Ranking

Daleko wysunięty pomost w noc odległą od wszystkich rozrywkowych, tylko sztuczkę robi z lustrem polerowane jezioro, gdy w ciemną ramę wprawione, prószy z ognisk śpiew wstawionych między drzewa namiotów na sen ławicowy, kiedy o rybie oczy podejrzewam skrycie zbiornik wodny, na kłódkę zamknięte dowody o muł i rozkład, gwiazdy o to, że odbite.

Narodziny wyłączają się, jedne powoli kilka innych za to dosyć szybko — funkcje życiowe, jak zamrożone wahadło, na wpół ruchu, w rozkurczu hamuje serce i tonie oddech, stygną krew i mózg, schnie skóra, później dezintegrują się niepotrzebne już genitalia, wszystkie otwory wydalnicze i zbędne narządy wewnętrzne wolno się rozpadają to nawóz, w którym kiełkują skrzydła, nawóz, na którym rodzi się anioł

Denerwują mnie dobre anioły, notorycznie chcą ludziom pomagać. Jeden z drugim się czuje zwolniony i do nieba znów ręce swe składa. Denerwują mnie dobre anioły, ile można polegać na cudzie? potem człowiek się staje ułomny, nie rozwija się, nie chce, nie umie. Czeka długo na swego anioła, co z językiem na brodzie przyleci, dostać z góry przyzwyczajony. Zachowywać się mogą tak dzieci. Wyjałowi się anioł, osłabnie, rozchoruje, obleją go poty a wystarczy odpuścić modlitwę i samemu się wziąć do roboty. A ja ręce wyciągam do życia, chcę na szczyty się wspinać i spadać. Denerwują mnie dobre anioły, takie z misją, by dawać i dawać.

jego topografia jest dziwna do tego co rusz odwiedzam siatkę tych samych zaułków Ulic Trzeciego Poniedziałku Stycznia roją się na mapie nieprzyzwoicie gęsto i dłużą jak Piotrkowska lecz te bez witryn i knajp w bramach bez gwaru prowadzą do nich liczne uliczki Wesoła co po paru krokach przemienia się w Smutną i Dolna równoległa do Obojętnej tą dojedziesz do ronda imienia Błędnegokoła przemierzam jego dzielnice spieszę co dzień gdzieś na Prozie mijam puste parki i ławki czasem ocknięta przycupnę i spisuję parę wersów noszących listopad z rzadka się mają dobrze najbardziej lubię dzielnicę Dobrych Spotkań gdzie feeria chwil niesie mi pozytywny wiatr i rozgrzewa serce tu mieszkają przyjaciele jest cudownie do czasu gdy przeklęte zegarki zatykają: pora wracać mijam reklamy osiedla domków na rogu Stabilnej i Pewnego Jutra odpada mają za wysokie schody wracam do siebie wiecznego bałaganu ze skrawkiem przytulności na mapie dostrzegam ulicę Słoneczną tę obok Chmur Rozgonionych spaceruję dalej senna i lżejsza tu nie jest tak źle wracam do siebie

Nigdy nie założę szpilek, Bo nie umiem w nich chodzić. Nigdy nie zrobię mocnego makijażu , Bo mi się nie podoba. Nigdy nie poddam się mężczyźnie, Bo nie jestem od niego słabsza. Nigdy nie będę typową kurą domową, Bo to nie w moim stylu. Nigdy nie będę prawdziwą matką polką, Bo dziecko ma dwoje rodziców. Przykro mi, nie jestem kobieca. Po więcej zapraszam na instagram - Poeterka

Budzę cię, morze. Oddychasz płytko, przy brzegu w słoność zastyga czas. Płaszcz bursztynowo podbity wydmą rzucasz na uda, mokre od fal. ...Rozgwiazdy płyną, jak w toń, jak w baśń, a ty - kołysz, ukołysz nas... Budzę cię, morze! W spazmach i dreszczach, piach zwilgotniały w uścisku fal sperlonych pianą, w korale zmysły wiązane - kwitną... Gdzieś krzyczy ptak... Krzyk się urywa. Jak klif. Jak znak. ...A ty - kołysz, ukołysz nas...

A co mi tam myślę sobie dziś kolejny wiersz wyskrobię taki błahy bez adresu bez motywu i bez stresu. Tak po prostu naście słówek które skreślił mój ołówek ja przeniosłem klawiszami wiersz dziwadło, lecz z rymami.

ale kształty ozdobne noszę w sobie po tobie rzeźbiarzu ile czasu dasz jeszcze nim mnie skończysz śmiertelnie zmęczony .

na klawiaturze ulic czarna hiszpanka rozrzuciła nuty biały piesek rozkołysał wieczór zebrałem fortepian moich uczuć w kawiarni Chopin dopijał kawę wbrew wszelkim zasadom istnienia

Jaka ładna pogoda... Słońce wyszło zza chmury; błękitniejsze jest niebo, wypiękniały Mazury. Można ruszyć w Bieszczady - pewnie czas się zatrzyma - albo zdobyć dziś Górę by Świętego Marcina. Jeśli nie jest to nazbyt wyskokowym pomysłem, wyruszyłabym zaraz na wycieczkę, nad Wisłę. Lub na spacer w ogrody, gdzie się jabłka rumienią, pośród drzew kolorowych wybarwionych czerwienią. Przystanąwszy pod drzewem - które ptaki obsiadły - zauroczyć się śpiewem, przed odlotem najdalszym. Można upić się ciszą, nawet w wiatru poszumie, gdybym tylko ja mogła, jeśli tylko Ty umiesz.

mignęłaś mi dzisiaj w codziennej mijance tramwajów wśród masek i szybkich oddechów w deszczowy trójmiejski poranek a kiedyś jesień złociła nam oczy młodość niosła ciężkie tornistry skrawki mi zostały z wiedzy i serca ukryte tęsknoty drapieżne na końcu zamkniętej szuflady gdzie chowam gorycze rozstań może dziś Twą wyciągnę? odwinę z papierka i łapczywie przegryzę aż zęby zaskrzypią zmysły oszaleją a co jeśli zatrują mnie te smaki przedziwne i zrzeknę się tego na co pracowałem latami? na szybach wyścigi kropel głód i gorzka niepewność bo okłamałaś mnie że nic po nas nie zostanie krzyki staną się ciszą miłostki niespełnione odejdą w zamgloną dal jak i ja odchodzę od zmysłów patrząc jak znów mi uciekasz jak i ja co dnia uciekam przed światem co chciał na własność mój czas - mechanizm człowieczy

@duszka Choć na pochwały nie jestem łasy jednak zachowam sobie w pamięci że to, co piszę ktoś lubi czytać i że to kogoś oprócz mnie kręci. W podziękowaniu za miłe słowa choć niewidoczny, ale pogodny przesyłam uśmiech na dni jesienne bo czas jesieni staje się chłodny. Pozdrawiam

Mnie akurat "mokra" pasuje, wilgotność to już się przewija (i przebija :)) wszędzie ;p Ciekawy eksperyment. Choć z początku mi mało było, ale, ale............... może jakiś trójkącik, tfu, tryptyczek będzie xD ? Czekam na ucztę zmysłową, na razie jest mocne wejście i bezpośrednia akcja, ale brak wysycenia :DDD Pozdrawiam, D.

Źródło: https://pixabay.com/ Idę wolno ― długim korytarzem…― stawiając kroki w obskurnym świetle żarówek… Jak się tutaj znalazłem? … nie wiem… ... … kreski popękanego tynku… Falujące płótna ― pajęczyn… … Czarny prostokąt zamkniętych na końcu drzwi ― z wyżłobionym krzyżem ― zbliża się ― jak ― równoważna śmierci noc… … … w przerażającej ciszy ― rozchodzi się chrzęst ― rozbitego na podłodze szkła… Od moich kroków? … nie moich? … Śledzą mnie ― widma… … kłębią się i snują… ― wychodzą z ciemności… ― giną… … Kochanie…― … kiedy i ja umrę ― nie będzie ― nic? … … zamykam powieki wilgotnych ócz… … Idziesz skrajem łąki ― z przysłoniętą długimi włosami ― roześmianą twarzą… … taka oczywista… prawie ― dotykalna… ― jakby ― w ostatnim momencie jasności… … Chłodna klamka ustępuje ciężko ― pod moją dłonią… … skrzypią zawiasy z pogłosem echa… … Mam wrażenie, że stoisz obok ― trzymając bukiet uschniętych róż… … Kochanie…― … kiedy i ja umrę… ― nie będzie ― nic? (Włodzimierz Zastawniak, 2015-03-11) * Libera nos, Domine, de morte aeterna (łać.) – Wybaw nas, Panie, od wiecznej śmierci

codziennie budzę się rano nie łatwo być ropuchą szarą wdrapywać na grzbiet w uniesieniu w uścisku ampleksusu i nie zmęczeniu zbiorowe gody wielogodzinne to jest wyzwanie jedna samica nas dwudziestu – masz porównanie? dwieście pięćdziesiąt tysięcy młodych o matkę pyta - nie podołała reprodukcji, a winien samiec troglodyta

wygłuszam przepijam krew w zniżce kurs myśli odwlekam próbuję przepełniona ty on miękkich męk hermetyczny trójkąt niepomierny

Raz młody szlachcic zadał mistrzowi pytanie, - Czemu tyle kłopotów z szóstym przykazaniem? - Bo ono jest jedyne, przy którym grzeszenie może dać człowiekowi boskie upojenie, i sobie wtedy myśli, po śmierci do czarta, ale każda z nią chwila była tego warta.

słowa ciekną z ust pośpiesznie wdech za wdechem wbijasz we mnie rozpalone pewne usta ambry zapach szypru szuka zapalczywie błądzą dłonie broczy pamięć skóra płonie krew pulsuje tamtamami rozkoszy zastygłe ślady ledwie żywi- my się na- mi

gdy biegnę pomiędzy wiersze bo do nich dusza się rwie już nie wiem czy ja słowo niosę czy ono ma w garści mnie

myślami zmęczony człowiek nie wie jak dalej iść czy spełniać je czy czy głuchym być myślami zdławiony człowiek nie wie o co tu chodzi czy dalej wypada łzy kryć myślami zepsuty człowiek wygląda jak twardy głaz który trudno przekonać że on nie kwiat z myślami walczy człowiek który nie wie czy radę im da czy polegnie jak fałsz

nie będę Twoją żoną. nie wezmę ślubu kościelnego.

@Henryk_Jakowiec hahaha ???, ja to drugie ☺️.

mówisz jakby mi z nieba wszystko spadało, ja nic nie mam oprócz siebie. mam szacunki tylko do cudów nadprzyrodzonych.

Znowu toczę rozmowę z bliżej nieokreślonym cieniem Wyobrażenia sytuacji wydają się być jakimś przekleństwem Zmorą co wykłada lęki jak książki w dowolnej chwili Odpędzam kolejnym tchnieniem myśli Taki stan rzeczy jest znacznie lepszym Może pójdę pobiegać, poczuć się młodym Do kolejnego, bezsensownego filmu To dziwne że widzę wszystko 4102020 9.23

Witam - lekko tajemniczo dziś u ciebie - podejrzewam o kim mowa ale czy na pewno... Spokojnej i ciepłej nocy życzę.

@Jan Paweł D. (Krakelura) Nastrojowo, urlopowo. Oj, dawno nie oglądałam tych widoków nad jeziorem nocą. Pozdrawiam.

Witam - w trzeciej ma być - zepsuty człowiek - co poprawiłem i myślę że teraz przekonasz sie do trzeciej - dziekuje za wnikliwe czytanie i słuszną podpowiedz... Ciepłej nocy życzę. Witam i dziękuje Czarku. Pozd.ciepło

@Waldemar_Talar_Talar Zgadza się☺️ Lubię klimat morski, także w wierszach ? Dziękuję za komentarz @Daniel Kordel Dziękuję, bardzo miło widzieć takie słowa Pozdrawiam serdecznie ☺️ @fregamo Dziękuję, odpozdrawiam ☺️ @Pan Ropuch Dziękuję za "Trzynastkę" ? Odpozdrawiam ☺️

@duszka Często piszę, aby pisać i w ten sposób ślad swój znaczę bo choć ja nie jestem wroną często słowem w wierszu kraczę. Co wykraczę to wykraczę język wroni ja rozumie więc się staram tak jak mogę bo po ludzku krakać umie. Pewnie większość nie załapie bo któż uczył się krakania ja z pewnością, bowiem gniazdo było w miejscu zamieszkania. Ściślej obok mego domu na topoli, w jej koronie wrona do mnie wciąż krakała kiedy stałem na balkonie. Pozdrawiam

A BIEL KOKOS I SOK OKLEI, BA.

LEN, DOMENA I WUJA KIMONO? ONO MI, KAJU, WIANEM OD NEL.

W sercu odnajdziesz w nim szukaj siebie słyszysz że bije tak to cały ty Umysł masz piękny jeśli widzisz serce umysł i serce tak to cały ty Wyjdź z nim na przeciw nie bój się jutra jutro niestraszne choć jutro możesz umrzeć Bo mając serce sam nie będziesz wieczność pisana nie policzy dni

Czasem piszemy po prostu z miłości do słów :) Z przyjemnością przeczytałam. :) Pozdrawiam

slogany można wrzucić do wora kiedy się kogoś naprawdę kocha nie dzielisz wtedy włosa na dwoje nie mówisz to moja działka a to twoje więc nie ma po co za wczasu gdakać że ja to tylko będę już taka przecież wiadomo jest od stuleci piękno największe w zmienności kobiety ;) po więcej zapraszam na poezja.org ;)

I OT, SIAŁA MAK BABA, A BABKA MAŁA I STOI.

O, Femimanifest, to ja lubię :) Podoba mi się determinacja Peelki, jej bunt przeciwko schematycznemu postrzeganiu kobiecości i roli kobiety. Choć nie podzielam jej postawy tak do konca - co do poddawania się mężczyźnie - w seksie to bywa fajne, nie jestem za tym, aby kobieta zawsze była stroną dominującą, można oddać facetowi inicjatywę, ale oczywiście to wchodzi w grę wtedy, gdy dwoje ludzi traktuje się z szacunkiem i zrozumieniem, sytuacja, w której któraś ze stron dominuje i krzywdzi tę drugą osobę jest niedopuszczalna. Nie zgadzam się też z puentą, bo kobiecość ma różne oblicza, niekoniecznie związane z tym, o czym mowa w wierszu i nie odmawiałabym tak od razu kobiecie niezależnej, niezamężnej, bezdzietnej, nieumalowanej i chodzącej w butach na płaskiej podeszwie kobiecości i uroku :) Ale to moje przemyślenia tylko :) Podoba mi się to, że czuję iż zawarłaś w tym utworze jakąś cząstkę siebie, swoją odrębność i indywidualizm, czuć tu, że to, co piszesz jest dla Ciebie ważne. Widywałam już podobne utwory, ale w tym czuję swoistość, Twoją swoistość wyrażeniową. I to jest fajne :) Pozdrawiam :) D.

Hahah, ilu to by za tę chwilę duszę sprzedało.

Fajny pomysł. A adresatowi wiersza życzę aby szybko czymś wypełnił ściany, wierzę, że mu się uda. Pozdrawiam.

stokroteczki się śmieją A zbój Rumcajs z Cypiskiem twierdzą że wiosna radosna nadciąga Hanka zbiera jagody robot kopacz znów się zbuntował na Księżycu sunę moim grawilotem w kierunku mgławicy Andromedy do domu tak daleko ile jeszcze parseków przede mną? Rumcajsie ! napij się piwa!

@Somalija Czytam sobie wiersze Kropki, myślę że mało znam autorkę. Nie czytałem jeszcze z nią wywiadów w prasie, może jak w końcu przeczyta jej twórczość ktoś ważny... :). W sumie nie rozumiem celu pytania. Zabrzmiało jak "czy słyszałeś o jej ostatnim trupie w szafie?" ;). Wszyscy je mamy. Wszyscy mamy jakieś wady, nikt z nas nie jest doskonały. Psycholodzy mają żart "nie ma ludzi zdrowych, są tylko źle zdiagnozowani" :). To raz. A dwa, że to forum o poezji i myślę że powinniśmy rozmawiać o wierszach a nie piszących. Czy Kropki ma jakieś większe demony czy nie, to jej sprawa i jeśli nie ma ochoty tego poruszać, myślę że niewłaściwe jest wyciąganie tego na światło dzienne.

Klincz Słońca promienie leniwą strugą z żył mi się sączą, gasnące kapią z westchnieniem na ziemię rudą, powoli się w sobie topię. Dusi mnie jakaś duszy nadduszność i ciężkie, miejskie powietrze, sen-ptaki tutaj już nie gniazdują, a ja chcę, nie wiem gdzie lecieć. Jak wtedy kiedy konało lato, blask gasząc w oczach wyrostka, z dzieciństwa jednak coś mi zostało w poobgryzanych paznokciach. Ogarnia mnie dni fibrodysplazja — struna zamknięta w laminat — nie może pęknąć, nie może zagrać, nie umie tego wytrzymać. W przestrzeni mikry ledwie punkt czarny, wciąż jestem i już mnie nie ma, do bólu można się przyzwyczaić, lecz nie da się do tęsknienia.

@Pan Ropuch niemożliwy wiersz ☺️ (nie rozumiem tytułu, ale nie muszę; być może to jakiś cykl?) @opal ach... Dopiero teraz widzę klip... Wybacz ? wszystko jasne dopiero po kawie na rozruch musku ?

@WarszawiAnka ONA; - RETY, BO... - DZIĘKI, PIKĘ I ZDOBYTE RANO.

@WarszawiAnka CO NOC ONO MI KAKA KIMONO CO NOC

KOKOSOWA JAKA MĄKA, TAKĄ MA KAJA W OSOK, 'OK?

@valeria Byłoby super, tylko ten 'cyc' jakoś tak zrzuca z obłoku metafizyczno-miodowej namiętności :)) Pozdrawiam! :)

@Pan Ropuch Najbardziej podoba mi się to " mówiłaś chłopczyku z zapałkami jestem tobie " i tytuł....wyborny:)

:)

O kolorach pewnie wiesz sporo. Wszystkie mienią mi się między wersami, Pozdrawiam tęczowo :)

Mam okno na zachód słońca. Zachodzi na wiatr, tak paskudny jak dzisiaj, ale i na przejaśnienia. Będzie trochę słonka, niemniej nie ciepło, za sprawą wiatru. Niebo nad przewróconym spodkiem z napisem Warszawa Centralna ma kolor purpury, nad tą purpurą ciągnie się rozwłóczona przez wiatr sino-granatowa chmura, nad którą niebo ma złocisty odcień przechodzący w czysty, lekko pastelowy ciemniejący błękit. Znowu będzie półdupek łysego wyglądać za Novotelu. Obok 8 świerków, dwóch śliw i dwóch jabłonek, kilku jałowców rosną na naszym kawałeczku Mazur i ałycze. Na wiosnę będziemy przycinać. Nie dościgam obrazu Autora, a więc buduję swój. Nierealny nieco, ale jednak coś tam widać. Pozdrawiam.