Ranking

pojawiła się długo po mnie nieoczekiwana nieoczywista z trującym uśmiechem patata patata idź stąd patata? wynocha! zamykam drzwi przed zdumionym noskiem głośny grundig ucisza sumienie zostawcie mnie w (s)pokoju! zawstydzona uciekam przed spojrzeniami szepty bolą bardziej niż pasek na tyłku patata? wynoś się rozumiesz! nie rozumie przykłada niemałą rączkę do mojej twarzy głaszcze kalendarz z konikami z wdziękiem nosi czapeczkę urodzinową ma trzydzieści dwa lata teraz jest dzieckiem moich dzieci moja siostra down. ___ Światowy Dzień Zespołu Downa 21 marca

Pan jest duży, Pan nie boi się zakochać. To nic złego spojrzeć w prawo, na kobietę. Mam spódnicę w barwne malwy i balony. Pan nie boi się zakochać - bo i czego? W takim stanie jest, fakt, trudniej co dzień znosić, jeśli nie ma blisko tego co kochamy, ale łatwiej przez problemy też przechodzić, a świat nęci zakochanych kolorami. Pan jest duży, taki silny i zaradny. Ja mam czerwień ust i wstążkę wokół dłoni. Pan nie boi się zakochać - bo i czego? Pobiegniemy w stronę tęczy, niech nas gonią!

w linii poziomej to wieczna tułaczka czy gładkie kółka, kółeczka, koła czy esy floresy czy niby proste zawsze gdzieś się zakrzywiające to to samo wieczna tułaczka wieczna tułaczka wyciągam ręce w górę proszę wyciągnij

Tuż za zakrętem, przy piaszczystej drodze z tyłu budynku, niedaleko okna na łące przysiadła wśród ciszy rodzima wiosna budynek był dawnej świetności z szaro-białego piaskowca na drzwiach napis przytarty ku pamięci - czytane do środka do wnętrza kierując przechodnia wędrującego barwami zapraszała flaga polska przechodniu popatrz na łany zbóż podziwiaj polskie chabry zatrzymaj wzrok na polskim maku co w płaszcz czerwony się stroi odczytaj słowa modlitwy odczytaj ten napis przytarty o wzgórzu nad Monte Cassino które wśród maków stoi.

Szukasz czegoś...? Wiesz ..., Ikar to dziwne imię, coś prawie tak jak ‘Jezus’ Po co te nerwy?! Policzek?! Tak sobie gadam..., o Jezu! Wiesz ..., życie to ... ''przeczekać'' I korek pod wiaduktem, gdy snów wylewa rzeka Kluby, sardynki w barze i szyld w monopolowym: 'na trzeźwość nie wydajemy lekarstw' Jedzie autobusem, ma całe życie przed sobą - młody mężczyzna, co kiedyś pewnie będzie (z) tobą – szybować, wątpić i gorzknieć, zdobywać koronę ziemi, z nogi przestąpi na nogę w rozpromienionej ciał – sieni Będzie też zbierać jałmużnę, a później milczeć z milionem - upchniętym do ciasnej kieszeni ... Ach! Jak lubię te przejażdżki! - chrupiącym asfaltem jesieni Lubię, lecz ... bez pasażerów - ciepłe sajgonki i yerbę i słabość do deserów i flegmatyków z werwą ... Modlitwy bez słowa 'amen,' nieziemskie powroty tramwajem - z trudnej galaktyki ... Zgubiłam rozkład jazdy! Pomagasz ... : ‘Nie histeryzuj, jedz frytki!’ Odjazd z przystanku 'Cisza' jest ... w książce do muzyki ...

graphics CC0 Nagła prewencja – zdarzeń przez zaniedbanie i pejzaże przez słoneczniki u Van Gogha w dwunasty topinambur – trwoga z pinakoteki po Monachium z obrazy do obrazów A dalej przez surowe morza przez kwas od jabłka melarosa przez talki i policzki w różu przez tkanki z pajęczyny kurzu zamykam paradoksy marzeń pasjanse naturalnych zdarzeń W jarzmie potencji – ciał oporu przez pryzmat rozszczepionych wzorów rozkładam parasole słowa dopieszczam sentymenty knowań a potem spieszczam rymem wolność podarowałem tobie hormon Już w jedenastu tłach obrazów rozkwitły kwiaty parafrazy jesteś słoneczko u Van Gogha podzielna – ruda erudycja słowa będą o tobie pisać wiersze ja piszę – jako pierwszy — 2015 r ; gdzieś, kiedyś - pewnej dziewczynie oczarowanej słonecznikiem

Rozmawiam z deszczem od czasu do czasu. Opowiadać lubi o zbędnych zmartwieniach prostych ludzi, o ich braku zrozumienia. Czasem rozumiem, kiedy cicho płacze, nie lubi się z niczego tłumaczyć. Pragnie cicho oblewać ulice, zakamarki ludzkie, twarze i ciszę… Spełnia swoją misję tutaj na ziemi. Jest posłańcem Boga, aniołem nadziei. Obmywa i koi, kołysze w ramionach, czasem prosi o jedno spojrzenie, jedną dłoń wyciągniętą w jego stronę. O osobę zaufaną, która w nim utonie.

Włożyli wtyczkę do gniazdka, zapalając miłosną lampę. (Czerwona jest zasłona.) Smukły cień pada na ścianę…

@Marcin Krzysica tak jest! ściskam ciepło, Marcinie. @fregamo tym razem nie ma tu przesłania ?, zgadzam się na banał, bo czym jest miłość? skoro każdy ją przechodzi kilka razy w życiu? Nic oryginalnego. @Waldemar_Talar_Talar Nie wiem jak rozumieć: "tak wypada...", ale skoro się uśmiechasz ślę ciepłe pozdrowienia. @jan_komułzykant to ładne skojarzenie, z dziewczynką z zapałkami, przy nim zostanę poprawiając trochę środek. Uważam, że wierszyk ma urok. Infantylność, jako szczera prostota, tworzy klimat, bez szczególnych aspiracji i powagi. To dziewczynka w piaskownicy co zachęca do zabawy. Janku, mój mistrzu, cieszę się, że zajrzaleś. bb

przybyłam z krainy lasów i sadów wiecznie cichej spokojnej zieleni do szarej rzeczywistości zwabiona widokiem soczystego zachodu wpatrywałam się z uznaniem w beżowy aksamit nieba gdzieniegdzie przebity zimnymi cyrkoniami latarń dopóki krwawa kreska nie zabliźniła się na styku a nieboskór nie stał się siny teraz błądzę w podzielenionym granacie po sznurze świateł żółtych fasetek topazów skutecznie przysłaniających diamenty i czasem bardzo pragnę powrócić w ten mi najmilszy chlorofilowy zakątek

Ojczulek Mateusz z Sandomierza na kółkach codziennie świat przemierza. Tropi niecne zachowania - hejt, spamerstwo, trolowania. Kara - wieczne mówienia pacierza.

szukałam wyjątkowej duszy przez wiele lat , a teraz gdy już ją znalazłam boję się że ją utracę dziękuję że tu jesteś twój uśmiech wiele dla mnie znaczy nie ma drugiej wyjątkowej osoby jak ty gdy odchodzisz czekam cierpliwie jak wrócisz wtedy wiśnie zakwitną trudno jest powiedzieć moja "miła i urocza" a ja wiersz dla ciebie piszę z bzami w ręku czekam z otwartymi ramionami kiedy znów o sobie dasz znać kopertę z różami ci ślę jeśli to czytasz wiedz że tęsknie

Utwór do niegdyś publikowanego przeze mnie wiersza na tym forum.

Hej Ty! Czy mnie słyszysz? Zapomniałem już o Tobie, ale w środku coś Cię woła. Dryfuję wciąż bez celu gnany wiatrem, prądem, falą Szara czerń dokoła Wyblakła jak te żagle, Choć kolory kiedyś miały jak ma miłość Razem z Tobą starte Choć wciąż we mnie coś Cię woła Jak soli kryształ rozpala ranę Coś mi świszcze w pustej głowie Imię Twoje Czy to wiatr, czy prąd, czy fale Nie wiem Może miraż? Morze myśli i macki splątane Czemu znów mi Cię przywiało? Przez oceanów przestrzeń rozległą, Niczym na planetę odległą Dryfuję bez celu i ruszyć się nie mogę Ani utonąć, ani zapomnieć Ląd daleko Ni odłamka, ni kamyka By i razem z nim pójść na dno Chłód okropny mnie przenika Choć woda ciepła Słona Wszędzie ona, Dookoła Z każdą falą pragnienie wzmaga, Ale to nie pić się chce Lecz ust Twoich kroplę I choć we mnie coś Wciąż Twoje imię woła Odnaleźć Cię nie mogę Już nie migocze w czerni polarna gwiazda

Pewnemu panu z miasteczka Rowy przyszła raz ciekawa myśl do głowy, spytać żony, czy lubi seks, bo tak mu powiedział jej ex. Dodał, że chodzi o seks grupowy.

i można się obejść bez enemy sama myśl o tym czyści genialnie

Zaletą :) Jeśli chodzi o zachowawczość to...raczej dotyczy to Ciebie :) Bardzo certolisz się w odpowiedziach... :)

Masz duży talent Tomku. W takim wypadku i duża odpowiedzialność :) ale widzę, że chcesz zachować kontakt z czytelnikami, porozumieć się :) Pozdrówka

Nie wiem czy widziałaś film 9 kompania to o wojnie w Afganistanie. W pewnym momencie jeden z chłopców, który bierze udział w działaniach wojennych podczas ćwiczeń mówi, że wszystko jest piękne i czołg, który zabija też jest piękny. Na swój zwariowany sposób tak już jest - tylko człowiek tego nie dostrzega. Nadwrażliwość pozwala, nie którym osobom to zobaczyć - to piękno w brzydocie. To, że artyści potrafili malować nawet w Auschwitz i były to obrazy przepełnione bólem szaleństwem , a jednak na swój sposób piękne, bo oddawały swoim kunsztem to, co się tam działo, odzwierciedlały czas odbijały to piętno na stałe dla przyszłych pokoleń. I tak jest teraz tak jak się udaje @Paweł Artomiuk odcisnąć to piętno naszych czasów ta chwilę i kilku innym tutaj piszącym . I tobie również się to udawało Deonix ;) Życie to sztuka i nie da się bez niej żyć

@Tomasz Kucina 'Czasami obietnice są jak dojrzały słonecznik. Jego kwiat wygląda pięknie, ale w środku często znajdują się puste ziarna' . Pozdrawiam.

za szybko Cię kochałem intensywnie uśmiechałaś się ukradkiem gdy rzuciłem wędkę złapałem tylko rozpacz pięknie nabiłaś sobie guza w głowie, w myślach miło panią poznać na szpitalnej ławce _______________________________ na szpitalnej ławce miło panią poznać w głowie, w myślach nabiłaś sobie guza pięknie złapałem tylko rozpacz gdy rzuciłem wędkę uśmiechałaś się ukradkiem intensywnie za szybko Cię kochałem

@8fun pisz, że babol, a nie zawijasz w papierek... ;) miło, że prosta historia się podoba, to dziś nie jest oczywiste. bb

Masz rację, poniosło mnie zbyt daleko odnosząc się do Twojego komentarza z wtrąceniem o upodobaniach. Szukanie winnych jak wspomniałeś może być i często jest elementem samoobrony. W jakimś stopniu świadczy o poczuciu, bądź faktycznym stanie bycia poszkodowanym. Zwłaszcza w środowiskach dużego zaludnienia. Jednakże dialog z zaznaczeniem własnego punktu widzenia i wzięciem pod uwagę innych daje rezultaty, które nie prowadzą do nienawiści, a są budulcem zrozumienia potrzeb wszystkich. Hejt, bądź jakikolwiek inny atak wiąże się z uruchomieniem mechanizmu samoobrony osoby, która jest atakowana i jest wielce prawdopodobne, że "wytoczy jeszcze większe działa" wobec atakującego.

Kolejność jest kolejność na tym świecie stoję na torach okrakiem przepuszczam wagony jadę od wsi do miasta spóźniam się nigdy za wcześnie po kryjomu uciekam przed lokomotywą zasypiam na stacji rodzi mnie matka żyję machinalnie.

Wesołe jest życie w grupie... Pozdrawiam

Jestem tego samego zdania, co: Na pewno warto przysiąść i popracować nad wierszem Pozdrawiam

Ja uważam, że wiersz jest wart poświęcenia mu dłuższej chwili. Autor opisał ból rozstania z czworonożnym przyjacielem, którego własnoręcznie zakopał gdzieś pod ,, niebieskim niebem''. Sugeruję autorowi zmianę tytułu, by wskazywał na to, co zawarte w wierszu. A kropki, cóż... ? Przeszkadzają. Ogólnie wiersz bardzo mi podchodzi ; )

problemem człowieka nie burza ani wiatr jest nim tęsknota smutek i żal za byłym problemem nie jest brak czułości lecz chwila gdy widzi się jak ona powoli od niego się oddala problemem nie śmierć ona normalnością życia ale jej skradanie a potem nagły jej fakt problemem nie człowiek on w porządku jest ale jego przed i za czyli wszystko co nie gra

Wg mnie do dopracowania. Nie rozumiem zamysłu kropek na końcu każdego wersu, trochę mnie to razi.

@AOU Niezłe bum ... Do tego wersu 'ma 32 lata' myślałam, że piszesz o samej sobie, lub o jakimś alter ego - z perspektywy dojrzałość spogląda na skrajną niedojrzałość, a tu, no właśnie ... bum. Szacun.

@AOU Tekst niczym walec drogowy przejechał się po mojej głowie...

rzuciły się pułki na półki zatrzeszczał lud zimny jak lód i ruszył w zapasy by kupić nie licząc na żaden już cud nadciąga okropna pandemia o jakiej nie słyszał ten świat wyłażą demony z podziemia gdzie spały od ponad stu lat niejeden półkownik co właśnie zdobywa kolejny już sklep w swym łożu polegnie i zgaśnie zapadnie w ostatni swój sen nadciąga okrutna pandemia o jakiej nie słyszał nasz świat na którym się człowiek nie zmienia od wielu tysięcy już lat. niejeden zaciekły półkownik co papier przytulał jak skarb niedługo o wszystkim zapomni i będzie z poległych się śmiał nadciąga bezwzględna pandemia i wszystkich ogarnia już strach nielicznych w anioły przemieni lecz wielu spotworzy do cna

Niejeden Pan skorzystałby z tak miłej zaczepki i kochałby na zabój :) Balony też brzmią zachęcająco, a cały wiersz uśmiecha, proszę Pani, przywołując na myśl dziewczynkę z zapałkami Świetny wierszyk Beatko,. Serdecznie pozdrawiam. :)

Jest dobry tekst. Dozbrojony w rytmy mógłby zaistnieć również w branży muzycznej.

Klimat prosto z Boliwii :)

Chodzisz do tyłu? Bo się zastanawiam, czy to nerwica, czy kac?:P Ale od ściany do ściany i obrót... to raczej nie wspak:) czyli nerwica? No tak na pohybel! czyli, ani jedno, ani drugie;) Ot wymyślił:)

a zombi zombi zombi

Nie dla Ciebie wiersze piszę Moja ukochana, Nie dla Ciebie tworzę, bywa, Od zmroku do rana. Wiem, że Cię zwyczajnie nudzą, Więc się nie narzucam W swoim świecie poetyckim Sam, bez Ciebie – się zanurzam Błagam, zrozum, to nie żale Ale zwykłe są uwagi Bo nie dla mnie twe seriale - Zostaw mnie, w mym świecie magii Wiem, że bardzo byś pragnęła Bym ja Tobie – „O miłości!” Ale truć o jednym w kółko? W Tobie nie ma nic litości! Co tak patrzysz? Już się gniewasz? Okej, wracam do tworzenia Długi wieczór spędzę tutaj, Bo i tak mi - na złość - nie dasz!

choć ja sama w trójkąty wprawdzie się nie bawię nie o to chodziło, ale może być ciekawie jeśli nie chcesz zostawić z głową pełną myśli to zostaw samopas, może Ciebie właśnie wyśni

Oj, jak ja lubię zabawę słowem. Treść przygnębiająca, ale zamysł i wykonanie bardzo. Pozdrawiam

Pierwsze to : Super! Ale to coś znacznie więcej. Super:)

to ma być villanella 6/6 coś logicznie nie tak - ja bym jeszcze popracował Pozdrawiam ps serducho za podjęcie tej trudnej formy

To szukanie winnych poza sobą to niewątpliwie jest manewr samoobronny. Bo świat kreuje i stawia na - pięknych, zgrabnych, mądrych oraz bogatych. Takie to czasy, ale chyba zawsze tak było, w historii też, może jeszcze gorzej, bo czasem potwornie bo totalitarnie. Potrzebna jest głęboka społeczna samoświadomość, ale mówią: "JADŁO stanowi świadomość", czyli pogoń za komercją a nie estetyką, więc stoimy w tym marazmie ludzkich złośliwości i nie ruszamy z miejsca. Wiersz dba o kondycje społeczną, więc godny zauważenia. Pozdrawiam.