Ranking

kilku nie takich facetów żałuję że wsiadłam na te karuzele chce mi się teraz zwracać wszystkie noce i dni średniodobre dzięki Bogu pojawiła się winda i Ty szybka podróż w górę czuję jak rosną mi skrzydła

Sama przyszła, sama zgaśnie, czekam na to wydarzenie. Już nie walczę i nie szarpię, będzie co ma być - nie zmienię. Wiem, że przykro Ci też będzie, gdy wybrzmieje słowo: razem. I oboje popłyniemy gdzieś w odmęty zwykłych zdarzeń. Nie wiem czy to brak nadziei, czy przeczucie, czy sen może, więc ramieniem otul lęki, bo przytulić chcę dziś głowę. Sama przyszła, sama zgaśnie. Ważne dla mnie wydarzenie. Troska drażni oczy, ale będzie co ma być - nie zmienię.

Pomruk powietrza głaszcze snem gęstą poświatę Nocy i widnokręgiem elipsy rozpina Gwiżdżących gromadną gwiazd gderliwą sonatę O przemijaniu i czas mój z wolna przycina Ja i parszywy las snu miękki ostrzem brzytwy Idę po odpowiedzi ku niemu bez pytań On nie mówi on tylko jest jak sens modlitwy Tęskniącej naiwnie do nadrozumnych świtań

Poszedł pan poeta po rozum do głowy lecz mu sił zabrakło i nawet połowy nie był w stanie przebrnąć więc się nagle żachnął zamruczał pod nosem w tył zwrot, ręką machnął. Przechodząc słyszałem jak zaklął pod wąsem i choć mimochodem to jednak z przekąsem wyrzekł takie słowa jestem już za stary niechaj piszą młodsi idę na wagary.

Więc poszedłem na cmentarz, by Ci od najgorszych nawrzucać, rozpłakałem się tylko, bo kto wie jakie demony w głowie drugi człowiek nosi, kiedy nie znamy dobrze nawet samych siebie. Rozpłakałem się tylko i dotknąłem płyty rozgrzanej w letnim deszczu, płakałem i piłem próbując Ci powiedzieć rzeczy, które żywym najbardziej są potrzebne. Mnie też zostawiłeś na najlepszym ze światów, na którym na szczęście ludzkie się zanosiło, a zaczyna błyskać. Wychodzę na ulicę w bardziej dusznym mieście i próbuję nie pękać, jakoś formę trzymać. Katuję Waitsa, Tobie zaś życzę punk rocka, bo może Bromba czeka na Ciebie przy bębnie. Nie jestem z tych co wiedzą z pewnością, więc spotkać może się przyjdzie - nie wyjdź po mnie, to Ci wjebię, Krzysiu.

Nie mam siły dziś się pastwić nad kolejnym Twoim wierszem. Wiem że już bywały lepsze, będą kiedyś jeszcze lepsze, Ale ten, to jakaś lipa, więc o zdanie mnie nie pytaj. Może lepiej weź poczytaj tekst jakiegoś już klasyka. Nie mam siły dziś się pastwić nad kolejnym Twoim wierszem, Przecież Ci go nie poprawię, przecież Ci go nie dopieszczę. Uwag przecież tak nie lubisz, własnym kunsztem wciąż się chlubisz, Sobie raczej teksty skrobiesz, niźli piszesz je dla ludzi. Nie mam siły dziś się pastwić nad kolejnym Twoim wierszem, Co nie znaczy, że mnie nie ma. Widzisz? Jestem!

wciśnięci w barwy zbyt mocno popiołem zasypani, zastygnięci w chwili co oczekiwaniem maluje bramę zupełnie jakby było wyjście nie z tymi kajdanami tatuażem przekupić strażnika i stanąć na grani świtu bo tylko on jest przed nami odległy jak księżyc gdy nocą wpatruje się w oczy nocą planuje starania a rozpacz milczy pozostaje tylko skoczyć eksplozją rozsadzić ramy to słuszne, jedyne rozsądek klaszcze zapłakany

całe szczęście obudziłem się mimo że sen miałem do dupy ale widzę że dzień będzie lepszy niż miniona noc która sama nie wiedziała czego naprawdę chce czy podglądać kochanków czy na cmentarz iść dlatego cieszy mnie że już bliżej horyzont dnia który mam nadzieje zjeść się da bo dla mnie noc to nie tylko księżyc echo gwiazdy dla mnie to ciemność która złe zamiary ma

na obrazie życia malarz namalował narodzenie i śmierć ktoś zapyta czy aby nie za mało życia jest w nim malarz odpowie trzy razy nie jest go w sam raz trzeba tylko umieć odczytać to co w jego głębi się tli

Markowi - Kasia między malinowymi okruchami dojrzałość upojenia przejaskrawionej bieli świeżości skotłowanej wciąż rozognionej na wzniesieniu uwikłanych ścian u podnóża dociekliwego firmamentu różnica uderzeń wmieszana w przyczajony rozrzewniony rytm czekam na czarne łabędzie niesie się zapach uprowadzonej wiosny śnieg ciśnie do oczu

sierpień ma oczy zamyślone w źrenicach pewność starych sadów że warto pięknie owocować aby zostawić własne ślady na letniej ścieżce ku jesieni dopalać się spokojnym żarem witając się z kolejnym świtem jak z drogocennym kruchym darem

Jestem więźniem własnych poczynań To dziwne tak się przyznać A później normalnie iść do pracy I dać wyraz niezadowoleniu po Codziennie usiłuję wytłumaczyć Dlaczego utknąłem za kratami "ja" Lecz z czasem próbuję zasnąć Pościelić sobie choćby w snach W chmurach jest za mało miejsca I można spaść z deszczem Gdy grad przyniesie szkodę Strach obwini więźnia Wlecze się życie po bezdrożach Kogo uleczyć, nienawidzić co Winić wciąż siebie, uniewinnić Nadal robiąc nic

Zachód słońca, przykrywa go melodia. Granie świerszczy. Jakiś bączek w oddali brzęczy. Kwiaty czas zatrzymały. Drzewa co wróbelki na nim śpiewały. Ja otulona babciną miłością. Nie tęsknię do miasta. Cieszę się wolnością.

@huzarc miło że zajrzałeś, strażnikiem ognisk bywałam w młodości, ale w przenośni to trudna sztuka, zwłaszcza gdy dopada brak wiary i zmęczenie. @w kropki bordo nie spodziewałam się takiego komplementu, dziękuję, choć jest na wyrost. :D Co do gustów, to dyskusja na nic. Piszę różnie, jak na tę chwilę mi się napisze. Ten akurat wierszyk całkiem mi się podoba. Somalija, Ciebie też pozdrawiam, jak i wszystkich co czytają te kilka wersów. bb

Sok, trawa warta kos.

latowianki latowianki toż to nowe już początki przestać mi tu goło biegać czas założyć wam jesionki marność wisi nad marnością barwne liście tam się wiercą a ogonki naderwane łabędziową skrzypią pieśnią malarz krótko dzionkowaty moczy pędzel w blasku złotym i maluje nim przyrodę gdzie są deszcze tam przeoczy powiedz listku ty mnie kochasz czy mój kolor radość sprawia tak najdroższa oczywiście lecz niestety muszę spadać spadnę z tobą przytulona skórka wiotka żyłki smutne co ty mówisz tyś jest piękna uśmiech zdobi twą szypułkę no bo wiesz tak sobie myślę tyle nas na tych gałązkach pozwól zdanie twe dokończę czas przychodzi ktoś nas strąca spójrz ty jednak wokół siebie jeszcze słońce świeci deczko chociaż właśnie w dół lecimy to odrodzi się znów piękno właśnie sobie przypomniałam tej przyrody myśli złote obiecała że wrócimy zakwitniemy znów powrotem ᵈᵒᶰᵈᶤ

@Henryk_Jakowiec Niech się Henryk nie wymądrza, przecież teraz lipiec... lato... Więc poeta nie nadąża, ale żyje... na bogato... Obserwuje łodzie, statki, łowiąc ryby na kanale, albo rybki gdzieś w jeziorze, nie przejmując się tym wcale. Ma przegapić kormorana, który skrzydła w słońcu suszy, grążel, albo lilie wodne, co radością są dla duszy? Dziś poeta leży sobie, gdzieś na plaży, na pomoście, i wrażenia zbiera - jakie - chcecie wiedzieć, to poproście.

@Somalija Wagary są odskocznią od szkoły i nauki bo wtedy ma się labę i można banialuki gadać na lewo, prawo i robić figle, psoty odradzam wam wagary w niedziele i soboty bo te dni ustawowo możemy na tapczanie przeleżeć obserwując to, co jest na ekranie a kiedy nam się znudzi to proponuję zmianę gdyż można lec na boku i się wpatrywać w ścianę. pozdrawia Henryk I - dadaista ;))) a co do nauki podchodzimy luźno bo wiadomo na nią nigdy nie jest późno.

Słowo rodzi się wierne z dreszczu niepokoju Znaczenie wykluwa się z krawędzi milczenia Rozłupane na śmierci część i część istnienia Na pewność desygnatu i próżność nastroju Dlatego Bóg powinien mrugać dwojgiem oczu Świątynia mieć parę wrót do swego wnętrza Każdy początek końce dwa jak dąb na zboczu Góry co w dwa pnie rośnie i niebo wypiętrza Sens to nie odpowiedzi ale to pytania Nie kres a toczony głaz i nie prawda a gwar Mężnej dysputy o niej zmieniając czasu dar W myśl która trwa wbrew mrocznej mocy przemijania

katapulty niechcianych miłości zagnały mnie w przedsionek piekła tam cień mnie wytropił tarany myśli ciało zgięły wykrawam czarne kwadraty dni czekam czerwone oczy gaszę księżycem sen powieki drze nie chcę być fletnią nie będę sobą ubieram suknię Dejaniry

Kwitną lipy – wiatr niesie woń słodką, miodową, co zmysły z dala wabi swą błogą pieszczotą; gdy ciemna zieleń liści chroni przed spiekotą, rój jasnozłotych gwiazdek rozbłyska nad głową. Kwitną lipy – więc idę cienistą aleją, co zda się nie mieć końca – i niech końca nie ma; chwytam pachnące kwiaty rękami obiema, kiedy w nich twarz zanurzę, myśli ozdrowieją. Kwitną lipy – nim jeszcze bujną trawę skoszą, kładę się w niej i znikam, jak w zielonej toni; w uszach puchatych trzmieli muzyka mi dzwoni, zasypiam upojona lipową rozkoszą...

Boję się białej twarzy, bladego księżyca, choć jest latarnią nocy i w ciemnościach świeci, gdy inne światła gasną; chociaż zeń poeci czerpią natchnienie i choć kochanków zachwyca. Wiem, że to tylko satelita, martwa bryła, kosmiczny okruch na uwięzi grawitacji, co niezdolny do własnej świetlnej emanacji odbija światło gwiazdy, która go stworzyła. Lecz mnie o dreszcz przyprawia ta zimna poświata, co mroczny świat przenika niebieskawym chłodem; myśli do snu tulone z nagła ścina lodem, gdy pokój wyciszony smugą swą omiata. Odwracam się od okna, zaciągam zasłony przed przenikliwym wzrokiem bladego oblicza; niechaj nocnym marzeniom szlaków nie wytycza: ten oschły nieznajomy ma tu wstęp wzbroniony.

poproszę pół pączka ale żeby było z nadzieniem zawsze dawał mi całego obwiązywał wstążką jakby to miało jakieś znaczenie pocił się był wielki i się pocił ale robił najlepsze połowy pączków raz zobaczyłam moją młodszą siostrę z twarzą wysmarowaną lukrem z chłopakami zabiliśmy świnię do wieczora kopaliśmy piłkę 280720

poszarpał wiatr gałęzie firanki uderzył w twarz dusznym wydechem stanął zdumiony brakiem reakcji ktoś szepnął że to cisza przed burzą i schował się pospiesznie w swój kąt przepowiedni złożonej pogodzie zrobił herbatkę z jajecznicą bułkę odgrzał w mikrofalówce choć jak wapno skóra jego blada a wakacji niewiele zostało raptem pokoje kuchnia łazienka duży balkon od strony północnej upierdliwe nocne komarzysko za dnia ogórki do zakiszenia nawet gdyby odnalazł winnego za słabe ma oczy by go ujrzeć musiałby założyć mikroskopy zamiast okularów i przemierzać po kolei prywatne kwatery pod łóżko zaglądać lub do zlewu już nawet miał taki piękny zamysł przygarnąć te muchy pozwolić im by się szwendały z nim po świecie mogliby wyjechać sobie razem a tak sami spędzają dzień po dniu niby odpoczywają się pasą podlewają kwiatki doniczkowe i liczą ile do zmierzchu kroków bo może to nie jest wcale kłamstwo że burza choć niebo w błękicie przecież wiatr znajduje gdzieś swe wdechy nim poszarpie gałęzie firanki

Ach wena jest Afrodytą Edypem Herą Syzyfem Hadesem i Artemidą najprościej mówiąc jest mitem nie jest potrzebna by zacząć grać w państwa miasta w scrabble zgadywać w krzyżówce hasło także pisać można zawsze a jeśli już wiersz podrzuci to prezent smerfa zgrywusa wybuchający w twarz ludzi gdy tekst bez poprawek puszczą podsumowując więc wena jest jak perfumy Armani kłamią - bez nich stroju nie ma tylko z nimi - jesteś nagi

crossover ma auto które połyka pół dinozaura na setkę jeździ nim do rzeźnika po zwierząt zabitych mięsne strzępy kiedy nie pieści butelki mięśni nie głaszcze i epitetem kobiety przed 4k ultra hd święty piękny bezbłędny w telefonie zamknięty czysty biały wspaniały defensor granic i wiary chce karabin mieć wielki uczyć strzelać już dzieci bo życie tyle jest warte ile cyngiel pod palcem płeć przeciwna to tylko służba niania i dziwka najlepiej jak siedzi cicho i pyta gdy chce oddychać zużyj wyrzuć kup nowe app korona stworzenia średnio udany crossover z boże dlaczego cię nie ma

@Cor-et-anima Adele i pacan, na capie Leda.

@Johny Bagaż doświadczeń ciśnie do ziemi gdzie już niebawem złoży swe ciało i chociaż dotknął prawie wszystkiego to jemu jednak ciągle za mało. Teoria gubi swoją wykładnię praktyka też się nieco przejadła alternatywa leży na szali i oby szybko z niej nie wypadła bo zaraz zaczną się spory, swady dawanie kontry, stanie na głowie. a na to wszystko potrzeba siły a tu jak zwykle szwankuje zdrowie. Pozdrawia Henryk I - dadaista ;)))

Pomna jakiejś rozmowy zinterpretowalam jego, czyli Boga. Dalej nie wchodzę, bo popłynę. ;) bb

@Henryk_Jakowiec starość to jest doświadczenie to są skarby drogocenne no bo kto przez tyle czasu doskonalił się w swym fachu to że rymuje przez lata pisanie wierszy ułatwia pewnie w tym wieku już umie rymem kupić poczęstunek

@Jan Paweł D. (Krakelura) Ma klimat. Zwłaszcza gdy się go, jak ja teraz, czyta po ciemku podczas burzy z piorunami. Warsztatowo wydaje mi się w lekkim nieładzie. Jak zobaczyłem dwa razy zwrot "rozpłakałem się tylko" to zastanawiałem się czy to przypadkiem nie miało być pantum z transem powtórzeń. Ale może tym lekkim nieporządkiem chciałeś oddać to, że PL jest pod wpływem silnych emocji?

Mam wewnętrzne 100% kompatybilności z powyższym twierdzeniem :) Ten tekst powstał pod wpływem impulsu, po przeczytaniu jakiejś publikacji na tym forum i prawie sam mi się poskładał w ciągu kilku minut. Uznałem, że jest na tyle dobry, że szkoda byłoby go skazać na porzucenie i zapomnienie, więc wklepałem w przeglądarce na telefonie i wysłałem na forum, ale w rzeczywistości uważam dokładnie tak jak napisałeś. Z drugiej strony, czasami, z niektórymi lubię popracować nad tekstem i bardzo sobie cenię, jeżeli to jest akurat mój tekst :). Na tej podstawie mogę założyć, że może być więcej takich osób, a wtedy przechodząc milcząco nad ich twórczością albo chwaląc nieszczerze, mogłoby się okazać, że postępuję trochę nie fair, więc może już lepiej wytłumaczyć tę własną, pozorną ignorancję takim właśnie zmęczeniem, jak we wierszu, które bywa też de facto faktem. Tak było rzeczywiście w przypadku, który stał się zapłonem tego co na górze :) Dzięki serdeczne Pozdrawiam

@Natuskaa Wiosna budzi nas do życia więc to nie był dzień wiosenny raczej jesień i dzień dżdżysty poszarzały, krótki, senny no, bo jak tu wytłumaczyć brak wigoru, przemęczenie obojętność, która z sobą często niesie przesilenie wiek też zagrał swoją rolę czas pokazał, mu poecie gdzie w szeregu jego miejsce i na jakim żyje świecie. Pozdrawia Henryk I - dadaista ;)))

To pewnikiem był pierwszy dzień wiosny. Przejdzie mu :) Pozdrawiam.

@~Marianna_ Izo wydra kardy wozi.

A mewa AWE ma?

lubię gdy szukasz mnie przez sen wpółświadomie błądzi czułość w opuszkach tyle słów niech trwa nasz senny dialog

@Henryk_Jakowiec On i wiąz, o - dozą i wino.

A Suliko rozpaczała, bo odjechał miły w dal; ona sama pozostała, a z nią tylko smutek, żal.

@Henryk_Jakowiec - Matka, jak tam akta? - Łysy wysyła... - Tka matka, jak tam.

@Henryk_Jakowiec A ta lipa - Piła - da. Spała mała - psa dał i pap, i lata.

Pewien piroman ze wsi Żegota, brakiem zajęcia się nie kłopotał, pomysłów pełna głowa, nie dawała próżnować, w rękach paliła mu się robota.

To miałem na myśli. Miłego dnia

Dzięki :) Tak, to prawda, średniodobre to całkiem przyzwoite, bo przecież są i takie związki, po których się choruje, leczy pobicia lub leży się na cmentarzu ;) Pozdrawiam również @[email protected] @Franek K @Waldemar_Talar_Talar podziękowania :)

@Henryk_Jakowiec nie możesz wagarować, bo w kwietniu obiecałeś mnie uczyć rymować ?.@Henryk_Jakowiec

@lena2_ Cześć, tworzysz małe cuda. Twoje wiersze są, jak krople miodu, bardzo delikatne i miłe. Pozdrawiam ?.

Szukałem kiedyś kotka Bardzo małego Siną maścią dzierganego Ukrył się w łuszczącym światłocieniu Zimnego pomieszczenia W martwych zakamarkach szarości Wymagało to ostrożności Dłoni otulonych gumową rękawiczką I wytężonej uwagi Oczu mych i mojego druha Bo było nas dwóch Albo było nas więcej Gdyż o tożsamość przecież tu idzie Lecz mniejsza o liczebniki I obiektyw który miał to wszystko zapamiętać Nieważne to jednak Bo kotek jest najważniejszy Byle zobaczyć choćby jego kontur mały Na skórzanym płótnie ciała Nakrapiany cienką linią życia I gdy się wreszcie udało Malunki rysunek pod kostką dojrzeć Ledwie kilka punktów Ułożonych w kształt Ta para bezimiennych nóg Z fragmentem odrąbanego kręgosłupa Wydrylowaną miazgą brzucha I wyrwanym kęsem uda Przestała byś anonimowa I to leśne znalezisko Wygrzebane z podcienia paproci Skradzione milczeniu puszczańskich drzew Śpiących w moczarach złego domu Zyskało desygnat zbrodni i winy Życia i śmierci Ponownie stało się człowiekiem

Sierpień to dla mnie miesiąc przemijania. Długie, dojrzałe cienie, mocne, ale wypłowiałe już słońce. Pozdrawiam

@Cor-et-anima Na capa... pacan.

Dnia pewnego do mistrza udał się znajomy. - czy wiesz jako bywały i jesteś świadomy, czego mężczyźnie w życiu najbardziej potrzeba? - Dużo grzeszyć, a potem od razu do nieba.