wciąż można stanąć I z dołu w górę spojrzeć nienagannie Tam gdzie liczby, pochodne, wariacje Kolorów obłędne warkocze I coraz jaśniejsza w głowie się tli Myśl Właściwie nie zmienia się nic. ... Jest tak ciepło - Tylko świerszcze nie grają Nie minął rok Czasem nie mija Od lat

Pląsały trzy wskazówki na tarczy zegara i z każdą napotkaną cyfrą przez każdą ze wskazówek wszystko wskazywało, że między nami rośnie rozdźwięk. Warszawa – Stegny, 02.01.2023r.

Panieneczka Śnieżyneczka przyjechała na saneczkach; wdzięcznie rolę zatańczyła, lecz się w tańcu rozpuściła.

Witaj - miło że czytasz - dziękuje - Pozdr. Witam - spróbuje tego zaklęcia - dzięki za czytanie - Pozdr. Witam - coś mi to mówi - dzięki za czytanie - Pozdr. Witaj Jacku - fajne wy6konanie - cieszy mnie - Pozdr. Witam - miło że zajrzałaś za co ślę uśmiech - Pozdr.zadowoleniem. Witam - masz rację - będzie ciekawie - dzięki za czytanie - Pozdr.uśmiechem. Witam - cieszy mnie twoje podobanie - Pozdr.serdecznie. Witam - staram się by było proste w czytaniu - dzięki że zajrzałeś - Pozdr.

Ty tu przychodzisz po wiersze czy po obrazki? :P Gracias! Raczej miałem na myśli po prostu samobójców skaczących z tego mostu, ale Twoja interpretacja jest o wiele ciekawsza ;D Dziękuję. Choć nie wiem, co to te szerpy, ale z kontekstu domyślam się, że to lepiej, że ich nie ma.

@Leszczym Fajne, ale jeśli nie byli petardą ni rakietą, to who cares? Pozdrawiam 🙂

lepiej zrób tak: "tfu" i nie pokazuj kłów

toż to jakaś kotka, co iska stale się rozdrapuje myśli uwielbia zakalec i rozluźnia mięśnie barki oraz plecy gdy głaszczesz wraz z włosem czuje się najlepiej ale pod pazurki lepiej nie zaglądaj mnóstwo ciemnych grzeszków spełnionych pożądań oddaje się bezwstydnie z odchyloną głową jakby chciała mówić ulep mnie na nowo :)

Pusta ławka jest taka ławka dla zakochanych nad zalewem pewnie są podobne u was lekka bryza wzbudziła myśli wróciły wspomnienia a może to sen widzę cię siedzącą uśmiechnięta wiatr lekko tarmosi twoją sukienkę błękitne niebo pochyla się nad nami przyglądają się mewy na falochronie uśmiechasz się przymrużasz lekko oczy razi cię słońce jesteś taka śliczna mimo... wyglądasz jak dziewczynka bujasz z radością nogami chciałbym teraz podejść do ciebie i się przytulić ale to przecież tylko miraż 12.22 andrew

1. Czas zapuścił korzenie, z tyłu głowy golema. Glina najgorszego sortu a ręka niesprawna i drżąca. Nie ma miejsca na zaklęcia. 2. Pierwsza gwiazdka rozpękła na tysiąc jeden drobiazgów. Chociaż pewnie to tylko bajka, ostatniej nocy. 3. Sztuka wklejania dopracowana do perfekcji, więc szczęścia i innych. Być może nawet potrzebnych. 4. Pod choinką zapomniane prezenty, niewręczone z braku chętnych. Ewentualnie papieru w odpowiednie wzorki. 5. Mimo wszystko miejsce wciąż czeka. Nienapoczęte.

odprawiłem starego dżina zwolniłem go w trybie natychmiastowym bez referencji bez pobłażania i tak się nachapał chciałem go zabić lecz po co mi trup w głowie