Ranking

Nikt nie przejmuje się samotnością kwiatów. Zburzam wszystkie światy, zmiatam z siebie ulice Kupuję jeden bilet bez trasy I bez powrotu. Przechadzam się wewnątrz siebie - cud, że jeszcze żyję! Kocham włóczęgę i świadomość, że jest Paryż, nawet, jeśli tylko oddycha głęboko w otwartym oknie mojego miasta A moje miasta są wszystkie! Wchodzę do domu ... Krym.

Mój kot niczym Budda albo kamień przywieziony z podróży nie daje po sobie poznać że czuje strach każdego dnia umiera tak jak ja i Ty życie przelatuje nam przed oczami a on jakby pogodzony spokojnie dryfuje wewnątrz pewny swojej drogi Być jak kot, kamień, czy Budda.

Szkoda mi tych dziewczyn w podartych pończochach z plastrami na sercach i stopach zdzierających fleki w drodze do faceta by nie zastać go na umówionym spotkaniu Szkoda mi tych chłopców wiecznych Piotrusiów Panów którzy nigdy nie poczują się mężczyznami zawsze w ostatniej chwili uciekających przed kimś, kto mógłby być im bliski Potem tylko gdzieś w toalecie w centrum handlowym jej głośny szloch i wiadomości „jak mogłeś mi to zrobić?" On już nie odpowie, szkoda łez odwracając twarz od lustra ten ostatni raz wypije za jej zdrowie

Kochana Damaris, musisz przyznać, wiele potrafi jeden wers. Ba! jedno słowo raptem. Jedno, wydestylowane słowo ratujące znad przepaści zapomnienia - tyle wystarczy. Znowuż o jeden spójnik za daleko i byłabyś dołączona do szarych „innych", którzy poszli. Zasłużyłaś na to wszystko, na byt. Droga Damaris, uwierzyłaś pięknie, nie bezimiennie.

Powiedz, że będzie dobrze, a roziskrzone niebo przestanie odstraszać ptaki. Kilka z nich spadło na balkon, nawet pies nie podszedł bliżej, skulił ogon i wył, wył jak syrena. Nad miastem chmury puchną od wyschniętych kości, czarna mgła zabiera modlitwy, w gardłach zalega dym. Nie patrz tak! tutaj wyrośnie ogród słonecznych kwiatów, kwitnących o każdej porze roku. We wszystkich kierunkach wiatr rozwieje pestki; będą jak krople krwi, krwinki, krwiaki — czysta hemostaza. Pamiętaj! zmiażdżone wkrótce się odrodzi. Mamy swoją historię odnajdowania dróg. W rozerwanej przestrzeni pomarańczowa kula, ścina głowy pełne słoneczników.

* biała brzoza bezwietrzna rozebrana z listowia zamyśliła się w sobie *

odrobina ciebie czyni cuda śmierć ciąży obolem w kieszeni ledwo odsuwam zaklęcie przewoźnika popiół w piasku to ludzki znak próbuję być żywa aby utrzymać zmysły po tobie nie jem nie śpię byłam niebem czarnym groźnie gwiaździstym płonącym czerwienią różowiejącą

bardzo chory na siebie z wyraźną degeneracją w płacie limbicznym gotowy nawet na oczy umierającego dziecka karleją czerwoni generałowie bladotrupie twarze ruskich synów w plenerowym muzeum techniki bohaterów rodzi w bólach ukraiński czarnoziem ogień zewsząd na to nie ma lekarstwa

Jaką narodowość ma smutek, jaką powierzchnię świata zajmuje targane tragedią ludzkie odczuwanie? Więcej niż galaktykę. Więcej nawet - niż próżność i inne, czule dopieszczanie i równie przewrażliwione małości. Czas spędzony na samotnej kontemplacji kobiecych czasopism wzbudza głodu wczytania się w Biblię Smak mleka mógłby mieć inny odcień Być może warto by było zacząć korzystać z aplikacji, która układa algorytm udanej randki Na pewno trzeba - kupić olejek na biolinearne rozświetlenie łokci, a nie tylko bezradnie rozgladać się uciekającym życiem. Nigdy nie chciałam byle czego. Dlatego wolę brak wszystkiego. I nie odczuwam go, bo zamykam go w symfoniach, lirach i plażowych koszach geograficznych odkryć: Tak! Powierzchnia ciała zajmuje zaledwie kruchy meteor, który z hukiem rozbija się o ziemię A ziemia ...? To szklana kula do przepowiadania przyszłości - kiedy oczyści się cały brud i smród, w słoneczne dni ponoć widać tam dusze najkrwistszych potworów. Istnieje ... Istnieją ....zarówno w interpretacji "samego Boga" i Neila Armstronga Tylko czy ... ktokolwiek ją odkrył ... ?

My odszczepieńcy nie potrafimy cieszyć się życiem. W świecie pełnym cukru, czujemy gorzki posmak. Nie pasujemy, ale nikt nie wytyka nas palcami jesteśmy pomijani, bo na co temu światu tak marny konsument? Nie wierzymy w cudowne właściwości nowego IPhona, nie wierzymy, że nasze oczy rozbłysną. Pragniemy tylko snu i czułości. Pierwsze nie nadchodzi, drugie nie istnieje w świecie automiłości…

nic już nie rozumiem nie wiem i coraz mniej czuję wszystko jest grą pozorów dopóki nie zacznę mamrotać lub charczeć mam parę słów zdań może do powiedzenia są one desperacką próbą nadania znaczenia czemuś tego że żyję a to wyzwanie bronię się przed rozpadem cały świat szańce z myśli obraca się w gruz gniją mapy przesiąka błoto wystają resztki ciapatych ciał bełkoczą w niezrozumiałym języku niepotrzebnym nikomu w nagłówkach gazet więc nie ma leje się krew ukrów bratnia gdyby nie rzeź panów winnych czy też w innych sytuacjach na codzienność wojny reaguję śmiechem tylko trochę niekontrolowanym czy mam jeszcze czas oswoić ten czas piję wodę o smaku spalonych kości tak skrywam zamarzniętą rozpacz wydycham duszną mgłę

jedno spojrzenie i już wiesz ona też tak niewiele trzeba żeby dotknąć nieba

Myśli poetycka tak prosta wydawać się może trudna w domysłach Cięta z niej riposta. ---- Tyle słów przemawia a tylko jedno zdanie czasem zatrzyma Dłużej zastanawia. ---- Prawda istotna nadal niewygodna znacznie lepsza Od kłamstwa i obłudy. ---- Sztuka tworzy szlachetny wzór pozostawi pióro niebieski atrament Poetę co nada sens życiu. ---- Autor wiersza Damian Moszek.

@Sennek Ja również, tym bardziej, że czasami o nie niełatwo :) Pozdrowienia @WiesławJK Rozumiemy się bez słów, nawet sprzeczać się tak potrafimy :) Pozdrowienia

Mocne. Pięknie napisane. Ciepło pozdrawiam :)

Z jałowych stron przybyli Ogniem i groźbą nawracać Wycięli stare drzewa Ze świątyń życia I postawili symbol Śmierci i hańby Który cieniem rzucił się Na pokolenia Odebrał wolę wszelką I zdławił wielkości dążenia Miecz przestał być bogiem Porządek dzięki niemu Przywracać jest grzechem Szlachetnym za to zgoda Na bycie bitym po twarzy

Czy to jest głupota? Późna dziewicza cnota

@Anna Przybył wiersz zatrzymuje. Pozdrawiam :)

płynę widzę wodę las domy drzewa jestem spokojna zmieniam swoją strukturę tak to jest kiedy jesteś chmurą widzę jezioro na brzegu dom na plaży człowiek leży obserwuje mnie bardzo nie lubię tych spojrzeń ta maniera patrzenia jestem naga on do mnie zaczyna mówić nie słyszę rozebrał się i wskoczył do wody wyszedł i siedzi nagi na piasku już nie patrzy w górę dygoce wszędzie padam na jego ramiona na dom i jezioro płynę

@Dragaz nie wiem czy głupota, ta chyba nie od tego zależy. Ale, cnota niezależnie o kontekstu jest dobrem. Zapomniana, niedoceniona, ba nawet wyśmiewana. Teraz wszystko szybko, łatwo. Pozdrawiam, cnota to nie grzech.

I nie pozwól mi odejść, chociaż świat nas chyba nie chciał. Na łóżku już nie jesteśmy, my tam tylko oddychamy. Płacze dzisiaj moja siostra, syreny i wielkie gwoździe, Które przybijają wieko. Mam nadzieję, że nie spalą. Chociaż będziemy podpałką. Mam nadzieję, że nie znikną, Wszystkie nasze głupie wiersze, Świadectwa naszej marności, Naszych wszystkich błahych uczuć, Wszystkich kaw na parapecie. Mam nadzieję, że nie znikną, te drobne problemy nasze. Głupie uwikłanie w sprawy, okienko, kołdra i strumień. Mam nadzieję, że te płuca, którymi oddychaliśmy, Nie będą musiały, oddechu nam łapać wczoraj.

@FilipDob niby takie proste, prawda? Dobry wiersz. Pozdrawiam

@Anna Przybył Wystarczy spojrzenie i kot nie musi mówić ludzkim językiem. pozdr.

wrzucał w nią śmieci to co najgorsze a teraz lekko wpław popłynę odpocznę łódko ja tonę podpłyń ratuj bo będzie koniec jestem za ciężka nie ma we mnie dla ciebie miejsca

@humbak lolo

To tylko kwestia proporcji może Ziemia to cząstka elementarna większej całości a może gdzieś w dwunastnicy mam taki malutki świat z miliardami malutkich stworzeń wpatrzonych w malutkie mikro i teleskopy tak samo zdziwionymi

Intrygujące, tak jakbym czytała o galeriankach, sponsoringu i randkach z Tindera. Pozdrawiam :) D.

nie mogłem się powstrzymać ;)

Głowa Putina zaklęta w formalinie... Marzenie ściętej głowy?! Rzucić mu się na szyję?! Z nożem, granatem, czy z karabinem ... ?! Jedno pewne: z głową, lecz bez poczucia winy ...

Blady świt podniósł ciężkie powieki, spojrzał na ziemi smutne oblicze. Ujrzał twarzy blady policzek, 0braz – bezduszny manekin. Zadrżało serce zbolałej matki, cierpi odarte z życia łono. A ku, ku! Nienawiść z każdego zakamarka – coraz większe kolce mają kwiatki. Bezkres rozciąga się wokół.

Wiszę do góry nogami Ludzie chodzą po niebie Zwierzęta biegają po chmurach. Oglądam świat Z innej perspektywy Ptaki spadają z ziemi do nieba. Rozkładam ręce Jak Chrystus Nareszcie przed prawdziwym światem. Warszawa, 7 III 2022

„Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary.” - rozważał spokojnie werset Patrokles. Dalej opuścił on tłum nadwiślański, schodząc samemu do piekła vel metra. Werset nie ustrzegł jednak bohatera przed siłą banalnego uderzenia. Damski płaszcz krwią ordynarną poplamił mu strumyk rzeki Styks biało-czerwony. Nieraz bardziej niż pobudki oprawcy zastanawia brutalny brak reakcji pasażerów. Przeciw ofierze zmowa - skutek „wolności” w ujęciu Fromma. Zamilknął wśród pasażerów daimonion i pojechali, by zwalczać Innego, bronić stałości piekła dantejskiego. A co ja bym zrobił? jak się zachował? Myślę teraz o samotności ofiar, przecież Patrokles nie miał przewodnika. Może w imię czułości to piszę, bo trwoży łatwość patrzenia na getto. Nasz bohater wyszedł o własnych siłach, choć schody ruchome spowiła ciemność, choć miejsce pogan w kręgach piekielnych; i czeka na niego miasto – i niebo. Wybacz nadzieję, Poeto.

Królowa parkietów dancingów i potańcówek archeolodzy odkryją czasy świetności w Jej zmarszczkach makijaż niezbędny jak kolorowy plakat na szarym murze zapraszający na wypasioną imprezę tak wyjątkowo się czuje gdy częstują winem i tylko wino coraz bardziej najtańsze

spójrz to ciało to narzędzie tylko nie jedno widziało uderza jak młot piłuje mury nagie nagusieńkie do kadru pięknie się pręży pali papierosa dym wciąga jak Tom Waits poddaje się statystykom wszystkie maszyny dumnie zwęglone wozy bojowe wybebeszone bloki liczba za liczbą trzynaście tycięcy ciał i rośnie Wołodija Nadieżda Svietlana zacznijcie czytać codziennie z imienia i nazwiska

@Marcin_ zapomnieli, że mieli omijać.

Historia podniosła- efekt znany. Rabował nie ukazując litości, ale nie ogarnął całości : Wróg też niewidoczne rany mu sprawił i przyprawił o zawrót rogatej głowy. Nasz wróg rasowy !

takich rodzin na Ukrainie, czy w Rosji, gdzie jedno z rodziców jest z sąsiedniego państwa jest zapewne cała masa. I dzisiaj to naprawdę spory problem. U nas społeczeństwo zostało podzielone przez idiotyzm - politykę. Tam, przez polityka. Idiotę. Pozdrawiam.

dlaczego wciąż podły jest świat dlaczego brata zabija brat nie potrafimy rozmawiać ze sobą wciąż błędy wytykając od nowa historia nie dała żadnej nauki nadal ginie człowiek drugi choć niewinny kończy życie gdy bronić ojczyzny walczyć idzie czemu dzieci narażamy by widziały cierpienie taty czemu pozwalamy na łzy ich mamy czy jeszcze długo tak trwać będzie wojna o władzę na całym świecie obudźmy się w końcu otwórzmy oczy nie pozwólmy wrogowi by w kraj nasz wkroczył nauczmy się rozmawiać starych błędów nie powtarzać niech zniknie cierpienie by czyste było ludzkie sumienie.

odrzucam myśl o boskie podobieństwo dziwny to obraz w oczy się wżarł rozdziera umysł a serce szlocha to i On szept musnął zmysły ***

Witam, "...przyjdzie na to czas, przyjdzie na to czas..." Życiem często zniechęceni, a cóż ono jest winne? Pozdrawiam serdecznie. Miłego weekendu życzę.