Ranking

życie ma sens gdy tęskni za czyś co nie boli gdy widzi tylko to co nie kłamie życie ma sens gdy otwiera drzwi i okna dla prawd które nie umieją smucić potrafią cieszyć życie ma sens gdy żyjemy pełną piersią nie obrażamy się na wiatr zachody oraz siebie życie ma sens gdy czujemy mijane noce i dni - gdy widzimy piękno je ozdabiające

Zloty blask wśród zieleni, przydymionej, nie świeżej, łuna rozświetla co dzień posiniały horyzont. Łzy nocy podkreślają misterną nić tkaniny, efekt cierpliwej pracy wytrwałych włókienników. Ciężki, siwy kobierzec utajnia zew zieleni. Skołtunione, wciąż bujne włosie, między paterami. Widać pierwsze znamiona nadejścia siwej Damy, tak chłodnej w obejściu. Pobladła złota tarcza. Jutrzenka wciąż prześliczna, choć cokolwiek spóźniona, i szare duchy przodków wędrujące po stawie. Przemawiają, tłumaczą, i wskazują dobitnie: czy widzisz, czy rozumiesz? Już blisko...

Modliszka liż mnie gryź mnie żuj połykaj mówiłaś że jestem jednym z niewielu których jesteś w stanie strawić liż mnie gryź mnie żuj połykaj obiecuję że nie stanę ością w gardle

J e s i e n i e n i e Zobaczysz, przyjdzie jesień. Wykończy wszystkich marnych poetów. Jak liście, jeden po drugim opuszczą swoje drzewa. Zaczną przylegać do ziemi, błota i asfaltu. Bezbronni, rozpoczną walkę na śmierć i życie: o największe przygnębienie, największą depresję, największy smutek, największą rozpacz, największy ból, największe cierpienie, największą grypę, największego koronawirusa; o prawa autorskie do jesieni. Przeżyją nieliczni, co otoczą się wspomnieniem kwietniowych wędrówek, Bursztynowym Szlakiem Greenways. Zobaczysz, przyjdzie jesień. Wiersze, będą ulepione z ziemi, błota i asfaltu. Nie przejdziesz przez park nie potykając się o ciała p o e t ó w. Świnoujście, 07. 09. 2020.

dzisiaj się ślizgam tylko po wierszu może więc w głębi nie nie utonę gdy wokół słowa mi inni wrzeszczą nie w tonie w głowie mieć myśli tonę to nie jest żadna już wielka sztuka za dnia wypływać a nocą do dna w perlistych małżach szczęścia o szukać choćby bolała potem część zadnia dzisiaj się ślizgam tylko po wierszu więc się nie wpatruj zbyt w jego głębię to napisałem w sierpniowym zmierzchu co mnie nieskromnie nieco przygnębił

ludzie syfią na potęgę. Wszędzie walają się śmieci. Różne papiery, folie, zużyte maseczki. Puste puszki i resztki jedzenia. Przeciągi roznoszą to na lewo i prawo. Brudny ruch. Szwendają się menele rzucając szkłem i mięsem szczając i rzygając gdzie popadnie - trzeba iść slalomem. Szybko szybko przemykamy przemykamy z przymkniętymi powiekami. Byle na drugą stronę. Pod ścianą stoi bohater ze skrzypcami - ostoja człowieczeństwa. Za 'co łaska' sprzedaje sztukę a uśmiechem obdarza za darmo. To pomaga, bardzo pomaga przeprawić się do czystszego świata.

zapominam że jestem żywa gryzę dłonie nadgarstki nie napiszę pierwsza odczuwam twój ciężar przez sen wilgotne pocałunki rozchylają usta wybudzam się przekrwiona na gorącej skórze koszulka paruje współprzenikanie a miłość obosieczne rozdarcie czarnoskrzydły jesteś marzeniem

piąta ściana za oknem rósł mu więzienny mur pionowo-rdzawą taflą i tylko mur był za oknem pokoju nieba nie było drzewa nie było dachów ani kiełkujacych z nich kominów nawet słońce omijało go tutaj z niesmakiem preferując tę część która sąsiaduje z parkiem trudno dziwić się słońcu za oknem rósł mu więzienny mur wciskał się oknem i był oknem kiedy wdzierał się w cegły pazurem myśli zębami wyrazów malując na nim obrazy: letniej łąki w południe dnia morskich fal targanych sztormem panoramy miasta w rozdygotanym powietrzu ludzi trzymających się za ręce po drugiej stronie ktoś robił to samo.

scenariusze życia grafomańskie na co komu tyle łez Panie Kicz niebo błękitne dziś tak jarmarcznie dla dziewczynek z zakokardzoną główką szyk damy pik czasem myślę że tylko one nie boją się stać przy swojej prawdzie dziwi mnie zawsze hierarchia kolorów gustowność szarzyzny szaf elegantek a Pan uczepiony tiulowej spódnicy karnawałowej matki Panie Kicz wycina skrawek nieba z Wielką Niedźwiedzicą i szyje garnitur na dzień roboczy

Abstrahuję od tego ile w nich prawdy przyjrzę się praktykom hamującym duchowość Każda kładzie nacisk na konkretne formy odpowiednio złożone ręce nawet kwestii kciuków nie pomija Tak intymne w człowieku spersonalizowane chce unifikować Wstyd o nich mówić chcemy, je zasłonić przed światem jak wszystko, co ważne a oni wystawiają je na widok publiczny Jedność jest piękna nie, gdy zabija spontaniczność Człowiek posiada naturalną religijność kształt jej nie do opisania połączenie wszystkich figur świata z tymi jeszcze nie znanymi Sztywna teologia gdzie Bóg woli proste kompozycję akceptuje tylko kilka struktur w wybranych miejscach resztę trzeba zgubić wyciąć wielu ze skalpelem pomoże a z ran po cięciach wda się egzystencjalno-religijna frustracja Boska cząstka krzyczy chce wyrwać się z sideł pobożności wybrać naturalność Najbliżej prawdy religia najbliższa człowiekowi najnaturalniejsza Co dla mnie naturalne? Zapytałbym siebie lecz kontakt się urwał już dawno temu boję się szukać obym ze strachu nie wybrał tradycji ojców Czy rodzic powinien więc modlić się w ciszy? nie niech robi, co uważa za słuszne

Miękko usiadłem choć ciężkawym złapałem się za opierzoną głowę jednym okiem widziałem sepią drugim okiem nie chciałem patrzeć myśli skanowały infa internetowe przysiadła się materiałowa pani troskliwie i rzetelnie i otwarcie zagaiła „synku (jestem już niemłody :/ ?) przecież prochu nie wymyślisz” ha, pobiegłem czym prędzej do domu ha, poleciałem po niezbędny wiersz... hm, wiersz nie spełnił oczekiwań forum milczało długie cztery sekundy ostał się jeno pewien uśmiech którejś z pogodnych twarzyczek przynajmniej taką mam nadzieję chomiczy kołowrotek jak dawniej niewzruszony zapętleniem zamierzeń Eureka ugrzęzła w przełyku :( Tekst zmyślony po części.

Z CARA HOTELE TO HARACZ. MERA HOTELE TO HAREM. AGA, HOTELE TO HAGA. OT, NADJA, HOTELE TO HAJDA NA TO!

nieraz chciałem zostać drzewem uwolnić się od nadziei zboczyć z marzeń alei uciec przed serca śpiewem zostać w ziemię wkuty oglądać świat dookoła jak nad pocałunkiem jemioła zerwać myśli i zmian kolące druty lecz jakie byłoby moje życie świadomość, że nic się nie zmienia wracajcie moje nieszczęsne marzenia niezbyt wiele w świecie tracę wciąż się obciążając jednak w życiu czegoś pragnąc

otwieram powieki. blask słońca wpada przez okna. przecieram oczy i rozglądam się. gdzie ja jestem? pode mną łóżko z czarną pościelą w białe kropki, obok szafka, na niej lampka, kilka książek, telefon. mogłoby się zdawać ze to mój pokój ale w rzeczywistości jestem w autobusie doświadczeń i przeżyć, w którym, dla niektórych jedynym celem jest przeżyć... w autobusie w którym jesteśmy i ja i ty i wielu innych, i chociaż jedziemy nim od kiedy pamiętam nikt z nas nie kupił z własnej woli biletu nikt z nas nie pamięta momentu gdy wsiadał nikt nas nie wie kiedy będzie wysiadał skoro już tu razem jesteśmy i nie wiemy dokąd jedziemy a własnoręczna przedwczesna wysiadka nie napawa radością i perspektywami, to cieszmy się drogą, zadumajmy się i podziwiajmy widoki być może to jest właśnie celem naszej podróży. 08.2021

powalił nas błękit nieba o taflę lodu rozbici spadamy impetem echa mielizny serc - jak pociski zbyt trudno było szybować ponad codzienne urazy gniazdo poskładać dwóm ego skrzydła błagały o azyl skruszony lazur jak collage oblepił nam oczy i dłonie pomimo uczuć rozbłysku runiemy miłosnym zgonem

Jak polski wieszcz, siedzący na grobach wielkich, antycznych bohaterów, Rozmyślam, jak ślepy jestem. Spostrzegam złotą strunę Horacego, Padającą przez żaluzje na deski. Wstaje z łoża i naciągam ją. Nagle pęka, niczym szyk Greków w Cheronei. W amoku siadam na me posłanie. Znikąd zamienia się ono w rumaka i Rozpoczynam lot nad mą głupotą. Jawią mi się ogromne pola: słów, myśli i czynów; Niczym siebie nie przypominają. Otaczają je szafirowe, lśniące w słońcu rzeki nieopanowania. Owoce niedorzeczności lub czucia, nie wiem, Lecę za wysoko, wiszą z koron drzew. Roli wiary w to, co robie, sokole oko by nie dostrzegło. Wylatuje za horyzont. Tam świat się załamuje, jak Herodotowa ziemia. Mimo że widze samą czerń, lecę dalej. Iż po godzinie nic nie dostrzegam, otwieram oczy i Wznawiam wzdychania nad mą głupotą.

Nie dostąpi raju zrywający związki z rodziną [...] [al-Buchari i Muslim] (rozmnożę ból a dosięgnie kata) właśnie mianował mnie żoną na wiarę i posłuszeństwo mrużyłam oczy otwarły się gdy ciało nie mogło wejść w posiadanie słońca jak na lekarstwo strefa nakazów to ręka ciężka i gotowa do ciosania kołków na noże jest sporo miejsca wchodzą w macicę jak w masło uwalniając nienawiść i wody płodowe przynoszą córkę ma zmrużone oczy na posłuszeństwo i wiarę mianuję ją suką albowiem do niej należy nóż ostry jak święta wojna

Sępy ponoć sempią wolności jeśli rozwiniesz niewielkie skrzydła i polecisz w jedyne możliwe przestworza obłapią cię obłapią dogadaną chmarą Położyłbyś się nieopodal ogrodu czując ciebie zaczną wokoło krążyć wdadzą się w twój krwiobieg napytają pietra pełen bałagan Zasłabniesz wśród fałd pustyni ręce i nogi odmówią posłuszeństwa przemóc się będziesz zmuszony i pobiegniesz pomimo ciała bezwładu Sępy są bystrymi i mądrymi stworzeniami niezbędne na łez padole jak każdy a może bywa natury koniecznością aby odwiecznie mącono nam spokój? Gdyby nie sępy nie przysiadłbym do wiersza...

Nie umiem Może i nie umiem na nim się modlić Muszę zawsze włączać Youtube Ale gdy na niego patrzę Dostałam od przyjaciółki Własnoręcznie go zrobiła Gdy jest mi źle patrzę Myślę że w ten sposób też to modlitwa jest Dziękuję ci droga przyjaciółko Ty wiesz do kogo kieruję te słowa dziś Dziękuję za chwile przy telefonie spędzane Bo innej drogi zobaczyć się nam Póki co nie jest dane Ale to nie jest ważne jaką forma kontakt Ważne są wśród nas Aniołki Które pomagają nam wysoko W obłokach latać Gdy świat się nam wali Czuję wtedy wielką moc Że nikt nie jest wstanie Mi podciąć tych skrzydeł Dla ciebie przyjaciółko na miły początek dnia Iwa

nerwowe uściski wypadają z rymu, ale wyżej też masz co drugi wers rymujący się, więc to jest w klimacie wiersza Zostaje jeden wers najtrudniejszy do poprawy moim zdanie, bo ingerencja mogłaby zmienić przesłanie, więc się za niego nie biorę. Ty wiesz, co chcesz powiedzieć, więc jest duża szansa, że zrobisz to lepiej. A te po wyżej, to tylko luźne sugestie :) @GrumpyElf na nic nerwowe uściski kiedy wypalił się ogień (?)

Nie czytałem dokładnie całej dyskusji, więc nie wiem czy takie sugestie już nie padały, ale gdyby to był mój wiersz, a nie jest :), to dążyłbym do wyrównania tych kilku odstających wersów do ośmiu sylab, co wydaje mi się dość łatwe do wykonania, bez wpływu na treść wiersza. Ale niczego nie narzucam, żeby nie było :)

@Sylwester_Lasota Mówisz i masz. A tak serio, to chodziło mi to po głowie od dawna. Dzięki i pozdrawiam :)

@Somalija piękno w kobiecie realizuje się najpelniej, przynajmniej w samczej optyce...? A co pięćdziesiątki, czasami setki potrzeba, jak wieść gminna żartobliwie niesie, czegoś mocniejszego, aby ten obraz piękna dostatecznie wyostrzyć:)

rąbkiem sukienki i dwiema szpilkami zatrzymam sercem

Ciekawy:)! mieszanka dowcipu (na własny temat i własnej twórczości) i goryczy/ironii? "Złapało mnie" zakończenie:D - te 3 ostatnie wersy!

Hahah, tytuł to Spotkanie kojocie :)) Inne czasy, inna stylówa :D ale temat wciąż dla mnie dojmujący

@Gosława Faktycznie są bardzo podobne do wilków, choć trochę mniejsze. Dziękuję, że mnie czytasz, Reniu. @error_erros Jest taka legenda, w której kojot oszukał indiańskie bóstwo i niejako stworzył kłamstwo. Muszę sobie jeszcze rodziców znaleźć na forum; wujka, braciszka i siostrę już mam :P Dzięki, że zadałeś sobie trudu z tekstem! @Marek.zak1 Przyznaję się bez bicia, że lubię te dziwne. Pozdrawiam, Marku! @Pan Ropuch Podziwiam. Muszę wrócić do swojej przygody z nurkowaniem. Muza pierwsza klasa. Ty wiesz :) @zetjot Coś w tym jest, dokładnie tak. Na głowę niech tylko manna z nieba leci ;) @corival Kojoty są mocno obarczone kulturowo, przypięto im nieciekawą łatkę. Mnie fascynują. Ta tęsknota za przestrzenią, a nawet do bycia zwierzęciem jest tutaj wiodąca. Pozdrawiam ciepło, Cori :) @Waldemar_Talar_Talar Cieszy mnie to, Waldemarze :) @Czarek Płatak Jeśli pamiętasz tytuł chętnie dokopię się do niego w Twoich zasobach, niczym kojot ;)

Drugie słońca i księżyce potęgują światło i przypływy. Płyniemy oceanem czerwoną łódką, oślepieni. W wodzie czatuje ośmiornica, mająca dwie pary macek. Strzeże leczniczych roślin. Zajmują one głębię…

Mnie sie bardziej z zimą skojarzyło przez siwa, czyli biała... Ale ładne i to mi się podoba. i Pozdrawiam.

lubię z przypadkowymi ludźmi rozmawiać o seksie lubię jak mnie podglądają obserwują czy podsłuchują lubię jak pachną perfumą z metra dwudziestego aż wiruje świat lubię gdy mnie dotykają obcierają się o mnie ślinią sapią wymieniają płyny lubię gdy po skończonej robocie mówią następnym razem postaram się bardziej subtelnie spojrzeć dotknąć zaczepić łapię się na myśli może następnym razem nie będę już tak lubić rozmawiać z przypadkowymi ludźmi o seksie

słoneczna plaża wakacyjne ślady stóp przysypuje czas

@dach Nie przejdziesz przez park nie potykając się o ciała p o e t ó w. Dachu żebyś się tylko o mnie nie wyjebał :) Pozdrawiam

W wyjątkowych sytuacjach zmienia się charakter pisma. - Także duszy.

@error_erros Tak, zgodzę się. Pojawia się konflikt semantyczny. Ja po prostu mam inne skojarzenia ze słowem religia. Starałem się trochę przekierować cię na mój sposób patrzenia na to zagadnienie. Ale chyba masz rację. Efektywniej będzie, gdy zmienimy wyrażenie. Nie przychodzi mi lepsze słowo niż "duchowość". Ono nie szufladkuje, a wskazuje na coś metafizycznego, niematerialnego w człowieku. @corival O widzę, że masz ten sam problem co @error_erros. A więc i dla ciebie kieruję powyższy komentarz. Dla mnie słowo "religia" często jest równoznaczne z duchowością i metafizyką, dla ciebie pewnie tylko z kultem i doktryną. Ale chodzi nam o to samo.

@Marek.zak1 Dziękuję Marku. A co do refleksji, niewątpliwie masz rację. Pozdrawiam :)

Zbliża się i jesień i śmierć, ale każdy ma swój czas i dlatego warto go cenić. Pozdrawiam, a wiersz fajny:).

@error_erros Kto czasem nie przykiczuje, niech pierwszy rzuci kamieniem ;) @corival Ja bardzo lubię kicz kontrolowany:). Pozdrawiam.

@Anna_Sendor Zapewne i mnie odwiedza ten szacowny Pan. Pozdrawiam :)

@Somalija 0:33 czytam i czytam (nie powinienem o tej porze) taak, koszulka jest satynowa.

na ciszy pięciolinii we wnętrzach wiolinowych trumien wyśpiewane martwe raniły nuty fałszując sens krzyżyków teraz zimne obojętne w bezgłośne zaklęte brzmienie mówisz że w naszej piosence umarły słowa a może... jeszcze nam warto choć nucić melodię próbować

Wyrósł przepiękny kwiat z żyznej ziemi, czy serca ?

Ślimaki to jedne ze szkodników, które są jak szarańcza, w sprzyjających im okolicznościach, potrafią spałaszować całe pole rzepaku, kukurydzy czy warzyw. Ten gatunek przyszedł do nas z zachodu, i dzięki odporności na suszę, rozmnożył się niesamowicie. wiec nie jest tutejszy. Nie miej wyrzutów sumienia. Pracowałem zawodowo w temacie, więc cos o nim wiem:). M

@GrumpyElf czy tylko ja tu widzę astralną podróż i telepatyczną pogawędkę z inną duszą w kieszonce czasoprzestrzeni królestwa zwierząt wibrującej na odmiennych częstotliwościach niż nasz matrix? super ukazana możliwość nawiązania takiego kontaktu w innych stanach świadomości :) świetnie oddany i przemycony jeden z aspektów mechaniki Wszechświata. szkoda, iż tak wielu czytających ten piękny wiersz nie wie (bądź też zapomniało gdyż wyższe ja ma teoretycznie dostęp do kosmicznej matrycy w każdej nanosekundzie swego istnienia) jakie cuda kryją się w tej opowieści ... poruszyłaś Elfiku moja duszę ???

Widzimy dwie tęcze. Słabsza posiada barwy dziewczęce. Za ich fizyczność nie ręczę.

Witam - jestem za wierszem - ma moc... Pozdr.

Najpierw dojechał ich Adolf, później komuna niszczyła dając nakaz osiedlenia (do czego Romowie przyzwyczajeni nie byli) i rozleniwiając socjalem.

Za to jedna z najlepszych gier strategicznych wszechczasów :-)

- niesamowite science fictione - Nim wyschnie ocean, przez uszy przelany, opowiem o świecie oczyma widzianym. Jestem w środku głuszy, padło mi na uszy; wkoło szumi cisza, jakiej nikt nie słyszał. Stąpam bezszelestnie w laczkach, po podłodze; świat jest wyciszony, nie słyszę, że chodzę. Idę na zakupy, na oku mam kliszę*; przejechał samochód, i... odjechał w ciszę. Gwiżdże w kuchni czajnik, woda się gotuje; dźwięk ledwo słyszalny, coś tam popiskuje. Ktoś mnie o coś pyta, ja widzę klawisze; patrzę obojętnie, pogrążona w ciszę. Nie czyńcie drugiemu, drodzy czarodzieje; człowiek ogłuszony nie wie, co się dzieje. Kto powie głuchemu, że zrobił hałasu; on ma wokół ciszę, jakby wszedł do lasu. *na oku mam kliszę - czyli szkiełko

@Gość Forum poezja org, to ciekawe i pożyteczne miejsce. Mam tu jakieś zainteresowanie, bo często zaglądam na zieloną stronę, żeby bawić się układaniem zdań, i wiązaniem słowa w taki sposób, aby utwór był poczytny. Czytam, komentuję, zdarzało się posłuchać piosenek. Mam odskocznię, relaks, i... znowu tu jestem. Pozdrawiam.