Ranking

Jak wy byliście, jestem tu teraz. Mój sen, jak sny wasze. Słaba pamięć zna mamę i tatę, przeciętna, sięga do trzeciego pokolenia (Historyków zajmują bardziej cudze sprawy niż własne). Byliście, to pewne! Wrośnięci w lasy, zaryci w ziemię, znani, nieznani, nazwani, bezimienni, hardzi, słabi, uczeni, niepiśmienni. Wpleceni w historię, stojący obok, szargani przez wojny i niepokoje, pogodzeni z losem, walczący o swoje, płynący z prądem lub idący własną drogą. Brodzący w ciemnościach, niosący światło, szczęśliwi, płaczący, chcący żyć i umierać Byliście, to pewne, ponieważ gdyby któregokolwiek zabrakło czy byłbym tutaj teraz? Dlatego za was dzisiaj do Nieba cichą modlitwę wznoszę.

samotność smutek ta sama twarz oraz krew samotność smutek ocean żalu rzeka łez samotność smutek studnia bez dna trudne drzwi samotność smutek tuż obok nich nadzieja śpi samotność smutek krajobraz bitwy która trwa

Puste gniazda bocianie na słupach, i dachach... Fotki leżą w albumach, wersy w almanachach. Anioł czuwa pod drzewem, ze spuszczoną głową... Ku przestrodze, co serca poruszyła trwogą. Sarny chodzą po łące, w głębokiej szarości, las za oknem przenika w objęcia ciemności. W cichych miejscach bez liku ogników się pali, okna jasne od świateł wołają z oddali.

Pustce zawsze zostawiaj świeży chleb i wodę Nie rozpraszaj. Nie obwiniaj, nie przepraszaj Tylko zamknij wasz wspólny pokój i - żyj. Łopoczą flagi minionych popołudni, zmarnowane lata ... - nie szykują się do kapitulacji Zostają na swoim miejscu, czyli ... idą. Paradne! Pomniki poplątanych zmysłów, freski zawiedzionych nadziei, niezgrabne malunki - portrety ... głodu życia Stoły się uginają! A pustka nieśmiało skubie kawałek suchego chleba ... Podasz wodę?

Moje dziady Ash, ash— You poke and stir. Flesh, bone, there is nothing there— S. Plath [P] Ledwie pamiętam twoją twarz okoloną fryzurą na pazia jak z tego zdjęcia na którym wszyscy mamy po 5 lat byłeś pierwszy później powiedzieli nam by pod żadnym pozorem nie gonić za piłką na ulicę i że już nigdy więcej cię nie zobaczymy przepraszam nie umiem już cię znaleźć i tego zdjęcia na którym my wszyscy po 5 lat [M] Może byłbyś dumny z takiego przyjaciela? chociaż kiedy zostałeś na zawsze w trzeciej klasie ja poszedłem dalej niosąc w sobie obraz twojego uśmiechu piegów i ten którego nie potrafię wyrzucić [łatwiej zapomina się w śmierci zastygłe twarze] — kiedy panicznie próbowałeś chwytać powietrze w każdym pieprzyku obok kącika oka jesteś [S] Chcę wierzyć że byłeś dobrym człowiekiem że jedynie na poziomie mikroskopowym tych kilkudziesięciu centymetrów od podłogi mieszkania takim często się nie wydawałeś skasować dźwięki rozbijanych szyb mebli i policzków które całowałeś przysięgając miłość znaleźć coś za co mógłbym być wdzięczny ale są tylko nauka jazdy rowerem i jak samemu skonstruować procę [R] Bałem się ciebie, wiesz? to przez sterczące jak druty na wszystkie strony włosy brwi krzaczaste i ogień paleniska który zawsze mieszkał w twoim spojrzeniu Hefajstos z przydomowej kuźni myjąc ci dłonie piłując paznokcie myślałem to ostatnia szansa na przełamanie lęku o rustykalnym pięknie tego odejścia na kolanach syna zapinającego ci ostatnią koszulę że na zawsze schowałeś mi się w migotaniu żaru żeliwnych krzyżach łuku podkowy [L i J] Byłem dla was ciągłym niedosytem waszym zbyt rzadkim gościem niecierpliwie wyczekiwanym nieobecnym którym pozostałem do końca tak jak wy do końca zostaniecie dla mnie na zakurzonej drodze przy otwartej furtce dwie ludowe figurki zastygłe w tęsknocie pod sumakiem wybujałym jak piersi łąk w czerwcu [K] Moje pierwsze o tobie wspomnienie to że zabiłaś mi psa siekierą za morderstwo na całym drobiu zapach kiełkujących pod lampą kurcząt pieczonego makowca macy na blasze te wszystkie Straszne Madonny Jezus z łodzi nauczający i jak opowiadałaś legendy o Małgorzacie z górą jej imienia uwieńczoną guzikiem kościoła drżącym w oranżowym zmierzchu na linii widnokręgu i o pannie na Tumie która nie chciała Boruty a teraz śpisz na podołku tej samej góry i wołasz do mnie czasami w szepcie modlitw w odgłosach z pól rozognionych zmierzchem [G] Bolisz najbardziej bolałaś najbardziej i że się sprawdziło rzucone jak klątwa — jeśli się nie zmienisz samotnie jak pies pod płotem zdechniesz że przeprowadziłaś się w schludniejsze miejsce i już się męczyć nie musisz że są blizny których śmierć nie zagoi bo przechodzą na tych którzy pozostali że ognik papierosa w mroku rozmazany krok zgrzytający obcasem o chodnik chociaż śpij spokojnie [Ja] Tutaj jeszcze cień przez palce przesiewam i czoło chłodzę o marmur wieczności leżąc czuję jak obraca się Ziemia wokół własnej osi obraca się wokół osi własnej gwiazdy pod zniczooką pustką czuję ruch świata który się wam zatrzymał kiedyś mnie do was zawiezie kiedyś mnie do was zawiezie

tak powoli najskuteczniej jak tylko umiem by nie pozostał po mnie najdrobniejszy pyłek w urnie wywieję się całkowicie narozprzestrzeniam nim trwa to życie by wciąż jeszcze móc się cieszyć z tej miłości odrobinę

skruszamy się w kościach topniejemy w zniczach w górze delikatny eter drżą listki brzozy cisza

moja babcia bywała dobra i zła gdy pamięć o niej osiągnęła stan równowagi znalazłyśmy wzajemny spokój ona tam - ja tu mam nadzieję że tak też będzie z moją mamą oraz ze mną wobec córki wtedy linia szarpana stanie się prostą

Zainspirowane przez Plan na ósmy dzień tygodnia Errora_errosa Mistrzu, czy są z porażek jakieś dla nas korzyści? Tak, nie tylko nauki, o których waść myślisz, lecz gdyby ci się w życiu wszystko udawało to by szybko przyjemność ci sprawiać przestało.

drobiny naskórka zalegają na książce spadły tam wraz z podmuchem powietrza gdy przekładano poduszki przedmioty z wolna obrastają nami ten bezwiedny ciężar jest obowiązkiem dorosłości

Przepraszam... Dawno o tym nie myślałem. Zawsze z usprawiedliwieniem, karmiąc cię, słodkim uśmiechem. Dziękuję... Sztuczna radość a może przyzwyczajenie? Kiedy dając mi całą siebie, ja czekałem jeszcze na prezent. Proszę... Mówiłem tylko od święta. W walentynki, urodziny i datę, której nigdy nie pamiętam. Żałuję... Za wszystko, czym cię zraniłem. Myślą, mową, uczynkiem i tym, że przy tobie nie byłem. Autor: Dzibi

wracaj bo mi tu kożuch z chmur zrobił się nieładny więc dmuchaj uśmiechaj albo zjedz jak cukrową watę tak dobrze rozumiesz więc dalej nie tłumaczę pragnę Cię Słońce zobaczyć

~~.. owa czysta energia człowieczej istoty;sprzężona z naszą myślą i rozumowaniem,czerpie nowe pokłady z aktu strzelistego- jeśli wzmocniony wiarą, że tak się też stanie ..Podświadomość właściwym jest tu drogowskazemkierunkowania duszy, zgodnie z tym przekazem ..~~

Jak co dzień w południe Z wieży w Krakowie Rozlega się głos trąbki Grającej melodię. I płynie, i płynie W dal wraz z falami Dźwięk czysty i śpiewny Tak nagle przerwany... Warszawa, 2 XI 2021

Piszę o tych, którym nikt nie podał ręki. Nie zdążyli się przekonać, że można żyć inaczej. O tych, którym nie dane było wciągnąć się na górę, ogrzać w słońcu i odpocząć. W lęku, żalu, bezradności, z porannionym sercem i poczuciem bezsilności. Pokonanym przez życie i bez drugiej szansy. Przegranych się nie chwali, słabości nie wybiera.

duplikat nadziei niepowtarzalny wiatr cząstka ciebie której pilnuję pod osłoną języka obudziłam się z tego zwiędłego powietrza oddech stanął światłem w gardle osobistą łuną jest jutro które każdy woła lecz jakie pomyliło aleje przedsionki ubogich w marzenia planet zasycha w nas ostatni łyk śliny rozpada kolejny przesmyk między mgławicami przemienia w bunt napięta do bólu cięciwa zakwitnie w nas rosa pokarm dla samotności o smutnym wzroku

Jestem genialny. Najbardziej we własnym przekonaniu. Duże ja sporego ego. Próżny, próżniasty i pusty geniusz. Niczym zalakowany słoik po ogórkach. Kłaniają mi się wszędobylskie lustra. Przemawiają do mnie – „proszę Pana”. Głośnym głosem. Kilka niesprawdzalnych teorii już mam. Uzbierały się niestety przypadkiem. Świat uratuję przed światem. Świat naprawię światem. Świat opiszę światem. Od tego jestem. Dziś nie świta... pojutrze... po śmierci... Zmęczonym stagnacją życia. Całym samym sobą się męczę. Godzinami siedzę nad niezrozumieniem. Ślęczę nad niepewnym wersem. Obieram ze skórki banał. Oczywistość daje mi się we znaki. Wysyłam setki niepodpisanych listów w wirtualną przestrzeń. W rozmownym nieopamiętaniu rzucam na lewo i prawo przekonującymi dowodami niegenialności. Znowu przegadałem!!!

Stoją palą patrzą mówią mógł jeszcze

nie gryzie nie kopie nie pluje jadem dobre mięso jest martwe be good mawiają kucharze a ja wierzę w to święcie że nie każdy kto mówi o dobrze ma dobre intencje

@Leszczym też jestem geniuszem:) tylko jeszcze nie potrafię się do tego przyznać :)

coś ścina przestrzeń marzną mi ręce szronieją wersy od stołu wstaję goryczą kawy grzeję sylaby i piszę dalej oddycham majem słowa cieplejsze krótko niestety mało poezji lustro nie kłamie ono wie lepiej

Bardzo ładne haiku. Zdjęcie - nostalgiczne, jakby tęskniące za tym kwitnieniem... :)

Szkoda, że forma nie nadążyła za treścią, bo to mógł być naprawdę dobry wiersz. Ale samą próbę pojęcia tematu, też doceniam. Obyśmy o nich nie zapomnieli... i co ważniejsze, żeby o nich nie zapomnieli ci, którzy po nas przyjdą, a mam takie niejasne przeczucie, że może się tak, niestety stać. Pozdrawiam.

Spowiedź, to nie jest, ale dobry wiersz tak. Pozdrawiam.

Fanta zyje i fanta zje. Porawiam :)

do dna w szklance rozpuścił się księżyc pijane gwiazdy śpią na wozie wielkim w radosnym okrzyku wybudzony sen cud nocy cud życia w pełni dzień kolejny nie zapalaj słońca pal licho następny poranek

Fajny wiersz z klimatem. Na Ogrodowej moja babcia i 3 jej siostry, plus 2 pokolenia wstecz. Jak kiedyś jeździłem do Polfy na Drewnowskiej, odwiedzałem częściej. Łódź, po latach marazmu, odbija. Tak trzymać. M

ONI: TUP, SARNA! PAN RASPUTIN, O. A ŁAZILI. KOSA SOBIE. I BOSA SOK I LIZAŁA. A, ŁADO, PIWOM ADAMOWI PODAŁA.

A IGA: MOTYW LUBAWO?, ŁOPATA LATA! LATA POŁOWA BULWY! TO MAGIA!

13 to od Pana Ropucha :) Trudny tekst, czytania też nie mało - wielokrotny odczyt bardziej niż wskazany Pozdrawiam Pan Ropuch

Dotykając mnie zostawiasz kwiaty na mej skórze. A Twoje dłonie przez które płonę- dwie długie podróże. Alejkami po ogrodzie w którym posadziłaś róże. Przechadzasz się z konewką czerpiąc wodę z rozkoszy samych źródeł. Podlewając co dzień namiętność, a żeby żaden kwiat nie usechł. Pielęgnujesz ogrodu piękno, dbasz o każdy gatunek. By niebo nad tym miejscem pokryło się tęczą. A spragniony nektaru koliber znalazł tu swój przytułek.

@Marcin Krzysica Super :)))

Piękny,. mądry wiersz z hołdem dla tych, co przed nami. Pozdrawiam.

Piękny! o przodkach i rodzie. Super! Ludzi generalnie zajmuje bardziej poprawianie innych, nie siebie. Całość wyjątkowo mi pasuje. Oddany honor pokoleniom. Pozdrawiam ciepło, bb

A TA POŁA; TA ŁATA NA ŁACIE, I CAŁA NATA ŁATA - ŁOPATA. (palindrom) OTO PUK; ZCEROWANA NA WORECZKU PO TO.

DAŁA SARNA FAN RASA ŁAD. OSĘ IM, OMA, SAMO MIĘSO. OCET IM, I MI TE CO? A PIWO WIPA.

póki co, nim trwa ;) Dzięki za czytanie. @valeria miło, ze zajrzałaś :)

A już planował zatrudnić portiera... Nie wszystko stracone, w co ma zagrać teraz?

Żyć za stówę, nie umierać!!! Pójdzie na dno? Jak siekiera.

noc z whisky spędzał by w słońcu jeszcze piękniej połyskiwało

@Pan Ropuch Świetny tekst i ciekawy pomysł :)

Nie pójdę zapalić zniczy Ani jednego Wszystkie groby mam w sobie Te, o których powinienem pamiętać

@Czarek Płatak Wybacz, że zacznę od pochwały załączonego utworu. To jeden z tych, który jest ze mną od zawsze. Duet Kieślowskiego z Preisnerem w Trzech Kolorach zostawił wybitne dzieła i są one szeroko znane tutaj. Ilość osób, które poznając mnie wspominają nazwiska obydwu panów jest imponująca. Zwłaszcza Kieślowskiego. Twój poemat przeczytałam w skupieniu. Nakreśliłeś w nim osoby wciąż żywe i obecne, bo czy one odeszły? Inne wymiary, siła oddziaływania pozostaje. Niech się nam oś ziemska kręci.

A PROT: KACE I MA SYN. LISOWI PIWO? SILNY SAMIEC! AKTOR. PA! ONI: KOTARA. PAN LIS: OTO SILNA PARA. TO KINO.

Jako dziecko znałem ludzi W pomarszczonych twarzach Uwięziony był czas wojny Zupełnie mi nieznanej Ale znałem tych ludzi Jako dziecko straciłem ludzi Na fioletowych paznokciach Pozostał czas wojny Trochę bardziej mi znanej Lecz mniej niż ci ludzie Jako dorosły sięgałem pamięcią W dalekich obrazach jak chmury Pojawiały się twarze Prawie mi nieznane Bez śladów wojny

Cyprian N. był mistrzem słowa, Pisał, rysował, słowem – tworzył, Nieraz satyrą się kierował, Potem sprzedawał rysunki swoje. Odkąd widziałem na wystawie Jego prace graficzne (cud, malina!) Zastanawia mnie questia taka Czy Cyprian Norwid także rzeźbił? Byłoby to dopełnieniem Jego kreacji Jako Artysty, cesarza ducha nie-wyśnionego, Gdyby odnalazł ktoś-kiedyś-gdzieś W kącie na stryszku Jego rzeźby. Warszawa, 27.10.2021

gdy przychodzi mi wybrać smak lodów zdaję sobie sprawę z pustki i nicości i nie wiem jaki smak wybrać bo czuję się pusta i nie wiem czy wolę malinę czy miętę odchodzę bez loda bo nic nie lubię nie mam preferencji i tracę ochotę na lody siedząc na ławce patrząc na morze przypominam sobie o czasach gdy byłam falą falą która niosła samotność i ból i szczęście falą co śpiewała o żonach ktore odeszły od mężów i pierwszych miłościach wracam do lodziarni myśląc o czasach kiedy wiedziałam gdzie iść kogo kochać i co pisać proszę o smak waniliowy i odchodzę a lód topi się i spływa po mojej dłoni nicość smakuje słodko i mocno się lepi zlizuję ją z palców dając się porwać fali

... kwiaty przysłane Rozpoczynają Poszukiwania w tym samym czasie Z romantycznego rodzaju Józef K. przesyła Cień wiodących wód ... ... prąd płynie Przez uziemienie Czekanie Bojące się nocy Zmyślone niewłasną postacią Przychodzi sen Rozdając wygodną Ostrożność Znalezioną na pokaz W dziale z Różnorodnością Przybrane życie W tle dwudziestych czterech godzin Kwiaty teraz Mówią ludzkim głosem Rodząc Głowy gotowe na ścięcie WARSZAWA

~~Wesoły kundelek wyszedł na spacerek,gdzie spotkał milutką piesiunię.Ogonek podkręcił w dorodny preceleki ruszył. Podrywać lalunię ...Ta dumnie spojrzała na absztyfikanta,taksując go wzrokiem całego.Ów z miną znanego w mieście adorantawprost orzekł - stworzona dla niego ...I poszli już razem w świat pieskiego życia,gdzie odtąd przykładną są parą.Nie słychać więc jego złośliwego wycia,a ona też nie jest plotkarą ..~~

cień to przyjaciel nigdy nie boli jest wierny jak nic cień to wygrana gdy upał dokucza on wie po co jest cień to nie kara to parawan zawsze wie czego chce cień to nie kłam pachnie prawdą jest delikatny jak mgła cień to racja jej nie zgubisz ona była jest i zawsze obok będzie