Ranking

Grzeszę codziennie, od nowa i będę wyklęta, nie schroni mnie anioł, ni piekła udręka, nie mogę nasycić, zatrzymać się w drodze, ni kara, nagroda tu nic nie pomoże, nie dalej, nie bliżej, nic z reguł ogółu, prawd wiary, tradycji i nikt z ludzi tłumu zatrzymać nie zdoła. Nie wyrwie mi serca, ni myśli tych z czoła, że jestem szczęśliwa! Gdy wokół mordęga się szerzy i trwoga. Czy jestem szalona?!

Moja misja na Marsa Była i zbyt długa, i całkiem nic się Nie działo. Uczucie, jakbym mijał wciąż te Same gwiazdy. ... W mojej misji na Marsa Nie złapałem spadających gwiazd, Ani motyli w siatkę. Ani Boga za nogi. Nie dokończyłem sklejać nawet Modelu swej własnej rakiety. ... Cel mojej misji na Marsa Jest już prawie osiągnięty. A i ja powoli do niego prawie że dorosłem. Zakładam buty kosmonauty, hełm I cały ciężki kombinezon... I skaczę, jak pionier- żółtodziób, W niezbadaną ciszę.

- Al, u Ani leci „Lea”, „Faraon”. - Dno, a „Rafael”? - I Celina, Ula... - Uda pan Zytę, na Zodiaku? U Kai, do zanęty z napadu. - Już jad udaję... Pudło tamto? - Ot matoł. Dupę, jad udaj, żuj. - A… i Nel. - A wy co NW, OC i co, w nocy walenia? - Co my, pukiel Kazi zaklei kupy moc. - I na tym… - I pukle żon? - No, żel kupimy… Tani. - A te i kipiel Kazi zaklei pikieta.

skrzydła mi dałeś Panie skrzydła lecz nieanielskie jakże mi latać do Nieba gdy skrzydła dałeś diabelskie nie Człowiek nie Demon nie Anioł jam wrona co w skrzydłach wiatr czuje ptakiem czarnym jak smoła co niebo z dołu widuje dałeś mi Panie te skrzydła lecz po co - sama już nie wiem może jednakże chciałeś bym była blisko ciebie

Często twe spojrzenie miast rumienić się onieśmielone dziwotą złożoności piękna świata tego, maluje się bojowymi barwami jakbyśmy byli tylko koegzystencją istot losowych Choć wśród palety odcieni niebieskiego różnicy żadnej nie dostrzegasz, spoglądasz na swego brata jak na kosmitę przybyłego z planety Solaris, z którym łączyć cię może co najwyżej terytorium, ale je chyba też masz za nic. Bo cóż znaczą te zachowania zwierząt, szum oceanów rozciągniętych fal, istot mniej świadomych od ciebie? Z nimi nie porozmawiasz o polityce Przyroda służy tylko złagodzeniu nerwów postrzępionych przez ostrze twojego spojrzenia Powiem Ci: ja Cię rozumiem - patrzysz na świat z innego kąta Pytasz mnie: Skąd to wiesz? To proste - ja też tak go oglądam. I ja wiem: Ambicja to palący stygmat wiary w samego siebie, serce twoje zostało zranione, gdy ktoś ideały twe roztrzaskał o ziemię, a pychą, zazdrością i kompleksami ludzie smarują codzienny chleb życia. Lecz teraz, wyobraź sobie, że tym razem, tak dla odmiany - nie ty jesteś nożem, acz właśnie kromką bezbronnego pieczywa I oni smarują cię tym, co na sumieniu im spoczywa i dusze niewinne tak z pełną winą kłopocze I proszę, nie powstrzymuj teraz śmiechu Tak! Mnie też to łaskocze! Nie odwracaj ode mnie wzroku - kocham patrzeć w twoje oczy. Zdradź mi swe imię nieznajomy. Może nie zauważyłeś, ale wiele nas łączy Miałbyś ochotę się przed mną otworzyć?

z mozajek tkanek z lat świetlnych w bozonie Higgsa rozproszonych stale dźwięków szmerów i pauz niemych skrawków szczegółów puzzli jak ulał i tych niedopasowanych choćbyś nie wiem jak próbował jesteśmy oddechu echem pośpiechem wydechu śmiechem myśli mchem z czystej wody gwałtem ląd niszczącej i żywym ogniem tym spopielonym na zawsze nieustankiem i też po coś cokolwiek znaczyć by mogło to choć i znaczyć nie musi jak ten pocztowy znaczek jak nikomu niepotrzebna rozerwana koperta i kolejny przeczytany list jesteśmy oddechu echem pośpiechem wydechu śmiechem myśli mchem

Sen dziwny miałem, nie wiem co to było, cały poranek rozmyślałem o tym co tak strasznego mi się dziś przyśniło, Słońce Narodu czy kurdupel z kotem. Lecz teraz myślę – uraziłem kota, Tej zadry w sercu nie mogę wciąż nosić, ktoś jeszcze mnie nazwie „chamska hołota”, więc muszę kotka szybciutko przeprosić.

Kobietą jestem a nie bywam w życiu pewnie kroczę jak po estradzie diwa cierpienia brzemię codziennie dźwigam wieloma barwami się mienię a w środku stara wyga cały swój bagaż skrzętnie ukrywa twarz młoda pełna tajemnic uciec nie zdoła od chwil w czerni pomimo tego wciąż z uśmiechem idę dumnie krok za krokiem nosząc swe imię w świetle blasków i cieni gracja zawsze mi towarzyszy ciemne kolory mych dni przeżywszy zakładam najjaśniejsze odzienie i lśnię jak gwiazda niezmiennie niezmiennie niezmiennie! bo Kobietą jestem − swym okrętem, żeglarzem i sterem każdy sztorm pokonam wewnętrznej mocy płomieniem

Rozpadają się literki słowa wersy zwrotki całe Co zostanie teraz z wierszy znika w tle wy powiedziane Odpływają w dal wspomnienia szara mgiełka je zasnuwa Lato wianki znów uplecie a ktoś pyta... co tam u was Deszczyk dziś o szyby dzwoni kap kap kropli spora miarka W trawie wśród podmokłej łąki kroczy bociek żabki zjada

Dzień słoneczny, ławka z drewna, idzie człowiek po chodniku, choć to jakby po śmietniku Wszędzie ludzie, wszędzie gwar, nikt już nie wie nikt nie mówi Nikt szacunku nie zna, ni wdzięczności, patrzą w ekran, jak narkotyk Wszędzie ludzie, tacy sami, różnią się telefonami nikt już nie wie, nikt nie mówi krew wylana, pot strząśnięty, I po co się męczył żołnierz wyklęty?

zrzeka z zarzeka za wyrzeka wy orzeka o narzeka na odrzeka od urzeka u p rzeka z

Nawet podwójnie albowiem dziadek skromny, bo skromny, lecz zjadł obiadek wyszedł przed chatkę, siadł na ławeczkę i przez godzinę pykał fajeczkę z sąsiada żoną wdał się w dysputę czy lepiej mak siać czy może rutę więc uradzono, że i to i to a na dokładkę pszenicę, żyto. Słonko zaczęło kryć się za chmurki dziadek poczłapał do swej komórki naręcze drewna zaniósł do domu i nie zwierzając się już nikomu rozpalił w piecu, usiadł w fotelu trzymając w ręce swój napój z chmielu spojrzał w kierunku babci swej żony i nagle poczuł się wypalony.

myśli są szybkie nie nadążam za nimi są jak wiatr w mojej głowie jest ich tyle że ha..ha..ha.. czasem dokuczają mówią że się nie wyrabiam że boje się przednimi otwierać szerzej swoje drzwi dlatego musiałem pozbyć się ich zamieniając w sny

Oczy mam przezroczyste Duszą jestem nie ciałem Oglądam świat przez przeźrocza Zapachu nie czuję wcale Oni chodzą doliną Ubrani w dziwne szaty Płaczą i ciagle krzyczą Rodzą się, umierają Ja to widzę z oddali Muskam skrzydłami ich usta Próbuję coś im powiedzieć Echo niesie głos pusty Oczy mam przezroczyste Duszą jestem, muzyką Oglądam każdy wschód słońca Jestem tylko aniołem

Dusza nie mówi,a szepczemyśl nie biegnie,a drepcze

wydrze wydrzę wydrze wydrze wydrze wydrzę Czyli młoda wydra wydrze innej wydrze młodą wydrę :) Znacie to? I jeszcze poprawna gramatyka i stylistyka w czasie przyszłym...

Pewien zdolny inżynier z Lizbony pod pantoflem jest u swojej żony; ona co dzień troszeczkę mu podnosi poprzeczkę, a on wciąż skacze wzwyż jak szalony.

wcale nie taka dzika rozrosła się odważnie zakwitła przeobficie pachnie... okazuje swe wdzięki wchodząc na drogę bezceremonialnie :)

Jak mało romantycznie zabrzmiało to marzenie: pocałuj mnie w przyłbicę a ja Ci los odmienię. Myślałam o tym długo: bezpiecznie czy prawdziwie? Nadmierne obostrzenia uśmiercą miłość żywą. I zamiast potu z ciała - zapachniesz odkażaczem. Podasz mi rękę w folii - dreszczy nie będzie raczej. I co z bliskością skóry? Zapytam tuż nad ranem: jak ci się spało i czy jest zdezynfekowane? Maskami wokół twarzy oboje otuleni na siebie popatrzymy dwa metry oddaleni.

można by uwierzyć w delikatność pantomimy rąk na tle bezgranicznych pojednań gdyby nie ruiny pół nocnej części szmaragdowych piasków można by uwierzyć w wiekuistość bóstw niezwykłą moc antycypacji gdyby nie groby konsekrowanych ofiar można by uwierzyć w arystokratyczne pochodzenie waz gdyby nie przesolona zupa kobiety ze śliwą można by uwierzyć w rycerzy okrągłego stołu u stóp Magdaleny gdyby nie zniesławienie symbolu niewinności można by uwierzyć we wszystko dla świętego spokoju gdyby nie fakt że Chrystus już kilkakrotnie przekręcił się w swoim grobie szukajcie drzew liny już wiszą.

Kroniki Kołcza Krzycha Wspomniał mi raz stryjek Zbychu O siostrzeńcu swoim Krzychu Co chciał kołczem się mianować Ludzi w życiu wytrenować Jakość podnieść miał żywota A niełatwa to robota W Internetach się ogłosił By się skontaktować prosił „Jeśli schudnąć pragniesz siostro Albo masy nabrać brachu Zajmę tobą się ja ostro Tylko napisz, nie ma strachu” Ludzi chętnych wnet zgromadził Którzy współpracować chcieli Pisał plany, wszystkim radził Za co pieniądz spory mielił Motywacji był liderem Mówił pięknie i podniośle Że ten tylko nie jest zerem Komu biceps silny rośnie Że ten tylko coś osiągnie Kto na klatę sto czterdzieści A w przysiadzie dwieście wciągnie Kto w koszulce się nie mieści Ci zaś wszyscy co padają Z motywacją problem mają Niechaj z dala się trzymają Skoro marność wybierają Trudno mu nie przyznać racji Lecz się stała rzecz takowa Że Krzychowi motywacji Zaczynało też brakować I gdy przyszło co do czego Kołcz co świat chciał ten poruszyć Usiadł bez sił i do tego Nie chciał się w ogóle ruszyć Zaczął myśleć nad hasłami Które krzyczał bez wytchnienia I którymi ludzi mamił Że bez sensu są, znaczenia Nasz kołcz potem przyznał skromnie I niech będzie to morałem Że nie można wciąż niezłomnie Gonić za swym ideałem Dodam, że utwór powstał, kiedy zastanawiałem się, czy coach też może stracić motywację. Dzisiaj nietrudno znaleźć coacha/motywatora/trenera. I rzecz w tym, żeby stwierdzić, czy faktycznie takowy nam potrzebny, czy jednak można znaleźć pomoc gdzieś w sobie albo innej osobie. Co sądzicie?

Czy jest dźwięk upiorniejszy od bicia zegara I od jęku wskazówek o czwartej nad ranem? W porze gdy rzeczywistość, cała jeszcze szara, Zdaje się zapomnianym przez ludzkość kurhanem? Czy równe tętno w skroni nie budzi do życia? Nie ponagla do biegu, nie pcha do galopu? Czy o czwartej nad ranem jest co do ukrycia Śród miłości konwalii i grzechu świerzopu? Żadnych pragnień przed Tobą nie dam rady schować, Więc zechciej w Swej dobroci zatrzymać zegary. Od zmarnowania życia mnie zechciej uchować I tchnij w źrenice moje jasność silnej wiary. O Najwyższy Straszliwy! Nie daj swemu słudze Pogrążyć się w krainie snu -śmierci- czekania. Daj aby się nie zgubił w chwilowej szarudze I czuwając doczekał świtu Zmartwychwstania.

ćwierć chwila chwilka mgnienie drgnienie nic. pusto

Rozpryskują się w engramy kruczoszepty znużone iluzją sennych korytarzy Szyszynka zakochana w w szalonych szynszylach narkotyzuje się dimetylotryptaminą nieodwzajemniona miłość mózgu do fantastyczności Magiczności nie ujmując kwantom i porożom wschodnioazjatyckich jeleni, mieni się Księżyc, a gwiazda Sotis zapowiada obfite wylewy abstrakcji do różanogardłej sztucznej szczęki starych osłów, których zdanie mnie nie interesuje, acz fascynuje, bo zbliżają się do śmierci te dwa stare osły - wymyśleni przyjaciele Wiele lat wewnątrz siebie już spędziłam ściany mózgu śladami pamięci malując Szarotępy tynk inteligencji sypie mi się na głowę Nie, to jeszcze nie koniec Tyle światów pamiętam, że za niczym już nie tęsknie, sentyment dziwną pachnie barwą, gdy przestało się być dzieckiem ...A ta żyrafa dalej sobie stoi i wciąż tam w tle płonie Ktoś jej w końcu powie o tym słynnym przemijaniu? - Nie, to jeszcze nie koniec ......... Obraz nie był główną inspiracją, ale dodaję jako załącznik, bo jest śliczny :3

@Pan Ropuch :)

@M.A.R.G.O.T Jest już mchem i w ośmiu zgłoskach z grubsza;) Pan Ropuch

na źdźble trawy moknie kleszcz robi to dla zabawy, chyba nie ojojoj ludzkość w piżamie i ja też na antyramie kołacze jego cień jest tam uparcie jak jakaś wesz ojojoj ludzkość w pandramie i ja też na ulicy leje jak wściekły nie menel ale deszcz, nie w rogu ale progu świata współczesnego lata w 2020 roku ojojoj ludzkość w meloniku czy w słoiku zakrywa, zatyka, czy rozumie wiersz?

@Pan Ropuch też zwróciłam uwagę na to: mechem ;) Pozdrawiam cieplutko :)

chrupki chcę ale..wiesz D... rośnie i ja też

Rozumiem. Uzasadniony tok myślenia. Cieszę się, że deliberowałeś nad moim tekstem troszkę dłużej. Serdecznie pozdrawiam.

@AnDante - pachnie polityką - ale zgadzam się z urazą - tak nie wolno... lecz pan prezes wszystko może jak widać i słychać. Jednak jestem pewny że się przewiezie czyli wykolei i będzie mu głupi do potęgi - mimo że jego wielbiciele mówią że to kryształowy gość - pożyjemy zobaczymy. Pozd.

Bo każdy czyn musi być zaczęty od początku, z przyczyny, będąc wyczynem logika, ale kręci się w głowie :D

bo jesteśmy tacy ą i ę

Amor ślepy czy udaje, zamiast w Sercu w studni strzała. Mówi kocham na wystrzale, echo drży jak gwiazda mała. Mrugać na dnie jakby chciała, znów odnaleźć swoje niebo. Czemu patrzysz a nie widzisz, w Sercu Twoim zawsze ciemno. Nie uchwycę Twoich spojrzeń, więc zostanę tu na wieczność. Miłość bowiem nie ma granic, chociaż myśli wciąż się wietrzą. Rozpościeram swoje światło, jak pajęczą sieć w mogile. I choć wiara już umarła, to ja KOCHAM a więc żyję. Nie odchodzisz ale szukasz, swojej strzały zatopionej. W Duszy mojej ona pływa, całkowicie rozpuszczonej. Po co Tobie drgania struny, przecież jeszcze masz ich wiele. Możesz strzelać w każdej chwili, ciągle nagi mój Aniele.

Genialnie napisane, aż się chce czytać kilka razy :D Pozdrawiam i życzę więcej pięknych utworów.

dział dział - wydział armat dział - robił na drutach = dział dział dział - Wydział armat robił na drutach

@Pan Ropuch Racja, nie wzięłam tego pod uwagę. Pozdrawiam i życzę mchu nadzianego myślami po sam czubek :D

Zdaje mi się, że mchem, a nie mechem. A tak w ogóle, to co ma wspólnego mech z myślami? :0

Co tu robią, a dżdżownica siedzi w pianie

@M.A.R.G.O.T Chciałaby dusza chciałyby oczy lecz pewnych rzeczy się nie przeskoczy lecz w sferze marzeń to hulaj dusza bo tu niczego się nie wymusza. pozdrawiam :)))

@M.A.R.G.O.T Skromność i savoir-vivre każe milczeć, zamknąć usta lecz nim zamknę w tajemnicy powiem - była to rozpusta co do takich doznań żalu mieć nie można wręcz odwrotnie chciałbym jeszcze to przeżywać nie raz, ale wielokrotnie. pozdrawiam :)))

:) Tak. Jeździć na mopie można dwojako: albo poddańczo albo jak zwycięzca :)

@[email protected] z gumką na języku ;) No cóż fajny wiersz, fajne komentarze.

@jan_komułzykant i @~Mari_anna~ Naprawdę podziwiam! @[email protected] Myślę, że tylko cierpliwość i talent przynoszą takie palindromowe efekty. :) Pamiętam, że niegdyś na poezja.org @ja_bolek i @gżegżółka prym wiedli w tej dziedzinie.

@Tomasz Kucina :D Najdalej dwa dni temu powziąłem myśl, że napiszę przypowieść i wczoraj z samiuśkiego rana zacząłem już ją wstępnie skrobać :D Na szczęście nie o naszych bratankach Węgrach ;) Kolejny poetycki obraz słowem namalowany. Pozdrawiam! Pan Ropuch

@jan_komułzykant - Ano; dana Rabka i doza; Zyta - Zodiak - Barana dona. Kocin - o Nakle - dupa pudelka... (?) no nic - 'Ok. Góra; zakupy - puka za róg.

znaczenie poznanie doznanie przeznaczenie odznaczyć wyznanie naznaczyć zaznaczenie wyznaczyć poznaczyć i znać

@Tomasz Kucina Rozwieję może temat moich skojarzeń. O Węgrzech wcale nie wiem dużo, a tym bardziej o ich wewnętrznej polityce. Szukałem w internecie praktycznie każde słowo zapisane kursywą. To kim jest István nurtowało mnie z powodu dysonansu w rozumieniu treści i tytułu. Przypowieść wskazywała mi, jak zresztą mówisz, na bohatera w pewnym stopniu uniwersalnego, kolejnego Węgra. Kłóciło się to natomiast z dużą ilością odwołań i szczegółowych informacji. Tak jakbym widział tylko liryczny cień postaci z krwi i kości. István malował mi się jako bohater pełen młodzieńczej werwy, ale złamany przez życie, po to by ostatecznie zwyciężyć- odjechać w stronę Chwały. Chwały nieuzasadnionej zbytnio treścią, a wręcz z nią sprzeczną. Następny powód aby dopowiedzieć sobie historię, po co ostatecznie udałem się do autora :) Dziękuję za wyczerpującą odpowiedź i pozdrawiam

Szukałem już w kuchni szukałem w pokoju W piwnicy w łazience i w przedpokoju Więc powiedz mi tato Jak trafić na to Na trochę świętego spokoju

malutkie zdanie Wracam powolutku, po cichutku, choć na moment czas się dla mnie zatrzymał, nóż czasami zarzynał, ale poszło... zło i idzie dobro. J.A.