Ranking

Przedstawiam Wam wiersz który dzisiaj w grupie w Warsztatach co jest dla mnie ogromnym zaskoczeniem zdobył 1 miejsce, dziękuję z całego serca jeszcze to do mnie nie dociera ale mamy to a pozostałym uczestnikom serdeczne gratulacje pozostałych miejsc Modlitwa jak rzeka Jak rwąca rzeka przepływa doliny, tak ja pragnę się wtulić w głąb modlitwy, co swoim prądem popieści mnie, co swoim sercem ogarnie, będzie już tylko dobrze. Nie zamierzam już cierpieć, chcę, chcę Twoją miłością o Panie żyć, pędzić nie zatrzymywać się, gdzieś pod drzewem w letnie dni cień. Cień w którym to Ty będziesz, dasz mi ukojenie, żeby to co złe, zniknęło z mojej duszy, i uwolniło od tych rozterek od tych katuszy. A słońce promieniami da nadzieję, i cichutko mnie w chłodne dni ogrzeje. Wasza Iwa

inkluzją praświatów wślizguję się w skroplone złotem prawieki a minione słońca wssysają i zatapiają mnie w żywicznym mauzoleum podcieniami smużę żarzę nadjasnościami z nitkami światła łapiąc na koniuszek języka łaskotliwie złotawe tęcze uczepiona jednej z nich przesączam się lekko tam gdzie pasą się dinozaury szczęśliwe szczęściem praptasich móżdżków bezmyślnie żują swe życia zjadają tombakowe porosty łykają kamień za kamieniem wydalają gastrolit za gastrolitem nie śniąc nawet jeszcze śnić o soczystości traw przez złotą lupę zaglądam w ich ciepłe ufne oczy zdziwione bo w bursztynowym rozbłysku zastygnie zaraz ich świat a ja współuwięziona w żywicznej lepkości rzucam jeszcze na fale list koloru butelkowożółtej nadziei modląc się by nie wpłynął pod o błędny adres szczęśliwy traf tu do mnie w poszukiwaniu bursztynowej komnaty /2018/

czas się nie bał wlazł buciorem w moje życie popsuł je zabrał bliskich a nie musiał mógł poczekać śpieszyło mu sie mimo że nic go nie goniło miał dużo czasu czas mnie boli za szybko umyka mało widzi a powinien to co ja widzę hen przed sobą czyli horyzont ozdobiony tym co człowiekowi najmilsze czyli ojciec matka brat siostra córka syn i najlepszy przyjaciel

Po co się pisze, się zastanówmy Ale zanadto nad tym się nie główmy Raczej bez sensu pisać na siłę Ani to fajne, ani to miłe Jednak wysilić się czasem trzeba Tekst sam na kartkę nie spadnie z nieba Skąd wziąć pomysły na to pisanie? Dziękuję bardzo, słuszne pytanie Otóż pomysły są raczej wszędzie Ważniejsze w tymże wypadku będzie By je zauważyć jak sęki w stole Porzucić trzeba pęd i kontrolę Poobserwować, powspółodczuwać Zinterpretować i w słowa ubrać Na przykład w myjni lub we warsztacie Gdzieś nad jeziorem, w góralskiej chacie Lub na balkonie usiąść i słuchać Cykania świerszcza prosto do ucha Nie trzeba bać się tracenia czasu Że nie wychodzi coś Ci od razu Tylko próbować, stawiać litery Bo najważniejsze, żebyś był szczery Link do wykonania:

samotność spływa z wilgotnych oczu w rozpaczy szukasz krzty akceptacji znaleźli starzy w kieliszku spokój dziadek wiadomo że nie ma racji nareszcie wszyscy tacy dorośli oni są wiekiem ty podfruwajka emocje dziadku wygaś i ostudź to przecież nie jest już twoja bajka tysiące rozmów jak groch o ścianę po co nauka walka o siebie „ja nie rozumiem chyba zostanę nie chcę nie muszę i nic już nie wiem” nie powróciłaś wieczorem z miasta ślad się urywa jak stara wstążka dramat jak czyrak w bliskich wyrasta w sercach nadzieja musi pozostać gdyż czar przyniosły słowa z ekranu grzebiąc samotność w barwnych domysłach poszłaś chcąc znaleźć czułość w realu lecz złudna bajka w mig się rozprysła ful wypas bryka przystojny młodzian z nadzieją weszłaś drzwi zatrzaśnięto a po za miastem zgwałcił bez słowa zgniatając rozpacz brutalną ręką skonałaś w bólu straszliwej męki jakże naiwna młoda bezradna wycięto serce wątrobę nerki aby je sprzedać – reszta do wapna przed złotą bramą stoisz w pokorze w dole nadzieja igra z żywymi zapytam ciebie mój dobry Boże kto tak naprawdę tutaj zawinił?

jesteś kompletnie niekompletna co ludzie na to ludzi nie ma zatem bożenno nie pierdol mammo córko moja idź spać bożenna otwiera lodówkę wyciąga anakondę czesław ziewa nie ma go w tym krótkim wierszu więc pewnie się nudzi dlatego 210313

wiersz bywa objawem dziwnej przypadłości im gorsze rokowania tym ładniejszy odczyn słów skąpanych w nadwrażliwości serca wciąż nie wiem czy chcę wyzdrowieć

Płynąć, szybować przez zielone piękno Oczy, szybę, trawę, nadzieję Nikomu. Nie otwierać okładek pism, gdzie Boga nie znają nawet po imieniu. Kimkolwiek by był. Odbijam się w żaluzjach nocy, a zimna kawa - stygnie jeszcze mocniej Fusy na dnie. Powróżymy? Żeberka kaloryfera - Adam wyszedł do pracy i puściły zawory. Ewa domaga się Nowego Świata. Do skończenia. Idą na spacer. Kto? Całe wieki, które narodziły się po to, by się spieszyć. Ja mam czas, cierpliwość ... Zaczekam. Śpię łagodnie. I tylko głaz przewraca mnie z boku na bok ... Masz coś na serce?

chodź opowiem ci o dłoniach potrafią ogrzać mroźne bieguny nie są rzadkością pchają się przez zamknięte okna wtedy ciało przechodzi w szkło — pełne arktycznego chłodu trafia prosto w ręce gdzie tyle o tobie we mnie drżą wszystkie te szyby na twojej skórze utrwalam ślad chucham w najczulsze miejsca niedomknięte przybliżają strach czułość nazywasz strachem boisz się że gdy cię dotknę poczujesz ten piekący niedosyt

nocne pytania trudna zima - trudna zależność stres puka do okien grad uderza w jestestwo na parapecie czarna Pani kocha - nie kocha aż spadnie ostatni płatek ze spóźnioną odpowiedzią sznurki losu się prężą otwarto drzwi do planety grawitacja prawi mądrości syreny wkrótce zamilkną duch oderwany od ciała wchodzi do wnętrza płaszczyzny koniec się złączył z początkiem diagnosta nie będzie potrzebny wpatrzeni w płaczące szyby kolorujemy w sobie przeszłość zapomnisz skąd mamy farbę gdy kwiaty przebiją beton

sprawnie operujesz złotą magią kamuflażu w pełni jedności trudnej do pojęcia wysiadłam z łódki mając na sobie białą sukienkę wiatr unosił lekkie włosy próbując spleść je w warkocz melodia fletu doprowadziła stopy jak zwykle perfekcyjnie do celu zbliżyłam się do dębu stoi na środku wielkiego lasu od ponad milionów lat jest starszy od gwiazd które niedawno wypatrywałam z okna zza drzewa wyszedłeś z dumą na twarzy bose stopy nie czuły zimna pod wpływem Twojej obecności nawet lód nabiera rumieńców gdy jak zawsze na nie spojrzysz jak na wszystko z niepojętą miłością zamieniając kilka słów z Tobą zapragnęłam zostać lecz łagodnie a jednak stanowczo odprowadziłeś mnie wzrokiem na pokład drewnianej łódki posłusznie wsiadłam odpływając tęskniłam z każdym uderzeniem fal coraz mocniej słyszę wjeżdżajàce na salę łóżko czyjś bolesny krzyk radości wpływam w słoneczne światło biały blask lampy i kolejne ciepłe dłonie następnej ziemskiej mojej matki Klaudia Gasztold

Wpatrzony w czeluść co to ludzkich dusz legowiskiem była w stratosferze białych iskier szklący na murawę gwiazdą wygasłą opadasz gdzieś na rozdrożu Dziury co Czarną się stała od zarania od zarodka tajemnicę ślubowałeś enigmą się stając lecz w podziemnych grot wabiącym mroku rozkochany z życia misterium siebie okradasz zmierzchu migotem toniesz co świt niemarny od puchu cięższy w ognik niebytu obracasz to co kaskadą marzeń żyło niegdyś i prężysz się twardo lawiną głazów płynąc gdy w niewidzialnego serca spleceniu pieszczotą studzę.

mimo że myśli rozkwitają jak majowe jabłonie wraz z pierwszym krokusem rodzi się nadzieja pada śnieg wiatr zamiata biały puch płatki które jak białe koty wirują podczas marcowych harców bo taka kolejność czasu i dla zimy jeszcze chwila na wspomnienia dzieciństwem owiane głębokie zaspy nadal powodują uśmiech na twarzy Sylwia Błeńska 8.3.2021

w scenie o czworonogu ponadwymiarowa smycz emocje merdają ogonem we wszystkie strony spaceru biegniemy po prezent w spojrzeniu nosem można odnaleźć tyle szczęścia z węchu urodzi się kolejny dźwięk żywy jak szczeniak bez kagańca w oddali człowiek człowiekowi wilkiem co ciebie ugryzło psiakość psiakrew

Na dukcie leśnym położonym między drzewami, biegnie lichy Dziadek w towarzystwie starej pudernicy. Solidnie dzierży w dłoni niewielkie pudełko. Zaiwanił Babci, jako karę za połamanie fajki na dwie i pół części. Śmiga żwawo szybko, a nawet raźno, mimo upływających lat. Zdyszany, spocony, lecz przed nim jeszcze bardziej zdyszana i spocona, spierdziela jego trwoga. Jest tak przestraszony, że z rozpędu rozdeptuje krasnoludki, obsypując nieco tym, co leci szarą aurą, przez szpary między wiekiem a człowiekiem. Woła co prawda: a sio, a sio, lecz nie wszystkie szkraby, umykają zawczasu. Niektóre niewiele widzą nieznośnego dziadka, mając proszek na gałkach ocznych. Te nieuważne, spłaszczone, owinięte wokół rozpędzonych butów, jak makaron na widelcu, robią za plastry wspomagające. Są to jednak skrzaty zaiste odporne. Biegające przeciwności życiowe – mają głęboko gdzieś. Dziadek ma stracha tak wielkiego, że nie wpycha ich z powrotem pod podeszwy trzewiczków. Usilnie pragnie dogonić swoją trwogę. A niby po co? Jest taki kruchy, delikatny, suchy i malutki, że członki dziadziowe prawie oddzielnie po lesie hasają. Tylko ciśnienie atmosferyczne, jako tako trzyma Dziadka w kupie. Nawet jeleń ucieka przerażony w knieje, które są odważne i zostają tam gdzie są. Zwierzak woli robić uniki przed kulkami myśliwego, niż uderzyć w rozpędzonego przedstawiciela: homo nie wiadomo, z którego na dodatek groźnie powiewa kurz minionych epok. Aczkolwiek ten akurat zwierzak, pasuje w pewnym sensie do tej bajki. Omawiany uprzednio ucieka przed Babcią. Żoną ukochaną, którą to dawno temu musiał umiłować pod przysięgą. Długi czas tego nie żałował. Prawie aż do teraz, kiedy to luba wałkami przyozdobiona, powiedziała prosto w fajkę, łamiąc wspomnianą na kilka kawałków jednocześnie, że ją zdrada ze sprawniejszą lafiryndą, z młodszymi papilotami na głowie. Babcia na szczęście dla męża swego, zostaje daleko z tyłu. A to z tej przyczyny, że biegnie z tobołkiem na plecach. Zmienia szatę raz po raz. Nie chce żeby mijane sąsiadki jej zarzuciły, że nie stać ją na to, by ścigać męża, co chwila w innej sukience oraz nakryciu głowy. Gdy mija zdyszana wszystkie ciekawskie kumy stojące na poboczach, to znacznie przyspiesza swój pospieszny pęd. Nie musi co kilka minut zakładać innej kiecki. Nawet czasami biegnie goła. Chociaż w gęstym lesie, kogokolwiek zgorszyć, czymkolwiek nie sposób. Dziadek – w porównaniu z Babcią – biegnie teraz trochę wolniej. Mimo wszystko – od czasu do czasu, chociaż przez chwilę – transportuje okurzone krasnoludki. To znacznie spowalnia szybkie dreptanie. Tym bardziej, że małe ludki, gryzą liche, owłosione kostki, lub usiłują ukraść sznurowadła, psikając paskudnie, aż echo niesie, gdyż wszędzie pył. Nagle leśna apokalipsa. Babcia dogania Dziadka. {Już samo stwierdzenie powyższego faktu, jest niebezpieczne. A co dopiero reszta.} Wszystkie pobliskie zwierzęta – dbając o swoje zdrowie – uciekają głęboko w las. Tylko nieliczne odważne ptaszki, siadają na gałęziach – ale tych najwyższych. Biedny jeleń, zasłania twarz porożem. Krasnoludki spieprzają w grzyby, a ziemia drga ze strachu, płosząc wszystko, co siedzi w norkach. Kwiatki zamieniają się z powrotem w nasionka. A przez ten czas, Babcia tłucze Dziadka – czymkolwiek. Co akurat złapie. W tej chwili dorwała krasnala, który wyszedł na chwilę z grzyba, żeby zrobić siku. Zawzięcie tłucze przeciekającym szkrabem, męża, jednocześnie wyrywając pudernicę. Dziadek wrzeszczy, krasnal wrzeszczy, a pobliskie ptaszki przestają śpiewać. Bo i po co. I tak nikt nie usłyszy. Wnerwione, odlatują do ciepłych krajów. Nagle bitemu stworzeniu, udaje się oswobodzić z razów ukochanej. Ucieka na drzewo, chociaż jest tylko trochę młodszy, od wiekowego dębu. To ze strachu dostaje takich sił, w swoich zmurszałych członkach. Babcia włazi za Dziadkiem, ale jej jest trudniej, bo w pustej dłoni trzyma pudełko, a drugą w przerwach pudruje nosek. Za to boi się wiewiórka o swój dobytek. Nie chce, żeby nieproszeni goście, wyjedli zapasy na zimę. Zaczyna ciskać w Dziadka żołędziami. Poszkodowany woła do niej, że ma ciskać w nieznośną zarazę, co lezie za nim. Ale rudemu zwierzakowi wszystko jedno. Ciska na wszystkie strony. Nawet biedny jeleń dostaje prosto w oko. Gdyby nie poroże, to by dostał w obydwa. Babcia łapie męża za kostkę i ciągnie do siebie, żeby znowu przywalić i resztkę proszku w oczęta wsypać, by nie wiedział gdzie wierzga. W tym czasie krasnoludki wyłażą z grzybów. Na dole jest bezpiecznie. Tylko na górze trwa wojna. Zaczynają tańcować leśnego walca. Babcia jest nieustępliwa. Kostki nie puszcza. W końcu małe ludki, zaczyna wnerwiać ten cały harmider. bo nie bardzo słyszą, co orkiestra przygrywa. Namawiają jelenia, żeby bodnął Babcię w tyłek rogami. Może wtedy spadnie. Jeleń – aczkolwiek niechętnie – wykonuje zadanie. Aż się kurzy. Waleczna kobieta, rzeczywiście spada, ale nadal trzyma nogę, do której jest doczepiony Dziadek. A że mąż spada na żonę, to się szybko zbiera do kupy i zaczyna uciekać. Niefortunnie wali głową w drzewo. Widzi nagle gwiazdy – zarówno te na niebie, jak i przed oczami. Dopiero teraz wszyscy widzą, że mało widzą, bo zrobiło się prawie ciemno. Babcia rzecze, że wybacza mężowi, gdyż po ciemku i tak by nie wiedziała, kogo tłucze. A nie chce skrzywdzić niewinnej istoty. Następnie po omacku, wraca małżeństwo do pieleszy swoich. Żona po drodze tłumaczy mężowi, że w pudernicy trzymała prochy protoplasta rodu, który to został po całym lesie rozciepany. A że lubił naturę, to w sumie dobrze mu tak. Od tego czasu, żyją długo i szczęśliwie lub inaczej.

zapomną nas zakopią głęboko przeszłość teraz zamurują myśli niestłumione łzy zaprzęgną do lśnienia te kropelki rosy świeżym deszczem na huśtawkach z liści jak wróżki z marzeń jeszcze przycupnięte nieco otulone czasem co rany leczy nie zawsze uśpione węzełkami z wiatru śmiesznie splątane ozonem ożywczym nie są tutaj same popioły wspomnień całunem szarość skryły kolory migotliwe przeminą czy zostaną jeszcze trochę chociażby przez chwilę

Powoli się obraz wynurza stare zamczysko wśród skał gdzie wicher oplata trzy wzgórza początek historii tej dał A kiedyś tu było pustkowie i tylko wiatr hulał i grał aż markiz postawił tutaj sobie zamek pośrodku tych skał Choć złotem nęciły komnaty i wino się lało co dnia nikt go nie wolał od chaty mówiono siedlisko to zła Markiz hulaszcze wiódł życie a świt co kładł go do snu widział jak mroczne jest życie jak człowiek zatraca się tu Któregoś pięknego poranka gdy gwiazdy poszły już spać zrozumiał że taka sielanka nie może tak dłużej trwać Kiedyś pogubił się w życiu i drogi zmylił swej szlak a troski utopić chciał w piciu lecz czuł że coś jest nie tak W życiu ważniejsze są cele i nieraz może i trud choć dróg prowadzi tak wiele nie można zawsze na skrót

Bolą mnie ramiona od dźwigania kręgosłupa moralnego, bo skrzydeł nie nosi ich skorupa. Mruga prawa źrenica opaczności, a łzawi lewa, zaś nos jak piwot zawsze na darmo krwawi. Bolą lędźwie od grzania krzesła elektrycznego z demobilu, bo żadnych szans nie mam mieć innego. Ćmi bólem od myślenia głowa, co obrazami śni, nie mogąc już władać własnymi powiekami. Bolą mnie w pięść zamknięte twardo dłonie estety, bo na egzemę uczuć nie ma maści niestety. Cierpnie krosta w języku, który androny prawi, lecz przecież trzeba wiele słów skraść, wtedy Bóg zbawi. Bolą rozstępy twarzy od skurczów i grymasów, ćwiczonych w szkole życia międzyludzkich zapasów. Szczypie wredna Wenera na kulejącym Marsie, bo tyleż jest w miłości prawdy co sensu w farsie. Boli serce bezdechem skserowanych szarzyzną dni, nieczułością niemych udręk bycia mężczyzną. Szwedzi dusza niemyta, jak kieszeń wypłukana z grosików szczęścia drobnych, jak nadzieja załgana. Bolą włosy przyrosłe palcem rwącym kosmyki srebrzących gwiazd, na zupę z ciężkostrawnej etyki. Gryzą zęby mielące w szczękach chlebowe głazy codzienności spuchniętej złem winy i urazy. Bolą odciski na poduszkach stop i dłoni, od chwytania ciężaru chwil synapsą pogoni. Utykają kolana nawykami klękania przed szyderczym profanem, uczącym nas czołgania. Ból ten sprawia, że w jaźnie czasu trwa wciąż istnienie, Daremnie lecz oparcie, tańczy jak w mroku lśnienie.

dziękuje za wczoraj dziekuje za dziś były dość fajne mimo małej łzy dziękuje bo wiem że jutro nieznane może trudne być jak gór wysokich mgły dziękuje choć czuje mały niedosyt bo powinny być wstępem do gry gry która maluje barwą kolejne dni rodzi uśmiech zna zapach róż dziękuje mimo to że już przeminęło to co moją chwilą życia się zwie

Ścieżka wąska ścieżka ale moja patrzę przed siebie że niepojęta dal to nic nie wiem i wolę nie wiedzieć jak skończy się i dobrze lepiej nie wiedzieć żeby nie zabić się już teraz ten na górze co do mnie ma swój plan a i ja mam ścieżkę swoją

Nie jesteś ze stali jeśli się rozsypię kto mnie wtedy pozbiera podam ukąsi rękę przyjaciel nie na potem nie wolno ukazywać ni deka broń Boże a może to złe podejście może trzeba dać sobie pomóc przecież żaden to wstyd raz na wozie to pod ze stali nie jest nikt prawda że nikt

przejrzyste i lekkie nie bać się wiatru jak ptak chcę tylko tyle ile mieści się w garści ziemi naucz jej nie ranić

Gdzieś pod lipcowym gorącym niebem, nad drżącym lasem srebrzystych skonań, powolnym krokiem idę do ciebie, życie, ach życie weź mnie w ramiona. Nie pędź tak szybko, odpocznij sobie boś zadyszane ciągłą gonitwą, ja z przyjemnością to samo zrobię, schowam do serca żebyś nie znikło.

Decyzja Otworzyłam drzwi na świat i zaraz zamknęłam. J.A.

Pamięci zamordowanych na Syberii z rodziny Krupów , Sochów , Nostrów, Wilków i Świnickich Znam ludzi których twarzy nigdy nie poznałam nie spojrzałam w ich oczy nie poczułam dotyku ich dłoni nie zapukałam do drzwi ich domu nie siadłam z nimi przy stole ... są starzy i młodzi brzydcy i piękni biedni i bogaci... przychodzą do mnie ścieżką wydeptaną z serca Matki odchodzą ścieżką wydeptaną z mojego serca powracają znowu i są ... narysowani słowem namalowani tęsknotą ożywieni wspomnieniem

@Antoine W Pamiętaj, że to co piszę może być fikcją - i w istocie nią jest. Zatem ostatecznie podobny inwentarz zliczamy w naszych przedsennych zagrodach :) Pozdrawiam ciepło!

Sam nie jesteś życie to taki kwiatek którego anioł podlewa sercem uczynkami by do nieba ono również jest tutaj tak tak na tym świecie jak stworzysz tak masz serwujesz sam sobie czarne dni to ty barwne również przez które musisz przejść ale przecież sam nie jesteś

MANIFEST WIOSNA 2021 Młodzi, Wiosna nadchodzi! Niech błyskawice błysną na niebie Nie dajcie się dłużej niewolić, Przejmijcie Polskę! Dla siebie! Młodzi! Odbijcie ten kraj Z rąk podłych wolności siepaczy Rozwalcie mury zaprzaństwa Niech słowo prawda – Prawda niech znaczy. Niech żaden biskup w sukience Nie gwałci bezkarnie dzieci Nie mówi, co wolno, a co Wam nie wolno Stargajcie duszące, zmurszałe sieci! Krzywoprzysięzcę przegońcie z pałacu Niech dłużej Ojczyźnie nie szkodzi… On złamał umowę najświętszą Na którą przysięgał służyć Wam, Młodzi! Przegońcie ze swojej ojczyzny Alfonsów, złodziei, partaczy Których tylko kasa jednoczy A Polska dla nich już nic nie znaczy Chcecie żyć w państwie prawa Nikt za Was tego nie sprawi I nie czekajcie w udręce Aż się wam zbawca jakiś objawi! Młodzi! Odbijcie ten kraj! On się wam po prostu należy Tu wasza przyszłość się rodzi A z kośćmi przodków – historia leży. Rozliczcie sprzedajnych prokuratorów Hańbiących urzędy państwowe Skundlonych sędziów, złodziei, ministrów- I zaprowadźcie porządki nowe. Święte jest prawo do życia i szczęścia Do wolnej i światłej ojczyzny Oczyśćcie tę ziemię raz i na zawsze Ze starej, zmurszałej zgnilizny Wy dla nas, starych, nadzieją jesteście Że Ona wciąż nie zginęła Póki Wy – jeszcze - tutaj żyjecie! I póki zaraza was nie dotknęła! Niechaj przemówi głos do Was poety I Niech to ogłoszą wawelskie dzwony Na świat, na Ziemi całe oblicze: Tu będzie - i ma być - Wasz kraj! – ULUBIONY! Gdy zaś nikczemników zastępy Zechcą Was znowu zniewalać Wtedy naplujcie im w twarze Krzycząc: Wy - Stąd - Wypierdalać! Utwór ten oraz jego wykonanie dedykuję Natalce, która jako dziesięcioletnia dziewczynka była wielokrotnie gwałcona przez księży katolickich oraz współpracujących z nimi biznesmenów. Ci mężczyźni nigdy nie ponieśli kary za swoje zbrodnie i nigdy w żaden sposób nie zadośćuczynili swoim ofiarom. A także tym wszystkim, którzy nieugięcie i odważnie walczą o prawa osób LGBT do godnego i pozbawionego lęku życia w naszym kraju i na całym świecie. LP

@huzarc No zgodzę się z tobą. Pierwszy, świeżo napisany, zawsze będzie oryginalny. A i smakoszy nie zabraknie-:) To ja też się pokłonię; i patrzymy teraz w ziemię-:) Pozdrowienia

/ Świeży wiersz - monolog / Byłaś glistą w moim mózgu, penetrowałaś wszami moją krew - siedziałem na krześle, drapiąc się po głowie. Małą małpką byłem; już wtedy! Po co mi to? zastanawiałem się. Octem wylewałaś litr, bym tylko poczuł ból I boom! Poznałem krasnoludki moje, drogą mnie prowadziły, h...j wie gdzie. Szybowiec dały, gdy w przedszkolu karmiono zalewają, skwarki wypluwałem.Na sam widok mleka w talerzu - pasami, w kosmos startowałem Nigdy na światła nie patrzyłem, i wciry były. Z dzisiejszej perspektywy; tylko się śmieję. Obecnie! Mam cię w du...e, w kibel spojrzę. Czasami, ciebie zwymiotuję, i....kończąc "m"

@Grażynka Dziękuję za odwiedziny i podzielnie się wrażeniami. Nic nie boli tak jak życie i życie jest loterią jednocześnie. @Vanilla Dziękuję za wizyty i refleksję. Wrażliwość obleczone jest w ból. Ale tylko życie wrażliwie wyznacza ostrość jego głębi i autentyczności. @Marek.zak1 Ból to chaos w pewnym sensie też antyteza harmonii, a że sam chaotyczny jestem z przyzwyczajenia wyszło, jak się napisało;) Dzięki za wizytę i ślad. @Dag Ślicznie dziękuję za opinie i bardzo miłe słowa, niby rogi, ale chyba nie pobodły za bardzo;) I każdemu z osobna, i wszystkim zarazem, kto przystanął nad mymi słowami, dziękuję za odwiedziny, pochwały i poświęconą uwagę.

(Utwór sprzed ok. 2 lat) "Nie mów mi, że sroga ma być zima Wszystko wyjdzie w praniu, okaże się Sorry, ale taki mamy klimat Chyba nie muszę przekonywać Cię Dopiero co przeżyliśmy suszę Myśląc zaraz znów do boju ruszę Robiąc na nie swoje kapelusze Lecz przynajmniej śpię Czemu tak się pragniesz sponiewierać Gdy wreszcie przychodzi tygodnia kres Jakby ktoś Ci wolność śmiał zabierać? Czyżby tkwił gdzieś tam w Tobie jakiś bies? Cóż to aż tak bardzo Ciebie zmusza Nawet jeśli potem jest katusza Gdy z rana nie tylko w gardle susza...? Mija kolejny rok egzystencji Który nie przynosi zbyt wielu zmian Nie wiesz wciąż, gdzie szukać masz esencji Jak wyrwać się z duchowych czterech ścian I choć jeszcze czasem coś Cię wzruszy Czoła nie potrafisz stawić suszy I mimo, że nie brak bratniej duszy Pozostajesz sam Bo choć jeszcze czasem coś Cię wzruszy Czoła nie potrafisz stawić suszy I mimo, że nie brak bratniej duszy Pozostajesz sam"

@JEYDEE Dzięki, niezły tekst. Dobrze, że się zgodziliśmy. Otworzyłeś mi trochę oczy, dziękuję:))

@w kropki bordo Otóż, to:)

@emwoo Do odważnych świat należy, wszechświat również;)

@JaKuba Naprawdę można się zanurzyć w słowach, które pytają niepokojem. Kwiaty takie są, że potrafią przebić beton, on w końcu wietrzeje, nie jest wieczny. Życie ma w sobie więcej od niego potencjału. Pozdrawiam

@w kropki bordo Wiersz przedni i styl dla niego równie odpowiedni, niepodrabialne pisanie świata od nowa i po "swojemu" w nim kłębi się, zaskakuje i uwodzi. Tyle ja;) pozdrawiam

Kuracjuszka - to nie ściema powiedziała mi, że nie ma... lecz dokończyć nie raczyła bo się nagle zawstydziła. Ja w pokoju w samotności myśląc o jej niewinności mam wątpliwość czy przypadkiem i do tego z moim dziadkiem. w Świnoujściu na turnusie nie oparła się pokusie no i jako kuracjuszka sama wlazła mu do łóżka. Potem to już szło jak z płatka więc nocami do ostatka dochodziły do mych uszu jęki takie jakby z buszu a to działo się za ścianą nocą, ale też i rano a co gorsza to cykliczne i do tego erotyczne piski, wrzaski i westchnienia były formą potwierdzenia, że kolejny szczyt się szczyci - kto go zdobył? EMERYCI.

@Henryk_Jakowiec Kiedy chandra mnie dopada, kiedy z życiem się borykam albo smutno mi zwyczajnie, wpadam szybko do Henryka. Kilka zwrotek tu przeczytam i już znowu mi Nadzieja szepnie w ucho: „Będzie dobrze”. Tak więc trzymaj, Panie He Ja!

@emwoo Emwoo↔Dzięki za ładne:)↔Zawsze coś:)) ?↔To jest świerk zamieniony przez wróżkę w palmę. Siedzi na niej i obżera owoce. Jak urośnie, to będzie widoczna. Cierpliwości!↔Pozdrawiam:))

pod sercem uwięzione źródło nie może się przebić zadzierzgnięty oddech w twardych skałach piersi gdyby popłynęło łzami łzami łzami uwolniło zmiękło...

@emwoo Pięknie opisane, podróż do jego wnętrza, do sedna. Myślę podobnie, to wcale nie musi być nieudana próba, ale może. Pozdrawiam. Zgadzam się

@emwoo Za Jackiem. Ten mrok, czeluść, zmierzch, głazy, tajemnice - Twój gęsty styl pisania idealnie oddaje. A puenta - "studzić pieszczotą" - podoba Misię najbardziej :-) Żeby tylko samej/samemu się nie poparzyć... Pozdrawiam Cię serdecznie ?

@emwoo Dziękuję, Emwiku, mnie też słów brak i... bardzo się cieszę :-) Co się stało? No nic szczególnego... tylko: "bursztynek, bursztynek, znalazłam go na plaży"... No i spotkałam dinozaura, który myślał, że myśli, że - przeżywa, a jedynie przeżuwał... ;-) Pozdrowienia serdeczne, miłej niedzieli dla Ciebie ??

@Ewa Witek @Ewa Witek Lubię czytać Twoje wiersze, Ewo. :-) A ten przypomniał mi moją "bursztynową komnatę"... Pozdrawiam serdecznie ?

Brak odpowiedzi był jak pocisk w najgorsze obawy serca. Po fioletowej linii prowadziła go okrutna nawigacja. Trafił. Utkwił. Uśmiercił.

@valeria Dziękuję:) wszystkie skojarzenia dozwolone;) @Nefretete okej.

Szkot a mieszkał on w Dąbrowie wolał się przekimać w rowie za hotel nie płacił i choć się wzbogacił całkowicie stracił zdrowie.

głupotki już za nami i ego połechtane straszy mnie przemijanie bo z natury jestem płochliwy lecz nazwałem Tobą przyszłość więc zegary już mnie nie budzą do twarzy Ci w moim życiu nie chowaj rumieńców za pudrem naiwność marzeń będzie nas bawić do czasu następnej próby czy ją przetrwamy? nie wiem

@Ewa Witek Słowem skryłaś wszystko, a zabrzmiało... epicko. Pozdrawiam Ewo.