Ranking

Różne krzyże mają te moje przyjaciółki. Hanka ma trzy włosy na krzyż i mówi, że tym faktem z krzyży już się odrobiła. Halina w krzyżach ogranicza się do biżuterii. Jeden masywny na szyi, dwa malutkie w uszach. Mówi, że na inne brak jej charakteru, poza tym ona nigdy nie deklarowała się na bohaterkę życia, domu, czegokolwiek… Julkę w krzyżu łupie i też jej wystarcza, aż nadto. Anka zawsze miała podejście praktyczne i społeczne – jeśli Krzyż, to Polski Czerwony. Ewka stawiała krzyżyk na kolejnych swoich miłościach. Kochanek dostawał krzyżyk na drogę, kolejny to samo, no i kolejny to samo. Na krzyżach nie oszczędzała. Kaśka ze swoim mężem miała krzyż pański, ma krzyż pański i wie, że będzie miała krzyż pański. Kaśka nie łudzi się i Kaśka nie odejdzie. Kaśka jest Kaśką na dobre i na złe. Dobre skończyło się już dawno, końca złego nie widać. Ale Kaśka daje radę. No bo kto, jak nie Kaśka. Natalia żyje szybko i przyjemnie. Jeśli krzyże, to nie te symboliczne. Z symbolami to się prędzej czy później i tak źle kończy. Przeholuje się i wychodzi taka swastyka. A w końcu zawsze znajdzie się taki, który przeholuje. Więc Natalia na symbole gwiżdże. Gra czasem w kółko i krzyżyk i na tym koniec. Różne krzyże mają te moje przyjaciółki. Nie wszystkim po drodze na Golgotę.

pradziad zza oceanu wrócił bez nogi z maleńką kobietą mówili czarownica wyprawiła go wkrótce nie mają nawet wspólnej mogiły stosowane bywa niekiedy została niema dziewczynka blady chłopak umarł wkrótce wyglądam jak naćpana jak mam namalować kreski na takich powiekach w teście wyszły geny rosyjskie skandynawskie i ukraińskie dziecko jesteś piękna dziewczynka urodziła śpiewające po kościołach dzieci pijaków katujących żony zawszona o włosach jak smoła Laponka

przyklejona do jaśminu tylko brak białej sukienki z dłoni zebrany koszyk nie ustępuję ani kroku garść kwiatów na mojej twarzy daj siebie z całych sił zapadniemy w gęstwinie rozprowadzaj chłód powoli zajaśnieję niemrawo tu

Drzwi były, są i będą, bo muszą gdzieś być. Prawo domu tak powiada. Nikt nigdy nigdzie nie zostawia nas bez szans. Prawo niewykorzystanych szans tak prawi. Pokochać kogoś, a ten finalnie odwzajemni. Prawo lewo miłość tak wyznaje. Znaleźć drzwi i otworzyć i jesteśmy na miejscu. Prawo zadania tak podpowiada. Zresztą kto rozsądny by się zastanawiał nad prawidłowością prawd? Warszawa - Stegny, 04.06.2022r.

Kochanko co robisz na morskiej skale ?

Credo Rzadko bywa na moich ustach uśmiech - nadzieja ciągle gaśnie, radość w innych ucztuje gustach, może serce powie mi jaśniej? Nic nie jest warty urok wiedzy: za takie coś zuchwale rośnie nowy szereg przyjaciół - szpiedzy, może serce powie mi głośniej? Łukasz Jasiński (maj 2010)

przysiadł ptak zaśpiewał i odleciał smutek

ostatnio zmniejszyli nam limit łez na jednego zmarłego a „Proces” Kafki wyleciał z działu literatury absurdu

Kto odwiedza naszych braci Czechów Ten świadomy trudno tam bez śmiechów Gdy masz dorodne swe “polskie jajca” Oni powiedzą “polština vejca” A kiedy w maju kwitną grusze i bzy “Pachnie tu pięknie” mówimy tak my Z pięknych tych miejsc nas nikt nie przegoni A Czesi mówią “pěkne to voní” Czeski naród miły jest wcale wrogi Lecz nigdy nie pytaj “šukat drogy” “J*bać narkotyki” słyszą sobie Może to więzieniem grozić tobie Gdy chętnie zjadłbyś “świeże pieczywo” W Czechach do sklepu podążasz żywo Wózek zakupów wypełniasz wnet Poprosić musisz o “čerstvý chléb”

W moim sercu Są chwile smutku Że nasza miłość Nie doszła do skutku I zostały tylko fale Na wzburzonym oceanie Więc proszę nie odchodź Moje ty kochanie! Bądź ze mną Chcę poczuć twój oddech I bicie serca Które zapiera w piersiach dech I zostały tylko fale Na wzburzonym oceanie Więc proszę nie odchodź Moje ty kochanie! Nie chcę słyszeć żadnego ale! Bądź przy mnie Bardzo blisko A dam ci pierwszy I ostatni pocałunek Dam ci wszystko!

wiem wiem praca praca a ja przeszkadzam jak krasnal wspinam się przez kostki łydki kolana pod biurko czuję tą przewrotną świadomość kiedy mocno zaciskasz uda by w najbardziej grzeszny sposób otworzyć myśli ręką próbujesz zrzucić jak namolną muchę chociaż uśmiech i czerwone policzki mówią że już mi się udało po raz kolejny namieszać w głowie

sztuka kochania to nie tylko dotykanie miejsc intymnych jeszcze jeszcze wołanie sztuką kochania to dzień to również noc gdy do siebie się uśmiechamy sztuką kochania to nie tylko seks na całego oczami czarowanie sztuka kochania to wolność to wzajemne siebie ciągłe szanowanie sztuka kochania to piękno czyste jak rosa to nie miłosne udawanie

Januszowi Makarczykowi, autorowi opowiadania "Piękny Hansel", będącego inspiracją. -Mistrzu, jestem paskudny, znasz tego zalety? -Będziesz tłem niedościgłym dla każdej kobiety, które przy tobie będą czarować urodą, więc wiele będzie chciało być już tylko z tobą.

Pojawił się znikąd. Tak przynajmniej odpowiedziałby, gdyby wtedy był przy nim ktoś - ktokolwiek - kto zadałby mu o to pytanie. Nie wiedział bowiem zupełnie, skąd pochodzi; wszystkie nazwy i daty, które usłyszał w ciągu najbliższych dni, brzmiały dlań całkowicie obco. Mało tego: gdyby w tamtej chwili zapytać go, kim jest, również nie potrafiłby odpowiedzieć. X X X Oślepiły go światła i oszołomiły dźwięki. Otaczającą go ciemność rozświetlały wypełnione nieruchomą jasnością okna parterów i pięter oraz poruszające się z hałasem w przeciwnych kierunkach kształty, których nie potrafił zidentyfikować. Oprócz mroku otaczał go ,- jak szybko się przekonał - chłód. Dopiero wtedy zwrócił uwagę, że z góry opadają dziwne, biało-zimne drobinki. Spojrzawszy po przechodzących w pobliżu istotach - zbliżonych do siebie wyglądem, a potem po sobie stwierdził, że różni się od nich zdecydowanie. Wszystkie mijające go stworzenia miały długie lub półdługie, wyglądające na ciepłe, stroje i buty, a na głowach coś, co - jak uznał - stanowiło dziwne imitacje czapek. Jego własne ubranie było natomiast za lekkie jak na zastaną tu temperaturę. Spodobały mu się natomiast ich oblicza: wszystkie, jego zdaniem, raczej łagodne. Toteż bez wahania zagadnął właśnie przechodzącą mimo lekko wysokiego wzrostu postać o wymykających się spod wełnianej czapki czarnych kosmykach. - Gdzie jestem? Poprzedzające rozpoczynanie wypowiedzi od charakterystycznego dwuwarknięcia - które w jego świecie stanowiło wyraz towarzyskiej ogłady, a zarazem szacunku - najwidoczniej wystraszyło zapytaną. Na twarzy o ciemnej karnacji błyskawicznie zagościł lęk, a pełne usta wydały przeraźliwy okrzyk. Swoim zwyczajem znów warknął. Przeciągle, łagodnie i uspokajająco, jak myślał. - Boże! Jak pan mnie przestraszył! - Bo-że? - powtórzył, nic nie rozumiejąc. - A tak, Boże - istota nadal spoglądała na niego pełnymi strachu, ale i zaciekawienia brązowymi oczami. - Tak się mówi w takich jak ta sytuacjach. - Kim pan jest? - mówiła dalej. - I czemu pan tak dziwnie wygląda? Zauważył, że mimo obaw istota przygląda mu się bacznie. Widoczna w jej oczach mieszanina wspomnianych obaw i zainteresowania podpowiadały mu, aby przystąpić do zwyczajowego działania. - Nic, tylko zauroczyć! - mruknął do siebie. - Co... ? Co pan mówi? - spojrzenie zaokrągliło się jeszcze bardziej. Chwycił ją za rękę i skoncentrował się. Lekko, ale wystarczająco. - Hej, co pan robi?! - obserwujące go dotąd stworzenie wyglądające na strażnika zainteresowało się zajściem. - Zaczepia pan obce kobiety? Tak nie wolno! - dorzuciło tonem, który uznał za wyzwanie Innego rodzaju. W odpowiedzi, nie puszczając ręki próbującej uwolnić się istoty, uchwycił interwenta wolną dłonią za wierzch głowy i przytrzymał, wydłużając palce. Skrzywił mu się prosto w twarz i skoncentrował na wydaniu telepatycznego polecenia. Tym razem nieco mocniej. - Odejdziesz tam, gdzie stałeś - pomyślał - i zajmiesz się obserwacją istot tobie podobnych. - Odejdę tam, gdzie stałem i zajmę się obserwacją istot mnie podobnych - powtórzył policjant. Cofnął się o krok i odwrócił, odchodząc do miejsca, w którym uprzednio stał. - A ty - wrócił wzrokiem do brązowych oczu, wywołując zmętnienie - pokażesz mi, gdzie i jak mieszkasz. - A ja - zrobiła przerwę w tym samym co on miejscu - pokażę ci, gdzie i jak mieszkam. Ruszyła bielejącym coraz bardziej chodnikiem z powrotem w stronę, z której nadeszła. Chwiejnym krokiem i już nie protestując przeciwko uściskowi na ręce. - Pokażę ci, gdzie i jak mieszkam - powtórzyła dokładnie po dziesięciu minutach kilkaset metrów dalej. . X X X Po kolejnych dwudziestu minutach zatrzymała się przed budynkiem, który w pierwszej chwili skojarzył mu się z dwukondygnacyjną chatą. Tyle, że ta tutaj była murowana: z solidnym wejściem, porządnymi oknami i dachem. - To tu? - spytał krótko, swoim zwyczajem kulturalnie warknąwszy. - To tu - odparła i dodała z uśmiechem - zabawny jesteś. - Jak to? - nie zrozumiał ponownie. - No, z tymi warknięciami i strojem jak z minionych czasów - odpowiedziała. - Minionych czasów? - powtórzył. - No tak to - zrezygnowana machnęła ręką, otwierając drzwi i prowadząc go krótkim, ledwie kilkumetrowym korytarzem do następnych. Otworzyła je. - Wejdziesz? Zamknęła je za nim, wyminęła go i stanęła na środku dużego pomieszczenia z oknami na wprost i po prawej stronie. Odwróciła się. - Tu i tak mieszkam - powtórzyła. Usłyszał gasnący cień uroku, zmniejszający się z wolna jak płomyk świecy. Przemieścił się ku niej tak szybko, że kontur jego postaci rozmazał się jej w oczach i ponownie utkwił spojrzenie w cieple źrenic istoty, którą miał zamiar znów zakląć. - Zobaczmy. Gdy tylko tęczówki ofiary zaczęły matowieć, skoncentrował się na analizie zaistniałej sytuacji. Możliwie najdokładniejszej, z podziałem na bliższe i dalsze korzyści oraz ewentualne ryzyko. Zerknął za siebie na drzwi, wyjrzał przez okna: najpierw to z prawej strony, potem przez to na wprost. Po czym zawrócił do oszołomionej urokiem istoty. - Mówiłaś, że jaki jestem? Za-bawny? - dostosował wargi i język do obcego mu sposobu wymowy. - Tak mówiłam - potwierdziła posłusznie. I zauważalnie zbladła, gdy zawarczal warknięciem, w którym tkwiło polecenie. Egotyczne. Czytelne. Ujawniające jego zachłanną i drapieżną naturę, która zaczęła dochodzić do głosu w miarę, jak ustępowało oszołomienie, wywołane nagłą zmianą rzeczywistości. Podkreślił je dla własnej satysfakcji, wypowiadając starannie słowa w jednym z trzech znanych mu języków. - Na co - jeszcze - czekasz? Wolnym ruchem zsunęła czapkę... Gdy już nic nie przeszkadzało - dosłownie - aby ją wziął, kolejnym spojrzeniem zmusił ją do podejścia i instynktownie sięgnął, gdzie należało. Zadrżała. - Nie zapamiętasz nic oprócz przyjemności - przygasił jej spojrzenie do bladego beżu. - Nie zapamiętam nic oprócz przyjemności - powtórzyła bezbarwnym głosem. I poczerwieniała, kiedy obrócił ją i popchnął lekko. - Nic oprócz przyjemności... - zdołała jeszcze wyszeptać. X X X Minął pierwszy raz, po nim drugi, potem trzeci, po nich północ, a on wciąż brał ją tak, jakby dopiero co zaczął. - E... j... - wydyszała ledwie słyszalnie, bo na wyartykułowanie dłuższego słowa zwyczajnie zabrakło jej i sił, i pomysłu. - Czy... ty... nigdy?... I zamilkła czując, że odwraca ją na wznak i zabiera się za nią od nowa - Nie! - usłyszała w umyśle niemą odpowiedź. - Jasne... po co pytam... - westchnęła, jak tylko znalazł się tam, gdzie w gruncie rzeczy chciała. A w chwilę później znów rejestrowała jedynie akompaniowaną własnymi jęknięciami przyjemność. Ten raz w jej odczuciu trwał zdecydowanie dłużej niż poprzednie. Ledwie skończył, zasnęła mimo woli. Kompletnie wyczerpana. X X X Wczesnozimowe słońce stało już wysoko nad miastem, gdy obudził ją dotyk. Znajomy, w oczywistym miejscu. A raczej miejscach. - Wiesz... - uśmiechnęła się na tyle wdzięcznie, na ile pozwoliło niewyspanie - właściwie powinnam zaprotestować. Ale to chyba nie zdałoby się na nic... - Na nic - telepatycznie potwierdził. - ... a zresztą nie mam nic przeciwko takiej pobudce - nie całkiem odruchowo ułatwiła mu dostęp. X X X Po kolejnych dwóch razach - w szerokowygodnym łożu i na kuchennym blacie - uznał, że aby ją posiąść, wystarczy lekkie zauroczenie. Jak uznał, tak postąpił. - Chodź - uśmiechnęła się obiecująco, gdy już doszła do siebie jakieś pół godziny po tym, jak się z niej wysunął. - No chodź - ujęła ostrożnie jego dłoń. Zaprowadziła go do salonu, w którym na środku przykrytej grubym dywanem podłogi pyszniło się bielą owcze futro. Kupione zaledwie przedwczoraj. Usiadła na nim powoli, podpierając się dłońmi i cały czas patrząc mu w oczy. Po czym, trzymając złączone kolana, obróciła się lekko raz w prawą, następnie w lewą stronę, eksponując się w niemal całej okazałości. Postąpił krok ku niej, a wtedy ona tak samo wolno odchyliła się do tyłu. - No chodź - tym razem to on powtórzył po niej, kładąc dłonie na jej kolanach. X X X Półtorej godziny później, wciąż jeszcze odzyskując siły, powiedziała słabym głosem: - Jedno ci trzeba przyznać: potrafisz zadowolić kobietę. - No - mruknął krótko zwyczajową odpowiedź. - Ale... - kontynuowała, z wielkim trudem wydobywając się z miękkiej toni wrażenia, które wywołał, i z resztek czaru. - Ale? - w pierwszej chwili nie zrozumiał, do czego zmierza. - ... Ale co my teraz zrobimy? A przynajmniej ja? - Jak to, co? - spojrzał zdziwiony, bo w sposobie, w który postrzegał rzeczywistość, było to absolutnie proste. Rozszerzył źrenice i uśmiechnął się, leciutko odsłaniając wampirze kły. - Jesteś moja i zostaniesz moja. Doznane wtedy osłupienie było silniejsze nawet od tych z ostatniej nocy, chociaż nieco innej natury. Ale bynajmniej nie ostatnie... Zrodzone wskutek jego słów myśli z wolna - pod wpływem uczuć i rzuconego uroku - przybierały kształt, w którym było możliwe ich zaistnienie w jej jaźni. Gdy im się to udało, wykrztusiła: - Jak to, twoja?... W moim świecie... Przerwał jej zdecydowanie, akcentując emocje długim pojedynczym warknięciem. - Twoim świecie? Teraz to także mój świat, przynajmniej na razie. Phhh. - Ciągnął dalej. - A więc i moje zasady. - Ale ja... - nadal usiłowała dojść do głosu. - Mój świat, moje zasady - powtórzył z naciskiem. - Ale ja - postanowiła szybko, że podejdzie go z innej strony - jestem głodna. I spragniona. Od wczorajszego wieczoru nic nie jadłam i nie piłam... - zrobiła żałosną minkę. - I?... - telepatyczny przekaz oddał wahanie równie dobrze jak głos. - I muszę coś zjeść. I napić się. Muszę. Rozumiesz? - dodała, wciąż widząc na jego twarzy niezdecydowanie. Nie czekając na odpowiedź odwróciła się, by pójść do kuchni. W drzwiach zatrzymała się i zachęcająco zakołysała biodrami, po czym poszła dalej korytarzem. - No tak - pomyślała, gdy ruszył za nią. - Facet to zawsze facet, nawet jeśli jest wampirem. Tu cię mam - uśmiechnęła się do siebie. Otworzyła lodówkę i zastanawiała się, po co sięgnąć i co z tego sklecić. Ciekawość przeważyła i stanął tuż za nią. - To jest lodówka - objaśniła, czując go bliżej niż blisko. - Właściwie chłodziarka. Do przechowywania jedzenia w temperaturze niższej niż pokojowa. Żeby dłużej było świeże. Masz tam u siebie coś takiego? - To jest ser - nazywała w miarę, jak sięgał i wąchał kolejne produkty. - Biały. Żółty. Odpowiednio w kostkach, a tu ten ostatni w plastrach. - Znam. A to jajka, zapewne kurze, tak? Jadamy głównie indycze, przeważnie. - Wędlina... yyy, gotowe do jedzenia pokrojone mięso.. Dokładnie polędwica. To z indyka. Schab. Kiełbasa. - Jecie strasznie dużo mięsa. Za dużo. To niezdrowe. I nieetyczne - parskał i kręcił głową. - O, pomidory. Sałata. Rzodkiewka. I papryka. No, już lepiej. A ta jakaś dziwna. - To kabaczek - sprostowała z uśmiechem. - Nie macie tego? - Aha, no tak. Ups - pomyślał. - Kabaczek. Nie, nie mamy. Już nie. Ale mamy fioletową paprykę, oprócz tych, co wy. Jest najzdrowsza. - Aha - teraz ona przytaknęła. - A to ananas - dorzuciła, gdy pogłaskał listki. - Lubisz? - Bardzo. Obrzucił całość wzrokiem i skrzywił się ponownie. - Jedzenie mięsa jest nieetyczne i niezdrowe. Niewiele różni się od kanibalizmu. To jedno, ale jeszcze gorzej z tym plastikiem. Tu i tu. I tam. Wszędzie w środku. Trujący śmietnik. I tu - dotknął kolorowej paczki. - Ale w środku warzywa na zupę - wyjaśniła pospiesznie. - Pokrojone i pomieszane marchewka, pietruszka, ziemniaki, kalafior. Spodobało się jej, że się uśmiechnął. - No wreszcie - stwierdziła półgłosem. - Przecież sama powiedz - podjął - plastik i plastik. No i tyle mięsa. Nie żyjecie długo, sto lat wszystkiego - rzucił pewnym tonem i mówił dalej. - Wytwarzanie go często bywa szkodliwe. Kontakt żywności z nim też. Im dłuższy, tym gorzej. - A wy ile żyjecie, co? - spytala niemal zaczepnie. - Tysiąc waszych łat, przynajmniej - zadziwił ją. - Bywa wcale często, że i więcej, do tysiąca pięciuset. I od nowae, jeśli ktoś chce. - No-no - kręciła głową z niedowierzaniem. A że zaciekawił ją w sferze zawodowej jako ekologa, zapytała: - A przechowywanie żywności? Znaczy, właściwie... nadmiar tworzyw sztucznych? I ochrona środowiska? Zastanowił się. - Przede wszystkim - zaczął - chłodziarki u nas działają nieco inaczej. Chłodzą, oczywiście. Ale nie trzeba półek i pojemników, bo w ściankach montuje się antygrawitatory. Otwierasz drzwiczki jak tu, wkładasz coś do środka i unosi się. Po prostu. - Tak po prostu? A... - zawahała się - a zetknięcie się obu przestrzeni przye otwarciu drzwiczek? Znaczy, tej ze środka i tej z pomieszczenia wokół. Nic się nie dzieje? - Nic - potaknął - bo wymiary antygrawitowanej przestrzeni są dokładnie wyliczone. Urządzenie tworzy taką, jak potrzeba. A ponieważ gęstości powietrza na zewnątrz i wewnątrz są inne, nie dochodzi do połączenia. To... - przez chwilę szukał odpowiedniego przykładu - granica jak między powietrzem a wodą. Zasadniczo nie przenikają się. Ale i tu, i tam możesz swobodnie przebywać. No, w wodzie trochę mniej swobodnie... ale generalnie tak. - Wszystko dobrze - kontynuowała temat - to tyle, jeśli chodzi o chłodziarki. A poza nimi? Mówiłeś o pudełkach i opakowaniach... - Nie brak ci ciekawości - uśmiechowi w jej umyśle towarzyszył uśmiech na jego twarzy. - Ale chyba o czymś zapomniałaś. - O czym? - jej myśli w dalszym ciągu krążyły daleko. - O tym, że byłaś głodna. Proponuję więc - półwarknął łagodnie - abyś zjadła. Bo ja też zaczynam być głodny, a jeśli niee zjesz teraz, może się zdarzyć, że będziesz głodna dłużej i bardziej. Zarumieniła się ponownie i westchnęła, zrozumiawszy. Jednak uśmiech nie znikał. - Usiądź więc - spojrzała na dosunięty do ściany stół z wciąż zmiętą zieloną serwetą. - I popraw. - Zrobię sama, będzie szybciej - wyciągnęła z szafki patelnię i postawiła na kuchence. - Chociaż... podaj mi masło. Chleb jest tam - wskazała drewniany pojemnik na prawo od siebie. Sięgnął, gdzie pokazała. I kiwnął głową z aprobatą, rozpoznając. - Żytni. Ale czemu taki mały? Odwróciła się, uśmiechnęła. - Będzie musiał wystarczyć. Usmażyła jajecznicę na kiełbasie, do tego podała biały ser i świeżą paprykę. Przygotowane podzieliła na pół i przełożyła na wyciągnięte przezeń talerze. - Wyprodukowano w Chinach - przeczytał na odwrocie. - "Chinach"? Co to takiego, fabryka? - Państwo, daleko stąd na wschód - odpowiedziała. - Czyli co, inni ludzie? - domyślał się. - I granice? - Ludzie w gruncie rzeczy ci sami - odparła. - Chociaż innej rasy i kultury. A co do granic, tak. Są. Znów pokręcił głową. - Robić z tobą seks to prawdziwa przyjemność - wywołał kolejny, pełen dumy uśmiech. - Ale ten wasz świat! Przyroda w odwrocie i trujecie się własnymi wynalazkami. Na dodatek te podziały: jedni tacy, drudzy inni. Kultura powinna łączyć, a nie dzielić. Państwa powiedzmy, że rozumiem. Ale granice? Przecież państwo może istnieć bez nich. Więc po co wam to? - Widzisz - zaczęła z namysłem - to skomplikowane. Ale w gruncie rzeczy sprowadza się do władzy, polityki i religii. Władze prowadzą swoją, mniej lub bardziej ograniczają obywateli, systemem zmuszają do pracy. No i religie: dwie, a właściwie trzy na pięć dużych bazują na założeniu, że tamci "poza" są gorsi. Bo wierzą w innego Boga, albo po prostu inaczej. - I długo tak się dzieje? - Długie wieki, ba: tysiąclecia. Politycy - królowie, cesarze, przywódcy - w imię interesów państw i religii wywoływali wojny, właściwie jedną za drugą. Raz w tym miejscu świata, raz w tamtym. Działo się tak... - poprawiła się - dzieje się tak nawet teraz. Na... Zamilkła widząc, że po raz kolejny kręci głową. - To się musi zmienić. W przeciwnym razie szaro widzę waszą przyszłość. - Hm... - zakłopotała się - tak pewnie niestety będzie. Obawiam się, że masz wiele racji... W każdym razie taki bieg wydarzeń jest możliwy. - Inny też - stwierdził stanowczo. Zmieniła temat. Celowo. - Smakowało ci? Mimo, że z mięsem? - Owszem - uśmiechnął się - mimo, że z mięsem. - Przecież go nie jadasz?... - Ale to nie znaczy, że nie było smaczne. - Aha! "Łam zasady" to też zasada - pokiwała głową. - Ale w takim razie co z ciebie za wampir, skoro nie jesz mięsa? - Prawda, to skomplikowane - odczytał jej myśli. - Ale widzę, że i tobie coś się marzy. - A i owszem, marzy się - wstała, uśmiechając się wdzięcznie. - Wiesz, co dokładnie. I chyba na pewno nie potrzebujesz zachęty. - Skądże znowu, moja śliczna - potwierdził, sadzając ją na kuchennym stole. X X X Po dwóch godzinach, pełnych jej westchnień, jęków i cichych okrzyków tryumfu, wewnętrzne rozedrganie sięgnęło poziomu, który ledwie mogła znieść. Wyczuł to i zwolnił tempo. - Uufff... - ledwie wyszeptała. - Potrafisz... nie... ma... co... - Potrafisz - przytaknął cicho, zadowolony z siebie. Kolejny szept był tylko nieco głośniejszy. - Twoja... yyy... no, też pewnie... jest... tego zdania... - Nie mam nikogo na stałe, za młody jestem - odparł. - A widząc zdziwienie w jej oczach, dodał: - Mam dopiero dwieście czterdzieści siedem lat, a u nas rodzinę zakłada się, osiągnąwszy trzysta. Często później, ale ten wiek stanowi dolną granicę. - Ciekawy... ten... twój świat... - wydyszała, wciąż rozedrgana. - Chciałabym... uff... kiedyś... go odwiedzić. - Być może będzie to możliwe - odpowiedział ostrożnie. - Ale nie wiem, czy będziesz w stanie w nim się odnaleźć. - Czemu? - poziom zainteresowania rósł. - Najprościej mówiąc, jest on inny niż ten, do którego przywykłaś. Poza tym, praktycznie nie odwiedzamy twojego świata, wizyty takie jak ta są raczej sporadyczne. - Przypadkowe? - Nie - odwzajemnił uśmiech - ponieważ nic nie dzieje się przypadkiem. - Więc... jak... się tu znalazłeś? I dlaczego? - Sam się nad tym zastanawiam - odrzekł. - Ale na pewno w jakimś celu. Minęło dobrych kilka minut, gdy pożądanie znów wzięło górę nad ciekawością. - Chcę jeszcze - zażyczyła sobie wprost, przysuwając się bliżej. - Jeszcze! - ponagliła go. Położył dłoń tuż nad jej sercem. Przymknęła powieki sądząc, że to początek kolejnych pieszczot. Po chwili jednak, nie czując dotyku gdzie indziej, uniosła je. - No co? - zajrzała mu łagodnie w oczy. - Co z tobą? - Ze mną nic - zaczął - ale oboje chcemy, aby twój krwiobieg wytrzymał. Proszę więc - wciąż trzymał dłoń w tym samym miejscu, stabilizując tętno i przekazując energię. Po czym dodał, uśmiechając się szelmowsko: I żeby nic nie przeszkodziło w tym, co stanie się zaraz. - A co się stanie? - odpowiedziała takim samym uśmiechem. - To właśnie - rozsunął jej uda. Wygięła się czując bardziej niż poprzednimi razy, że jej kochanek ma zręczne nie tylko palce... X X X Na miłosnych igraszkach upłynął im prawie cały dzień i znaczna część nocy. Jednak, gdy zasypiała w jego objęciach, oprócz odprężenia i seksualnej satysfakcji czuła zagnieżdżającą się skrycie nutkę niepokoju. Niejasnego przeczucia, że wkrótce wydarzy się coś boleśnie przykrego. Obawa ta dręczyła ją aż do poranka, wijąc się niczym ciemna wstęga po jasnych przestrzeniach jej snu. Z radością więc poczuła znajomą obecność tuż po przebudzeniu. - Kochany... - wyciągnęła ramiona. - Kochany? - A nie za wcześnie na to słowo? - podkreślił wątpliwość dotykiem. - Może, może nie - uśmiechnęła się ponownie.- Tak czy inaczej, chodź tu do mnie. Przewróciła go na plecy i pochyliła się. - Teraz ja - mruknęła - zajmę się tobą. Gdy zajmowanie się przyniosło pożądany efekt, usiadła na nim okrakiem. - A teraz zamiana miejsc - zamruczała znów - jakbyś jeszcze nie zauważył albo się nie domyślił. Odpowiedź nadeszła. Szybko, stosowna i odpowiednio długotrwała. Nawet ponad jej oczekiwania. Opadła nań powoli tuż po tym, jak znacząco zasyczał i przywarła całą swoją kształtną długością. - Następnym razem też tak chcę. I nie mów - złożyła na jego wargach długi pocałunek - że odmawiasz. - Pewnie, że nie odmawiam. Pytanie tylko - teraz on ją pocałował - kiedy ten raz ma nastąpić. Bo chyba powinnaś trochę odpocząć. - Skoro tak mówisz... - odparła, mimo wszystko trochę zawiedziona. - Chyba powinnam. Westchnęła raz jeszcze, po czym położyła się obok, wtulając się weń jak mała dziewczynka. Objął ją i odczekał chwilę. - Ale... - zaczął, celowo zachęcającym tonem. - Ale co? - odwróciła głowę, pełna nadziei, że zmienił zdanie. - Wynagrodzę ci oczekiwanie. X X X Minął miesiąc. Poranki tych dni, w które szła do pracy - nie we wszystkie w tygodniu, bo część obowiązków mogła wykonywać w domu - i ich czas aż do powrotu naznaczony był raz silniejszą, raz słabszą obawą o jego utratę. W wolnych dzwoniła do niego, zostawiwszy mu swój drugi telefon - by się upewnić, że nadal jest tam, gdzie go zostawiła. Skończywszy pracę, łapała taksówkę, by jak najszybciej być przy nim. By przekonać się, że to jeszcze nie teraz, że wyrwie losowi jeszcze jedno popołudnie i wieczór, może noc... Czuła, że on obawia się tego samego, choć akurat jemu znacznie lepiej udawało się ukrywać niepokój. W końcu zdobyła się na odwagę. - Słuchaj - zaczęła, nim zdążył ją wziąć opartą o drzwi tak, jak to się stało ich zwyczajem - muszę Cię o coś spytać. Westchnął i opuścił ręce, pozostawiając zadartą na biodra sukienkę. - Nawet wiem, o co - zrobił niewyraźną minę, odczytawszy jej myśli. - I od razu powiem ci, że nie wiem. To może stać się w każdej chwili. Zaraz. Za godzinę. Jutro. Pojutrze. - Znów westchnął. - Przecież wiesz, prawda? Jak i to, że powiedziałbym ci, gdybym wiedział. - Ale może da się coś zrobić? Cokolwiek? Jakiś rzut oka w przyszłość? Medytacja do Pierwszej Istoty? Coś w rodzaju zakotwiczenia, abyś został tak długo, jak zechcesz?... - patrzyła błagalnie. Składając dłonie, jakby wierzyła, że zależy to tylko i wyłącznie od niego. - Nie wiem, co - powtórzył - mam ci powiedzieć. Wszelkie pocieszanie i zapewnianie zabrzmi banalnie, a świadomość niewiedzy gorsza jest od banalności o przestrzeń najbliższej galaktyki. Chyba, żeby... - Żeby co? - spojrzała. - Żebyś tu była, gdy to się zacznie dziać, a w każdym razie żebym był przy tobie. Może zdążę chwycić twoją dłoń i przeniesiemy się oboje? Albo przeniosę się tam sam i... - urwał nagle.. Tknięty przeczuciem wyciągnął rękę... ona, odebrawszy jego myśl, poderwała się gwałtownie, wykonała gest w jego kierunku. Nawet zdążyła dotknąć jego palców, ale już było za późno. Zbladła i powoli opadła na kanapę, z której zerwała się przed chwilą. Siedziała jak skamieniała, czując gasnące echo jego obecności. Twarz skrzywiła się jej do płaczu, tak jakby łzy mogły stać się drogą, łączącą ich światy. - Wróć do mnie... - powtarzała płacząc, gdy budziła się z krótkich zaśnięć. - Wróć do mnie, słyszysz? Błagam, wróć! X X X Minął kolejny tydzień, przepłakany i pełen rozpaczy, po nim kolejny i jeszcze dwa. Zjawiała się w biurze tylko na krótko, robiąc co była w stanie, aby ukryć ból przed współpracownikami. Zamykała się w swoim gabinecie, pospiesznie wykonywała zadania, których nie mogła zrealizować w domu i wychodziła, z nikim się nie żegnając. Jakby praca, która dotąd stanowiła sens jej życia, zupełnie straciła na znaczeniu. X X X W poniedziałek piątego tygodnia od jego zniknięcia wracała z biura zobojętniała niemal na wszystko. Wlokła się do domu noga za nogą, patrząc niewidzącym wzrokiem na mijanych przechodniów. Fakt, że za dwa dni przypadało Boże Narodzenie, przeoczyła prawie zupełnie. Zbliżała się właśnie do miejsca, w którym tamtego dnia pojawił się w jej mieście i w jej osobistym świecie. Zatrzymała się jak zawsze wtedy, gdy wracała do domu piechotą i wspominała, jak ją zaczepił. Jak rzucił pierwszy urok i jak posłusznie z nim poszła. I jak potem... Mijały minuty, a ona wciąż stała i wpatrywała się w to miejsce. Stała, nie zauważając znaczących spojrzeń ludzi, których przecież znała z widzenia. Otarła łzy, poprawiła na ramieniu torebkę i westchnęła po raz kolejny. Pogrążona we wspomnieniach nie zrozumiała w pierwszej chwili, co się dzieje, gdy znajoma dłoń uścisnęła jej palce. - Możesz już przestać wspominać. Kingston upon Hull, 06.03.2019 - .

Tyle dni przeżytych I nocy przepłakanych, Zmęczona codzienności gehenną... A ile przede mną? Tylko Bóg jeden wie. I choć sił i chęci brak, A w duszy czujesz się jak wrak. Nie jesteś w stanie spokojnie żyć, Zadajesz sobie pytanie: "Lepiej mieć, czy być? ". Ciężar tego przytłacza, Lecz odpowiedź Jeszcze bardziej wtłacza W ciemne odmęty umysłu, Pozostawiając Cię samego, bez pomysłu Na życie...

oczekuję spokojnego wieczoru po cierpiącym życiu ukojenia na starość wierzę w przemianę jak z ciemności ziarno wypełnia kwiatem cały wszechświat

w dłoniach twych jak tancerka lekko biodrami kołysze ja z boku na was zerkam w głowie muzykę słyszę suniesz w dół aksamitnie po aromatycznej krągłości dotykasz ją delikatnie ja cała drżę z zazdrości potem zrzucasz z niej suknię moje zmysły już tańczą w twych ustach z rozkoszą ginie ja chcę być tą pomarańczą

z twoich marzeń wysupłam nić z wiatrem popłynie bo przestrzeń wolna jest wiesz ,że jeszcze życie odkryjesz i miłość spłynie wierszem nie na chwilę sama poczujesz tylko i aż tyle

Oświetl lampą drogę Daj poznać prawdę O sobie samej Lustro przeznaczenia Tafla jeziora W której odbija się mój największy grzech Wina warta wybaczenia Ulga w deszczu Przyznanie się do błędu Bardziej niż słowa - oddech

Po co ja się tak staram Przecież was, ludzi, nie zmienię Zawsze już będziecie się uważali Za lepszych ode mnie. Tak, lepszych - bo sprawnych i zdrowych, Tylko tyle i aż tyle Nie zmieni tego nawet Grupka ideowych wolontariuszy. I wy macie się za nadbogów Zadufane mydłki Gardzicie wszystkimi ludźmi Hitler byłby z was dumny. Warszawa, 04.06.2022

tak po prostu posadź dupke na siodełku przejedziemy razem parę kilometrów niech wiatr smagnie po pośladkach i po łydkach gdzieś po drodze zatrzymamy się na jabłka może jeszcze cię zaciągnę gdzieś na łąkę popatrzymy jak zachodzi w dali słońce bym mógł ukraść jeden uśmiech i buziaka no bez foszków sadzaj dupkę na rumaka

Żar, agrest, ser, garaż.

Ara w garażu - tu żar, a gwara?

Dziwak, wioska, Dolna Grobla dumny z tego, że ma jobla i z tego, że łysy że na glacy rysy robił sobie ostrzem skobla.

@Dragaz Piękne wyznanie...

@janofor Zastanawiałam się... :) I myślę, że to wszystko dlatego, że Kreacja ma nieograniczoną wyobraźnię ;) PS Czy pisząc, że Kreacja ma wyobraźnię to jest poprawnie i po polskiemu...? :)

Tekst krótki i esencjonalny :)

@Annuszka Wilcza opowieść. @Annuszka https://youtu.be/3ialPtQuMMg

Świetna proza, aż trochę żal, że tekst nie jest dłuższy :)

@Henryk_Jakowiec Bez zastrzeżeń

Calypso swym blaskiem uderzał, gdy zapach wanilii w skórę się wdzierał. Noc długa, sierpniowa, świerkiem pachnąca, namiętnie muskała senne źrenice. Usta mlekiem i miodem swym czarowały, a dłonie jedwabne Włosy szczęściem opleść chciały - przyprószone zachodem słońca o smaku pomarańczy. Wrażliwa jutrzenka okryła me skronie, bo gdzieżby beznamiętność odważyła wedrzeć się w mój umysł? Oddech mroźny, śnieżnobiały... a marokańska krew co noc pulsowała... chociaż z cierpkich żył zrodzona, wyrwała się z kajdan śmierci i nigdy nie wykipiała. 27.07.2016.

Dzisiaj - o tej jakże ważnej godzinie z minutami - biorę ją, czyli biorę się za siebie. Świat mój lustrzany krzyczy we mnie żeby wziąć się w garść. A gdy ją w końcu zabiorę do domu opowiem jej kilka historii z życia wziętych. Ona natomiast weźmie mnie za mądrego i weźmie mnie na wysłuchanie. Tym samym dojdę do wniosku, aby wziąć ją za żonę, zwłaszcza wtedy gdy mówi mi zabierz mnie stąd. Tylko wówczas oboje będziemy mieli wzięcie. Znów będę tutaj zięciem. Dzisiaj sobie pomyślę, że jestem jednak zawzięty i stąd właśnie napisałem ten tekst. Jeszcze kiedyś uda mi się coś chwytliwego. Warszawa – Stegny, 03.06.2022r.

@violetta Przyklejona do jaśminu, super. Pozdrawiam ?

To nie jest wiersz, jeno zrymowana opowiastka, o kształcie wiersz. ------------------ Tam na ławce Misio przysiadł, choć uśmiecha pysia dzisiaj, to tak trochę smutku w nim. Ktoś mnie pokocha, myśli miś. W kałuży ujrzał odbicie księżyca więc go z troską wnet zapytał: Chcesz? Bo jak chcesz to cię przytulę, tak samotnie w kosmosie wirujesz. Wnet we wodzie zanurzył łapkę, dotknął księżyca chociaż niezgrabnie, spojrzał w niebo, co prawda niespiesznie, zobaczył jak głaszcze luny powierzchnię. Drzewko klonu, rosło przy ławce tu. Nagle przyszedł nieznośny ciul. Zaczął wbijać młotkiem gwóźdź, później następne wbijał też, paskudnie ranił cały pień. Nie zastanawiał się Misio wcale. Odgryzł ciulowi tyłka kawałek. Nicpoń oddalił się pospiesznie, widocznie nie chciał, by odgryzł coś jeszcze. Niedźwiadek na ławkę znowu usiadł, zmęczony trochę, dychając mruczał. Dwa noski spadły na niego z klonu i zanuciły piosenkę o domu. Przywarły do pleców, zwiększyły rozmiar, tak że by ich nawet nikt nie poznał. Misio coś poczuł na plecach w tyle, wstał i skrzydłami ruszał za chwilę. Pofrunął jak ptaszek, pofrunął stąd, aż wleciał przez okno, znalazł tam dom, a w nim chłopczyka, takiego Krzysia, który to bardzo pokochał Misia. Poznał tam wielu przyjaciół ciekawych, też wyśmienitych do myślozabawy. Nawet ktoś o nich napisał książkę, lecz to już inny przygód początek.

Można z tego zrobić rytuał - codzienne organizowanie sobie spokojnego wieczoru :) bo same oczekiwania mogą nie wystarczyć. Tymczasem życzę Ci spokojnego dzisiejszego :)

@iwonaroma mam nadzieję że to dobry kwiat. Pozdrawiam serdecznie

@Henryk_Jakowiec na ringu :)

A w zaniki nazwa. A ci LO, komoda, dom, okolica. Oka, jako... O, kajak! O! A i moda Radomia.

Mam; ukoszona trawa warta... No, z soku mam.

Jest jakaś magia w tym wierszu, coś nieuchwytnego, choć przecież jest bardzo czytelny. Bardzo mi się podoba :)

korytarzem slalomem na gwałt bieży plecak z niego tylko wystają resztki człowieka od drzwi do drzwi się plącze co raz wchodzi i co raz wychodzi nabywa ciężaru litery szkiełek i oczu rozum mu lepią z gliny gdy ze zmęczenia w piersi już nic nie bije i świętym ogniem nie płonie zasad przestrzega to jego dekalog który mu drogę wytycza żelazną rózgą sensem jego życia fasad sam strzeże leząc wte i wewte dla widowiska dla zasady korytarzem slalomem na gwałt bieży plecak tu jego dom mrówek pasieka 03 VI 2022

Nie wiem Nie mam pomysłu To wielu problem Nienawidzę wielu rzeczy Piszę bez namysłu To straszne Choroba społeczeństwa Czekam aż znowu zasnę Czas ucieknie Stopi się świeca na tej ziemi Już blisko Blisko zapomnienia Spokoju Pokoju Czytam to jasne Ale co Nie wiem Pytam Już wiem Ale ktoś udzielił odpowiedzi Co jeśli będę sam Sam już na zawsze Nie wiem Ale to chyba jasne Szukam Nie znajduję Świat pokazuje Co Jak to się skończy Nie wiem Bo mnie to nie interesuje Codzienność jest szczęściem Nie smutkiem Zaletą niemyślenie A myślenie skutkiem Jeśli myślisz a nie czujesz Po co na tym świecie Nieważne

Wołam cię Usłysz mnie I mój głos Powiedz mi gdzie Zaprowadzi nas Kręty los Czy w otchłań mroku Tam gdzie nie będę Słyszeć twojego kroku Czy w ciemny las Gdzie już nie będzie nas I stanie w miejscu czas Wołam cię Usłysz mnie Moje wołanie I serca łkanie

Ciekawie podana refleksja. Tak jak lubię i tak jak mi z tym trudno - czyli wiersz działa i otwiera oczy. Pzdr.

Zgadzam się z tym, że dobrobyt rozpasa. Przykład starożytnego Rzymu wystarczy na poparcie tej tezy. Chodzi mi jednak o to, że to człowiek np. głodny jest bardziej zdesperowany od sytego. Ten drugi nie ma potrzeby przykładać nikomu ostrza do gardła dla paru groszy. Ciężkie czasy wymagają podjęcia desperackich działań, nie dobrobyt.

@GrumpyElf Świetny.

Super z tymi powiedzeniami wplecionymi, daje do myślenia. Co do komentarzy pod wierszem to... gdyby 'siła złego na jednego' przeważyła - życia by nie było. A jest. Oczywiście powierzchowne, jednostkowe życia znikają, ale to też dotyczy złych ludzi. Śpieszą się w niszczeniu, gdyż wiedzą (świadomie czy podświadomie), że ich koniec bliski.

I są i nie ma, wszystko zależy z jakiego poziomu zerka obserwator wszechświata. Z poziomu absolutu (w moim zrozumieniu) nie ma gdyż rdzeń wszystkiego co spaja materię i nie-materię wykracza poza dualizm i trwa w przestrzeni pomiędzy osądem, stając się czymś w rodzaju czystego strumienia, w którym pulsuje informacja "nie ma drogi" ale też "nie ma braku drogi". Wszystko jest jakie jest. Swoiste Jam Jest. Ale z perspektywy planety jako chwilowego przystanku dla danej cywilizacji z duszami osadzonymi w biologicznych maszynach zwanych ciałem istnieje silna polaryzacja. Służy ona temu by istota na ścieżce inkarnacyjnej doświadczała siebie jako miniaturki kosmosu i uczyła się iluzji i ich rozpuszczania. Każdy na swoim poziomie:)

@error_erros Ona! :))))))))))))))))))